Morgunblaðið - 30.07.2015, Qupperneq 88

88 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 30. JÚLÍ 2015
✝ SnæbjörnHjaltason Arn-
ljóts fæddist 17.
desember 1928 í
Reykjavík. Hann
lést á Vrinnevisjuk-
huset í Norrköping
30. apríl 2015.
Foreldrar Snæ-
björns eru Hjalti
Magnús Björnsson,
stórkaupmaður og
konsúll, f. 27.1.
1892, að Ríp í Hegranesi, Skaga-
firði, d. 30.4. 1986, og Ovina
Anne Margrét Arnljóts Björns-
son, f. Velschow, verslunar-
maður, f. 4.3. 1900, að Sauðanesi
í N-Þing., d. 2.12. 1993. Systkini
Snæbjörns eru Halldóra, f. 29.5.
1927, d. 1.2. 2013, maki Þórður
Ólafsson, f. 5.5. 1928; Orri, f.
30.6. 1931, maki Heba Guð-
mundsdóttir, f. 25.10. 1938 og
Guðríður, f. 22.3. 1938, maki
Karl Hallbjörnsson, f. 2.8. 1935,
d. 21.5. 2012.
Snæbjörn eignaðist tvo syni
með Gretu Tómasdóttur, f. 19.5.
1933, Guðmund Karl, f. 31.1.
1953 og Bárð, f. 13.11. 1955
(ættleiddur Sigurgeirsson).
Maki Guðmundar Karls er Lauf-
ey I. Gunnarsdóttir. Börn þeirra
eru fjögur: Guðrún Halla, maki
Kristján Smári Smárason, með
þrjú börn, Lea Björt, Tandri
Karl og Frosti Þór; Tekla
Hrund, maki Kjartan Hrafn
inkona Arnljóts er Lina Arn-
ljóts, barn; Viðar.
Snæbjörn eignaðist son með
þáverandi sambýliskonu sinni
Inger Abrahamsson. Þau eign-
uðust David, f. 20.4. 1970; maki
Maria Arnljots. Börn þeirra; Er-
ik, David og Ingrid.
Snæbjörn kvæntist 1983 Ka-
nitta Arnljóts, f. 6.9. 1957. Þau
eiga saman tvo syni; Þorsteinn,
f. 12.1. 1984, og Egill, f. 24.6.
1986, sambýliskona Rebeka
Nagy.
Snæbjörn varð stúdent frá
MR 1949. Eftir útskrift frá
læknadeild HÍ 1959 starfaði
hann um skeið á Íslandi en fór
síðan til Svíþjóðar til vinnu og
síðan framhaldsnáms og vann
um tíma m.a. í Karlskrona í
Blekinge, Västervik, Sundsval
og lagði síðan stund á fram-
haldsnám í lyflækningum í Vä-
nersborg-Trollhättan fram til
ársins 1966. Snæbjörn flutti sig
um tíma til Sádi-Arabíu og
starfaði þar sem yfirlæknir í lyf-
lækningum á King Faisal Milit-
ary Hospital frá 1974-1979 og
svo aftur til Sádi-Arabíu 1984-
1986 með millilendingu sem yf-
irlæknir á klínískri lífeðlisfræði-
deild í Karlskrona. Hann tók við
og byggði upp deild í klínískri
lífeðlisfræði við sjúkrahúsið í
Norrköping frá 1987 og starfaði
þar allt til starfsloka sinna á
sjúkrahúsinu 1993. Eftir það
starfaði hann á einkastofu
ásamt nokkrum kollegum sínum
frá sjúkrahúsinu sem voru
komnir á aldur eins og sagt er.
Útför Snæbjörns fer fram frá
Neskirkju í dag, 30. júlí 2015, kl.
15.
Loftsson og eiga
fimm börn, Álfrún
Eva, Davíð Karl,
Eydís Klara, Lauf-
ey Kara og Þórunn
Eyja; Gunnar Há-
kon, sambýliskona
Ebba Margrét
Skúladóttir; Davíð
Arnljótur, sam-
býliskona Linda
Margrét Gunn-
arsdóttir.
Eiginkona Bárðar er Jenný
Axelsdóttir. Börn þeirra eru
þrjú: Þóra Kristín, Sigurgeir,
maki Sandra Björk Ævars-
dóttir, og eiga saman Anítu Eik;
Guðmundur Örn.
