RM: Ritlist og myndlist - 01.03.1948, Side 95

LAUSNARGJALDIÐ
RM
að eiga á hættu að ganga í gildru,
og þetta ráð var svo snjallt, að
þeir, sem hafa það að atvinnu að
ræna bömum, gætu margt af því
lært. Tréð, þar sem svarið — og
siðar peningarnir — áttu að af-
hendast, var rétt við girðinguna,
en auðir og sléttir akrar á alla
vegu. Ef lögregluþjónar lægju í
leyni, gátu þeir séð 8Ökudólginn,
löngu áður en hann kom á stað-
inn.
Nei, góðir liálsar! Klukkan hálf
átta var ég kominn upp í tréð og
búinn að fela mig í laufi þess.
Og þar beið ég komu sendimanns-
ins.
Stuiídvíslega hálf níu kemur
unglingspiltur á reiðhjóli, sér
pappaöskjuna hjá girðingarstaum-
um, stingur samanbrotinni papp-
írsörk í hana og lijólar aftur í
áttina til Summit.
Ég beið enn í klukkustund, en
taldi þá, að öllu væri óhætt. Ég
renndi mér niður úr trénu, náði
í bréfið, læddist fram með girð-
ingunni til skógarins, og var kom-
inn heim til hellisins eftir hálf-
tíma. Ég reif bréfið upp, færði
mig nær ljóskerinu og las það fyrir
Bill. Það var skrifað með ógreini-
legri hendi, og efni þess var þetta:
HeiSruSu herrar!
Mér barst í dag með póstinum
bréf yðar, varðandi lausnargjald,
sem þér krefjist fyrir son minn.
Ég lít svo á, að krafa yðar sé full
há, og vil því hér með koma með
gagntilboð, sem ég tel mig hafa
ástæðu til að ætla, að þér mimið
ganga að. Þér komið með Jonny
heim og borgið mér tvö hundruð
og fimmtíu dollara í reiðufé, og
fellst ég þá á að taka við honum
af yður. Þér ættuð að koma að
kvöldlagi, því að nágrannamir
halda, að hann sé týndur, og ég
get ekki tekið ábyrgð á því, sem
þeir kunna að gera, ef þeir sjá
einhvern koma með hann heim
aftur.
Virðingarfyllst.
Ebenezer Dorset.
„Hvert þó í heitasta“, segi ég;
„aðra eins ósvífni hef ég —“.
En mér varð litið á Bill, og ég
hikaði. Hann grátbændi mig með
augunum.
„Sam“, segir hann, „hvað em
tvö hundruð og fimmtíu dollarar,
þegar á allt er litið? Við höfum
peningana. Ef ég verð einni nóttu
lengur með þessum dreng, verð
ég að fara á vitlausraspítala. Auk
þess eru þetta kostakjör, sem Dor-
set býður okkur. Þú ætlar þó ekki
að sleppa tækifærinu?"
„Ef ég á að segja þér eins og
er, Bill“, segi ég, „þá er þessi
drengskratti farinn að fara í taug-
amar á mér líka. Við skulum fara
með hann heim, borga lausnar-
gjaldið og liypja okkur héðan“.
Við fóram með hann heim um
kvöldið. Hann lét tilleiðast að fara,
89