Skírnir - 01.01.1941, Qupperneq 230

228
Ritfregnir
Skírnir
skóglendis og örfoka sanda verið girtir, friðaðir og að nokkru
græddir upp að nýju?
Við erum farnir að verja landið gegn uppblæstri og öðru illu, og er
ekki að vita nema það takist með tíð og tíma. Sjái höf. fram á það,
þá vona ég, að hann eigi eftir að skrifa aðra sögu miklu gleðilegri
um afkomendur þeirra Brands og Unu, Bjargfastar og Odds, þar
sem vonglaður siguróður gagnsýrir alla söguna. Og sú saga mun
ekki nefnast Heiðaharmur, heldur Öræfadýrð, því að þá er upp-
blásturinn að mestu hættur og landið farið að gróa upp.
Og þá verður gaman að lifa!
Agúst H. Bjarnason.
GuSfinna Jónsdóttir frá Hömrum: LjóS. ísafoldarprentsmiðja
h.f. Reykjavík 1941. 94 bls.
Það er nokkuð langt síðan ný, íslenzk ljóðabók hefir vakið mér
jafnmikla gleði og óvæntan unað og þessi. Eg hrökk við, er eg las
fjögur kvæði, sem birtust eftir höfundinn í „Þingeyskum ljóðum“
í fyrra. Þarna var þá nýr snillingur mitt á meðal vor, sem eg hafði
ekki áður heyrt getið, og eg þráði að fá meira af svona góðu. Og
nú er bókin komin í smekklegum búningi: 45 ljóð, er öll bera sama
aðalssvipinn, ekki eitt einasta,er eg kysi burt. Öll eru ljóðin stutt.
Hin lengstu taka rúmlega tvær blaðsíður. Það kemur vel heim við
þá kröfu, er Edgar Allan Poe gerði til ljóða. Hann sagði, að langt
ljóð væri blátt áfram fjarstæða. Um leið og þessi ljóð eru stutt,
eru þau heilsteypt og stílhrein. Um mörg af yrkisefnunum hefir
oft verið kveðið áður og um sum ágætlega; en það gerir ekkert til.
Það ljómar allt í nýrri fegurð og nýjum skilningi, þegar þessi skáld-
mær snertir við því. Hún er afarnæm á myndir og raddir lífsins og
náttúrunnar, finnur andann, sem i þeim bærist, og getur skilað
áhrifunum dagghreinum í kristalskæru máli. Hreinleiki og tign
hugsunai' og máls er aðalsmark þessara Ijóða. Þarna er ekkert
ástarkvæði, en ástúð og samúð er sem falin glóð í þeim myndum,
er skáldið málar, og í hljómblæ og hrynjandi ljóðanna, en helgi-
lotning fyrir æðstu öflum tilverunnar er hin djúpa undiralda. Mátt-
urinn til að lyfta hversdagslegu efni í æðra veldi er frábær. Les-
endur Skirnis geta séð meðferðina af kvæðunum ,,Rokkhljóð“ (í
fyrra) og ,,Villifugl“ (í ár), og hér er ekki rúm fyrir nema örfáar
tilvitnanir. Hvar hefir t. d. hinni heilsusamlegu snertingu við móð-
ur Jörð verið lýst af næmari skynjan en í upphafi kvæðisins
,,Heiðakyrrð“:
Ég gekk um vordag í Víðihlíð
og varlega skó af fótum dró
og heitan, töfrandi fögnuð fann,
er fjalldrapinn ökla minn nakinn sló,