Félagsbréf - 01.10.1964, Síða 27

með fólki svo hundruðum skiptir. Ég
get sagt:
Hvers vegna er ég aleinn í klefa í
troðfullri lest?
Tilviljun, svarar hann.
En það finnst mér ekki.
Jú, þér getið sofið rólegur.
En hinir?
Hverjir þá?
— þeir sem hafa horfið á nóttunni!
Bara tilviljun. Slys. Góða nótt.
Bara hann segði það án þess að
líta undan. Segði tilviljun, til-
viljun.
Lestin þýtur. Ofan úr lilíð sýndist
hún líkust ormi sem hlykkjast áfram
með ofurlitla týru að lýsa sér með.
Og fáein fátækleg ljós að endilöngu.
í hrikalegri nótt. Ofurlítill vesalings
ormur.
Einhver fer fyrir spegilinn.
Nei! Nú slekk ég öll ljós. Því að
eg er ekki útvalinn. Þetta eru bara
taugarnar. Bara ég hefði tekið með
mér ofurlítið bróm.
Þýtur fram. Það dunar úti fyrir.
Hér er nístandi hjart af öllum þessum
lömpum. Hann gætir sín vel að slökkva
er*gan einasta. Hvar erum við núna?
Við streymum fram, 90 kílómetra á
hlukkustund. Nóttin er mikil. Og ang-
ist mín.
Nú veit ég hann kemur ekki —
Hver er í klefanum?
Eitthvað var í gneistandi speglin-
Uln. Spegillinn stafar ljósi frá öll-
UIU lömpunum, og allir skínandi málm-
Hlutir hér inni. Glampa og skína til
að hugnast og hressa börn tuttugustu
aldar.
Hver er í klefanum?
Blundaði hann eða blundaði hann
ekki? Hvað sem er um það: hér er
einhver inni. Hann sezt upp. Uppljóm-
aður klefinn er hreinsaður af öllu
lífi. Jakkinn hangir á herðatrénu.
Vatnsglasið stendur á hillunni við
spegilinn. Lestin þýtur.
Það er sagt við hann:
Eftir næsta skipti heyrirðu fóta-
takið —
Nú er hann illa kominn, hann hlýt-
ur að spyrja:
Ertu hér, spyr hann, eins og and-
varp.
Hann reynir að loka munninum, en
stenzt ekki það sem vill tala, hanu
kallar út í bláinn eins og dári:
Ertu hér?
Þetta er ekkert vanalegt kall. Það
er játning, að hann sé framseldur.
Svona hlaut að fara. Og þá hljóta
varirnar að spyrja: ertu hér?
Ekkert svar.
Hann biður: þegiðu nú! En stenzt
það ekki, verður að kalla á ný. Verð-
ur að mæta þessu. Hann spyr: ertu
hér? Og svo hlustar hann eins og
honum yrði svarað.
Hann finnur að brátt hlýtur hann
að hlýðnast hverri bendingu sem kynni
að berast. Hann óskar þess hamslaust
að hann fengi skýrt svar: já! — ég er
hér! — ekki bara eitthvað sem fer
nafnlaust fyrir spegilinn.
Lestin streymir í nóttunni. Engar
FÉLAGSBRÉF 23