Són - 01.01.2014, Side 167

tveir Þrestir 165
grein“ af því að beyki vex ekki á Íslandi og sjálfsagt hefði Erla getað
tekið sér slíkt skáldaleyfi án þess að rýra gildi þýðingarinnar, en með
því að segja „ástin ein“ hefur auka ljóð stafur bæst í hendinguna. (Anna
Þorbjörg Ingólfsdóttir, 2013:384).
Þegar þýðing Erlu í Íslandsljóðum er skoðuð kemur í ljós að þar eru fyrstu
tvær hendingarnar prentaðar alveg eins og þær eru sungnar á umræddum
hljóm diski. Þar er þá komin skýringin á misræminu.
Eins og segir í tilvitnuninni hér að framan er alveg eðlilegt að þrest-
irnir í ljóðinu séu settir á birkigrein í íslensku þýðingunni og er mjög
lík legt að þau skáld mæðginin Þorsteinn og Erla hafi sammælst um það.
Hins vegar hlýtur breytingin í annarri hendingunni að vera mistök; þau
mæðg inin kunnu bæði sína brag fræði. Nú get ég ekki annað en harmað
að hafa ekki prentað umrætt ljóð með birki greininni í rit safninu og bæti
því úr því hér en held annarri hendingunni eins og hún er í þýðinga bók
Guðfinnu:
Tveir Þrestir
Tveir þrestir byggðu birkigrein,
þá batt með tryggðum ástin hrein.
En hjörtu þeirra harmur skar,
að hljóta að skilja sárast var.
Þeir hófu dapran sorgarsöng,
er sendi hljóm um skógargöng.
Þá söng hinn fyrri: „Sjafninn minn,
ég sáran harm við skilnað finn!
Ég sakna þess er sæll ég naut
en sorgin fylgir mér á braut.
Þó sjáumst aldrei, ástin mín,
ég allar stundir minnist þín.“
Þá klökkum rómi kvakar hinn:
„Nú kveðjumst við í hinsta sinn.“
Þeir héldu sinn í hvora átt
og hurfu út í fjarskann brátt.
En kveðja leið um himins hvel
í hinsta sinn: Far vel! – Far vel!