Són - 01.01.2007, Síða 79

„NÚ HEYRI’ EG MINNAR ÞJÓÐAR ÞÚSUND ÁR“ 79
sem leiðir til lausnarinnar í fjórða erindi:
Þótt kafið heljarmyrkri virðist vafið,
ég veit, að aðeins þar ég lífið finn.
Ég blikið sé á botni djúpsins svarta.
Gott er að óttast ekki dauðann og þora að gefa sjálfa(n) sig, týna sér
því að „við munum finna sjálfa okkur aftur í dauðanum“ eins og Jakob
segir í áðurnefndu viðtali við Matthías Johannessen.23 Ljóðmælandinn
leitar æðri tilgangs og segir dauðann vera „fyrsta sporið inn að heims-
ins hjarta“. Síðasta erindið lýsir dauðanum sem virðist vera umlukinn
heljarmyrkri en þegar betur er að gáð þá er hann eini staðurinn þar
sem ljóðmælandi mun finna sitt raunverulega líf. Hann sér blikið á
botni djúpsins svarta. Sennilega vísar blikið til trúar á æðri tilgang og
fullvissu um að í dauðanum felist ákveðin lausn. Í upphafi þrettándu
sonnettu segir að fáir horfi í djúpið svarta þótt allir viti að eitt sinn
muni það kæla þeirra hjarta. Fáir hugleiði í raun ráðgátu dauðans þótt
allir viti að eitt sinn mun hver deyja og oft gleymist „í lífsins lága
striti“ að „ljósir salir bak við myrkrið skarta“. Þarna er eins konar
breytt endurtekning á hugmyndinni „blikið á botni djúpsins svarta“.
Ljósið í myrkrinu er merki um eilífðina. En stundum efast ljóðmælandi
mikið um hana:
Og þegar stundum efans heljar-ís
sig yfir vakir sálar minnar teygir,
úr lífsins djúpum hverinn heitur gýs.
Eftir að sannfæringin hefur fundist í „lífsins djúpum“ er efinn á bak
og burt í fjórða erindi:
Þá bráðnar jakinn, opnast allir vegir.
Ég ekkert framar hirði um dag né tíð.
Með ró og trausti fullrar birtu ég bíð.
Jakinn, sem hefur aftrað ljóðmælanda frá nánum tengslum við guð-
dóminn, hefur bráðnað og allir vegir standa opnir. Hann finnur nú
fyrir tímaleysi og bíður fullrar birtu með ró og trausti. Hugarstríð
23 Matthías Jóhannessen (1978:97).