Morgunblaðið - 30.07.2015, Síða 89

MINNINGAR 89
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 30. JÚLÍ 2015
✝ Sigríður Að-alsteinsdóttir
fæddist á Lauga-
bóli í Laugardal 30.
ágúst 1927. Sigríð-
ur lést á sjúkrahús-
inu á Ísafirði 31.
mars 2015.
Sigríður var
dóttir hjónanna Að-
alsteins Jónassonar
og Ólafar Ólafs-
dóttur á Laugabóli.
Hún var þriðja í röðinni af sex
dætrum þeirra hjóna. Hún ólst
upp á Laugabóli og bjó þar til
fullorðinsára en flutti síðan að
Strandseljum í
sömu sveit, til sam-
býlismanns síns,
Valdimars Valdi-
marssonar frá Blá-
mýrum. Þau Valdi-
mar eignuðust tvö
börn, Aðalstein
Leif og Ingibjörgu
Rebekku. Börn
Ingibjargar eru
Hekla Björk og
Valdimar Frímann.
Dóttir Heklu Bjarkar er Sóley
Þrá.
Útförin hefur farið fram í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Með harm í hjarta kveð ég Sig-
ríði systur mína, sem lést eftir
stutta legu á sjúkrahúsinu á Ísa-
firði 31. mars sl. Ég er varla farin
að trúa því að hún sé farin. Sirrý
var búin að líða mikið, bæði sem
barn og fullorðin. Við misstum
móður okkar ungar, það setur
mark sitt á börn til lífstíðar. Við
vorum sex systurnar en sú
yngsta, Ásgerður, dó aðeins átta
mánaða. Önnur systir okkar sem
kölluð var Leifa, lést tólf ára. Sig-
ríður Guðrún ólst upp hjá móð-
urömmu okkar en pabbi ákvað að
ala okkur hinar upp sjálfur. Lífið
var ekki alltaf auðvelt hjá honum.
Hann fór á hesti út í Ögurnes, um
15 km leið, að vinna í fiski og afla
tekna fyrir heimilið, við biðum
heima á meðan. Síðan vann hann
verkin þegar heim var komið.
Þetta þætti strembið í dag en í þá
daga var ekki mulið undir fólk.
Þegar við systurnar vorum
börn áttum við hver sitt bú og
lékum okkur með fjöruskeljar.
Kúskeljar voru kýr, gimburskelj-
ar voru kindur og þvottaklemmur
voru strákarnir okkar. Sirrýjar
strákur hét Gunnar; Rebekku
strákur Bárður og minn hét Toní.
Ég hugsa stundum um muninn
þá og á börnunum núna sem sum
hver fá allt upp í hendurnar.
Þegar við vorum orðnar ung-
lingar byggði Sirrý kofa fyrir sjö
kindur en ég hús fyrir tvo hesta.
Það hús stendur enn til minning-
ar um okkar búskap. Húsin voru
byggð úr torfi og grjóti sem við
drógum á sleða ofan úr hlíð. Í frí-
stundum heyjuðum við fyrir okk-
ar skepnur, slógum með orfi og
ljá þá bletti sem annars voru ekki
nýttir. Ég hef oft hugsað um bú-
skapinn okkar í þá daga, lengi
býr að fyrstu gerð. Við höfum
unnið mikið, systurnar, þótt
kaupið hafi ekki alltaf verið hátt
og allar erum við þannig gerðar
að seilast ekki í annarra vasa eft-
ir neinu, heldur vinna fyrir hverj-
um hlut sjálfar. Við vorum oft á
bæjum hér í kring þegar eitthvað
bjátaði á hjá fólki. Síðan fórum
við út í eigin búskap, Rebekka
býr í Hafnarfirði, Sigríður á Sel-
tjarnarnesi en við Sirrý höfum
alltaf búið hér í Ögurhreppi.
