Félagsbréf - 01.05.1960, Blaðsíða 23

FÉLAGSBRÉF
21
og Hamlet. Hin þrjú síSastnefndu eru dulbúin, ef svo mætti segja, liiS
sögulega í þeim nýtur sín til fulls sem slíkt, en þar fer tvennum sögum fram,
þau skírskota beint til nútímans án þess skáldið geri nokkurn tíma lykkju
á leið sína til að vekja athygli lesandans á því, táknin í kvæðunum verða
að standa undir sér sjálf, og gera það. Er Snorri Hjartarson snillingur í
að fara með svo vandasama hluti. 1 garðinum er á yfirborðinu kvæði utn
Krist og lærisveinana í Grasgarðinum, en í raun og veru er það ísland,
sem hér er að tala við syni sína. Var þá kallað er á sama hátt í aðra rönd-
itia kvæði um það, þegar beðið var á Þingvöllum forðum daga eftir komu
Árna Oddssonar frá Danmörku með gögn í máli föður hans, Odds biskups,
en skírskotar að öllu leyti til nútímans, það er íslenzka þjóðin öll, sem
bíður ei’tir komu einhvers þess, sem bjargi henni úr greipum hins er-
lenda valds. Og Hamlet í samnefndu kvæði er hinn ungi Islendingur nú á
þessum árum, séður frá bæjardyrum skáldsins. Og Snorri dregur upp skugga-
legar myndir af högum lands og þjóðar; þessi orð leggur hann í munn
Kristi í kvæðinu í garðinum:
Sofið þið? jörðin er lostin remmu og lævi
og ]og blysantia nálgast í þéttum bring
um garðinn, hólmann í hafi
lteims. ógnar og valds; um hin dinimu göng
berst ys, hvískur, grár hlakkandi hlátur,
hlekkir gjálfra, silfur skrafar við stál;
álengdar rís og hnígur þúsundvængjaður þvtur
þungaður feigð og kvöl.
I'.n þetta kvæði, sem hefst með svo ískyggilegum orðum, endar í bjartsýnm
trú, því það síðasta, sem Kristur er látinn segja, er þetta:
Ett slandið ei ráðlausir rændir vorltuga, sjáið
roða hækkandi sólar slá felmtri hin gráu rögn;
enn er vegljóst, vakið’ í garðinum, trúið
og vitið ég kem hingað aftur í friðhelgri tign.