Morgunblaðið - 30.07.2015, Qupperneq 86

86 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 30. JÚLÍ 2015
✝ Elsa Árnadótt-ir fæddist í
Bolungarvík 29.
júlí 1930. Hún lést
á Sjúkraskýlinu í
Bolungarvík 23.
júlí 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Árni Elías-
son og Auður Sig-
ríður Hjálmars-
dóttir. Elsa ólst
upp hjá móður-
foreldrum sínum, Hjálmari
Þorsteinssyni og Guðbjörgu
Rannveigu Sigurðardóttur.
Systkini Elsu sammæðra eru
Gústaf Ólafsson, f. 1934, Hall-
bera Ólafsdóttir, f. 1936, d.
2012, og Gísli Hjálmar Ólafs-
son, f. 1937. Samfeðra Kristinn
Guðmundur Árnason, f. 1934,
d. 2011.
Kristin og Bryndísi Elsu. Auði
Sigríði, f. 1961, maki Kristinn
Sigurðsson, eiga þau soninn
Sigurð Smára, eignaðist hún
soninn Magnús Atla með Sig-
urði Hafberg og á hún tvö
barnabörn. Rögnu Jóhönnu, f.
1965, gift Jóni Bjarna Geirs-
syni, eiga þau þrjú börn Andra,
Elsu og Lilju og tvö barnabörn.
Elsa hafði mikinn áhuga á
garðrækt og lagði nótt við dag
til að gera garðinn við Mið-
strætið sem fegurstan. Blóma-
skrúðið í garðinum var með
eindæmum og hún ein gat látið
sjaldgæfar blómategundir lifa í
þeim veðurskilyrðum sem jafn-
an eru fyrir vestan. Elsa hafði
mikinn áhuga á hvers kyns
handavinnu og listaverkin
liggja eftir hana víða. Hún
hafði einnig mikið dálæti á
matargerð.
Útför Elsu fer fram frá Hóls-
kirkju í Bolungarvík í dag, 30.
júlí 2015, kl. 14.
Elsa eignaðist
tvö börn með
Gunnari Rós-
mundssyni, þau
Gylfa, f. 1946, d.
2010, eignaðist
hann soninn Hauk
með Kolbrúnu
Helgu Hauksdóttur
og tvö barnabörn.
Valgerði, f. 1949, á
hún tvær dætur,
Agnesi Elsu og
Steinunni og sjö barnabörn.
Elsa giftist Magnúsi Bjarna
Ragnarssyni, f. 27. apríl 1923,
d. 27. apríl 2011, hinn 30. júlí
1961 og eignuðust þau þrjú
börn, Guðjón Grétar, f. 1956,
kvæntur Sopa Thamrongsa-
kulsiri, eignaðist hann tvö börn
með fyrri konu sinni, Sjöfn
Kristinsdóttur, þau Bjarna
Mamma naut sín best þegar
garðurinn við Miðstrætið var í
fullum blóma. Sjaldgæfum teg-
undum sem hvergi annars staðar
lifðu í Víkinni kom hún til að
vaxa með sinni einstöku natni.
Garðurinn átti hug hennar allan
á sumrin og fékk hún frí frá
rækjuverksmiðjunni þar sem
hún vann á veturna til að rækta
garðinn sinn og hlúa að honum
og þar var hún sannarlega á
réttri hillu.
Mamma var mikil handa-
vinnukona og fékk snemma
áhuga á hverskyns handverki.
Ófá ungmennin voru send til
hennar til að læra að prjóna og
vinkonum sínum kynnti hún nýj-
ustu straumana í hannyrðum.
Eftir hana liggja listaverk víða
af margvíslegum toga. Mamma
hafði unun af eldamennsku og
var jafnan fyrst til að prufa nýj-
ustu uppskriftirnar. Hún sá til
þess að alltaf væri til nóg að
borða á heimilinu enda var pabbi
mikill matmaður. Kistan sem
hann og afi höfðu með sér á sjó-
inn var stútfull af krásum sem
hún lagði natni í að útbúa, enda
fiskuðu þeir jafnan vel og hver
veit nema það hafi verið nestinu
fína að þakka. Hún fór til berja
að hausti og bjó til margvíslegt
góðgæti úr þeim sem entist út
veturinn. Hún tók mikið slátur
og ég man þá hátíð er var í bæ
þegar búið var að verka allt það
sem nýtilegt var af rollunni og
bera það á borð fyrir heimilis-
fólkið. Hún var einkar gestrisin
og muna margir heimsóknirnar
til Elsu.