Sirrý var mikil pabbastelpa,
vel gefin og vel gerð manneskja í
alla staði. Hún var vinaföst og
trygglynd en dul og auðsærð að
eðlisfari. Henni var margt til lista
lagt, t.d. átti hún mjög létt með að
yrkja og var prýðis hagyrðingur.
Sirrý var einn vetur í Gagnfræða-
skólanum á Ísafirði, þar var hún
með hæstu einkunn í sínum bekk
á lokaprófi. Síðar var hún einn
vetur í Húsmæðraskólanum á
Löngumýri i Skagafirði, þaðan
átti hún góðar minningar.
Sirrý reyndist vinum sínum
ætíð vel og börnin sín elskaði hún
meira en allt annað. Meiri dýra-
vin en hana þekki ég ekki, illa
meðferð á dýrum gat hún ekki
liðið. Það segir mikið um mann-
eskju hvernig hún kemur fram
við minni máttar, hvort heldur
eru dýr eða menn. Sirrý vildi allt-
af vera sjálfstæð og lét hún
byggja hundrað kinda hús fyrir
fjárstofn sinn á Strandseljum.
Það er stolt staðarins.
Það er mikill sjónarsviptir að
Sirrý úr þessu fámenna sam-
félagi. Ég þakka henni samfylgd-
ina og hlýjuna sem hún bar til
allra. Börnum hennar, þeim Að-
alsteini, Ingibjörgu og fjölskyldu
sendi ég einlægar samúðarkveðj-
ur.
Meira: mbl.is/minningar
Ragna á Laugabóli.
Hinn 31. mars síðastliðinn lést
á Sjúkrahúsi Ísafjarðar Sigríður
húsfreyja á Strandseljum við
Djúp. Við ólumst ekki upp sam-
an, þannig að við áttum ekki nein-
ar sameiginlegar minningar frá
æskudögum. Við kynntumst
fyrst á unglingsárum og vorum
oft spurðar hversvegna við hét-
um sama nafni. En það á sér sín-
ar ástæður sem ekki verða raktar
á sér.
Móðir okkar varð berklunum
að bráð og lést rúmlega þrítug að
aldri, eftir að hafa eignast sex
dætur á sex árum. Geta má nærri
að það var erfitt fyrir föður okkar
að missa konuna frá litlu dætr-
unum, sú elsta aðeins 9 ára göm-
ul, en hann tókst á við sorgina á
sinn hátt þrátt fyrir að missa
einnig tvær yngstu dæturnar úr
sama sjúkdómi
Sigríður var dugnaðarforkur
og gekk að öllum störfum í sveit-
inni frá unga aldri. Hún elskaði
kindurnar sínar og hafði ætíð
sinn eigin búskap, einnig eftir að
hún flutti frá Laugarbóli og hóf
sambúð með Valdimar Valdi-
marssyni. Þau eignuðust tvö
myndarleg og vel gefin börn, þau
Aðalstein og Ingibjörgu. Ingi-
björg hefur búið á Hólmavík með
fjölskyldu sinni, en býr nú í Hafn-
arfirði og starfar á Sólvangi. Að-
alsteinn ákvað eftir stúdentspróf
að snúa heim og aðstoða foreldr-
ana við búskapinn, faðir hans var
þá orðinn lasinn og móðir hans
ekki heilsuhraust. Eftir lát Valdi-
mars tók hann við búinu og hefur
síðan búið með móður sinni á
Strandseljum.
Þegar maður fer um Djúpið
sér maður miklar breytingar frá
því sem áður var. Ég minnist
þess er ég kom fyrst í heimsókn
að Laugarbóli 18 ára gömul, þá
var búið á hverjum bæ, reyndar
með gamla laginu, fólkið gekk að
störfum frá morgni til kvölds án
þess að kvarta þó engar væru vél-
arnar, hestarnir gegndu sínu
gamla hlutverki til gagns og
skemmtunar. Ögurball á næsta
leiti og Gunna í eldhúsinu að
sýsla við matinn. Kannski hringdi
síminn með einhverjar fréttir af
hinum bæjunum, en nú er þetta
breytt. En þannig týnist tíminn
eins og segir í ljóði Bjartmars.
