Félagsbréf - 01.06.1961, Blaðsíða 40

38
FÉLAGSBRÉF
RITHÖF. (grípur fram í fyrír liouu m): Og nú á ég von á formanninum
í félagi okkar, svo að ég hef ekki meiri tínia að sinni.
BÓKAÚTGEF. (vonleysislega): Já, ég skal fara.
RITHÖF. (um leið og hann fylgir gesti sínum til dyra): Það er bara eitt,
sem ég skil ekki, nefnilega að þið skuluð ekki snúa ykkur að öðrum
störfum en bókaútgáfu, úr því að svona lítið er upp úr benni að hafa.
BÓKAÚTGEF.: Þetta er eitt af því, sem ekki verður ráðið við. Það ei
eitthvað hið innra með manni, sem knýr á, svo að maður verður óhjá-
kvæmilega að fást við að gefa út og gefa út.
RITHÖF.: Ja-há. Er hún svona áleitin útgáfuhugsjónin. Víst ætti ég 'að
geta skilið það. En allt um það, þá verða menn að lifa. Það er ekki
hægt að komast fram hjá þeirri staðreynd, að menn þurfa í sig og á.
BÓKAÚTGEF.: Ég segi fyrir mig, að ég vil heldur svelt-a en segja skilið
við það lífsstarf, sem mér er helgara en allt annað.
RITHÖF.: Ja-há, það er einmitt það. Virðingarvert að vera svona stað-
fastur í trúnni á köllun sína.
BÓKAÚTGEF.: Og þó að þær stundir komi, að mér linnist ég verða að
gefast upp, þá veit ég, að ég mun aldrei gera það.
RITHÖF.: Ágætt! Þetta er karlmannlega mælt og sýnir anda liins sanna
hugsjónamanns — að láta andstreymið stæla sig í stað þess að bogna.
Því segi ég það, hara að halda áfrain að gefa út og gefa út. Einhvern
tíma kemur að því að þú hlýtur umbun fyrir.
Um leiS og rithöfundurinn tekur í höndina á bókaútgefandanum i
kve'Sjuskyni, myrkvast sviSiS og tjaldiS fellur. Þegar þaS er dregiS upp
aftur nokkrum andartökum síSar, birtist hiS raunverulega sviS.
SVIÐIÐ :Rithöfundurinn liggur í rúmi sínu undir bláköflóttri fiSursæng >
litlu, fátœklegu þakherbergi sínu. Húsgögn: LítiS borS meS skrifuSum og
óskrifuSum blöSum á víS og dreif, stóll, sem föt skáldsins liggja á, stor
bókahilla full af bókum og viS hliS hennar þrír kassar, hver ofan a
öSrum, einnig fullir af bókum.
RITHÖF. (opnair augun): Umbun? Hver hlýtur urnhun? (áttar sig) ■ Nu
þetta var hara draumur! Já, auðvitað hlaut það að vera draumur.
Og nú er ég fyrirvaralaust búinn að missa bann, missa hann út ur
höfðinu á mér. ...