Dagblaðið Vísir - DV - 18.11.2014, Side 27

Vikublað 18.–20. nóvember 2014 Sport 27
„Þeir vildu skipta á mér og handritunum“
n Hrindingar og peysutog þekktust ekki n Segir konur þurfa að gera betur
Aldrei rifrildi
Sigríður segir að það sé alveg yndis-
legt að eiga svona ástríðufullt sam-
eiginlegt áhugamál með allri fjöl-
skyldunni. „Og það er svo skrítið
sko, ég var nú í Val – hann í Fram,
allar dæturnar í Fram. Það var
aldrei, það var ekkert, bara leik-
urinn búinn og þá var þetta búið.
En ég átti svolítið erfitt þegar ég
tapaði fyrir Fram, að fara heim,“
viðurkennir Sigríður og hlær. „En
það var aldrei rætt um neitt svo-
leiðis, eða rifrildi eða neitt. Enda
hefur mér alltaf fundist voðalega
vænt um Fram.“
Fjórar konur á 58 árum
Verðlaunin íþróttamaður ársins
voru fyrst veitt árið 1956. Átta
árum síðar var fyrsta konan kjör-
in íþróttamaður ársins. Eftir það
liðu heil 27 ár þangað til kona var
næst kjörin, en það var Ragnheiður
Runólfsdóttir sundkona árið 1991.
Alls hafa fjórar konur verið kjörn-
ar íþróttamaður ársins. Til viðbót-
ar við Sigríði og Ragnheiði, þær
Vala Flosadóttir frjálsíþróttakona
árið 2000 og Margrét Lára Viðars-
dóttir fótboltakona árið 2007. Sam-
tök íþróttafréttamanna veita árlega
þeim íþróttamanni, sem keppir
innan vébanda ÍSÍ, verðlaunin.
Sigríður segist yfirleitt vera við-
stödd verðlaunaafhendinguna. „Ég
er alltaf mjög ánægð ef ég sé þrjár,
fjórar konur á lista af tíu, sem kem-
ur. Ég er mjög ánægð með það.“
Spurð hvað hún haldi að valdi því
að konur hafi ekki oftar verið kjörn-
ar íþróttamaður ársins á þeim 58
árum sem verðlaunin hafa ver-
ið veitt, segist Sigríður ekki vita
það. „Ég get ekki dæmt um það en
boltaíþróttirnar hafa svolítið hátt
ábyggilega hjá þessum íþróttaf-
réttamönnum. Manni finnst það
svona í gegnum árin,“ segir hún, en
síðastliðin tólf ár hefur karlmaður
í hand- eða fótbolta verið kjörinn
íþróttamaður ársins.
Trúði þessu varla
Sigríður heldur áfram. „Kvenfólk-
ið verður náttúrlega að fara bara af
stað og herða sig upp og ná árangri.
Það hefur sýnt sig alveg, eins og
með Ragnheiði og eins með Völu
og Margréti Láru – þær áttu þetta
fyllilega skilið.“ Spurð hvort þetta
snúist þá bara um að konur þurfi að
standa sig betur, játar Sigríður því.
Þá segir hún verðlaunin hafa ver-
ið rosalega mikilvæg fyrir sig sem
konu í handbolta á sínum tíma.
„Þetta var bara æðislegt. Mað-
ur eiginlega trúði þessu varla, að
ég væri að fá þessi verðlaun,“ segir
hún. Sigríður segir verðlaunin hafa
áhrif á yngri krakka. „Eins og með
fótboltann og annað þegar strák-
arnir eru að fá þetta, í fótboltan-
um og handboltanum – það eykst
alltaf áhuginn. Það alveg sýnir sig
hjá krökkunum. Ég held að bara öll
félög á landinu séu farin að leggja
mjög mikla áherslu á yngri flokka,
að hafa góða þjálfara og byggja
þessa krakka upp.“
Sigríður segir að betur megi
gera, hvað handbolta kvenna varð-
ar. „Það er það að skrifa meira um
þetta, sýna meira frá þessu. Þegar
við vorum í þessu þá var bara önn-
ur síðan sem karlarnir fengu og
við hina. Það var svo miklu meiri
umfjöllun.“ Þó verði að taka til-
lit til þess að í dag er keppt í fleiri
íþróttagreinum og því kalli hún það
gott hvað sé komist yfir. Hún segir
prentmiðlana vera með misgóða
umfjöllun um íþróttir, en Morgun-
blaðið sé með þá bestu.
„Ég er svona hressari“
Spurð hvað drífi á daga hennar fyr-
ir utan íþróttirnar segist Sigríður
vera í rólegheitum heima. Hún fari
í sund á morgnana og svo í göngu
þegar hún nennir. Þá vinni hún,
sem fyrr segir, aðra hverja viku við
ræstingar á Hótel Sögu. „Svo erum
við orðin tvö náttúrlega eftir í kot-
inu. Ég er svona hressari, ef maður
mætti segja, heldur en hann. Þetta
bara þróast þannig. Við erum ekk-
ert að flytja hérna úr húsinu, ætlum
bara að vera hérna, þó að þetta sé
orðið svolítið stórt,“ segir Sigríður
um húsið sem hún og Guðjón hafa
búið í í yfir 40 ár.
