Félagsbréf - 01.05.1960, Síða 24

22
FÉLAGSBRÉF
Svipuð bjartsýnistrú kemur fram í niðurlagi fjölda kvæða bókarinnar; alll
mun batna, framundan bíður gullið takmark. Ég þykist vita, að hér sé að
einhverju leyti um að ræða það traust, sem skáldið bar til sósíalismans,
þegar kvæðin voru ort, og ber ef til vill enn, þótt síðar birti hann kvæðið Ég
heyrði þau nálgast, sem segir frá flótta Maríu og Jqsefs til Egyptalands,
en fjallar raunverulega um hugsjón skáldsins, sem á sér nú hvergi stað,
er á flótta.
Ég ætla að taka fáein dæmi, sem sýna þá bjartsýnu trú, sem ég gat um.
Þú horfir sýkn fram á heilli gjöfulli tíma,
sérð heiðan vorblæ nema hvern dal og tind
og frjálsa menn njóla fegurðar starfs og drauma
hjá fornum múrum, við blóm og lind.
_____ (í Eyvindarkofaveri)
Þá lýkur um síð
hinum langa vetri,
mun önnur og betri
öld rísa
mild og hljóð
yfir molaða ísa.
(Isabrot)
Og í kvæðinu Þar skal dagurinn rísa, einu því fegursta í bókinni, þar
sem skáldið ávarpar vorið og segir, að jörðin sé „dauð og grá/ fyrir múrum,
hatur í dyrum, geigur á götu/ og glæpir í varðturnum“, tekur bann fram, að:
----------Þar skal dagurinn rísa
úr helfölri kyrrð, þá breiðast daggstirnd og blá
blóm þín um lorgin þar sem gálgarnir stóðu.
Og í nánum tengslum við þennan þátt bókarinnar eru kvæðin Vor og
Bjargrista, sem er áköllun til sólarinnar, bæn um „frjósemd og ást og
frið“, eitt meistaralegasta kvæði Snorra og sýnir glöggt þá Stefnu, sem ég
sagði, að skáldskapur hans hefði tekið frá því ljóðiii í fyrri bókinni voru ort.
Þessum tilvitnunum væri hægt að halda áfram, sýna hvernig saman fara
dimmir og bjartir tónar, hel og líf. Gnitaheiði, tákn nútímans, er vetc-
vangur, þar sem myrknætti og dagur eigast við. eins og samnefnt kvæði