Morgunblaðið - 01.10.2015, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. OKTÓBER 2015
✝ ValdimarValdimarsson
fæddist á Dalvík
9. nóvember 1951.
Hann andaðist á
hjúkrunarheimil-
inu Lögmannshlíð
að morgni 21.
september 2015.
Valdimar var son-
ur hjónanna
Valdimars Jóns-
sonar og Guð-
bjargar H. Valdemarsdóttur.
Hálfsystir Valdimars er Berg-
hildur Valdimarsdóttir. Á
gamlársdag 1972 kvæntist
Geir Valdimarsson, f. 1979,
hans börn eru Birgitta Ösp og
Rebekka Rut, 3) Guðbjörg
Harpa Valdimarsdóttir, f.
1984, í sambúð með Gunnari
Þór Stefánssyni f. 1984,
þeirra börn eru Þórir Kató,
Víðir Smári og Þórhildur
Kara, 4) Björgvin Helgi Valdi-
marsson, f. 1987, hans börn
eru Viktoría Helga og Egill
Máni.
Valdimar bjó alla sína tíð á
Akureyri, gekk í Barnaskól-
ann á Akureyri og starfaði
lengst af sem bílstjóri hjá
Sjöfn, Norðurverki og Rarik.
Valdimar og Helga bjuggu
síðastliðin 38 ár í Grænumýri
13.
Útför Valdimars fer fram
frá Akureyrarkirkju í dag, 1.
október, og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Valdimar Helgu
Ingólfsdóttur, f.
1953, frá Ystafelli
í Kinn, dóttur
hjónanna Ingólfs
Kristjánssonar og
Kristbjargar Jóns-
dóttur. Valdimar
og Helga eign-
uðust fjögur börn:
1) Ingólfur Ómar
Valdimarsson, f.
1972, í sambúð
með Sigríði Guðmundsdóttur,
f. 1975, þeirra börn eru Bene-
dikt Sölvi, Álfhildur Helga og
Kristín Harpa, 2) Valdimar
Yndislegi pabbi minn er dá-
inn, þessari staðreynd finnst
mér erfitt að kyngja. Mér finnst
erfitt að hugsa til þess að hafa
hann ekki hjá mér lengur, að
brosa ekki og hlæja með honum
aftur, að börnin mín fái ekki að
kynnast honum betur og ósann-
gjarnt að hann fái ekki að njóta
lífsins með okkur. Eins yndislegt
og lífið getur verið þá er það
ekki alltaf sanngjarnt og getur
verið miskunnarlaust. Pabbi
minn, þessi hrausti maður sem
hugsaði svo vel um heilsuna,
veiktist af hræðilegum sjúkdómi
fyrir nokkrum árum sem að lok-
um rændi honum frá okkur. Eft-
ir sitjum við fjölskyldan og
huggum okkur við ljúfar minn-
ingar um manninn sem skipaði
eitt af stærstu hlutverkunum í
lífi okkar. Ég og pabbi vorum
alltaf miklir og góðir vinir og
gerðum ótal margt saman, það
var nú ekki algengt að vinkonur
mínar væru eins miklar vinkon-
ur feðra sinna eins og ég en mér
þótti það nú bara nokkuð töff og
var ófeimin að sýna það. Það
sem mér fannst einkenna pabba
var að gleðin var aldrei langt
undan, í ferðalögum okkar var
hann oftar en ekki þátttakandi í
þeim leikjum sem við krakkarnir
fórum í, hvort sem það var fót-
bolti, badminton eða eitthvað
annað. Ekki var það öðruvísi
þegar við fórum í stóru rússí-
bana- og vatnsrennibrauta-
garðana í útlöndum, það þurfti
sko ekki að draga hann af stað í
tækin heldur var það stundum
akkúrat öfugt. Ein af uppáhalds
minningunum sem ég á um hann
pabba er þegar ég var nýkomin
heim af fæðingardeildinni, eftir
að hafa átt mitt fyrsta barn. Þá
kom hann til mín með stóra inn-
rammaða mynd af drengnum
mínum og gaf mér. Mér varð svo
um að ég fór að hágráta á miðju
forstofugólfinu og hann bara hló
að mér og tók utan um mig.
