Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1990, Qupperneq 138

STEFÁN BJÖRNSSON FRÁ HNEFILSDAL
Maður fer að heiman
Hann var að fara á sóknarnefndarfund og ég hafði verið snemma á
fótum, sótt hest handa honum og lagt á hann. Þetta var á sunnudags-
morgni snemma sumars 1929. Líklega fann hann það á sér að ég bjó
yfir einhverju, því að hann teymdi hestinn á götu og ég gekk með. Eg
sagði honum að ég ætlaði að fara að heiman í haust á einhvern skóla.
Hann sagðist hafa ætlað að orða það við mig, hvort ég vildi ekki fara
eitthvað að heiman og hann benti mér á það að ekki yrði hægt að
aðstoða mig við námskostnaðinn. Það yrði að koma í ljós, hvort ég
gæti klárað mig sjálfur. Þetta vissi ég mætavel.
Bústofninn hans hafði verið að hrynja niður úr ormaveiki síðustu
árin. Sem dæmi nefni ég að eitt haustið settum við 119 gimbrar á vetur.
Aðeins 23 voru lifandi um vorið. Minnisstætt er að á laugardag fyrir
páska voru flegnir 27 gemsar, sem drepist höfðu nóttina áður. Gærurnar
voru það eina, sem nýtilegt var. Samtímis drapst margt fullorðið fé.
Kannski kom mér það á óvart að faðir minn tók því svona vel að
ég færi frá þessum bágindum og því var svar hans ánægjulegt.
Faðir minn var gagnfræðingur frá Flensborgarskóla og átti skóla-
skýrslu þaðan, sem ég hafði grandskoðað. Þennan skóla valdi ég og
fékk jákvætt svar við umsókn minni.
Þegar ég var 10 ára gaf Jón afi mér gimbur, sem ég fékk að eiga
einn og sjálfur og afurðirnar af henni. Brátt eignaðist ég eigin reikning
í versluninni og þegar ég komst á unglingsárin fjölgaði ég kindunum
dálítið og líklega voru þær nærri 30, þegar þær voru flestar. En þær
drápust eins og aðrar kindur þarna og voru fáar, þegar ég fór að
heiman. Ekki hafði ég því gagn af þessum eignum mínum, nema rétt
í byrjun námsins.
Sumarið leið og 1. október nálgaðist, en þá átti ég að vera mættur
í skólanum. Strandferðaskipið Esjan, eini farkosturinn, sem ég átti völ
á, var á eftir áætlun og ég vissi ekkert, hvar hún var stödd. Þá var það