Vestfirska fréttablaðið - 15.12.1984, Blaðsíða 25

vestfirska
FRETTABLADID
Val á milli vörutegunda.
25
Eins og um hnefaleika væri aö ræða.
Vestur í Bandaríkjunum kusu þeir forseta 6. nóv-
ember s.l. Kosningabaráttu Bandaríkjamanna
hefur oft verið gerð betri skil í íslenskum fjölmiðl-
um heldur en nú var gert og getum við kennt
verkföllum fjölmiðlanna um það. Við á Vestfirska
áttum þó óbeint fulltrúa þar vestra, þar sem er
Rúnar Helgi Vignisson. Rúnar starfaði sem kunn-
ugt er hjá blaðinu þar til hann fór í háskólanám
til Iowa City í haust. Hann sendi okkur þessar
hugleiðingar.
Að selja forsetann
eins og klósettpappír
Daginn eftir
forsetakosningarnar 6.
nóvember s.l. gekk prófessor
Woerner þungbrýndur inn í
skólastofuna. „Eruð þið jafn
niðurdregin og ég?“ spurði
hann. Fæstir önsuðu. Þá
hristi prófessorinn hausinn
og sagðist ekki skilja hvað
væri að gerast í þessu landi.
„Guð veit hvert við stefnum
— á útrýmingarbúðir
jafnvel,“ sagði hann. Síðan
sneri hann sér að
íslendingnum í bekknum og
spurði: „Mr. Vignisson,
ætlarðu að yfirgefa landið?“
Ég sagðist þegar vera búinn
að kaupa farseðil, en það
hafði ég einmitt gert á
kosningadaginn, þó
ástæðurnar hefðu verið
aðrar. Þá hló prófessor
Woerner og sagði: „Kannski
ég ætti að fara með þér til
íslands.“ Svo hleypti hann
okkur út 7 mín. fyrr en lög
gera ráð fyrir — í ljósi hinna
dapurlegu kosningaúrslita.
Ekki tóku allir
kosningaúrslitin jafn nærri
sér og þessi prófessor í
evrópskum bókmenntum,
enda kusu 58% gamla
manninn glottandi, jafnvel
þó þeir væru andvígir stefnu
hans í veigamiklum málum.
Grínistar hér hafa eðlilega
gert sér mikinn mat úr þessu
og kallað Reagan eina
manninn sem kosinn hafi
verið til embættis af fólki
sem var ósammála honum.
Steingrímur gæti ekki gert
betur.
FERRARO KOM í
HEIMSÓKN
Fimmtudaginn fyrir
kosningar gerði Geraldine
Ferraro sér lítið fyrir og
heimsótti háskólann héma.
Það var kaldasti dagur sem
af var hausti, en samt sem
áður hafði fjöldi manns
safnast saman við
fundarstaðinn í von um að
sjá þessa merku konu renna
í hlað. Ég var einn þeirra.
En einkaþotu
frambjóðandans hafði
seinkað og eftir klukkutíma
bið gerði íslendingurinn í
mér uppreisn gegn
kuldanum og fór heim. Ekki
var viðlit að komast inn í
þéttsetinn fundarsalinn þar
sem verið var að hita upp
fyrir komu frambjóðandans.
Var miklum húrrahrópum
útvarpað út í kuldann.
Hvort sem koma Gerry
gerði útslagið eða ekki, þá
fóru demókratar með sigur
af hólmi hér í bæ. Aftur á
móti hefur verið reiknað út
að meirihluti þeirra
stúdenta sem kusu hafi
greitt Reagan atkvæði, en
það er einmitt hinn hinn
mikli stuðningur unga
fólksins við gamla manninn
sem mest hefur komið á
óvart. Við þessu hrýs
mörgum frjálslyndum
manninum hugur. Svo
virðist sem stúdentar treysti
Reagan betur til að útvega
þeim vinnu, en margir
þeirra þnrfa að ganga frá
Hér horfa menn
bara á
sápuóperur
Ferraro kom í heimsókn og
komust færri að en vildu.
Umbúðimar
um þann bláa
vom mönnum
meira að skapi.
Pontíusi til Pílatusar í
atvinnuleit þegar námi
lýkur. Margir treysta
Repúblikananum líka betur
til að verja heiður landsins.
„Við erum þreyttir á að láta
fara illa með okkur,“ sagði
einn nágranni minn. Af
stjömustríðsáætlunum
Reagans hafði hann engar
áhyggjur. Aftur á móti sofa
nú margir demókratar illa.
LYSTARLEYSI
Manni virðast
Bandaríkjamenn hafa
áberandi minni lyst á pólitík
en Evrópubúar. Stúdentar
hér höfðu sig til að mynda
lítið sem ekkert í frammi
fyrir þessar kosningar og ef
maður heyrði rætt um
frambjóðendurna var það
gert í svipuðum dúr og um
hnefaleika væri að ræða.
Öðruvísi mér áður brá þegar
ég var í Þýskalandi fyrir
rúmu ári og landið á öðrum
endanum útaf fyrirhugaðri
staðsetningu meðaldrægra
eldflauga. Hér horfa menn
bara á sápuóperur. Það var
ekki einu sinni að áhugi
fyrir kappræðum Reagans
og Mondales væri
verulegur; málefnaleg
umræða átti ekki uppá
pallborðið. Skrúðmælgi
Reagans kom hins vegar
öllum í gott skap: Bestu
dagar Bandaríkjanna eru
framundan! Húrrahróp og
blöðrufargan; ímynd hins
hjartahlýja landsföður og
öllum leið vel.
AÐ VELJA LIT Á
KLÓSETTPAPPÍR
Kosningabaráttan hér fór
að miklu leyti fram í
auglýsingatímum
sjónvarpsstöðvanna. Valið
stóð á milli vörumerkjanna
Reagans og Mondales. Og
Reagan hafði betra
auglýsingaliði á að skipa.
„Mondale er ekki mjög
spennandi,“ sagði grínistinn
Johnny Carson. „Það er
hægt að finna hlýrri og
líflegri persónuleika en
Mondale í hvaða fiskabúri
sem er,“ sagði
dálkahöfundur einn.
Daginn eftir kosningarnar
birtist þreytulegur Mondale
á skjánum og kvaðst aldrei
hafa vanist
sjónvarpsvélunum og þær
aldrei vanist honum. „Og
mér er illa við þessa hluti,“
sagði hann og beygði
nokkra hljóðnema. Svo fór
hann í sólbað.
Nýafstaðin
kosningabarátta hefur
eðlilega vakið umræður um
hvers konar lýðræði það sé
eiginlega sem líður slíka
kosningabaráttu. Sumir
hafa komist að þeirri
niðurstöðu að í því felist
ekki meira val en milli blás
klósettpappírs og rauðs.
Umbúðirnar utanum bláa
klósettpappírinn voru
mönnum greinilega meira
að skapi. En segir það
eitthvað um gæðin?
Iowa City í nóv