Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1991, Síða 21

aftur í gömlu buxumar og peysuna sem ég var í. Ég sá eftir að hafa
farið í bað og reyndi að þvo kölnarvatnið af hálsiniun á mér. En það
var önnur lykt, lyktin af sápunni sem ég notaði í báðinu. Ég hafði
notað þessa sömu sápu á fimmtudaginn og það fyrsta sem litla
stúlkan sagði við mig var:
„Það er blómalykt af þér." Ég var á gangi fram hjá litla
garðinum fyrir framan húsið hennar, á leið í göngutúr. Ég svaraði
henni ekki. Ég forðast að tala við böm, mér finnst svo erfitt að finna
réttan tón. Og heiðarleiki þeirra setur mig út af laginu, hann þvingar
mig. Ég hafði oftsinnis séð þessa stelpu leika sér á götunni, yfirleitt
eina, eða að fylgjast með Charlie. Hún kom út fyrir garðinn og elti
mig.
„Hvert ertu að fara?" sagði hún. Aftur svaraði ég henni ekki,
og vonaði að hún missti áhugann á mér. Þar að auki var ég ekki viss
um hvert ég var að fara. Hún spurði aftur: „Hvert ertu að fara?"
Eftir stutt hik sagði ég: „Það kemur þér ekki við." Hún gekk
beint fyrir aftan mig þar sem ég gat ekki séð hana. Ég hafði það á
tilfinningunni að hún væri að herma eftir mér en ég sneri mér ekki
við.
„Ertu að fara útí Watsons-búð?"
„Já, ég er að fara útí Watsons-búð."
Hún gekk upp að hhðinni á mér. „Það er lokað í dag," sagði
hún, „það er miðvikudagur." Þessu gat ég ekki svarað. Þegar við
komum út á hom, við enda götunnar sagði hún:
„Segðu mér hvert þú ert að fara" Nú fyrst virti ég hana
vandlega fyrir mér. Hún hafði frekar langt andlit, smáfríð og með
stór raunamædd augu. Hárið brúnt og fingert var bundið í hnút
með rauðri teygju í stíl við rauða bómullarkjólinn. Hún var falleg
á sérkennilegan, allt að því ískyggilegan máta, eins og stúlka á
málverki eftir Modigliani. Ég sagði:
„Ég veit það ekki, ég er bara að fara í göngutúr."
„Ég vil koma með." Ég sagði ekkert og við gengum saman í
áttina að verslunarmiðstöðinni. Hún var líka þögul og gekk rétt
fyrir aftan mig eins og hún væri að bíða eftir því að ég segði henni
Tímarit um bókmenntir og leiklist
21