Sigríður gisti oft á heimili okkar
meðan við bjuggum á Ísafirði en
við höfum ekki hist mikið i seinni
tíð. Við vorum ólíkar að mörgu
leyti, ég spurði hana stundum
hvort hún vildi koma með mér til
útlanda. Svarið sem ég fékk var
að hún hefði nóg í kringum sig,
fallega náttúru og dýrin sín.
Skildi reyndar ekki öll þessi
ferðalög, og hvort þau skildu
nokkuð eftir. Sigríður var mjög
dul manneskja og orðvör, var illa
við slúður og taldi að fólk ætti að
fá að hafa sitt einkalíf í friði. Hún
var vel lesin og hagmælt en það
var eins og með annað, hún hafði
það fyrir sig. Hún stundaði nám
við Gagnfræðaskóla Ísafjarðar í
tíð Hannibals og var afburða-
námsmaður.
Nú er hún komin til sumar-
landsins, ég veit að hún hefði vilj-
að fylgjast lengur með langömm-
ustelpunni sinni henni Sóleyju,
taka þátt í vorverkunum í sveit-
inni, sjá litlu lömbin fæðast og
allt vakna til lífsins eftir kaldan
vetur. En henni var ætlað annað
hlutverk
Eg og börnin mín kveðjum
hana og þökkum henni góðar
stundir og vottum börnum henn-
ar okkar dýpstu samúð.
Hvíl í friði, kæra systir.
Sigríður Aðalsteins.
Elskuleg frænka mín, Sigríður
Aðalsteinsdóttir frá Laugabóli,
er látin. Það kom ekki á óvart að
hún óskaði eftir því að útför
hennar færi fram í kyrrþey,
þannig var lífi hennar einnig
háttað. Þótt Sigga væri afar sjálf-
stæð, skaprík og ákveðin kona
var hún ekki gefin fyrir að láta á
sér bera á nokkurn hátt. Sigga
gerði ekki víðreist um dagana.
Rúmlega þrítug flutti hún frá
Laugabóli að Strandseljum. Þar
bjó hún svo í rúmlega hálfa öld.
Sambýlismaður Siggu var Valdi-
mar Valdimarsson frá Blámýrum
í Laugardal. Sigga saknaði alltaf
svolítið kyrrðarinnar og lognsins
í dalnum. En á Strandseljum var
fjölskyldan og því urðu þau eðli-
lega að hennar „heima“. Sigga og
Valdi eignuðust tvö börn, Aðal-
stein og Ingibjörgu, sem bæði
vöktu gleði og stolt foreldra
sinna. Síðan bættust börn Ingi-
bjargar í hópinn og lítil lang-
ömmustelpa. Eftir fráfall Valda
bjó Sigga áfram á Strandseljum,
ásamt Aðalsteini, syni sínum.
Þegar börnin voru ung þurfti
Sigga að heiman um tíma til að
leita sér lækninga. Þá kom hún
með yngri sólargeislann sinn,
hana Bubbu, í fóstur til foreldra
minna á Birnustöðum. Sú stutta
lífgaði sannarlega upp á umhverfi
sitt, alltaf glöð og brosandi, þessi
litli prakkari.
Sigga var eðlilega áhyggjufull
yfir veikindunum og man ég að
hún sagði við móður mína að hún
bæði Guð þess eins að hann gæfi
henni líf og heilsu þar til börnin,
hennar dýrmæti fjársjóður, væru
komin betur á legg. Þessa ósk
sína fékk hún sem betur fór upp-
fyllta. Það var ekki háttur Siggu
að bera oflof á menn, né heldur að
hnýta í samferðafólkið gegnum
lífið. En hældi hún einhverju eða
einhverjum vissi maður að hún
meinti það sem hún sagði. Færi
einhver með afgerandi hætti að
hennar mati „út fyrir línuna“ í
samskiptum sínum við annað
fólk, taldi hún gjarnan að eitt-
hvað mikið væri að hjá þeirri
manneskju.
