Félagsbréf - 01.05.1960, Blaðsíða 16

14
FÉLAGSB RÉí
II.
Formsnilld Snorra Hjartarsonar
er svo mikil, ljóð hans glitra svo í
hljómi og lit, að ég hef grun um,
að hún ein út af fyrir sig slái nokk-
urs konar ofbirtu í augu sumra les-
enda hans, seiði þá svo mjög til sín,
að þeir láti hjá líða að lesa kvæðin
niður í kjölinn. En skáldskapur
Snorra er í eðli sínu dulur og inn-
hverfur, og ljóða hans verður því
ekki notið til fulls nema vel séu les-
in. Einkum á þetta við um síöari
bókina.
Kvæði, fyrri bók skáldsins, kom út
1944 eins og ég gat um. Þá var dreg-
ið að lokum heimstyrjaldarinnar, og
öll munu kvæðin ort á þeim válegu
tímdm, sem þá gengu yfir jörðina.
Samt sem áður verður þegar ljóst
við lestur bókarinnar, að styrjöldin hefur ekki sett mark sitt á hana, ljóðin
hverfast um persónuleg vandamál skáldsins sjálfs eða náttúrufegurð fs-
lands, ást skáldsins á landi sínu. Þegar þau eru lesin í réttri röð, skiptast
á kvæði þessara tegunda; innan um hina hreinu náttúru-lýrikk. ljóð eius
og Jónas Hallgrímsson, Á heiðinni, Haustiö er komið, Þjófadalir og Sum-
arnótt, er fléttaÖ kvæðum, þar sem skáldið yrkir um sinn eigin hug, beyg
sinn og efa, hamingju og fegurð þess liðna og þrána eftir nýjum, björtum
dögum. f hinni hreinu náttúru-lýrikk gleymist allt nema fegurð landsins,
ást skáldsins til þeirrar jarðar sem ól 'hann, hugur hans verður heill og
óskiptur, eigin vandamál hverfa í þeirri andrá, sem fegurð landsins gagn-
tekur hann. En á mörkum þessara tveggja meginflokka, sem ljóð bókar-
innar skipast í, eru kvæði eins og Þjóðlag, eitt alfegursta ljóð Snorra, og
Að kvöldi, eina ljóð bókarinnar, sem bergmálar samtímaviðburði, þ. e.
styrjöldina.
Það, sem sker náttúru-lýrikk Snorra úr öðrum kvæðum þeirrar tegundar,
Snorri Hjartarson.