Morgunblaðið - 01.10.2015, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. OKTÓBER 2015
✝ Ketill Vil-hjálmsson
fæddist í Trað-
húsum í Höfnum á
Reykjanesi 14.
ágúst 1929. Hann
andaðist á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja 21. sept-
ember 2015.
Foreldrar hans
voru Ástríður Þór-
arinsdóttir, f. 2.
ágúst 1908, d. 7. desember 1983,
og Vilhjálmur Kristinn Magn-
ússon, f. 9. apríl 1904, d. 5. maí
1993. Systkini Ketils eru Hildur,
f. 26. desember 1930, Jón Björn,
f. 18. apríl 1934, Garðar Már, f.
26. ágúst 1935, d. 15. ágúst 1976,
og Magnús Marel, f. 26. ágúst
1935, d. 30. mars 1937.
Eiginkona Ketils var Val-
gerður Sigurgísladóttir, f. 13.
syni og barnabörn eru tíu. 4. Páll
Hilmar, f. 7. mars 1962, maki Ás-
dís Björk Pálmadóttir, f. 31. júlí
1963, þau eiga þrjú börn. 5. Val-
ur, f. 6. desember 1963, maki
Hjördís Hilmarsdóttir, f. 17. jan-
úar 1963, börn þeirra eru þrjú og
eitt barnabarn.
Ketill ólst upp á heimili for-
eldra sinna og systkina en bjó á
barnsaldri í nokkur ár hjá ömmu
sinni í Kotvogi, þar til faðir hans
byggði Brautarhól. Hann gekk í
Barnaskólann í Höfnum og lauk
þaðan barna- og unglingaprófi.
Hann stundaði sjómennsku frá
unga aldri með föður sínum og
var nokkur ár á netabátnum
Tjaldi. Lengst af starfsævi sinni
var hann þó bifreiðastjóri, ók
fyrst um sinn leigubifreið en á
sjöunda áratugnum hóf hann
störf hjá Sérleyfisbifreiðum
Keflavíkur, þar sem hann lauk
sínum starfsferli árið 1996.
Útför Ketils fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, 1. októ-
ber 2015, og hefst athöfnin kl. 13.
apríl 1931, d. 21.
júní 2002, en þau
giftust hinn 28.
október 1950 í Nes-
kirkju í Reykjavík.
Þau hófu búskap á
Ásabraut 15 í Kefla-
vík en fluttu á Tún-
götu 5 árið 1951 og
bjuggu þar alla tíð
síðan. Börn Ketils
og Valgerðar eru: 1.
Vilhjálmur, f. 13.
apríl 1950, d. 6. september 2003,
maki Sigrún Birna Ólafsdóttir, f.
4. september 1950, börn þeirra
eru sex og barnabörn tíu. 2.
Magnús, f. 29. apríl 1951, maki
Auður Tryggvadóttir, f. 25.
ágúst 1953, hann á tvo syni og
barnabörn eru fjögur. 3. Sig-
urgísli Stefán, f. 30. ágúst 1954,
maki Halldóra Jóhannesdóttir, f.
23. október 1953, þau eiga fjóra
„Læknirinn sagði að ég væri
flottur,“ sagði Ketill faðir minn
þegar hann lá á sjúkrahúsinu í
Keflavík tveimur dögum áður en
hann skildi við þennan heim. Ég
tók undir það þó að ég hefði
áhyggjur af líðan hans. Þótt það
væri baráttuandi í orðum gamla
mannsins hafði dregið talsvert af
honum á fjórða degi á sjúkrahús-
inu. Við skildum það ekki alveg
nógu vel því hann hafði verið svo
heilsuhraustur alla tíð. Hann hafði
þó rætt það nokkuð á síðustu árum
að hann langaði ekki að lifa heilsu-
veill og vera upp á aðra kominn.
Honum varð að ósk sinni hvað það
varðar og var umvafinn nánustu
fjölskyldu sinni síðasta spölinn.
