Morgunblaðið - 01.10.2015, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. OKTÓBER 2015
✝ Ragnheiður Jó-hannesdóttir
fæddist á Karls-
stöðum í Vöðlavík í
Helgustaðahreppi
hinn 31. maí 1921.
Hún lést á Land-
spítalanum 21.
september 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Jóhannes
Sigfússon, f. 1889,
d. 1933, og Val-
gerður Arnoddsdóttir, f. 1889,
d. 1962. Systkini Ragnheiðar
voru: Aðalheiður Sigurveig, f.
1910, d. 1985, Jón, f. 1911, d.
1984, Arnoddur, f. 1913, d.
1984, Björg, f. 1915, d. 1923,
Ágúst, f. 1916, d. 1989, Þor-
björg, f. 1919, d. 1983, Björg, f.
1923, d. 2006, Sigfús, f. 1924, d.
2007, Hulda, f. 1926, d. 2012,
Gunnlaugur, f. 1926, d. 2010, og
Alexander, f. 1928, d. 1999.
Ragnheiður giftist 25. sept-
ember 1943 Einari Einarssyni,
f. 3. ágúst 1919, d. 24. desember
2003. Þau eignuðust tvær dæt-
ur. Þær eru: 1) Kolbrún Erla, f.
þeirra er Baldvin Máni, f. 2003.
2) Ásdís Dröfn, f. 29. nóvember
1948. Ásdís giftist Sigurði
Rúnari Gíslasyni. Þau skildu.
Börn Ásdísar eru: a) Gunn-
hildur Grétarsdóttir, f. 13. sept-
ember 1966, gift Ingvari Krist-
inssyni. Synir þeirra eru Unnar
og Kári, f. 1999. b) Gísli Jóhann
Sigurðsson, f. 24. júlí 1970,
maki Klara Halldórsdóttir.
Börn þeirra eru Jóhannes Hilm-
ar, f. 2000, Ásdís Hildur, f. 2004,
og Halldóra Rún f. 2007. c) Ein-
ar Örn Sigurðsson, f. 9. júní
1974. Sonur hans er Arnar
Máni, f. 2005. d) Pétur Rúnar
Sigurðsson, f. 14. desember
1979. Dóttir hans er Ragnheið-
ur Rós, f. 2009.
Ragnheiður ólst upp til 13
ára aldurs í Vöðlavík. Þá fluttist
hún ásamt móður og systkinum
til Keflavíkur. Á fullorðinsárum
bjó Ragnheiður á Akureyri til
ársins 1947. Þá flutti hún til
Akraness og bjó þar til ársins
1968 þegar hún flutti til Reykja-
víkur. Ragnheiður bjó síðustu
árin á Dvalarheimilinu Blesa-
stöðum á Skeiðum.
Ragnheiður starfaði alla tíð
sem saumakona.
Útför Ragnheiðar fer fram
frá Grafarvogskirkju í dag, 1.
október 2015, og hefst athöfnin
kl. 13.
22. september
1944, d. 4. janúar
2001. Erla giftist
árið 1962 Garðari
Kjartanssyni frá
Akranesi. Þau
skildu. Börn Erlu
og Garðars eru: a)
Sigurborg, f. 25.3.
1962, maki Gísli
Haraldsson. Börn
Sigurborgar eru:
Sólveig Lilja Jó-
hannsdóttir, f. 28.12. 1980, maki
Reynir Þór Jónsson. Börn Ívar
Örn, f. 2001, Alex Þór, f. 2006,
og Logi Liljan, f. 2010. Erla Jó-
hannsdóttir, f. 5.8. 1985, maki
Edvin Jónsson. Börn þeirra eru
Sara Lind, f. 2008, Edvin Aron,
f. 2010, og stúlka, f. 2015. Arnar
Már Jóhannsson, f. 6.3. 1989. b)
Ragnheiður, f. 22.7. 1965, maki
Stefán B. Ólafsson. Synir þeirra
eru Davíð, f. 25.10. 1989, og
Elvar, f. 11.11. 1994. Eftirlif-
andi maki Erlu er Þórður Jóns-
son, f. 13.2. 1941. Dóttir þeirra
er Linda Björk, f. 29.9. 1979,
maki Grétar Magnússon. Sonur
Elskuleg amma mín er sofn-
uð svefninum langa og hefur nú
sameinast afa. Löng ævi, 94 ár,
er á enda og amma Ragna eins
og hún var kölluð kvaddi södd
lífdaga og þakklát. Amma var
ein af 13 systkinum og var í
miðjunni í systkinaröðinni.