Hann pabbi var alltaf mikill
barnakall, og bjuggum við börn-
in og afabörnin vel að því. Hon-
um þótti svo gaman að fá afa-
börnin í heimsókn og leika við
þau, hann ljómaði allur í návist
þeirra og eru ófáar myndirnar
sem teknar hafa verið af honum
með þeim. Daginn sem pabbi
veiktist og ljóst var í hvað
stefndi kom ég með dóttur mína
tæplega þriggja mánaða gamla
að sjúkrarúmi hans og sýndi
honum hana og veikburða andlit
hans ljómaði sem aldrei fyrr og
brosti hann til okkar í hinsta
sinn.
Nú komin er kveðjustund okkar
og kossinn ég síðasta fæ.
En minningin merlar og lokkar
sú minning fer aldrei á glæ.
Innst í hjarta sem gull ég þig geymi
þú ert glóbjarta drottningin mín.
Þó árin til eilífðar streymi
fer aldrei burt myndin þín.
(Kristján Ingólfsson.)
Guðbjörg Harpa
Valdimarsdóttir.
Elsku pabbi, það voru blendn-
ar tilfinningar sem börðust um í
hjarta mínu mánudaginn 21.
september síðastliðinn þegar þú
kvaddir okkur og þetta jarð-
neska líf. Þvílík sorg að vita það
að ég fengi ekki að sjá þig fram-
ar í þessari tilveru og finna fyrir
þinni góðu nærveru en á hinn
bóginn léttir að þú værir kominn
á betri stað og laus við þennan
sjúkdóm sem hafði miskunnar-
laust herjað á þig. Minningar um
þig, sem ég geymi og mun alltaf
eiga, eru góðar enda varst þú,
pabbi minn, góður maður í alla
staði og hjálpsamur í meira lagi.
Það var svo margt sem við gerð-
um saman og svo margt sem við
ætluðum gera saman, t.d. að
kaupa bát og sigla um Pollinn og
líka að fara á Anfield í Liver-
poolborg og syngja „ynwa“, en í
dag verður það lag spilað bara
fyrir þig, pabbi minn. Ég veit að
við sjáumst aftur þegar minn
tími kemur. Kær kveðja, þinn,
Ómar.
Það var alltaf gaman að koma
inn í eldhúsið á Þórunnarstræt-
inu til Valda, Guggu og Valda
yngri, eftir langa og stranga bíl-
ferð á ónýtum Moskvich, sem
bilaði mörgum sinnum á leiðinni.
Alla leiðina hlakkaði ég til að
hitta þau og mér fannst alltaf
sérstakt andrúmsloft þarna inni
í íbúðinni þeirra, og mér leið
mjög vel þar. Fannst ég aðeins
vera komin heim. Á hverju
sumri keyrðum við norður og
heimsóttum fjölskylduna í Þór-
unnarstræti og Valdi frændi,
sem var tveimur árum eldri en
ég, tók vel á móti þessari barna-
legu frænku sinni og var alltaf
góður og ljúfur við mig, þótt ég
væri örugglega mikið smábarn í
hans augum. Þvílíkt ljúfmenni
og heiðursmaður, hann Valdi
frændi minn.
Ég á góðar minningar úr
barnæsku frá sumarfríum sem
við gjarnan eyddum á Akureyri
og Dalvík og voru þá Gugga og
Valdarnir gjarnan með í för. Það
er mér ljúfsárt að minnast þessa
tíma núna og ekki alveg laust við
að tárin renni niður við minn-
inguna.
Valdimar var gæfumaður í
sínu persónulega lífi. Hann var
vel giftur og stóð hún Helga
hans við hlið hans alla ævi.
Börnin þeirra eru öll vaxin úr
grasi og mun Helga njóta þeirra
og barnabarnanna um ókomin
ár.