Pabbi bjó í húsi fjölskyldunnar á
Túngötu 5 í Keflavík frá árinu
1951 til dauðadags en hann flutti
þangað með móður okkar og
tveimur ungum sonum til að
hugsa um ömmu, sem þá var orðin
veik, en mamma og pabbi eignuð-
ust þrjá aðra syni. Í nokkur ár
vorum við sjö í kotinu. Það var oft
fjör og ansi margt öðruvísi en í
dag en fjölskyldulífið gekk þó vel
og allir áttum við bræðurnir mjög
góða æsku. Pabbi átti líka góða
æsku en manni verður hugsað til
þess tíma þegar hann var að alast
upp í Höfnunum. Þá var lífsbar-
áttan oft erfið. Það var auðvelt að
greina það þegar hann rifjaði upp
fyrir okkur ýmislegt úr æsku
sinni. Honum fannst t.d. skrýtið
að heyra allt tal um kreppu því
það þurfti vægast sagt að hafa
mun meira fyrir hlutunum og líf-
inu í gamla daga. Það þótti t.d.
ekki tiltökumál að hann um ferm-
ingu færi með byssu niður í fjöru
eða út á tún til að skjóta fugla í
matinn. Á svipuðum tíma var
hann farinn að stunda sjó-
mennsku með föður sínum. Hann
hélt áfram í sjómennsku en síðan
lá leið hans yfir í bílstjórasætið en
hann starfaði sem rútubílstjóri
langstærstan hluta ævinnar, var
mjög ánægður þar og fór það afar
vel úr hendi.
Seinni hluta ævinnar kynntist
hann golfíþróttinni og hann lék
síðasta golfhringinn í sumar, al-
sæll, þó að sjóninni væri farið að
hraka undir það síðasta. Leiran
var hans staður og þar undi hans
sér vel í fallegu umhverfi og ná-
lægð við sjóinn. Hann var lunkinn
með kylfuna og var fljótur að ná
tökum á íþróttinni þó að hann hafi
ekki byrjað fyrr en eftir fimmtugt.
Það var mjög gaman þegar við
vorum þrjár kynslóðir að spila
saman, pabbi, ég og Páll Orri, son-
ur minn, en það voru sjötíu ár á
milli þeirra tveggja. Þá lék pabbi
oft með Bubba bróður sínum.
Þannig héldu þeir góðri bræðra-
tengingu alla tíð. Hafnirnar áttu
þó alltaf stóran sess í hjarta hans
og við fjölskyldan eigum góðar
minningar þaðan. Við áttum líka
margar góðar stundir á Túngötu 5
og nú í seinni tíð héldum við í teng-
inguna með því að heimsækja
hann og vera með honum. Iðulega
bakaði hann vöfflur og alla tíð
hellti hann upp á kaffi upp á gamla
mátann. Þegar talið barst að því
að það gæti farið að koma að því að
hann myndi þiggja heimilisaðstoð
tók hann því fálega. Hann vildi
bara vera á Túngötunni. Honum
varð að þeirri ósk sinni. Síðustu
stundirnar hans á Túngötunni
voru mjög skemmtilegar en viku
fyrir andlátið spjölluðu þau saman
eftirlifandi systkinin, pabbi, bróðir
hans og systir, sem býr í Banda-
ríkjunum, öll á níræðisaldri, í
gegnum tölvuna (skype), í nærri
þrjár klukkustundir. Rifjuðu upp
sögur og hlógu dátt.
Við Ásdís og börnin okkar, Val-
gerður, Hildur og Páll Orri, syrgj-
um góðan pabba og afa og þökkum
honum fyrir allar góðu samveru-
stundirnar. Þinn sonur,
Páll.
Við rennum í hlaðið á Brautar-
hóli og amma og afi taka á móti
okkur í útidyrunum. Felló geltir á
lóðarmörkum og býst við lærlegg
eða hryggjarbeinum af sunnu-
dagssteikinni. Felix kisi smjattar á
fiskiafgöngum og malar af ánægju.
Við yngri bræðurnir fórum marg-
ar ferðir með pabba og mömmu í
Hafnirnar, ýmist á dökkbláa Ram-
blernum eða þá að við sátum með í
reglulegri áætlunarferð sérleyfis-
ins í átthagana, þar sem við skil-
uðum af okkur póstpokanum til
Dísu í Hvammi og litum síðan við
hjá ömmu og afa í leiðinni, ef engir
voru farþegarnir. Hafnirnar voru
okkur afskaplega kærar. Í mínum
huga var Brautarhóll miðdepill
sjávarþorpsins, umhverfið víð-
feðmt og stutt niður í fjöru. „Eig-
um við ekki að fara niður á sand og
skoða bátinn hans afa í víkinni?“
grátbað ég undantekningarlaust
þegar svo bar við. Það þurfti ekki
að biðja tvisvar, við fórum með afa
og pabba niður í fjöru og huguðum
að Sandvíkingi, sem lá bundinn með
köðlum við klettasnös. Heima á bæ
biðu nýbakaðar kleinur og flatkök-
ur að hætti húsfreyjunnar. Hún
nýtti augnablikið til laumulegra
reykathafna í búrinu, þegar karl-
leggurinn fór að huga að lífsbjörg-
inni á heimilinu. Myndbrot af hang-
andi stórlúðu í frystihúsinu kviknar
í huganum um leið og trillan er
rýnd. Úti fyrir eru spegilsléttu Ósa-
botnarnir stílbrot við öldurótið utan
við nesið. Andstæður sem þeir feðg-
ar höfðu margsinnis þurft að horf-
ast í augu við í gegnum tíðina. Skelj-
arnar í fjörunni og ormahrúgurnar í
sandinum vöktu öllu meiri áhuga
hjá okkur bræðrum, við kepptumst
við að tína þær fallegu og stigum á
ormahúsin við mynni víkurinnar.