Amma fæddist í Vöðlavík á
Austfjörðum. Þar bjó stóra fjöl-
skyldan þar til snögg veikindi
föður ömmu drógu hann til
dauða. Amma sagði mér oft frá
þessum tímamótum í lífi fjöl-
skyldunnar þegar mamma
hennar þurfti að bregða búi
með allan barnahópinn. Á 13.
afmælisdegi ömmu yfirgáfu þau
víkina góðu og fluttu til Kefla-
víkur. Ég man að mér fannst
það svo merkilegt að amma
hafði á þessum tímapunkti í lífi
sínu aldrei farið frá Vöðlavík og
hvað þá til Reykjavíkur.
Strax sem ung kona þurfti
amma að standa á eigin fót-
um.Ungar stúlkur á þessum ár-
um fóru í vist og amma var þar
engin undantekning. 16 ára
gömul fór hún til Reykjavíkur
og réð sig í vist. Um tvítugt
kynntist amma ástinni í lífi
sínu, honum afa.Amma og afi
bjuggu meðal annars á Akur-
eyri og Akranesi en lengst af í
Reykjavík. Amma og afi fluttu
búferlum frá Akranesi til
Reykjavíkur árið 1968. Ég var
fædd og byrjaði ævina og
fyrstu árin mín með ungri móð-
ur minni hjá hjá ömmu og afa.
Það var og er mín gæfa að hafa
alist upp að stórum hluta af
mínum uppvexti hjá ömmu og
afa. Alla tíð hef ég átt bæði at-
hvarf og heimili hjá ömmu og
afa. Amma var kletturinn í lífi
mínu og allir sem þekkja mig
vita hvað við tengdumst sterk-
um böndum. Amma var dugleg-
asta, myndarlegasta og auðvit-
að fallegasta kona sem ég
þekkti. Að ná svona háum aldri
er ekki sjálfgefið og má það
örugglega þakka heilbrigðu líf-
erni ömmu, jákvæðni og elju-
semi. Amma gekk til dæmis til
og frá vinnu árum saman
hvernig sem viðraði og gáfu
gönguferðirnar henni mikið.
Amma var hæglát og fremur
hlédræg og það var ekki henn-
ar háttur að trana sér fram og
hvað þá að vilja að fólk hefði
fyrir henni.
Amma hefur alla tíð verið
mjög stór partur af lífi mínu og
það er af einskærri eigingirni
sem ég vil að hún verði lengur
hjá mér. En ég veit hún vakir
yfir mér og okkur öllum og
drengjunum mínum sem voru
svo lánsamir að fá að hafa hana
hluta af lífi sínu í 16 ár. Sökn-
uður þeirra er einnig mikill.
Það er skrýtið til þess að hugsa
að amma Ragna skuli aldrei
meir stíga fæti inn til okkar,
borða með okkur eða gista hjá
okkur. Ég elskaði ömmu af ein-
lægni og virðingu. Síðustu árin
var amma svo lánsöm að eyða
ævikvöldinu á dvalarheimilinu
Blesastöðum á Skeiðum. Þar
fékk hún þá bestu aðhlynningu
sem hugsast getur. Hildur for-
stöðukona og hennar starfsfólk
á skilið heiður og bestu þakkir
fyrir. Ég og fjölskylda mín eig-
um margar góðar og hlýjar
minningar um ömmu Rögnu og
þau tár sem ég felli þessa dag-
ana eru gleði- og hamingjutár
yfir því að hafa átt svona
dásamlega konu sem ömmu.
