Félagsbréf - 01.09.1964, Síða 33

hann hefði sagt það hefði kólnað í
veðri.
Hjarta hr. Schaeffer barðist ótt;
hann mælti ekki orð af vörum.
„Enginn hér nær Tico á hlaupum.
Hann hleypur hraðast.“
„Byssukúlur þjóta hraðar,“ sagði
hr. Schaeffer vesældarlega. „Ég er of
gamall,“ bætti hann við, og er honum
varð hugsað til aldurs síns setti að
honum ógleði.
Tico Eeo heyrði það ekki: „Og svo
veröldin. Veröldin, el mundo, vinur
nunn.“ Hann stóð upp, hvumpinn eins
°g ungur foli; allt virtist færast hon-
um nær — tunglið og ákallandi uglu-
vælið. Hann andaði títt og andardrátt-
urinn leið sem reykjarhnoða upp í
l°ftið. „Ættum við að fara til Madrid?
Éannski kennir einhver mér nautaat.
Heldurðu það ekki, herra minn?“
Hr. Schaeffer heyrði það ekki held-
Ur- „Ég er of gamall,“ sagði hann.
"Ég er hundgamall.“
Næstu vikurnar lét Tico Feo hann
ekki í friði: veröldin, el mundo, vinur
Uunn; og hann fór helzt í felur. Hann
lokaðj sig inni á náðhúsinu og hélt um
höfuð sér. Engu að síður varð hann
°ður og uppnæmur, kvaldist af til-
hugsuninni. Hvernig færi ef flóttinn
Segnum skóginn til sjávar tækist? Og
hann sá sjálfan sig um borð í skipi,
hann sem aldrei hafði sjó litið og
alla ævi dvalizt kyrr upp í landi. Um
pessar mundir dó einn fanganna, og
mátti heyra í garðinum hamar-
shigin frá líkkistusmíðinni. Við hvern
nagla sem þumlungaðist í viðinn
hugsaði hr. Schaeffer: „Þessi er handa
mér. Hún er mín“.
Sjálfur hafði Tico Feo aldrei verið
í eins góðu skapi; hann sprangaði um
eins og spænskur dansari og gerði að
gamni sínu við alla. 1 svefnskálanum
eftir kvöldmat smullu fingur hans á
gítarstrengjunum líkt og knallhvellir.
Hann kenndi mönnunum að hrópa ólé
og sumir hentu lnifunum hátt í loft upp.
Þegar vegavinnunni var lokið, voru
hr. Schaeffer og Tico Feo fluttir inn
í skógana. Á Valenzmessu snæddu þeir
hádegismatinn undir grenitré. Hr.
Schaeffer hafði pantað nokkrar appel-
sínur og hann flysjaði þær hægt svo
börkurinn hringaðist upp; hann gaf
rifin vini sínum, sem var hrevkinn
af því hve langt hann gat spýtt kjörn-
unum: rúm tíu fet.
Þetta var á köldum fögrum degi,
sólargeislar flögruðu allt í kring líkt
og fiðrildi, og hr. Schaeffer sem undi
sér við skógarverkin fylltist angur-
værri gleði. Svo sagði Tico Feo:
„Þessi þarna, hann hittir ekki belju
þótt hann haldi í halann á henni.“
Hann átti við Armstrong, kjálkabreið-
an mann sem sat með byssuna skorð-
aða milli hnjánna. Hann var yngstur
varðanna og nýr þar í búðunum.
„Ég veit ekki,“ sagði hr. Schaeffer.
Hann horfði fast á Armstrong og tók
eftir því að eins og margt feitlagið
og letilegt fólk, var nýi vörðurinn
óvenju lipur í hreyfingum. „Hann gæti
gabbað þig-“
FÉLAGSBRÉF 29