Félagsbréf - 01.05.1960, Blaðsíða 10

8
FÉLAGSBRÉF
alvopnaS úr höjSi skapara síns. En því fleira sem á skortir, þeim mun
risavaxnari eru verkefnin framundan.
Afmœlisósk vor til ÞjóSleikhússins er í fyrsla lagi sú, aS þaS öSlist meiri
stejnufestu og öryggi í starfi en veriS hefur; — í öSru lugi, aS innan veggjn
þess sé jafnan munáS, aS leikhús þetta er íslenzk menningarstofnun og þuS
meiri háttar, stofnun, sem á aS hafa íslenzkl yfirbragS og ber aS rœkja ís-
lenzka list fyrsl og fremst, en áS því fengnu einungis þaS bezta úr erlendri
list og þá helzt þáS eitt, sem erindi á til íslendinga frá sjónarmiSi menhingar
og þroska. Og áS síSustu óskum vér þess, aS þaS megi bera sig f járhagslegu
án þess aS þurfa í neinu uS slaka á listrœnum kröfum.
Ái'óðui'Kmaður kvcður scr Iiljófts.
Skáld og rithöfundur úr liópi hinna rússnesku áró&ursmanna, Hannes
Sigfússon, ræSst fram á ritvöllinn í Tímariti Máls og menningar, 1. hcfti,
þ.á, meS miklum ásökunum á hendur „vestrœnum“ rithöfundum, sem hann
nefnir svo. Viljum vér sérstaklega vekja athygli á þessari grein, því aS liún
er all-einkennandi fyrir þau rök, sem kommúnisminn hejur í dag fram aS
fœra gegn lýSrœSisskipulaginu. Vir&ist höfundur œtla sér aS draga upp
hliS viS hliS kommúnisma og kapítalisma frá sjónarmiSi rithöjunda, í þeim
tilgangi aS sanna yfirburSi kommúnismans. Þetla tekst, eins og vœnla
mátti, líkt og höfundur hcfSi reynt aS sanna áS svart vœri livítt.
Hannes Sigfúss'on hefur mál sitt á því aS draga dœmi af norskri skáld-
sagnagerS ársins 1958, þar sem hann segir ekkert jákvætt aS finna og tclui
sennilegt, aS rithöfundarnir „hafi ýmist engar skoSanir eSa séu rammviltir
í sínum eigin hugmyndaheimi.“ Á þessari ni&urstö&u byggir hann svo dóm
sinn „um andlega reisn vestrœnna rithöfunda um þessar mundir,“ sem. hann
telur á sama hátt fariS.
Þetta er svo harSur dómur aS œtla mœtti, aS hann yrSi ekki kveSinn upp
án rökstuSnings. En Hannes Sigfússon hugsar ekki um þaS, því aS auSviláS
eru þaS engin vinnubrögS aS taka einn árgang skáldsagnagerSar úr einu
landi og byggja á honum altœkan dóm, jajnvel þó aS hiS bókmenntalega
mat vœri rétt, sem er rnjög hœpiS í þessu tilfelli. Ef til vill er höfundurinn
of trúaSur á réttmœti fullyrSinga sinna til þess aS sjá eSa. finna, hve forscnd-
ur þeirra eru veikar, — mcS öörum orSum þœr, aS á tímum, eins og þessurn,