Ég þakka ömmu samfylgdina
og bið Guð að blessa og varð-
veita minningu hennar um
ókomna tíð.
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu
þá aftur hug þinn og þú munt sjá
að þú grætur vegna þess, sem var
gleði þín.“
(Kahlil Gibran)
Gunnhildur Grétarsdóttir.
Þegar ég hugsa til Ragnheið-
ar ömmu minnar dettur mér
einna helst í hug engill í
mannsmynd. Þegar hugur minn
leitar til hennar rifjast upp fyr-
ir mér hversu yndisleg hún var
og hversu kærleiksrík og góð
hún var mér alltaf. Hún var
hljóðlát og lét lítið fyrir sér
fara og vildi aldrei láta hafa
neitt fyrir sér. Hún hugsaði
alltaf svo vel um alla í kringum
sig. Það er mér mjög minn-
isstætt að þegar ég var lítill
strákur horfði ég alltaf á
Tomma og Jenna heima hjá
ömmu minni og afa Einari. Ég
man að mér fannst sjónvarpið
alltaf svolítið stórt þótt ég vissi
að það væri orðið pínu gamalt
miðað við t.d. sjónvarpið heima
hjá mömmu og pabba, en að öll-
um líkindum var það ég sem
var svona lítill. Ég man líka vel
eftir því að amma átti alltaf til
brjóstsykur í dós sem var með
svona duftsykri í og þótti mér
alltaf gott að þiggja svoleiðis.
Amma tók alltaf vel á móti
manni og það fyrsta sem hún
gerði var að gefa manni að
borða og smurði hún ófáar
brauðsneiðarnar ofan í mig og
aðra. Ömmur eru þannig; þær
vilja fita mann og senda mann
pakksaddan frá sér. Mér er það
mjög minnisstætt þegar amma
var að vinna í Henson sem
saumakona. Ég fékk í nokkur
skipti að fara með henni í vinn-
una. Ég man að ég dáðist svo
að hæfileikum hennar í sauma-
skapnum enda var hún mjög
fær á því sviði alla tíð. Stundum
tók hún saman búta sem gengu
af og saumaði handa mér rosa
flottan Henson-íþróttagalla. Ég
gat setið heilu tímana og fylgst
með henni.
Amma hafði einstaka og góða
nærveru, því mun ég aldrei
gleyma, mér leið alltaf svo vel í
kringum hana enda var hún og
er ein af bestu konum sem ég
hef fengið að kynnast á ævinni.
Hún ól af sér aðra eins konu,
hana mömmu mína, sem er mér
mjög mikilvæg í lífinu og ég
hefði ekki getað komist af án
hennar og þeirra beggja, án efa
bestu konurnar í mínu lífi.
Ég veit ég hef ekki beint
verið óskabarnabarnið á suma
vegu og að ég hefði mátt gera
betur á ýmsum sviðum og ég
veit ég lagði mikið á herðar
ömmu og jók áhyggjur hennar.
En amma stóð alltaf með mér
og reyndi eins og hún gat að
herða mig og styrkja og tók
mér alltaf eins og ég var. Elsku
amma, nú ertu sameinuð afa og
ég sakna ykkar sárt. Þið verðið
alltaf í huga mínum alla mína
ævi. Þið voruð mér ávallt svo
góð og því gleymi ég aldrei. Ég
elskaði ykkur þá og ég elska
ykkur nú og ég mun elska ykk-
ur fram á síðasta dag minn hér
á jörðu og eftir það mun ég
koma til ykkar og elska ykkur
þar líka. Ég veit í hjarta mínu
að þið horfið niður til okkar
sem eftir lifum og fylgist með
okkur brosandi. Ég kveð þá í
bili og þakka ykkur afa fyrir
allt það sem þið gerðuð fyrir
mig. Og ég skila kveðju og
þakklæti frá bræðrum mínum
og fjölskyldum. Guð blessi þig
og varðveiti elsku amma og ég
sendi ást og þakklæti fyrir allt
og allt.