Snæbjörn kvæntist 1953 Jónu
Guðrúnu Björnsdóttur, f. 5.9.
1930, d. 9.7. 1992. Þau skildu
1967. Þau eignuðust fjögur
börn; Björn, f. 14.4. 1953; Hjalti,
f. 7.9. 1957; Anna María, f. 8.8.
1960; Arnljótur, f. 20.1. 1964.
Eiginkona Björns er Kristina
Margareta Arnljóts. Börn þeirra
eru Eiríkur, Dísa, Jóhann og
Anna.
Eiginkona Hjalta er Birgitta
Johansson. Eiga þau tvö börn;
Anna og Atli.
Eiginmaður Önnu Maríu var
Kenneth Brown. Þau skildu.
Yolanda er uppeldisdóttir
þeirra og að auki eiga þau;
Kendra, Kenny, Victoria, Magn-
ús, Anna Victoria og Abel. Eig-
Fyrir ekki löngu síðan þá
hefði mér ekki dottið í hug að ég
væri að fara að skrifa minning-
argrein um hann pabba. Held
nánast að við höfum báðir talið
að hann væri bara svona næst-
um ódauðlegur, alla vega á þess-
um tímapunkti lífs hans. Okkur
fannst eiginlega að hann ætti að
minnsta kosti eftir til fyrsta
hundraðsins. Alla vega eins og
hann hugsaði og hagaði sér enda
alla tíð við góða andlega og lík-
amlega heilsu. Ég sá hann aldrei
fyrir mér á elliheimili eða mikið
þjónustuþurfi. Hann gat ekki
hugsað sér lífið í böndum sjúk-
dóma eða rúmlægan hrumleika
eins og það hugsanlega hefði
getað þróast. Hafði orð um það
við mig aðeins nokkrum klukku-
stundum fyrir andlát sitt þegar
við ræddum dauðann og það sem
hann var að mæta og í vændum
væri.
Vissulega þekkjum við öll hið
augljósa sem er sú staðreynd að
þegar við náum háum aldri þá
nálgumst við endalok lífsskeiðs
okkar, hér á jörðunni alla vega.
Þó er þetta alls ekkert algilt eins
og allir vita um dauðann og ald-
urinn. Við vitum oftast ekkert
um vitjunartíma okkar eða
hvaða útgönguleiðir til hins
heimsins eru til staðar. En, á
einhvern hátt fann maður aldrei
til þessarar nálægðar við dauð-
ann í fari pabba, nema þá undir
það síðasta. Hann pabbi var ein-
faldlega svo fullur af lífi, bæði
andlega sem líkamlega að það
stirndi nánast á hann og hug-
myndaflugið geislaði. Hugmynd-
irnar og umræðurnar voru oft á
tíðum hárskarpar og lifandi,
stundum eins og það gætu ein-
faldlega vaxið rósir út frá sam-
talinu einu saman. Já, nánast.
Ein þessara hugmynda, sem
hann vildi meina að mundi bæta
mest heilsufar almennings var
sú að það þyrfti að auka eða
koma á TM hugleiðslu í skóla-
kerfinu. Hafði hann ýmsar hug-
myndir um raungerningu á því
og reyndi að fá ýmsa til að stuðla
að slíkum breytingum. Auk þess
reyndi hann til þrautar að sann-
færa okkur næst sér um ágæti
slíks. Ekki laust við að hann hafi
uppskorið árangur ákafans, þó
ekki hefði það orðið jafn útbreitt
og hann hefði kosið.
Við kynntumst mest og best á
seinni hluta lífsskeiðs hans, síð-
ustu þrjá áratugina. Enda ólst
ég ekki upp í návist hans með
beinum hætti eða þannig. En,
kannski þó meira undir óbeinum
áhrifum eins og hann benti
gjarnan á þegar á það var
minnst, því með genatíkinni vær-
um við líkari og nær hvor öðrum
en einvörðungu uppeldisáhrif
hefðu nokkurn tíma getað fært
okkur. Við pabbi urðum miklir
vinir. Já, samband okkar var
meira sem vinir heldur en að við
værum fastir í faðir-sonur hlut-
verkunum. Þó oft væri langt á
milli okkar, bara Atlantshafið, þá
varð sambandið alltaf náið í sam-
tölum okkar, sem voru stundum
nokkur símtöl í viku. Alltaf var
hlýju að finna og hláturmilda
gleði og ákafa í samtalinu og við
vorum alls ekkert endilega sam-
mála um hlutina. En við nutum
þeirra í botn og þótti báðum
vænt um þau eins og okkur
lærðist að þykja vænt um og
elska hvor annan.