Valdi andaðist langt um aldur
fram, aðeins 63 ára, eftir erfið
veikindi. Þótt andlát hans hafi
ekki komið alveg óvænt þá er
höggið þungt og skarðið stórt.
Ég sendi Helgu og börnum
þeirra Valda mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Brynhildur Sverrisdóttir.
Elsku Valdi.
Nú hefur þú kvatt okkur og
ert kominn á góðan stað þar sem
þú nýtur lífsins í heilbrigðum
líkama og lætur gott af þér leiða,
líkt og þú gerðir hér á meðan þú
varst með okkur. Mín kynni af
þér voru góðmennið Valdi með
jafnaðargeðið og húmorinn, mér
fannst alltaf svo gott og auðvelt
að umgangast þig, líka þegar þú
varst orðinn veikur því þessi
persónueinkenni þín héldust í
okkar samskiptum. Frá því ég
kom fyrst í fjölskylduna vorum
við ætíð góðir vinir og gátum
rætt um hlutina á opinskáan
hátt. Þú talaðir ekki mikið um
tilfinningar þínar en nú síðustu
ár eftir að þú veiktist ræddum
við stundum um líðan þína og
upplifun og ég held það hafi gert
okkur báðum gott.
Ég kom inn í Grænumýrar-
fjölskylduna fyrir um 20 árum
og mætti strax mikilli hlýju og
væntumþykju frá ykkur öllum.
Mikið værir þú stoltur af því
hvernig fjölskyldumeðlimir hafa
stutt hver annan á þessum erf-
iðu stundum síðustu daga. Auð-
vitað hefðum við viljað hafa þig
svo miklu, miklu lengur með
okkur en þar sem veikindi þín
voru búin að taka svo mikið, er
ekki hægt annað en að vera sátt
fyrir þína hönd að fá hvíldina.
Nú eru það minningarnar sem
hrannast upp og ylja um hjarta-
rætur; ljúfmennið, hjálparhellan,
þeytti rjóminn, sætið þitt við
eldhúsborðið, blöðin, stubburinn,
álfurinn, kaffibollarnir, spjall-
ið …
Takk elsku Valdi fyrir sam-
fylgdina. Við höldum áfram að
passa upp á hvert annað.
Þín tengdadóttir
Sigríður Guðmundsdóttir.
Við starfsmenn RARIK
kveðjum í dag góðan vin og sam-
starfsmann til margra ára.
Valdimar Valdimarsson hóf störf
hjá RARIK sumarið 1988 og
starfaði þar til ársloka 2012, er
hann varð að hætta störfum
vegna erfiðra veikinda, sem
hann glímdi við undanfarin ár.
Hann starfaði allan sinn starfs-
tíma hjá RARIK á starfsstöð
fyrirtækisins á Akureyri, lengst
af sem vörubifreiðastjóri, en síð-
ustu árin á birgðastöð RARIK.
Það sem einkenndi Valda, eins
og hann var alltaf kallaður, var
fyrst og fremst jákvæðni og hóg-
værð. Hann var alltaf tilbúinn til
starfa hvenær sem með þurfti og
hvernig sem hans persónulegu
aðstæður voru. Hann leysti öll
sín verkefni af samviskusemi og
án mikils hávaða, enda bæði
vinnusamur og vandvirkur.
Vegna þessa eiginleika hans
var honum treyst fullkomlega til
að stjórna bæði vélum og tækj-
um við erfiðar aðstæður, sem
oftar en ekki gátu verið vara-
samar eða hættulegar. Valdi var
mikill vinur vina sinna og ásamt
Helgu og allri fjölskyldu sinni
var hann hluti af stærri fjöl-
skyldu, sem voru vinnufélagar
hans og fjölskyldur þeirra.
Við syrgjum nú góðan félaga
og vin. Ég vil fyrir hönd RARIK
þakka þá alúð sem hann sýndi í
öllum sínum verkum og gjörð-
um, það traust og þann trúnað
sem hann sýndi bæði starfi sínu
og vinnufélögum. Einnig vil ég
þakka honum fyrir hönd okkar
vinnufélaganna fyrir vináttu
hans og hlýhug og fyrir sam-
starfið öll þessi ár. Helgu og fjöl-
skyldu hans sendum við innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Tryggvi Þ. Haraldsson.