Þitt barnabarn,
Einar Örn Sigurðsson.
Einu sinni var lítil stúlka,
umvafin ást og umhyggju fjöl-
skyldu og ættingja. Hún var
áhyggjulaus því hún vissi að
ættingjarnir mundu ávallt gæta
hver annars. Hún fann að allir
skiptu máli í þessum hópi og
þessi litla stúlka var hún ég.
Það voru systkini föður míns
sem áttu svo stóran þátt í því
hvernig mér leið þegar ég var
að alast upp í Keflavík. Föð-
ursystir mín, sem við kveðjum í
dag, var einn af þeim hlekkjum
sem mynduðu þessa traustu
keðju um okkur frændsystkin-
in. Hún Ragna frænka. Hún fer
síðust, náði hæstum aldri þeirra
allra. Mig langar að kveðja þau
öll og þetta tímabil æsku minn-
ar.
Ragnheiður og flest hennar
systkini fæddust á Karlsstöðum
í Vöðlavík á fyrri hluta síðustu
aldar. Systkinin sem voru bæði
myndarleg og verklagin og féll
aldrei verk úr hendi. Þau komu
suður með móður sinni, Val-
gerði, eftir að faðir þeirra dó
langt um aldur fram frá 11
börnum og settust að í Keflavík
þar sem flest þeirra stofnuðu
sín heimili. Þau stóðu saman í
lífsbaráttunni og hjálpuðust að.
Færiband minninganna fer
af stað. Samvera systkinanna
og þeirra fjölskyldna er fyr-
irferðarmikil. Hinir hversdags-
legu hlutir verða dýrmætir.
Bros, hlátur, dökkt hár, brún
augu, danskennsla, barnaaf-
mæli. Óskalög sjómanna. Góð-
látleg stríðni og sprell, kímni.
Ástarpungar, mjólkurglas,
spæta, te. Ljósmyndatökur,
ferðalög. Svartbaksegg, kleina,
hjálpsemi, gott viðmót. Skraf
við eldhúsborð um allt og ekk-
ert þar sem barnið ég naut þess
að vera með. Heimabakað
bakkelsi.
Eftir að ég varð fullorðin fór
ég af og til í heimsókn til Ragn-
heiðar. Það var svo gott að
halda áfram að heimsækja föð-
ursystkini mín. Ég fór ekki
nógu oft en fór samt og ylja
mér við þær minningar í dag.
Ég hringi bjöllunni á Laug-
arnesveginum og í dyrum
stendur Ragna brosandi. Það er
spjallað um bernskuárin fyrir
austan þar sem allir hjálpuðust
að, um það góða viðmót sem
var á milli bæjanna. Ég gleypi í
mig frásagnir Ragnheiðar sem
segir vel og skemmtilega frá.
Næst erum við á ferðalagi
austur í Vöðlavík þar sem við
sofum öll saman á stofugólfinu
á Vöðlum. Nokkur systkinanna
saman á ferð ásamt mökum og
fáeinum börnum. Og ljúfi Einar
með sitt rólega og notalega við-
mót tekur myndir. Fleiri minn-
ingar renna fram hjá.
Núna er frænka mín umvafin
öllum þeim sem á undan eru
gengnir og þótti vænt um hana.
Ég væri ekki hissa þótt þau
tækju lagið saman því Ragn-
heiður hefði átt að fara í söng-
nám, sagði mamma, hún hafði
svo góða söngrödd.
Eftir sitjum við með minn-
ingarnar og þá vissu að við er-
um af góðu fólki komin. Góðu,
traustu og heiðarlegu fólki.
