Þjóðmál - 01.03.2011, Síða 95

Þjóðmál VOR 2011 93
hefur undirritaður ekki endilega verið í hópi
mestu aðdáenda hans, allavega ekki hin síðari
ár . Fyrsti áfanginn á leið Bush er ákvörðunin
um að hætta að drekka, en án
þeirrar ákvörðunar hefði að
hans eigin sögn engin önnur
ákvörðun í bókinni verið
möguleg . Bush rekur sig síðan í
gegnum hvert vandamálið sem
þurfti að takast á við á þeim
átta árum sem hann var forseti,
allt frá banni á stofn frumu­
rannsóknum til ákvarðana
sem hann þurfti að taka í
aðdraganda fjármálakrísunnar
sem enn setur mark sitt á
alþjóðamálin . Skiljanlega eru
utanríkismál fyrirferðamest .
Bush lýsir því yfir að hann hefði helst viljað
vera forsetinn sem bætti mennta mál Banda­
ríkjanna . Atburðirnir 11 . sept ember hefðu
breytt því . Lesandinn fær mjög glögga mynd
af því hvern ig sá atburð ur
mótar forseta tíð Bush á fleiri en
einn vegu .
Bush fjallar einnig ítarlega
um þann atburð sem helst
skemmdi forsetatíð hans í
hugum samlanda hans, þau
skammarlegu viðbrögð sem
urðu þegar felli bylurinn
Katrína lagði New Orleans
og nær sveitir í rúst . Bush
biðst afsökunar á við brögðum
alríkisstjórnarinnar, en bendir
jafnframt á að vandamálið fólst
einkum í því að alríkisstjórnin
gat lítið gert í fyrstu eftir að fylkisstjóri
Louisiana hafði hafnað aðstoð í upphafi .
Upp kom sú staða þar sem hver mínúta
skipti sköpum í viðbrögðum, en enginn vissi
hver hafði heimild til þess að taka til aðgerða .
Þetta var skammarleg stund fyrir Bandaríkin
og Bush viðurkennir það .
Full ástæða er til þess að lesa bók Bush . Eflaust
mun hún ekki breyta áliti lesandans á einum
mest umdeilda stjórnmálamanni síðustu ára,
en hún mun veita honum nýja
sýn á þær ástæður sem lágu að
baki ákvörðunum hans . Bush,
sem er sjálfur sagnfræðingur
að mennt, bendir á að enn sé
of snemmt að fella lokadóminn
um forsetatíð hans, en er feginn
að hann verður sjálfur löngu
horfinn á braut þegar dómur
sögunnar fellur .
Bók Blairs er byggð upp
á svipaðan hátt, áherslan er
meira á einstaka atburði og
vendipunkta og ákvarðanir
þær sem þurfti að taka heldur
en tæmandi lýsing á öllu sem á daga Blairs
hefur drifið . Rauði þráðurinn í frásögn
Blairs er „ferðalagið“ sem titill bók ar innar
vísar til . Hann veltir t .d . fyrir sér hvaða
áhrif dauði Díönu hefði haft
á ríkis stjórn hans hefði hann
átt sér stað nokkrum árum
síðar, þegar vinsældirnar
fóru dvín andi, en ekki svo að
segja á hveitibrauðsdögunum
í kjölfar kosninganna 1997 .
Blair er meðvitaður um það
að stjórnarseta er löng vegferð
og að menn geta breyst mikið
á þeirri leið . Frásögn hans er
á köflum stórskemmtileg .
Má t .d . nefna lýsingu
hans á fjöldafundi í kjölfar
þingkosninganna 1983, þar
sem Verkamannaflokkurinn beið afhroð . Þá
strax vissi Blair að flokkur sinn myndi aldrei
sigra kosningar ef hann héldi áfram á þeirri
braut og sagði það hreint út . Hann uppskar
lítið annað en þögn og vanvirðingu eigin
kjósenda, sem töldu hann greinilega vera
einhvern Oxford­menntaðan spjátrung sem