Són - 01.01.2007, Page 57

„ALDURHNIGINN FÉLL Á FOLD“ 57
þú ert mér á við þægan blund
um þögla vökunætur stund.
Baccus
Þú, Bakkus, hressing mæta mér
á mæðustundum veitir,
þú sífelt huggun sanna lér
og sorg í gleði breytir.
Þú margri vísar mæðu á bug
og mönnum ver að skeika,
þú lífgar andann, hressir hug
og hjartað styrkir veika.
Á meðan fjör í æðum er
og afl í tungu minni
til heiðurs ávallt eg skal þér
mitt örva hjarta og sinni.
Og þér ég helga minni og mál
þess meðan fæ að njóta,
já, þína dýru drekk ég skál
uns dagar lífsins þrjóta.
Vasaglasið
Á meðan eg við lífið þarf að lafa
og láni rændur sveima hlýt um grund
vasaglasið verð ég æ að hafa,
vínlaus enga lifað get eg stund.
Þú, sem yndi þreyttum lér
og þerrar tár af hvarmi,
vertu bótin meina mér
þá mæðist negg af harmi.
Mig þó hafi margir grætt
og megna aukið harma,
mig hafa þínir kossar kætt
og kveikt upp ástar bjarma.