Góður vinur og samræðufélagi
er horfinn úr lifanda lífi, hlý og
glaðvær nærvera samtalsins lifir
áfram hið innra. Því er ekki lok-
ið, enda harðvírað í genatíkinni
eins og hann sagði gjarnan sjálf-
ur.
Guðmundur Karl.
Einn kraftmesti maður og
læknir okkar tíma hefur farið til
annarra heima. Enginn lifði líf-
inu af meiri krafti en þú – allt
fram á síðustu stund ævi þinnar.
Þú ert ein mín stærsta fyrir-
mynd og mesti innblástur, einn
allra besti vinur minn og rétt er
að enginn veit hvað átt hefur,
fyrr en misst hefur. Eftir að þú
skildir okkur eftir hérna megin
hef ég oft velt fyrir mér hvaða
eftirmæli og lærdóma þú hefur
gefið mér til að hafa að leið-
arljósi í lífinu. Margt kemur upp
í hugann en efst er þó vafalaust
orðið „ástríða“, þín eilífa og
óþrjótandi ástríða fyrir lífinu
sjálfu, þessi mikla orka fyrir því
sem þú hafðir fyrir stafni hverju
sinni.
Þú settir rækilega mark þitt á
fólk í kringum þig og lést ávallt
gríðarsterkar, innilegar og
ástríðufullar skoðanir þínar í
ljós. Þér fannst það pirrandi ef
maður hafði ekki skýringu á
reiðum höndum eða skoðun á
umræðuefninu.
Þú varst ófeiminn við að tak-
ast á við skoðanir annarra. Það
var enginn meiri maður af því
einu saman að gegna hárri stöðu
eða vera þekktur í þjóðfélaginu.
Fólk bar virðingu fyrir þessari
afstöðu þinni og hreifst af
ástríðu þinni og mælsku, sem um
margt minnti á uppáhaldsskáldið
þitt, Einar Ben heitinn. Hver
man t.d. ekki eftir ræðu þinni á
ættarmótinu á Vårdsnäs í Sví-
þjóð þar sem þú, óundirbúinn
eins og ávallt, hélst langa og
magnaða ræðu sem menn hafa
minnst alla tíð síðan.
Grunnstoðin var þín sterka
samúð og umhyggja fyrir náung-
anum, þessi aðdáunarverði,
sterki vilji til að aðstoða þá sem
áttu í vök að verjast, óháð því
hvað öðrum kynni að finnast um
það. Þetta var algerlega órjúf-
anlegur hluti af þér.
Þú gafst mér tækin og tólin að
takast á við stóru hlutina í lífinu
og hugsunarháttinn til að taka
stjórn á eigin lífi. Þú kenndir
mér að taka ábyrgð á gjörðum
mínum og að sinna og hugsa um
nánustu fjölskyldu og vini af
ástríðu. Að hafa skoðanir á hlut-
unum, góðan húmor, hafa gaman
af lífinu, að hafa metnað og
leggja hart að sér við það sem
skiptir máli. Ekkert dugði nema
það besta. Þegar ég kynntist Ís-
landi, lærði tungumálið og
kynntist uppruna mínum þá
skildi ég af hverju þú varst alla
tíð „öðruvísi“ en flestir þar sem
þú bjóst í seinni tíð. Skopskynið.
Talshátturinn. Hugsunarháttur-
inn. Ástin á fósturjörðinni. Þú
varst alltaf gríðarmikill Íslend-
ingur – þrátt fyrir að hafa búið
erlendis í meira en hálfa öld.
Okkar síðasta brýna verkefni
var því að færa þig aftur til Ís-
lands, til hinstu hvíldar. Að fá
loksins að komast „heim“ til for-
eldra þinna, minninganna, í ætt-
jörðina. Eins og Einar Ben orð-
aði það:
Fold vorra niðja,
við elskum þig öll;
þú átt okkar stríð,
þar sem tímarnir mætast,
svo hrein og svo stór,
þar sem himinn og sjór
sjá hringinn um svipmild,
blánandi fjöll.
Þú ein átt að lifa,
að allt að sjá bætast.
Þú átt okkar von.
Og þú sér hana rætast.
(Einar Benediktsson)
Þetta er ekki síðasta kveðjan.