Fólki sem hugsaði vel um sitt
og sína og var hvunndagshetjur
þessa lífs. Fólki sem hefði átt
að fá fálkaorðu fyrir vel unnin
störf í þágu almennings. Fyrir
að hlúa vel að gestum og gang-
andi og gera ekki mannamun.
„Við ættum geta eina nátt
vorn anda látið dreyma,
um dalinn ljúfa’ í austurátt,
þar átti mamma heima.“
Ég votta afkomendum Ragn-
heiðar innilegustu samúð.
Vertu sæl og haf þökk fyrir
allt, frænka mín. Ég bið að
heilsa öllu mínu fólki. Þín bróð-
urdóttir,
Guðrún Ágústsdóttir.
Ragnheiður
Jóhannesdóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku langamma.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Þínir langömmustrákar,
Unnar og Kári.
Mér tregt er um orð til
að þakka þér,
hvað þú hefur alla tíð
verið mér.
Í munann fram myndir streyma.
Hver einasta minning er björt og blíð,
og bros þitt mun fylgja mér alla tíð,
unz hittumst við aftur heima.
Ó, elsku pabbi, ég enn þá er
aðeins barn, sem vill fylgja þér.
Þú heldur í höndina mína.
Til starfanna gekkstu með glaðri lund,
þú gleymdir ei skyldunum eina stund,
að annast um ástvini þína.
Þú farinn ert þangað á undan inn.
Á eftir komum við, pabbi minn.
Það huggar á harmastundum.
Þótt hjörtun titri af trega og þrá,
við trúum, að þig við hittum þá
í alsælu á grónum grundum.
Þú þreyttur varst orðinn og þrekið
smátt,
um þrautir og baráttu ræddir fátt
og kveiðst ekki komandi degi.
(Hugrún)
Elsku pabbi, takk fyrir allar
góðu stundirnar. Þín,
Halla.
„Jú, ég hef það bara þokkalegt,
er búinn að ferðast hringinn um
Baldur Loftsson
✝ Baldur Lofts-son fæddist 5.
október 1932. Hann
lést 18. september
2015.
Útför Baldurs
fór fram 26. sept-
ember 2015.
heiminn og til baka.“
Þetta voru síðustu
orðaskipti okkar,
elsku afi, kvöldið áð-
ur en þú lést. Mér
þykir þú hafa farið í
ansi langt ferðalag
svona á gamals aldri,
minn kæri. En það
sem situr svo fast í
mér er fyrri hlutinn
af þessari setningu.
Alveg sama hvað
var, þú hafðir það alltaf fínt. Eftir
á að hyggja hef ég aldrei heyrt þig
kvarta, aldrei séð þig reiðan eða í
vondu skapi. Lífsgleðin og brosið
einkenndi þig alveg fram á það
síðasta. Harmonikka, neftóbaksk-
lútur, vörubíll, húsbíll, Íslands-
derhúfa, lopapeysa, bros, söngur
eru orð sem minna mig helst á þig.
Þú varst mikil félagsvera og það
var afskaplega sjaldgæft að þú
létir þig vanta á viðburði, sama
hvar á landinu það var. Alltaf
varstu vopnaður harmonikkunni
og brosi og fékkst alla í kringum
þig til að syngja og dansa. Það var
eins og þú dyttir inn í annan heim
á meðan þú varst að spila. Dásam-
legt alveg. Ég ímynda mér að
þetta sé það sem þú sért að gera
nákvæmlega núna á þeim stað
sem þú ert, spila á nikkuna og allir
dansandi og trallandi í kringum
þig.
Ég er svo þakklat fyrir þann
tíma sem við áttum og sérstaklega
þakklát fyrir það að þið Ísabella
Eik hafið kynnst þó stutt væri.
Allar þessar yndislegu minningar
sem við bjuggum okkur til geymi
ég og mun halda fast í.
Stefanía Eyþórsdóttir.
Margar minning-
ar leita á hugann
eftir að móðursystir
mín, Elín Jónsdóttir, hefur kvatt
þennan heim. Hugurinn leitar til
æskuáranna í Hafnarfirði, þar
sem Ella bjó ásamt ömmu minni
og afa á Linnetsstíg 2.