Valdimar
Valdimarsson
✝ Jón Ólafssonfæddist í Gröf
á Höfðaströnd í
Skagafirði 10. júlí
1938. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Boðaþingi 30. maí
2015.
Foreldrar hans
voru hjónin Ólafur
Jónsson, bóndi og
vélstjóri, f. 24.9.
1898, og Svanhild-
ur Sigfúsdóttir húsfreyja, f.
15.10. 1908. Þeim varð fjög-
urra barna auðið og var Jón
elstur. Systkini Jóns eru Sigfús
Arnar heilsugæslulæknir, f.
13.3. 1941, d. 30.1. 2003, Sig-
1958. Fljótlega lá leiðin til
Þýskalands þar sem hann nam
tannlækningar. Hann tók fyrri-
hlutaprófi í Marburg í Þýska-
landi árið 1964, en lauk námi
sínu frá Háskólanum í Bergen í
Noregi árið 1969. Jón hóf störf
sem skólatannlæknir í Reykja-
vík strax að námi loknu og rak
jafnframt eigin tannlæknastofu
á Hlíðarvegi 30 í Kópavogi og
stundaði þar tannlækningar
alla starfsævina. Jón byggði
sér og fjölskyldu sinni heimili á
Birkigrund í Kópavogi en bjó
síðar í Hlynsölum í Kópavogi.
Jón greindist með parkinsons-
sjúkdóminn árið 2008. Síðustu
tvö árin naut hann umönnunar
á hjúkrunarheimilinu Boða-
þingi.
Útförin hefur farið fram í
kyrrþey að hans ósk.
ríður skrif-
stofumaður, f.
27.1. 1943, og
Edda Jónína
barnalæknir, f.
24.11. 1954.
Hinn 18. desem-
ber 1971 kvæntist
Jón eftirlifandi
eiginkonu sinni,
Ingu Svövu Ing-
ólfsdóttur, við-
skiptafræðingi og
starfsmannastjóra. Dóttir
þeirra hjóna er Hildur Karitas,
f. 24. desember 1974, málfræð-
ingur og þýskufræðingur.
Jón varð stúdent frá Mennta-
skólanum í Reykjavík árið
Elsku pabbi minn, þú varst svo
góður maður, ein besta mann-
eskja sem ég hef kynnst á lífsleið-
inni. Þú varst svo góður í þér,
vildir öllum vel og varst alltaf að
hjálpa fólki. Þú hjálpaðir mér svo
mikið og varst mér svo góður. Ég
gat aldrei launað þér fyrir allt
sem þú gerðir fyrir mig. Mér
þykir óendanlega vænt um þig.
Ég sakna þín svo mikið. Guð
blessi þig elsku pabbi minn.
Þín
Hildur.
Við viljum með nokkrum orð-
um minnast bróður okkar, Jóns
Ólafssonar.
Hann var elstur af okkur fjór-
um systkinum og sá eini sem
fæddist í gamla torfbænum í Gröf
á Höfðaströnd. Um haustið, fæð-
ingarár Jóns 1938, var svo flutt
inn í nýja húsið í Gröf, sem stend-
ur enn, nú enduruppgert.
Við eldri systkinin þrjú, Jón,
Sigfús (látinn 2003) og Sigríður,
fluttum svo með foreldrum okkar
út í Hofsós þegar Jón var sjö ára
og faðir okkar tók við starfi vél-
stjóra í frystihúsinu.
Á Hofsósi eignuðumst við
marga góða æskuvini og Jón var
þar oft hrókur alls fagnaðar. Jón
var í barnaskólanum á Hofsósi til
12 ára aldurs og fljótt kom í ljós
að hann var mikill námsmaður.
Eftir að fjölskyldan flutti aftur
inn í Gröf minnumst við með gleði
samverustundanna með honum.
