Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.09.2013, Blaðsíða 109
hann einnig verið manneskja sem lifði og reyndi að vera mennsk. Hann sé
því ekki einungis upp í skýjunum, heldur bæði mannlegur og guðlegur.53
Þegar einstaklingurinn gerir sig að samtímamanni Krists, mun hann
sjá að Kristur gerði það sem hann gerði vegna kærleika, og því hafi hann
fórnað lífi sínu, og að mati Anti-Climacusar er þjáningin fólgin í þessu.54
Að þjást með Kristi, að þola illsku af höndum manna fyrir það eitt að vilja
fylgja honum, að erfiða og reyna að gera hið góða, allt mun þetta henda
ef einstaklingurinn fylgir Kristi. Ast Krists á mannkyni verður þannig að
leiðarljósi fyrir einstaklinginn um hvernig hann getur sjálfur fylgt honum.55
Þetta helst í hendur við inntak Verka ktzrleikans, þ.e. að einmitt vegna þess
að Guð er kærleikur, erum við skilyrðislaust í kærleikssambandi við hann.
Það er skylda, vegna þess að hann elskar okkur. Þessi hugmynd var m.a.
gagnrýnd af Emil Brunner, sem taldi túlkun Kierkegaards á þjáningu hins
sanna fylgjanda ekki eiga að fela í sér einangrun, heldur viðleitni til þess að
sýna fylgdina út á við.56
Hin áðurnefnda grimmd heimsins stafar af því að hinn kristni einstak-
lingur þarf að lifa í þessum heimi, og tjá trú sína í heimi sem er grimmur og
fjandsamlegur sannri kristni.57 Innan kristindómsins var ástandið sérstaklega
slæmt að mati Kierkegaards, þar sem prestar kirkjunnar sannfæra sóknarbörn
sín um að ástrík manneskja sé elskuð af Guði, en minnast ekki á að hin
ástríka manneskja þurfi á nokkurn hátt að fórna neinu. Fyrir Anti-Climacusi
er slíkt ekkert annað en tilraun til háðungar í garð Krists. Vegna kærleikans
muni því hinn kristni þola líf í mikill lægð.58
53 Sama heimild, bls. 154.
54 Sama heimild, bls. 170-171.
55 Sama heimild, bls. 172-179.
56 I sínu fyrsta verki frá árinu 1932, fæst Brunner við efni í anda Anti-Climacusar þegar hann
talar um sjálfsafneitun í tengslum við eftirbreytni eftir Kristi. I lífi trúarinnar verður fórn
Krists að kröfu um að einstaklingurinn afneiti sjálfum sér. Sjálfsafneitun er siðferðislegur þáttur
iðrunarinnar, og breytni eftir Kristi á guðlegt verk. Að vera í Kristi, fyrir Brunner, merkir dauða
hins sjálfselska í okkur, dauði einhvers sem eitrar okkar eðli. Með því að vera í Kristi ræðst
einstaklingurinn þannig á þá þrá að lifa fyrir sjálfan sig, og þá viðleitni að lifa sjálfstætt. Sú
sjálfsafneitun sem Brunner talar um í tengslum við fylgd við Krist er ekki sjálfspíning, þ.e. ekki
líf í einangrun, eins og Kierkegaard talaði fyrir og Brunner fordæmdi. Heldur er það hreyfmg út
á við, í átt til annars fólks, sem er gangsett af Kristi, þeim sem við drögumst að í trú. I ástinni
frnnur maður nýja lífið, sem er líf í samfélagi. Emil Brunner, The Divine Imperative: A Study In
Christian Ethics, Cambridge: Thc Lutterworth Press, 2002, bls. 175-176.
57 Kierkegaard, Works ofLove, bls. 196.
58 Sama heimild, bls. 197.