Skírnir - 01.01.1944, Síða 45

Sigurður Nordal
Svo kvað Konráð
I.
í níunda (og síðasta) árgangi Fjölnis, 1847, sem að
miklu leyti er helgaður minningu Jónasar Hallgrímsson-
ar, eru tvö erfikvæði um skáldið, annað merkt Benedikt
Gröndal, hitt engum, og er það á þessa leið:
1. Því, sem að ísland ekki meta kunni,
er Island svipt, því skáldið hné og dó,
skáldið, sem því af öllu hjarta unni,
sem elskaði þess fjöll og dali og sjó
og vakti fornan vætt í hverjum runni.
2. Þegar hann hrærði hörpustrenginn sæta,
hlýddum vér til, en eftirtektarlaust,
vesalir menn, er gleymdum þess að gæta,
að guð er sá, sem talar skáldsins raust,
hvort sem hann vill oss gleðja eða græta.
3. Nú hlustum vér og hlusta munum löngum,
en heyrum ei, — því drottinn vizkuhár
vill ekki skapa skáldin handa öngum.
Nú skiljum vér, hvað missirinn er sár.
í allra dísa óvild nú vér göngum.
4. En þeir, sem fylgdu þér í lifsins glaumi
og þekktu andann, sem þér drottinn gaf,
fylgja þér enn þá fram í lífsins straumi
og fúsir berast út á dauðans haf,
því hér er allt svo dauft og sem i draumi.
5. Gott er þér, vinur, guðs i dýrð að vakna,
þig gladdi löngum himininn að sjá.
Vist er oss þungt að sjá á bak og sakna
samvista þinna. En oss skal huggun ljá:
vér eigum líka úr lífsins svefni að rakna.