Þú skalt vita: Ég elska þig af
öllu mínu hjarta og mun alltaf
gera. Það skiptir ekki máli í
hvaða heimi þú ert – þessum,
næsta, hliðstæðum – þú munt
alltaf vera lifandi fyrir mér.
Sonur þinn,
Þorsteinn Snæbjörnsson
Arnljóts.
Kæri bróðir, þú fórst svo fljótt
eftir skamma legu í Svíþjóð og
finn ég enn fyrir nærveru þinni
og trúi varla að þú hafir kvatt
svo fljótt.
Meðal fyrstu minninga er
þegar við deildum saman her-
bergi og deildum kommóðu og
höfðum hvor sinn litla skápinn
og spegil. Þessi mubla er enn til
og á ég hana núna, ennþá stend-
ur skrifað innan á annarri skáp-
hurðinni „Boy“ sem þú merktir
sjálfur en ég var kallaður „Lil-
liboy“.
Þú varst mjög hæfileikaríkur
og með frábært minni. Man svo
vel að þú mættir ekki vel í
menntaskólann og misstir úr
nokkuð af fögum, þú fórst létt
með þetta, last af kappi í þrjá
sólarhringa fyrir hvert fag, t.d.
latínuna sem þú trassaðir, en
fékkst samt góða einkunn í fög-
unum. Ég man að Pálmi rektor
hringdi oft í pabba og sagði að
þú hefðir vel getað orðið efstur
ef þú hefðir stundað námið bet-
ur.
Þú varst músíkalskur í meira
lagi og spilaðir allt á píanóið
nótulaust og greipst oft í það.
Eindæma félagslyndur varst þú
og talaðir um heima og geima
við kunningja þína sem sóttu í
þinn félagsskap og þú hreinlega
gleymdir hvað tímanum leið og
mættir seint heim eða í boð, sem
var víst kallað óstundvísi. Þú
hafði áhuga á öllum málefnum
og vildir kynna þér allt til hlítar
og fá skilning á öllu. Ég var far-
inn að hlakka til tímanna fram-
undan þar sem við gætum haft
meiri tíma saman eftir langan
vinnudag, en svo fór sem fór.
Ég kveð þig með söknuði.
Orri Hjaltason.
Í dag kveðjum við á Íslandi
Snæbjörn Arnljóts Hjaltason,
föðurbróður minn. Í vor var út-
för í heimabæ hans í Norrköp-
ing. Snæbjörn fór utan árið 1961
í framhaldsnám í læknisfræði, þá
32 ára gamall, eftir að hafa starf-
að um hríð á Íslandi. Ungdómsár
Snæbjörns þekki ég persónulega
ekki enda er ég fæddur árið
1962, ári eftir að hann fer. Það
má álykta að Snæbjörn hafi ver-
ið fjörmikill og félagslyndur.
Hann hefur verið glæsilegur
ungur maður af myndum að
dæma og líklegt að hann hafi
heillað marga með hressilegri
framkomu sinni. Ég get ímyndað
mér að hann hafi oft verið hrók-
ur alls fagnaðar á mannamótum.
Eitt sinn sagði hann mér að
hann hefði spilað djass og dans-
væn lög á píanó í hljómsveit
einni og þótti mér það merkilegt.
Kunni ég nú enn meira að meta
hann og ekki versnaði það þegar
hann deildi með mér dálæti sínu
á Johnny Hodges úr hljómsveit
Duke Ellington. Beethoven og
Bach voru þó númer eitt.
Snæbjörn var frændinn sem
kom um jólin og á sumrin til Ís-
lands og var eilítið framandleg-
ur. Hann talaði öðruvísi, notaði
önnur orð en ég var vanur að
heyra og hafði gaman af því
koma skoðunum sínum á fram-
færi. Ég hlustaði með athygli,
reyndi að drekka í mig hina er-
lendu strauma sem fylgdu hon-
um. Það mátti treysta því að
hann kæmi með allmikið sviss-
neskt súkkulaði. Ég kunni vel að
meta það. Snæbjörn lá ekki á
skoðunum sínum og oft var hans
skoðun sú eina rétta og við það
sat. Hann fylgdist vel með vís-
indum og virtist einnig fylgjast
vel með læknisfræðinni fram á
síðustu stundu. Ekki kom maður
að tómum kofunum hjá honum í
heimsmálunum heldur. Framan
af átti hann farsælan feril í Sví-
þjóð og vann víðsvegar í Svíþjóð,
nokkur ár í Sádi-Arabíu og svo
síðast sem yfirlæknir frá árinu
1987 á Vrinnevi-sjúkrahúsinu í
Norrköping. Þegar hann fór á
opinber eftirlaun setti hann upp
einkastofu og iðkaði lækningar
vel fram yfir sjötugt, lengur en
yfirvöldum þóknaðist. Snæbjörn
var einstaklega unglegur bæði
að atgervi og í hugsun. Það var
því ekki nema eðlilegt að hann
starfaði lengur en gengur og
gerist sem er reyndar genetískt.
