Félagsbréf - 01.05.1960, Blaðsíða 38

36
FÉLAGSBRÉF
og nú brosti hann ekki, heldur var alvarlegur, næstum hátíðlegur á svip.
Hann lauk úr viskíglasinu sínu, fleygði tveimur hundraðköllum á borðið
og sagði:
Já, þú skalt fá að sjá hana, tala við hana eins lengi og iþú vilt,
Svo tók hann föstu taki utanum handlegginn á konunni og leiddi hana
áleiðis að dyrunum. Hópurinn sem hafði fylgt henni inn af kvikmynda-
húsinu, horfði á eftir þeim ganga út. Mennirnir tveir fylgdu í humátt á
eftir. Sá litli rak lestina og neri saman höndum. Hann var búinn að taka
gleraugun ofan.
Ritstjórinn staðnæmdist við afgreiðsluborðið. Stúlkan við símann teygði
sig eftir lyklinum og rétti honum.
Númer 307, sagði hún.
Ritstjórinn greip lykilinn með vinstri hendi, hann sleppti ekki taki á
konunni á meðan.
Ég verð1 ekki heima í nótt, sagði hann við afgreiðslustúlkuna, kem ekki
fyrren um hádegi á morgun ef einhver spyr eftir mér.
Svo sneri hann sér að litla manninum sem hafði numið staðar rétt fyrir
aftan hann og tróð lyklinum í vasa hans einsog hann væri að gefa vika-
pilti sælgæti fyrir fljótan greiða.
Segðu henni nú að gleyma ekki neinu, sagði ritstjórinn, ég veit ekkert
verra en senda draslið á eftir þeim útum hvippinn og hvappinn.
Svo stikaði hann út að dyrum með konuna við hlið sér.
Ég veit hvert við förum, sagði hann.
Og ég sem átti nærri því heilan asna inni, sagði hún og skríkti þegar
þau gengu út.
Litli maðurinn stóð lengi í sömu sporum og afgreiðslustúlkan gaf hon-
um hornauga. Loks hnippti stóri maðurinn í hann, dálítið harkalega. Litli
maðurinn leit andartak sljóum augum á mág sinn, svo fór hann ofaní vas-
ann eftir lyklinum og sagði:
Farðu heim, ég tala bara einn við hana. Þetta er mitt mál.
Þú varst nú samt áðan að minna mig á það að hún væri syslir mín, sagði
stóri maðurinn.
Svo snerist hann á hæli og gekk út. Litli maðurinn stóð einn eftir. Hann
handlék lykilinn, lét þunga málmplötuna með greyptum tölustöfunum hvíla
í lófa sér.
Kem ekki fyrren um hádegi á morgun.... tautaði hann.... senda