Á sumrin var oft margt í heim-
ili og börn og unglingar komu til
sumardvalar í sveitinni. Þá var
kátt á hjalla á kvöldin, sungið,
spilað og sett upp leikrit undir
stjórn Jóns. Gestkvæmt var líka
á stóru sveitaheimili og alltaf líf
og fjör.
Jón ákvað snemma að fara í
tannlækningar og fór til Þýska-
lands eftir stúdentspróf og tók
fyrrihlutapróf í Marburg og lauk
svo seinnihlutaprófi í Björgvin,
Noregi. Hann var ákaflega far-
sæll í starfi og einstaklega greið-
vikinn maður. Við systurnar
störfuðum báðar um tíma sem að-
stoðarstúlkur hans á tannlækna-
stofunni og sáum hvernig hann
annaðist sjúklinga sína af nær-
gætni og lipurð. Hann var glett-
inn og léttur í lund og hefur það
hjálpað honum í baráttunni við
erfiðan sjúkdóm.
Hann var mjög bónfús maður
og alltaf boðinn og búinn að rétta
vinum og ættingjum hjálpar-
hönd.
Hann hafði ásamt Sigfúsi
frumkvæði um endurgerð húss-
ins í Gröf, sem nú er í notkun sem
sumarhús, og hafði mikla ánægju
af vinnuferðunum í Gröf. Jóni var
mjög annt um fjölskyldu sína og
sýndi ættingjum sínum mikla
ræktarsemi. Þær voru ófáar
veislurnar sem haldnar voru á
heimili hans, þar sem hann naut
sín sem fyrirtaks kokkur.
Við kveðjum kæran bróður
með söknuði og þakklæti og biðj-
um guð að blessa minningu hans.
Við vottum eiginkonu hans og
dóttur innilega samúð og megi
guð gefa þeim styrk í sorginni.
Sigríður og Edda Jónína.
Jón Ólafsson tannlæknir,
frændi minn og vinur, er látinn.
Fyrstu minningar um Jón eru
meira en 70 ára gamlar: Við
sigldum litlum trébátum á tjörn
sem var hluti af gamalli áveitu í
Gröf. Jón átti flottasta bátinn, en
leyfði okkur hinum stundum að
sigla honum.
Næst vil ég nefna samveru á
Akureyri tíu árum síðar. Jón
hafði sest í Menntaskólann á Ak-
ureyri tveimur árum á undan
mér og var því sannarlega dýr-
mætt fyrir mig að hafa reyndan
frænda á staðnum. Við hittumst
raunar næstum á hverjum degi á
menntaskólaárunum, ýmist á
kaffihúsi að leysa lífsgátuna eða í
sundi og gufubaði til að hressa
upp á líkamann.
Jón fæddist í Gröf á Höfð-
aströnd. Þar ólst hann upp í hópi
fjögurra systkina. Jón lærði
tannlækningar bæði í Þýskalandi
og Noregi. En meðan hann var í
Bergen kom hann oft í heimsókn
til okkar Kristínar til Kaup-
mannahafnar og þá urðu sannar-
lega fagnaðarfundir.
Fljótlega eftir að Jón kom
heim frá námi setti hann upp eig-
in tannlæknastofu. Þegar við
komum heim frá Kaupmanna-
höfn nokkrum árum síðar kom
auðvitað enginn annar tannlækn-
ir til greina til að sinna fjölskyld-
unni.
Jón var sérstaklega vandvirk-
ur og umhyggjusamur við sjúk-
linga sína og hugsaði til dæmis
sérstaklega um að draga sem
mest úr sársauka við tannvið-
gerðir. Sonur okkar, Andri Þór,
getur líka vottað að hann var sér-
lega laginn við barnatannlækn-
ingar.