Mamma átti margar góðar
vinkonur og brölluðu þær ým-
islegt saman og höfðu þær gjarn-
an eitthvað á prjónunum. Heyra
mátti óminn af hlátrasköllum
þeirra vinkvennanna um Víkina
á góðum stundum. Þær fóru oft
saman í bíó á sínum yngri árum
og horfðu þá helst á glæpamynd-
ir. Mamma var gefin fyrir hasar
og þótti lítið varið í kvikmynd ef
enginn lá í valnum á fyrstu fimm
mínútunum. Hún og pabbi
horfðu alltaf á boxið í seinni tíð
og vöktu jafnan heilu og hálfu
næturnar því ekki mátti missa af
einum einasta bardaga.
Mamma var örlát og fannst
gaman að gefa. Mér er það
minnisstætt þegar hún hafði lok-
ið við að útbúa eitthvað gómsætt
var ég oftar en ekki send með
smakk til vinkvennanna. Ég
vissi upp á hár hvar búrið var
hjá þeim því þar var súkkulaðið
geymt sem ég fékk að launum
fyrir að koma með góðgætið frá
mömmu.
Mamma missti „líf sitt og
heilsu“ eins og hún orðaði sjálf
þegar pabbi dó fyrir fjórum ár-
um. Þá flutti hún á Sjúkraskýlið
í Bolungarvík og naut þar góðr-
ar aðhlynningar fram á síðasta
dag. Þótt hún hafi sent glað-
værðina að hluta til með pabba
yfir móðuna miklu hélt hún
áfram að koma með kómískar
athugasemdir svo starfsfólkið á
Skýlinu átti erfitt með að skella
ekki uppúr þegar gullmolarnir
ultu af vörum hennar. Hún gaf
lífinu svo sannarlega lit fram á
síðustu stund.
Mamma var ein af þessum
hvunndagshetjum sem stóð sína
plikt hvað sem á dundi. Hún var
mér ávallt góð og börnunum
mínum yndisleg amma og fyrir
það ber að þakka á kveðjustund.
Nú nýtur hún sín án efa með
pabba í blómabreiðunum í Sum-
arlandinu góða handan við hæð-
ina háu.
Mömmu vil ég að endingu
þakka góðmennskuna, elskuna
og gæskuna sem hún sýndi mér
og mínum og bið góðan Guð að
blessa minningu hennar.
Ragna.
Kveðja til ömmu
Þú varst okkur amma svo undur góð
og eftirlést okkur dýran sjóð,
með bænum og blessun þinni.
Í barnsins hjarta var sæði sáð,
er síðan blómgast af Drottins náð,
sá ávöxtur geymist inni.
Við allt viljum þakka amma mín,
indælu og blíðu faðmlög þín,
þú vafðir oss vina armi.
Hjá vanga þínum var frið að fá
þá féllu tárin af votri brá,
við brostum hjá þínum barmi.
Við kveðjum þig elsku amma mín,
í upphæðum blessuð sólin skín,
þar englar þér vaka yfir.
Með kærleika ert þú kvödd í dag,
því komið er undir sólarlag,
en minninga ljós þitt lifir.
Leiddu svo ömmu góði guð
í gleðinnar sælu lífsfögnuð,
við minningu munum geyma.
Sofðu svo amma sætt og rótt,
við segjum af hjarta góða nótt.
Það harma þig allir heima.
(Halldór Jónsson frá Gili)
Þín barnabörn,
Andri, Þórunn, Elsa, Bjarni,
Bryndís og Lilja.
Elsa Árnadóttir
✝ Sigurbjörg El-ísabet Guð-
laugsdóttir fædd-
ist á Borðeyri,
Strand., þann 14.
september 1927.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Sunnuhlíð 20. júlí
2015.
Foreldrar Sig-
urbjargar voru
Guðlaugur Jóns-
son, f. 1. febrúar 1900 og Mar-
grét Soffía Ólafsdóttir, f. 25.
desember 1895. Systkini Sig-
urbjargar voru Böðvar Guð-
laugsson, f. 14. febrúar 1922
og Elín Júlíana Guðlaugs-
dóttir, f. 14. september 1927.
Sonur Sigurbjargar er Grétar
Halldórsson, f. 20.
nóvember 1952.
Sonur hans er
Arnaldur Grét-
arsson, f. 23. mars
1981.