Snæbjörn sýndi ávallt áhuga á
því hvað ég var að fást við.
Stundum hringdi hann í mig og
vildi að ég sendi sér gögn svo að
hann gæti lesið sér til um mál-
efnið. Fyrir tveimur árum eða
svo hitti ég hann óvænt á ráð-
stefnu um þýsk orkumál. Þar
deildum við dálæti okkar á
þýskri langtímahugsun.
Hann hafði ungan huga, sí-
kvikan og spyrjandi. Hann var
framsækinn fram á síðasta dag
og góð fyrirmynd að því leyti.
Varla er hægt að skrifa um Snæ-
björn án þess að minnast beinna
afkomanda hans sem fylla hátt í
tuginn. Sjö afkomenda hans eru
læknar og sá yngsti, Egill, var
að klára læknisfræðina í vor.
Þetta er sjálfsagt einsdæmi.
Við höfðum á orði hér heima
að Snæbjörn hefði verið að yngj-
ast með hverju árinu. Með hina
myndarlegu Kanittu sér við hlið
í meira en 30 ár átti hann góðan
tíma sem við áttum von á að yrði
mun lengri.
Snæbjörn fór of fljótt og frá-
fall hans var sannarlega óvænt.
Blessuð sé minning hans.
Örn Orrason.
Fyrir um það bil sjötíu og
fimm árum kom ungur drengur
frá Reykjavík til sumardvalar að
Akri. Hann var kvikur í hreyf-
ingum og oftast glaður í bragði.
Sumrin hans á Akri urðu fleiri,
því þar dvaldi hann hverju sinni
að sumarlagi fram á unglingsár.
Hann var ári eldri en ég og vor-
um við æskufélagar, bæði í leik
og starfi og skipti engu þótt ég
gerði stundum hæpnar tilraunir
til að vinna upp aldursmuninn.
Snæbjörn lagði fyrir sig lækn-
isfræði. Eins og margir fleiri
lauk hann sérnámi í Svíþjóð. Þar
staðfestist hann og starfaði meg-
inhluta starfsævi sinnar. Ég vissi
þó að hann hafði í hyggju að
starfa um skeið í Sádi-Arabíu.
Hann kom ekki oft til Íslands, en
einhverju sinni fyrir mörgum ár-
um var hann allt í einu kominn
heim að Akri með unga og
gjörvilega eiginkonu sína. Hún
var austurlensk að yfirbragði og
hlýjan stafaði af henni. Ég taldi
mig sjá á augabragði hvað þeim
liði vel saman. Ég veit ekki betur
en að þau hafi verið samferða í
lífinu eftir það. Fyrri hjónabönd
hans höfðu ekki staðið lengi.
Fyrir fáum árum hitti ég ungan
og afar þekkilegan lækni á
Landspítalanum, sem var sonur
þeirra hjóna.
Snemma á síðasta ári kom
Snæbjörn til Íslands og dvaldi
nokkra daga. Við hittumst
nokkrum sinnum og rifjuðum
upp gamlar minningar. Hann
var stálminnugur, mundi t.d.
nöfn, lit og önnur sérkenni á
hestunum, sem við unnum með á
tíð hestaverkfæranna. Hann
mundi örnefni og gat lýst fólkinu
á bæjum í grennd við Akur
o.s.frv. Hann lýsti hugmyndum
sínum um nýjungar á sviði
heilsuverndar og heilsugæslu,
þannig að margt var spjallað. Ég
hygg að þeir fundir okkar hafi
orðið báðum til ánægju.
Nokkur tími er liðinn frá and-
láti Snæbjarnar, en ákveðið hef-
ur verið að hann hlyti hinstu
hvílu í íslenskri mold. Um leið og
ég sendi fólkinu hans samúðar-
kveðjur segi ég:
Velkominn heim, gamli vinur.
