Skagfirðingabók - 01.01.2001, Blaðsíða 76
SKAGFIRÐINGABÓK
nesi í Viðvíkursveit og séra Hallgrími Thorlacius í Glaumbæ.
Einnig var Sigurður Sigurðsson sýslumaður stundum með.
Guðmundur í Ási og Einar í Brimnesi voru alltaf næturgestir
hjá okkur um sýslufundarvikuna.
Tvö sveitaheimili voru í sérstöku vináttusambandi hjá for-
eldrum mínum. Það voru heimili Jóhönnu Einarsdóttur og
Guðmundar í Ási og Sigurlaugar Guðmundsdóttur og Gísla
Jakobssonar á Ríp í Hegranesi. Þessi heiðurshjón gistu ávallt
hjá okkur. Á hverju sumri fóru mamma og pabbi í heimsókn
að Ási og Ríp. Þar vorum við þrír bræður í sumardvöl,
Aðalsteinn, Georg og ég. Þá var mikil veisla, allt það besta á
borðum. Farið var á hestum. Bílarnir, vegirnir og Vesturósbrú-
in, vígð 1926, voru ekki fýrir hendi.
Sjúkrasamlag var stofnað á Sauðárkróki 1913. Fáum árum
síðar vildi pabbi ganga í það, en fékk ekki. Ástæðan fyrir synj-
un var sú, að fjölskyldan væri orðin það stór, að of kostnaðar-
samt gæti orðið fyrir samlagið. En þetta hefði ekki reynst svo.
Við vorum hraust, sjaldan lasin, svo að ekki hefðum við orðið
baggi á sjúkrasamlaginu. Eitt sinn veiktist þó Georg alvarlega,
fékk lungnabólgu og var talinn af. Pabbi spurði Jónas lækni
hvort ekki væri ráð að gefa honum svo sem eina skeið af kon-
íaki? „Hann er þá dauður hvort sem er,“ sagði Jónas. Georg
fékk smá skammt, og viti menn, drengur fór að rétta við og
náði fljótt fullum bata og er ennþá í fullu fjöri!
Skæður taugaveikisfaraldur kom upp á Sauðárkróki 1926.
Mjög margir tóku veikina, og var barnaskólahúsið tekið sem
sóttvarnarhús og kennsla var felld niður. Fjórir létust. Tvö af
systkinum mínum tóku veikina. Elsa, sem var fjögurra ára,
veiktist mjög mikið og varð æ síðan mjög heyrnarskert. Páll
var 10 ára og slapp mun betur og náði sér alveg. Tvær elstu
systur mínar, Karen og Pála, voru mjög heyrnarskertar. Hvort
þær voru fæddar svona eða hafa misst heyrnina í frumbernsku
veit ég ekki. Eg held það hafi ekki verið vitað. Eg heyrði heila-
himnubólgu nefnda. Sem smákrakki fékk ég illt í hægra eyrað
74