Sigurbjörg ólst
upp á Kolbeinsá,
Borðeyri og Lyng-
holti við Hrúta-
fjörð en fluttist
ung til Reykjavík-
ur. Lengst af hélt
hún heimili á Kársnesinu í
Kópavogi. Hún starfaði sem
saumakona og uppeldis-
fulltrúi.
Útför Sigurbjargar verður
gerð frá Kópavogskirkju í
dag, 30. júlí 2015, og hefst at-
höfnin kl. 15.
Mig langar með nokkrum
orðum að minnast elskulegrar
móðursystur minnar, Sigur-
bjargar, sem nú hefur kvatt
þennan heim, síðust af þessari
kynslóð í okkar fjölskyldu. Það
hafa án efa orðið fagnaðarfund-
ir hjá ykkur þegar þið öll voruð
komin saman á ný.
Silla frænka var tvíburasyst-
ir móður minnar og var afar
kært á milli þeirra þó ólíkar
væru, bæði í útliti og fasi. Silla
hærri með sitt hrokkna hár og
mamma með sitt slétta. Frægt
var máltæki mömmu þegar þær
voru stelpur: „Ég skal fara með
ef Bogga talar,“ en það var Sig-
urbjörg oftast kölluð í þá daga.
Þegar mamma fór hafði Silla
sagt: „Hún var svo góð, ég var
alltaf hvassari.“ Henni fannst
jafnframt að farinn væri af sér
helmingurinn.
Silla var sannkallaður klettur
í fjölskyldunni. Til hennar var
leitað þegar mikið lá við og tók
hún þá fumlaust af skarið, hver
svo sem málefnin voru. Hún
hafði að ég held þá stærstu
hjálparhönd sem ég veit um,
alltaf boðin og búin og taldi það
ekki eftir sér. Segja má að hún
hafi oft á tíðum verið okkur
eldri systkinum sem staðgengill
móður, þar sem ekki var alltaf
hægt um vik fyrir mömmu að
komast vestan úr Dölum hér
áður fyrr. Enda kölluðu börnin
okkar hana iðulega ömmu Sillu
sem hún kunni bara einkar vel.
Synir mínir elskuðu að fara í
jólakaffið til hennar og gæða
sér á brauðtertunum góðu. Hún
var einnig listamaður í köku-
gerð og skreytingum þeirra. Ég
taldi mig hafa lært þessa list
hjá henni en hef aldrei náð
hennar færni. Að mörgu góðu
bý ég þó sem ég lærði hjá
henni, má þar nefna sláturgerð
og rifsberjahlaupsgerð.
Þegar ég flutti til Reykjavík-
ur til skólagöngu urðu þær ófá-
ar flíkurnar sem Silla frænka
saumaði á mig og seinna meir
naut ég aðstoðar hennar við
saumaskap. Þær tvíburasystur
voru svo einkar laghentar við
saumavélina og starfaði Silla að
stórum hluta starfsævi sinnar á
saumastofum. Ekki má ég
gleyma því að það var Silla
frænka sem saumaði brúðar-
kjólinn minn.
Á námsárum mínum fékk ég
meðal annars um tíma að búa
hjá Sillu frænku og Grétari
syni hennar. Þar nutum við Ell-
ert sonur minn mikils ástríkis
þeirra. Hafðu ævinlega þökk
fyrir það.
Nú seinni ár hafði ég það
hlutverk að sjá um hársnyrt-
ingu Sillu og var hún þakklát
fyrir það. Við bættist svo nagla-
snyrting eftir að Silla flutti í
Sunnuhlíð. Við hjónin vorum
nokkuð iðin við að heimsækja
hana þangað. Nú í júlí eftir vi-
kuhlé frá heimsókn í Sunnuhlíð-
ina var ég mætt með skærin en
elskuleg frænka mín þá orðin
veik og aldrei varð af klipping-
unni.
Við Ragnar vottum Grétari
þínum, Arnaldi og fjölskyldu
okkar dýpstu samúð.
Guðrún frænka.
Hóglega, hæglega,
á hafsæng þýða,
sólin sæla !
síg þú til viðar.
Nú er um heiðar
himin-brautir
för þín farin
yfir frjóvga jörð.
(Jónas Hallgrímsson)
Sólin vermir vanga þegar lítil
stúlka trítlar út á Hraunbraut.
