Félagsbréf - 01.10.1964, Síða 11

notaö þær að oðru leyti.
Tökum enn fremur „The Raven“
eftir Edgar Allan Poe (1809—1849):
Once upon a midnight dreary,
while I pondered, weak and weary,
over many a quaint and curious
volume of forgotten lore,
while I nodded, nearly napping,
suddenly there came a tapping,
as of some one gently rapping,
rapping at my chamber door,
„Tis some visitor", I muttered,
tapping at my chamber door —
only this, and nothing more.
1 kvæðinu „Helge“ eftir danska
skáldið Öhlenschlœger (1779—1850)
stendur m.a. þessi vísa:
Nu er jqg Drot i Danmarks Land
og den som snart mig bringe kan
de unge Brodersönner,
med Ringen af hin röden Guld.
den Kæmpe jeg ibelönner.
Hljóðfallið minnir á hjartslátt mann-
legs líkama eða hermenn á göngu, og
endarím er notað í öllum germönskum
málum, eins og í íslenzku og liefir
þægileg áhrif. Ljóðlínurnar sjálfar eru
ýmist tvíliða eða þríliða og eru því
mjúkliða eða harðliða, en áherzluat-
kvæðin geta verið 2, 3, 4, 5, 6 eða
7, og er þetta svo í öllum germönskum
málum og einnig í íslenzku, en til-
raunir síðustu skálda, sumra þeirra,
eru l>ví niðurbrot á aldagömlum venj-
um og eru þá í ósamræmi við venjur
tungunnar. Einar Benediktsson fylgir
uuðvitað, eins og önnur góðskáld,
viðurkenndum bragreglum, en innan
þeirra marka eða umgerðar snýst all-
Einar Benediktsson fimmtugjnr.
ur skáldskapur germanskra þjóða og
lýsir skáldskapurinn geðbrigðum eða
hugarórum, hrifning og ást á því, er
skáldin yrkja um, en stundum einnig
hatri, leiðindum eða þrá eftir friði
og gæfu.
Einar Benediktsson bar í brjósti
sínu ákveðinn metnað fyrir land sitt og
þjóð. Hann þekkti öll hin illu örlög,
er yfir þjóðina hafa gengið, vígaferli
„vofur hungurs, báls og eims“, og
setti fram þá ósk, að íslendingar gerðu
kröfu til Grænlands, einnig orti hann
um víkinga fyrir Vínlandi mikla og
kváð, að vér ættum að teyga af ódáins-
lindum tungu vorrar og bókmennta
með því að taka víðsýni, hátign og feg-
FÉI.AGS3RÉF 7