Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.09.2013, Page 164

Björn Magnússon (1904-1997), þá dósent við guðfræðideild Háskóla
íslands, ritar grein 1937 í Kirkjuritið sem hann nefnir „Starf kennimannsins
með þjóð vorri“. Samkvæmt Birni er kennimaðurinn „starfsmaður krist-
innar kirkju, og þá fyrst og fremst sem sóknarprestur“, auk annarra vígðra
þjóna hennar eins og kennara við guðfræðideildina.28 Markmið þeirra er að
vinna að „útbreiðslu kenningar Krists og [þeir] vilja kalla menn til fylgdar
við hann‘.29 Þessi skylda krefst ekki einungis góðrar menntunar af kenni-
mönnum, heldur þarf einnig örugg embætti sem kjör presta verða að taka
mið af. Björn vísar til Efesusbréfsins (Ef 4.1) máli sínu til stuðnings um vægi
prestsins sem kennimanns.30 Embættið snýr ekki aðeins að kirkjunni, heldur
er það nauðsynlegt fyrir gildismótun samfélagsins. Björn segir: „Undanfarna
áratugi hafa gengið yfir heiminn öldur efnishyggju og vantrúar á allt annað
en það, sem þreifað varð á eða metið til talna.“31 Kennimönnum ber því
að ljúka upp fyrir þjóðinni veruleika ósýnilegrar veraldar Guðs, svo hún
geti „hagnýtt sér andlegar orkulindir“ hennar.32 Það er í tengslum við þær
sem raunveruleg gildi mannlegs samfélags mótast af. Þeim hafa kennimenn
kirkjunnar haldið að þjóðinni um aldir og það hefur leitt hana til góðs. Að
mati Björns er guðsríkishugsjón Krists „sú eina leið, sem megnar að leysa
vandamál þjóðanna, svo að öllum megi vel líka.“33 Vegna þessa getur kirkjan
sem þjóðkirkja tekið við þar sem stjórnmálamenn gefast upp. Hún virðir
nefnilega fjölbreytileika samfélagsins og innan hennar er að finna rúm fyrir
margbreytileika mannlífsins og ólíkar skoðanir. Prestsins er að tryggja að
svo sé og sem þjónn kirkjunnar er hann fulltrúi víðsýni, umburðarlyndis og
2/1994, bls. 7-31. Einar Sigurbjörnsson, Embættisgjörð, Reykjavík 1996. Torfi K. Stefánsson
Hjaltalín, „Um hið kirkjulega embætti", Kirkjnritið2/1997, bls. 58-59. Anna Sigríður Pálsdóttir,
„Líðan þjónsins“, KirkjuritiS2/2000, bls. 19-22. Gunnlaugur Garðarsson, „Uppbygging prestsins",
Kirkjuritið 2/2000, bls. 23-25. Einar Sigurbjörnsson, „Þjónn og leiðtogi“, Kirkjuritið 2/2000, bls.
26-27. Guðni Þór Ólafsson, „Var frumkirkjan grasrótarhreyfmg?“, Kirkjuritið 2/2002, bls. 2-6.
Sigurjón Árni Eyjólfsson, .Almennur prestsdómur", Kirkjuritið 2/2002, bls. 29-33. Vigfús Ingvar
Ingvarsson, „Samstarf presta á Héraði“, Kirkjuritið 1/2003, bls. 36-39. Ragnheiður Jónsdóttir,
„Sjálfsuppbygging prestsins", Kirkjuritið 2/2003, bls. 37-40. Gunnar Björnsson, „Prestsstarfið",
Kirkjuritið 2/2006, bls. 20-28. Ingileif Malberg og Anna Hermannsdóttir, „Starfsánægja presta
íslensku þjóðkirkjunnar", Kirkjuritið 2/ 2006, bls. 35—42.
28 Skáletrað í texta. Björn Magnússon, „Starf kennimannsins með þjóð vorri“, bls. 55.
29 Björn Magnússon, „Starf kennimannsins með þjóð vorri“, bls. 55.
30 Af framsetningunni má ætla að hjá Birni sé V. og XVI. grein Ágsborgarjátningarinnar í bakgrunni.
31 Björn Magnússon, „Starf kennimannsins með þjóð vorri“, bls. 56.
32 Björn Magnússon, „Starf kennimannsins með þjóð vorri“, bls. 57. „En þó verður barátta lífsins
þeim einum til þroska, sem geta lyft sér yfir sjónarsvið efnis og eygja æðri þroskamið að keppa
að.“ Sama heimild, bls. 58.
33 Björn Magnússon, „Starf kennimannsins með þjóð vorri“, bls. 55.
162