Um 1990 höfðu Jón og Inga
Svava ásamt Sigfúsi bróður Jóns
eignast jörðina Gröf á Höfð-
aströnd sem hafði verið í umsjá
ættarinnar með stuttum hléum
frá 1920. Þeir bræður hófu fljótt
endurbætur og viðgerðir á gamla
íbúðarhúsinu. Fór Jón um árabil í
minnst tvær vinnuferðir á ári
héðan að sunnan til að vinna í
Gröf með Sigfúsi.
Smám saman fjölgaði í hópn-
um og fjórir til sex frændur fengu
að fara með í vinnuferðirnar. Jón
var ætíð sá sem dreif verkið
áfram og sýndi okkur hinum ekta
sýnishorn af Grafarættardugnað-
inum.
Eftir að Sigfús lést árið 2003
hélt Jón áfram að safna liði og
fara norður til að vinna við húsið,
jafnvel eftir að hann var orðinn
veikur var hugurinn enn fyrir
norðan og Jón að útbúa fjölritaða
lýsingu á Grafarkirkju á þremur
tungumálum til að dreifa til
ferðamanna sem skoða kirkjuna.
Strax á árinu 1994 hófu bræð-
urnir að leigja ættingjum gamla
íbúðarhúsið til sumardvalar. Nú
nýta sjö fjölskyldur úr ættinni
sér gistiaðstöðuna í gamla íbúð-
arhúsinu á hverju sumri.
Að leiðarlokum viljum við
Kristín þakka Jóni ævilanga vin-
áttu og að gefa okkur tækifæri til
að taka þátt í uppbyggingunni í
Gröf.
Við Kristín sendum Ingu
Svövu, Hildi Karitas og systrum
Jóns hugheilar samúðarkveðjur.
Gunnar Árnason.
Jón Ólafsson hefur kvatt þenn-
an heim og haldið á annað svið.
Jón var tannlæknir, fæddur og
uppalinn í Gröf á Höfðaströnd í
Skagafirði.
Ég kynntist honum og hans
fólki er ég kvæntist frænku hans,
Önnu Sigríði, en hún hafði oft
verið sem unglingur í sveit í Gröf
og á þaðan góðar minningar.
Er ég kom heim frá námi
treystu þau hjón, Jón og Inga
Svava, mér til að teikna hús fyrir
þau í Birkigrundinni, hvar þau
gerðu sér gott og fallegt heimili
og bjuggu meðan heilsan leyfði.
Jón rak tannlæknastofu í mörg
ár og oft er ég búinn að sitja í
stólnum hjá honum og síðan
þiggja kaffi hjá Svönu móður
hans, en hún bjó í íbúð við hliðina
á tannlæknastofunni.
Enn betur kynntist ég Jóni er
þeir Sigfús bróðir hans ásamt
fleiri ættingjum fóru að gera upp
gamla húsið í Gröf um eða upp úr
1990.
Ófáar vinnuferðir fórum við
norður til að vinna í húsinu og
sama hvert verkið var, girðingar,
múrverk, flísalögn eða málning-
arvinna, Jón var í því öllu með
okkur og svo sá hann um matinn
er hann lagði frá sér pensilinn, en
á því sviði var hann okkur færari.
Nú er í Gröf allt til alls og gott
að dvelja og okkar að halda áfram
því verki sem þar hefur verið haf-
ið og unnið og sjá til þess að alltaf
verði gaman að koma í Gröf og að
húsinu í góðu ástandi og snyrti-
legu umhverfi.
Jón var hæglátur, bóngóður og
það var þægilegt að vera með
honum og þá stutt í glaðværðina
og brosið, enda uppalinn í Skaga-
firði.
Er þau hjón seldu Birkigrund-
ina og minnkuðu við sig flutti Jón
flest verkfæri sín norður í Gröf,
þannig að hér er flest til á staðn-
um sem þarf til við viðhaldsvinnu.
Síðustu árin glímdi hann við
sjúkdóm sem sigraði að lokum,
en allt of fljótt.
Ingu Svövu og Hildi sendum
við Anna Sigga samúðarkveðjur,
en þeirra er missirinn mestur, en
góðar minningar hugga og milda
söknuðinn.
Björn Helgason.
Jón Ólafsson