Þar eru amma og afi, Silla
frænka og Grétar frændi. Þar
er ævinlega gott að koma, góð-
ar móttökur. Og ekki síst hlýj-
an hennar Sillu og elskusemin.
Árin líða og litlar stelpur og
strákar vaxa úr grasi og verða
fullorðin. En ef kíkt er í kaffi til
mömmu þá er Silla þar ósjaldan
og sömu skemmtilegheitin hjá
þeim mágkonum eins og fyrr á
tíð, hvernig sem allt veltist í
henni veröld halda Silla og
mamma sinni stóísku ró. Marg-
ar eru minningarnar, um konu
sem er mér jafn kær og Silla
frænka. Hún var frábær
saumakona, það lék allt í hönd-
unum á henni. Undirrituð
geymir ennþá brúðardressið
sem hún saumaði, þar var vand-
virknin í hverju spori og enn
þann dag í dag er ég tek upp
þessa flík minnist ég Sillu sitj-
andi við saumavélina. Á fullorð-
insárum spiluðu mamma og
Silla spilið „ótukt“ þá var eins
gott að trufla ekki dömurnar.
Silla frænka var ein af stoð-
unum í bernsku minni og fram
á fullorðinsár, börnum okkar
Jóns Bjarna reyndist hún sem
besta amma. Sonurinn sem
syrgir, sér á bak móður sem
var honum stoð og stytta, og að
sama skapi launaði Grétar móð-
ur sinni og sinnti henni vel
seinni árin.
Nú er hún horfin á vit þeirra
sem á undan eru gengnir og við
söknum blíðrar konu og ljúfra
daga í Kópavoginum forðum.
Og hversu dýrðleg útsýn var hér oft
er unaðsdegi björtum tók að halla
og handan flóans bar við bláhvítt
loft
í bláum fjarska Snæfellsjökuls skalla.
Því hef ég hérna margan dýrðardag
dokað við á mínum gönguferðum
og dáðst að því hve blómlegt byggð-
arlag
við bæinn okkar Kópavoginn gerðum.
(Böðvar Guðlaugsson)
Unnur.
Sigurbjörg Elísa-
bet Guðlaugsdóttir
Elsku mamma,
nú ertu loksinns
laus úr viðjum þessa
hræðilega sjúkdóms
sem hefur hrjáð þig
undanfarin ár og komin í faðminn
hjá pabba. Þegar þú kvaddir
þetta jarðlíf þá var eitt það falleg-
asta sólarlag sem að ég hef séð í
allt sumar og er ég alveg viss að
þú fékkst góða heimkomu. Það er
búið að vera erfitt að koma og
heimsækja þig vitandi það að þú
þekktir mann ekki, en kannski
gerðir þú þér grein fyrir því að
maður var eitthvað sem þú áttir.
Mikið var gaman að koma með
barnabörnin til þín en þá naust
þú þín til fulls. Ekki ætla ég að
hafa einhverja tölu um þitt líf,
það gera aðrir.
Ég syrgi stundum pabba minn og
mömmu
því máttur þeirra beggja sem lífsins
bjarmi er,
þau burtu héðan fóru fyrir skömmu,
það finnst mér alla vega innst í hjarta
mér.
Hér hef ég hlotið lífsins vænsta vinn-
ing;
hin veraldlegu gæði og ástúð víst ég
fékk.
Nú birtist sagan einsog endurminning;
allt yndislega fólkið sem með mér veg-
inn gekk.
Í stórum hóp er lífsglatt fólk á labbi
í ljúfum hugarheimi um sumarbjartan
veg.
Og fremst þar fara mamma mín og
pabbi
og myndin sem mér birtist, hún er
dásamleg.
Ég þrái helst að eignast þetta aftur;
þær unaðslegu gjafir sem forðum
hjartað hlaut,
því þar er falinn einhver undrakraftur,
sú orka sem styður á langri lífsins
braut.
Svo sé ég það sem hjartað stundum
hylur;
þá hamingju sem pabbi og mamma
sýndu mér
þá brosi ég, því heiðskír hugur skilur
að hlýja þeirra beggja í sálu minni er.
(Kristján Hreinsson)
Þín dóttir,
Sigþrúður.