Ég minnist heimsókna minna
að Strandseljum gegnum tíðina
með gleði í huga. Sigga, þessi
margfróða, víðlesna, alvarlega og
sívinnandi kona gaf sér stundum,
einkum á síðari árum, tóm til að
setjast niður, gjarnan þó með
prjónana sína og segja mér frá
löngu liðnum atburðum. Nú, eða
þá nýlegum eftir atvikum. Sögur
um gleði og sorgir, áföll og sigra.
Af nærfærni var fjallað um erfiða
hluti. Og inn á milli annars konar
sögur, kannski má segja afar fín-
legar „slúður“sögur sem komu út
á manni tárunum af hlátri. Þá
brosti Sigga líka og hló jafnvel
stundum sínum lágværa hlátri og
brúnu augun leiftruðu af glettni.
Þeim sögum lauk hún gjarnan
með orðunum: „Eða svo var að
minnsta kosti sagt…“ og svo
hlógum við svolítið meira.
Ég er innilega þakklát fyrir að
hafa átt Siggu frænku mína á
Strandseljum og fjölskyldu henn-
ar að samferðafólki í lífinu. Síð-
ustu orð hennar við mig á sjúkra-
húsinu, skömmu fyrir andlát
hennar voru: „Þakka þér fyrir
komuna, Þóra mín, elska.“ Ég
kveð Siggu með söknuði og hjart-
ans þökk fyrir mig.
Aðalsteini, Ingibjörgu og fjöl-
skyldu og öðrum ástvinum Siggu
sendi ég mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur og bið Guð að vera
með þeim öllum.
Þóra Karlsdóttir frá
Birnustöðum.
Meira: mbl.is/minningar
Sigríður
Aðalsteinsdóttir
✝ Gunnar BergGunnarsson
fæddist 1. desem-
ber 1936 á Siglu-
firði. Hann lést á
Sjúkrahúsi Ak-
ureyrar 17. júní
2015.
Foreldrar hans
voru Gunnar Berg
Jörgensen og Rósa
Þorsteinsdóttir, en
fósturforeldrar
þau Sveinbjörn Ei-
ríksson og Þórunn Kristjáns-
dóttir. Gunnar átti einn al-
bróður, Steindór Berg
Gunnarsson, f. 12. október
1935, d. 30. október 1999.
Sveinbjörn og Þórunn eign-
uðust dreng er lést 1932.
Gunnar lærði prentiðn hjá
POB og vann sem prentari,
blaðamaður, ritstjóri og útgef-
ir, Anna og Erna, sem öll eru
látin, og Þorleifur, Kristín,
Ólöf, Jóna, Gústaf, Helgi, Mar-
grét, Geir og Linda. Ásta flutt-
ist sautján ára til Akureyrar
og vann mestan hluta starfs-
ævi sinnar hjá Útgerðarfélagi
Akureyrar.
Gunnar og Ásta giftu sig
1957. Synir þeirra eru: 1)
Gunnar Berg múrarameistari,
f. 10. maí 1961, maki Elín
Björg Ingólfsdóttir. Börn
þeirra eru: a) Ingólfur Berg, b)
Katrín Björg, sambýlismaður
Úlfur Bragi Einarsson.
2) Björn Berg bílvirki, f. 31.
janúar 1963, maki Zhanna
Suprun. Börn Björns eru: a)
Ásta Rut, maki Snorri Krist-
jánsson, barn þeirra Sölvi Mar,
b) Hákon Berg, c) Fjalar Berg.
Jarðarför þeirra fór fram í
kyrrþey.
andi upplýsingarita á Akur-
eyri.
Ásta fæddist 5. febrúar 1937
í Vestmannaeyjum. Hún lést á
Sjúkrahúsi Akureyrar 29.
mars 2013.