Ella frænka, ég kallaði hana
aldrei annað, var sautján árum
eldri en ég, hún annaðist mig oft
í æsku þegar ég var í umsjá
hennar og ömmu minnar. Í
minningunni voru þetta góðir
tímar og engan stað vissi ég
betri en heimilið á Linnetsstígn-
um og hefur mér verið sagt að
það fyrsta sem ég spurði alltaf
um þegar ég kom var hvort Ella
frænka væri heima. Hún gerði
svo margt fyrir mig á þessum ár-
um, hún fór með mig á jólaböll, í
Þjóðleikhúsið til að sjá Karlinn í
tunglinu, saumaði á mig föt, eins
og fallega jólakjólinn úr ljósbláa
tjullinu. Svona má lengi telja en
tengsl okkar voru sérstök og góð
og breyttust ekki þó að oft væri
langt á milli okkar og við hitt-
umst sjaldnar en við hefðum vilj-
að.
Ella fór ung til Siglufjarðar til
að vinna, þar eignaðist hún
nokkrar af sínum bestu vinkon-
um þau vináttubönd sem þar
voru bundin fyrir rúmum 60 ár-
um héldust ævina á enda. Ellu
þótti mjög vænt um Siglufjörð
og þá mörgu vini sem hún átti
þaðan. Svo var auðvitað, Hafn-
arfjörður, æskustöðvarnar, í
miklum metum.
Eftirlifandi eiginmaður Ellu,
er Emil Pálsson, f. 26.7. 1930.
Þau voru alla tíð einstaklega ná-
in og samhent og er missir Emils
mikill núna þegar hann sér á eft-
ir lífsförunaut sínum og besta
Elín Jónsdóttir
✝ Elín Jónsdóttirfæddist 14.
september 1931.
Hún lést á Land-
spítalanum 7. sept-
ember 2015. Útför-
in fór fram í
kyrrþey 14. sept-
ember 2015.
vini í rúm 60 ár.
Börn Ellu og Emils
eru tvíburarnir Val-
ur og Björgvin, f.
1954, en Björgvin
lést af slysförum
5.5. 1981, Halldóra,
f. 1956, og Brynjar,
f. 1969.
Ella var mjög
lífsglöð og skemmti-
leg kona og hrókur
alls fagnaðar á góð-
um stundum, hún elskaði að
dansa og hlusta á ljúfa músík, en
hún gat líka átt sína erfiðu daga
og vildi þá heldur vera heima í
rólegheitum. Ella og Emil ferð-
uðust mikið utan lands og innan
og var þá Spánn í sérstöku uppá-
haldi, þau voru mikið útilegu fólk
og nutu íslenskrar náttúru.
Ég og vinur minn, Jón Jó-
hann, vorum svo heppin að
ferðast með þeim í mörgum hús-
bílaferðum, þetta voru frábær
ferðalög enda aldrei nein logn-
molla þar sem Ella var, þá var
oft mikið hlegið og mikið borðað
af góðum mat.
Ég þakka Ellu frænku fyrir
allt og allt og mikið á ég eftir að
sakna hennar.
Við gengum tvö, við gengum tvö
í rökkurró.
Við leiddumst hljóð, við leiddumst
hljóð
um húmgan skóg.
Þú varst yndi, þú varst yndi
og ástin mín,
og stundin áfeng, stundin áfeng
eins og vín.
Við hlýddum tvö, við hlýddum tvö
í húmi ein,
er bærinn kvað, er bærinn kvað
við blöð og grein.
Ég var nóttin, ég var nóttin
þögla þín
Og þú varst eina, þú varst eina
stjarnan mín.
Á meðan norðurljósin leiftra
um bláan himinin
þá sit ég ein og þrái
kveðjukossinn þinn.
(Friðrik Jóns./VH Hallstað.)
Sóley Sigursveinsdóttir.