Akkeri liðsins
Sigríður segir að hún og Guðjón
hefðu örugglega farið í atvinnu-
mennsku erlendis, hefðu þau verið
uppi á svoleiðis tímum. Að henn-
ar mati er sjálfsagður hlutur að fólk
prófi eitthvað annað. Í áðurnefndri
bók, Hetjurnar okkar, er Sigríði sem
leikmanni lýst á eftirfarandi hátt:
„Sigríður þótti mjög skotfastur leik-
maður, en jafnframt því gríðar-
legur leiðtogi. Sigrún Guðmunds-
dóttir, sem var með henni í liðinu
sem varð Norðurlandameistari,
segir að Sigríður hafi verið akkeri
liðsins. Hún þótti gríðarlega hörð
af sér og gafst aldrei upp. Hún var
gríðarleg keppnismanneskja. Hún
krafðist mikils af sjálfri sér og jafn-
framt af félögum sínum. Sigríður
þótti einnig góður félagi, létt og kát,
og því fyrirliði eins og þeir eiga að
vera.“
Sigríður segir þessa lýsingu
eiga við sig. „Ég fékk voðalegt
hrós þarna í þessari bók. Ég vil
nú meina, ég var fyrirliði Norður-
landameistaranna, og var fyrirliði
hjá Val, og okkur gekk alveg rosa-
lega vel Völsurum á þessum tíma
og þess vegna hef ég verið valin fyr-
irliði landsliðsins, ég veit það ekki.
En ég get sagt þér það, ég er þessi
týpa sem gefst aldrei upp og ger-
ir kröfur á aðra. En ég skammast
aldrei,“ segir hún.
Sigríður segir spurð að þetta
viðhorf hafi nýst henni víðar en í
handboltanum. „Í uppeldinu. Ég
leyfi þeim að blómstra og svo ef
eitthvað bjátar á þá lagar maður
það.“
Sæmdar gullmerki
„Ég tek náttúrlega á móti þessum
bikar fyrir liðið. Þetta er hópíþrótt.
Þær stóðu sig allar alveg frábærlega
vel á þessum tíma – og liðsheildin,
hún var alveg sérstök, og er enn í
dag,“ segir Sigríður. Á þessu ári hef-
ur verið óvenju mikið af uppákom-
um í tengslum við að 50 ár eru liðin
síðan hópurinn varð Norðurlanda-
meistari. HSÍ bauð þeim á landsleik
í júní, þær voru á blaðamannafundi
og fóru út að borða á Loftleiðum.
„Svo vorum við heiðursgestir á
leiknum á sunnudeginum hjá þeim
og þeir sæmdu okkur gullmerki.
Það var alveg svakalega gaman.
Mikill heiður.“
„Náði mér ekki fyrir hlátri“
Sigríður segir að þær séu hættar
að spila, en þær sem voru í Val hafi
gert það um tíma. „En svo feng-
um við tíma sem var svo leiðinleg-
ur, klukkan tíu. Við höldum alltaf
að við séum tvítugar, það er ekkert
slakað á. Þannig að manni gekk illa
að sofna þegar maður kom heim og
þetta einhvern veginn datt upp fyr-
ir.“
Sigríður segir ýmsar sögur rifj-
aðar upp þegar þær koma saman,
gamlar blaðaúrklippur séu skoðað-
ar og mikið hlegið. Hún nefnir sér-
staklega eina úrklippu. „Þá fylgdust
blaðamenn með æfingum hjá okk-
ur, þeir mættu á æfingar. Eftir eina
æfinguna kom í blaðinu að Sigríð-
ur hefði verið upptekin að þvo á
þvottadegi. Ég eiginlega náði mér
ekki fyrir hlátri. Ég veit ekki hvar
maðurinn hefur fundið þetta. Að
ég sleppi æfingu fyrir að þvo, vera
með þvottadag?“ segir hún og hlær.
Líklega hafi verið um misskilning
að ræða, því hún hafi mætt á hverja
einustu landsliðsæfingu.
Góð kynning fyrir Ísland
Sigríður kveðst alveg vita hver verði
kosinn íþróttamaður ársins, það
verði karl. „Ég segi þér það ef ég hef
rétt fyrir mér,“ segir hún. Hún seg-
ist alveg eins myndu vilja að það
yrði kona. „Það myndi ég vilja. Mér
finnst alveg yndislegt þegar þær
hafa verið kosnar, stelpurnar.“
Undir lok samtalsins, þegar
kemur að kveðjustund, segir Sig-
ríður að það sé alltaf gaman að rifja
þennan tíma upp. „Og, hvernig ég
á að orða það, láta fólk ekki gleyma
þessu. Það er málið. Það er mikil-
vægt að halda þessu á lofti. Af því
að þetta var rosalegur atburður.
Þetta var ógurlega góð kynning fyrir
handboltann og landsliðið, og bara
Ísland. Meira að segja var talað um
að skipta á mér og handritunum,“
segir hún og vísar í fjölmiðlaum-
fjöllun um sig árið 1965 þegar
landsliðið spilaði við Danmörku
um að komast á heimsmeistara-
mótið. „Þeir vildu skipta á mér og
handritunum.“ n
„Ég er þessi týpa
sem gefst aldrei
upp og gerir kröfur á aðra.
Þú skorar...í CR7!
Fyrirliðinn Við kjör íþróttamanns ársins árið 1964. Sigríður var fyrirliði landsliðsins í handbolta þegar það varð Norðurlandameistari sama
ár. MyNd SiGTryGGur Ari