Foreldrar hennar voru Sig-
urlás Þorleifsson og Þuríður
Sigurðardóttir. Systkini Ástu
eru: Sigurlaug, Eggert, Reyn-
Mínir góðu tengdaforeldrar
eru farnir. Allt of fljótt finnst
okkur.
Lífið verður aldrei eins, en það
mun venjast án þeirra, en aldrei
gleymast. Allar góðu samveru-
stundirnar; matarboðin, heim-
sóknirnar, ferðalögin. Öll sú
ræktarsemi, góðmennska og
hlýja sem þau sýndu mér, börn-
unum mínum og mínu fólki öllu.
Þau vildu öllum svo vel, voru ólík,
tengdapabbi með sterkar skoð-
anir, opinn og félagslyndur,
tengdamamma hlédræg og róleg
og sjálfri sér nóg. En þau voru
svo góð saman og saman fóru þau
í gegnum lífið – 58 ár. Ekki alltaf
auðvelt, en þau stóðu það af sér.
Og mikið sem ég sakna þeirra og
mikið finnst mér nú vanta.
Ég geymi góðu minningarnar í
huga mínum og hjarta og horfi á
þau í gegnum Berg minn og börn-
in okkar, Ingólf og Katrínu, sem
þau dýrkuðu og dáðu.
Takk fyrir allt elsku Ásta og
Gunni. Ykkar tengdadóttir,
Elín (Ella).
Takk fyrir allt. Takk fyrir allar
skemmtilegu bílferðirnar. Þið
sem voruð alltaf tilbúin að sækja
eða skutla þreyttu barnabörnun-
um og vinum þeirra hvort sem
vegalengdin var stutt eða löng.
Takk fyrir allan matinn sem
var í boði þegar svanga „gesti“
bar að. Þar standa ostabrauðið,
rúllutertan og haribo-nammið
uppúr jafnvel þó að allt sem kom
úr eldhúsinu þínu, amma, hafi
verið algjört lostæti.
Takk fyrir allar gistinæturnar
og sjampófórnirnar sem fóru í ár-
angurslitla tilraunastarfsemi hjá
ungum dreng sem dreymdi um að
verða vísindamaður.
Takk fyrir morgunjógað á
sænginni þinni, amma.
Takk fyrir bíltúrana og spjallið
í bílnum þínum, afi.
Takk fyrir ykkar þátt í að ala
okkur upp og gera okkur að þeim
einstaklingum sem við erum í
dag.
Takk fyrir að kenna okkur
hvernig á að viðhalda ástinni í
gegnum súrt og sætt.
Nú eruð þið sameinuð að nýju
og við vitum að þið eruð ham-
ingjusömust þannig. Takk fyrir
að vera þið.
Ingólfur (Ingó) og Katrín.
Góðir vinir okkar hafa nú kvatt
þessa jarðvist með örfárra vikna
millibili. Saman höfðu þau staðið
af sér ýmislegt í gegnum rúma
hálfa öld og urðu svo nánast sam-
ferða í ferðina óendanlegu.
Við tengdust þeim fjölskyldu-
böndum þegar dóttir okkar hóf
sambúð með Gunnari Berg, syni
þeirra, fyrir réttum 30 árum. Áð-
ur höfðu Ingólfur og Gunnar
eldri unnið saman hjá POB, þá
ungir menn. Þeim var mjög ljúft
að endurnýja vinskapinn, minn-
ast gamalla eftirminnilegra
vinnufélaga, rifja upp gömlu
vinnubrögðin og breytta tíma í
prentiðnaðinum. Þau hjónin voru
einstaklega hlýjar og elskulegar
manneskjur sem létu sér annt um
sitt fólk. Þegar barnabörnin áttu
í hlut hefðu þau vaðið eld og reyk
fyrir þau, enda var mjög kært á
milli þeirra.