Einhvers staðar segir að góður
vinur sé gulli betri og það er al-
veg rétt því í áratugi áttum við
hjónin þannig gull hinum megin
við götuna okkar, þar sem Jó-
hanna og Fúsi voru. Nú eru þau
bæði farin og eftir eru dýrmætar
minningar um liðnar samveru-
stundir þar sem margt var brall-
að og glaðst. Kunningskapur
okkar hófst fljótlega eftir að þau
fluttu á Mýrarbrautina með
börnin sín fjögur. Vináttan varð
svo traustari með árunum og
varla leið svo dagur að ekki væri
rölt yfir götuna í kaffisopa og
spjall. Jóhanna var afskaplega
glaðlynd og það gustaði oft af
Jóhanna
Guðjónsdóttir
✝ Jóhanna fædd-ist á Sjónarhæð
á Ísafirði 20. júlí
1940. Hún lést 6.
júní 2015. Útför Jó-
hönnu fór fram 12.
júní 2015.
henni þegar hún
kom í heimsókn og
lá mikið á hjarta.
Hún hafði mjög
gaman af að hlusta á
tónlist – sérstaklega
sönglög, ýmist kór-
söng eða einsöng,
sjálf söng hún mikið
og kunni ógrynni af
lögum, stundum
kallaði hún á mig yf-
ir til að hlusta á lög
sem henni hafði áskotnast eða
hún hafði heyrt í útvarpinu.
Þannig heyrði ég til dæmis fyrst
Undir dalanna sól, sem Jóhanna
hélt mikið upp á. Hún hafði mjög
gaman af blómum og þó garður-
inn hennar væri ekki stór þá
nostraði hún við hann og hann
var afar fallegur og þar átti hún
ýmis sjaldgæf blóm og flutti í
garðinn sinn villt blóm því hún
þekkti með nöfnum flest villt ís-
lensk blóm. Það var mjög gest-
kvæmt hjá þeim hjónum og það
kom enginn að tómum kofanum
hjá Jóhönnu minni, alltaf hlaðið
borð af kræsingum. Hún kenndi
mér að baka brúna lagköku. Eftir
óteljandi misheppnaðar tilraunir
mínar, meira að segja prófaði ég
hennar eigin uppskrift en ekkert
gekk, þá kom Jóhanna og fylgdist
með mér baka og þá kom nátt-
úrlega í ljós að hún fór alls ekki
eftir uppskrift heldur var það al-
úðin sem hún lagði í baksturinn
sem gerði gæfumuninn. Og þann-
ig var hún, hjálpsöm og lagði alúð
og umhyggju í hvað sem hún
gerði. Þegar svo heiðarævintýrið
okkar hófst hnýttust vináttu-
böndin enn fastar því þar áttum
við öll sameiginlegt áhugamál
sem var ást okkar á heiðinni og
allri náttúrunni. Við skiptum með
okkur sumrunum við vörslu á Ey-
vindarstaðaheiðinni í mörg ár og
svo voru farnar pílagrímsferðir á
vorin um leið og snjóa leysti og
svo á haustin eftir göngur. Þá var
farið vítt og breitt um heiðina og
fram tungurnar, þessar ferðir
eru ógleymanlegar því bæði Jó-
hanna og Fúsi kunnu svo vel að
segja skemmtilega frá ýmsu sem
þarna hafði gerst í áranna rás,
bæði höfðu þau átt á heiðinni ótal
spor áður en þau fluttu á Blöndu-
ós. Við þetta starf kynntumst við
mörgu skemmtilegu fólki og á
veturna varumræðuefnið oft ým-
is ævintýri sumarsins, sem voru
ófá. Fyrir mörgum árum fór að
bera á alzheimer-sjúkdómnum
hjá Jóhönnu og þegar Fúsi veikt-
ist fluttist hún á Héraðssjúkra-
húsið þar sem henni leið vel og
þar hvarf hún okkur smátt og
smátt. Þó eftirsjáin sé mikil þá er
huggun í því að hún fékk að fara
til Fúsa áður en sjúkdómurinn
lék hana alltof grátt, því enn hélt
hún glaðværð sinni og gat knúsað
vini sína þó ekki myndi hún nöfn-
in.
Elsku Jóhanna mín, betri vin-
konu hefði ég ekki getað kosið
mér, hjartans þakkir fyrir sam-
veruna, við hittumst svo síðar og
þá skoðum við aðrar heiðar eins
og við töluðum stundum um. Guð
blessi þig vinkona.
Elsku Sigþrúður, Birna, Guð-
mundur, Sibba, Arnar og fjöl-
skyldur, okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.Guð veri með ykkur.
Halla og Ari.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Minningargreinar