Pálmi Jónsson.
Snæbjörn Arnljóts, fyrrver-
andi yfirlæknir við deild klín-
ískrar lífeðlisfræði við Vrinnevi-
sjúkrahúsið í Norrköping, Sví-
þjóð, er fallinn frá 86 ára gamall.
Hann syrgja nú hans nánustu:
eiginkona hans Kanitta, börn,
barnabörn og barnabarnabörn.
Snæbjörn fæddist í Reykjavík
og lauk þar læknaprófi. Hann
flutti 1961 til Svíþjóðar, þar sem
hann hóf störf í Sundsvall. Síðar
starfaði hann í sjúkrahúsinu í
Malmö, Trollhättan, Väners-
borg, Ljungby, Lilla Edet og
Karlskrona og síðast Norrköp-
ing þar sem hann stofnaði deild
klínískrar lífeðlisfræði og var yf-
irlæknir þar til hann fór á eft-
irlaun árið 1994.
Hann hafði áður lokið sérnámi
í almennum lyflækningum, síðar
klínískri lífeðlisfræði, en áhuga-
mál hans og störf beindust æ
meir að hjartalækningum. Milli
þess sem hann starfaði á sænsk-
um sjúkrahúsum starfaði hann
jafnframt tvö lengri tímabil við
lækningar í Sádi-Arabíu. Þegar
hann hætti störfum við Vrinnevi-
sjúkrahúsið tók ný áskorun við,
að stofna og reka eigin lækna-
stofu, sem hann sinnti af ástríðu
í 15 ár.
Það að halda því fram að sjúk-
lingar hans hafi fellt tár þegar
þeir fengu fregnir um að það
ætti að loka læknastofu Snæ-
björns eru engar ýkjur, því
sjaldan hefur einn læknir gert
svo mikið fyrir svo marga, svo
vitnað sé til orða þekkts bresks
forsætisráðherra í seinni heims-
styrjöldinni.
Snæbjörn hafði heildarsýn yf-
ir vandamál sjúklinganna sinna
og takmarkaði störf sín ekki ein-
göngu við læknisfræðilegar þarf-
ir þeirra. Hann gafst aldrei upp í
leit sinni að hinni réttu lækn-
isfræðilegu greiningu og með-
ferð.
Sjúklingurinn hitti lækni sem
hafði mikinn áhuga á samfélags-
málum (smá útlistanir um galla
og skort á innsæi stjórnvalda
voru mjög algengar) og gat með
húmanískri menntun og sál-
fræðilegu innsæi veitt sjúkling-
unum einhverskonar heildar-
lausn – sem var svo miklu meira
en nokkur orð á pappír sem
sjúklingur hefur með sér í apó-
tekið. En því skal enginn trúa að
hann hafi verið læknir sem alltaf
beygði sig undir og fór að eigin
óskum sjúklingsins og forðaðist
að árétta það, sem honum þótti
rangt.
Nei, það voru sterkar skoð-
anir, hvatning, ábendingar og
annað sem fól í sér strangar
kröfur til þess sem leitaði ráða
hjá honum. Sjúklingurinn bar
sjálfur mikla eigin ábyrgð til að
hjálpin næði alla leið. Nákvæm-
lega þessi persónulega ábyrgð
hjá hverjum og einum sjúklingi
var leiðarljós Snæbjarnar í
læknisstörfum hans eins og
reyndar líka í einkalífi hans.
Læknirinn var vissulega mikil-
vægur, en án eigin hlutverks
sjúklingsins þá var hætta á að
meðferðin misheppnaðist.
Þegar vinnudagurinn var
kominn á enda beið flygillinn
heima þaðan sem tónar frá hans
uppáhaldstónskáldi í klassískri
tónlist, kannski þeim allra
stærsta, Ludwig van Beethoven,
fyllti herbergin í glæsilega hús-
inu hans.
Heimili hans var ástkær mið-
punktur fyrir hans stóru, elsku-
legu fjölskyldu, hverrar sorg
mun deilast með öllum sem nutu
þeirra forréttinda að eiga Snæ-
björn að vini.
Snjall og góður læknir, mikill
persónuleiki og húmanisti hefur
hengt upp hvíta sloppinn í hinsta
sinn.
Bengt-Olof Dike.
Snæbjörn Hjalta-
son Arnljóts