Þau hjónin voru í raun ólíkar
manneskjur en samt mjög sam-
rýnd. Gunnar var opinskár,
skrafhreifinn og hreinskilinn,
með sterkar skoðanir á mönnum
og málefnum og óhræddur að
láta þær í ljós. Hann vann í mörg
ár sem blaðamaður og ritstjóri
við ýmsa prentmiðla og fórst það
vel úr hendi. Á miðjum aldri varð
hann fyrir hjartabilun; fór í stóra
hjartaaðgerð þannig að hann náði
þokkalegri heilsu en stundaði eft-
ir það ýmis léttari störf. Hann
var vinamargur og bóngóður.
Hann var mjög liðtækur brids-
spilari til margra ára og átti góða
félaga í því sporti. Því miður fór
heilsu hans hrakandi eftir andlát
Ástu, enda hún „Ástin“ hans eina
og sanna.
Ásta var hæglát, hlédræg en
hláturmild, einstaklega dugleg
og reglusöm. Hún lifði heilbrigðu
lífi, gerði sínar jógaæfingar á
hverjum degi og stundaði göngu-
ferðir reglulega. Hún var ein af
15 systkinum og í þannig aðstæð-
um er nægjusemi dyggð og lífs-
nauðsynleg. Ætíð setti hún hag
fjölskyldunnar í fyrsta sæti og
gerði ekki kröfur fyrir sjálfa sig.
Hún vann nánast alla tíð utan
heimilis, lengst hjá ÚA, þar sem
hún vann þegar hún fór á eftir-
laun. Hún veiktist af brjósta-
krabbameini fyrir tæpum tveim-
ur árum, tókst á við það af mikilli
einurð og stillingu. Hún var út-
skrifuð fyrir tæpu ári og vonir
bundnar við endurbata. En í
byrjun mars sl. kom í ljós að
meinið hafði dreift sér svo ekki
varð við neitt ráðið, hún lést 29.
mars sl.
Þessara kæru vina söknum við
nú af heilum hug. Með þeim átt-
um við dásamlegar samveru-
stundir m.a. fórum við ásamt
þeim, dóttur okkar, tengdasyni
og barnabörnunum í ógleyman-
lega Ítalíuferð árið 2008. Við nut-
um fegurðar landsins, busluðum í
sundlauginni, sóluðum okkur og
nutum góða matarins. Þetta var
okkar „fjárfesting“ í lífshamingju
á ári „hrunsins“, draumur sem
við létum rætast.
Við þökkum Ástu og Gunnari
fyrir samveruna, fyrir tengda-
soninn sem ber foreldrum sínum
fagurt vitni um heiðarleika,
trygglyndi og vinnusemi; fyrir
elsku þeirra við dóttur okkar og
sameiginlegu barnabörnin sem
eru yndislegar manneskjur og
við erum svo stolt af.
Við vottum sonunum og fjöl-
skyldum þeirra okkar dýpstu
samúð og biðjum þeim styrks í
sorg þeirra. Blessuð sé minning
mætra hjóna.
Auður og Ingólfur.
Gunnar Berg Gunnarsson
og Ásta Sigurlásdóttir
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðju-
degi).
Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skila-
frestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu
ekki lengri en 3.000 slög. Ekki
er unnt að senda lengri grein.
Lengri greinar eru eingöngu
birtar á vefnum. Hægt er að
senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur.
Ekki er unnt að tengja við-
hengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar
koma fram upplýsingar um
hvar og hvenær sá sem fjallað
er um fæddist, hvar og hvenær
hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram.
Þar mega einnig koma fram
upplýsingar um foreldra, systk-
ini, maka og börn. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í minningargreinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa not-
uð með minningargrein nema
beðið sé um annað. Ef nota á
nýja mynd skal senda hana
með æviágripi í innsendikerf-
inu. Hafi æviágrip þegar verið
sent er ráðlegt að senda mynd-
ina á netfangið minning@mbl.is
og láta umsjónarmenn minn-
ingargreina vita.
Minningargreinar