Það er ekki hægt að minnast föð-
ur míns öðruvísi en vitna til Hafna á
Reykjanesi. Æviskeiðið er svo sam-
ofið átthögunum að það leið varla sá
dagur, sem við áttum í samræðum á
síðari árum, að ekki var vitnað til
þeirra. Sögurnar sem hann mundi
og sagði voru náttúrlega einstakar
og sveipaðar dulúð og hugljóma, að
ekki verður undan því komist að
greipa þær í huga. Ég naut þess að
sitja á Túngötunni og hlýða á þær,
stundum þær sömu aftur og aftur.
Þær voru myndrænar og skemmti-
legar, vel sagðar og áhugaverðar.
Glettnin skein úr augunum og oftar
en ekki þegar hann hallaði sér aftur
í bleika stólinn, sem var hans þæg-
indarammi, komu sögurnar á færi-
bandi. Kaffisopinn varð æði oft
kaldur í hádeginu sökum þessa og
ristaða brauðið laut sömu örlögum.
Við fjölskyldan nutum hverrar
stundar með honum. Á meðan
mömmu naut við, þáðum við hlýju
og umhyggju þeirra beggja og
börnin muna mjúku öxlina á afa
sínum í heimsóknum og helgar-
pössun. Eftir hennar tíð var
hjartahlýjan engu síðri og það
upplifðum við með reglulegu innliti
á heimilið. Eftirfylgni hans og
natni við uppvöxt ættartrésins var
eftirtektarverð. Hann fylgdist vel
með öllu og naut sín vel þegar ný
og göfug mál bar á góma innan
fjölskyldunnar. Jákvæðnin ávallt í
fyrirrúmi.
Samferðafólki hans er þökkuð
vinsemd, vinátta og kærleikur í öll-
um myndum þess orðs í hans garð.
Guð blessi minningu Ketils Vil-
hjálmssonar.
Valur Ketilsson og fjölskylda.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði.)
Í dag kveð ég yndislegan
tengdaföður minn sem reyndist
mér og börnunum okkar Palla
þremur alltaf svo vel. Hann fylgd-
ist vel með og var þeirra helsti
aðdáandi. Ég kom ung inn á heim-
ili þeirra hjóna, Gerðu og Kedda, í
litla húsið á Túngötu 5 sem var
æskuheimili Gerðu og svo framtíð-
arheimili þeirra Kedda og sonanna
fimm. Ketill varð þeirrar gæfu að-
njótandi að geta búið heima alla
tíð og það var honum dýrmætt og
okkur líka. Ég vil þakka fyrir góðu
kynnin, ástina og umhyggjuna.
Ég trúi því að nú fagni þau saman
sem á undan eru gengin.
Takk fyrir allt og allt.
Þín tengdadóttir,
Ásdís.
Gagnkvæm ást afabarns og afans
er fjársjóður.
Hinn unga fýsir á haf út
en sá gamli leitar lendingar.
Leiðir þeirra skarast
og hvor hvetur annan.
Þeir auðgast af
handabandi og hlátri.
Þeir lifa um eilífð
Í hjarta hvor annars.
(Pam Brown.)
Takk fyrir allar þær minningar
og stundir sem ég fékk með þér,
elsku afi minn. Þú varst alltaf til í
að gera allt fyrir mig og ég verð
ævinlega þakklátur fyrir allt.
Loksins ertu kominn aftur til
Gerðu ömmu sem þú saknaðir svo
mikið. Ég elska þig og mun sakna
þín. Hvíl í friði.
Þinn afastrákur,
Páll Orri.
Elsku afi.
Nú þegar þú hefur kvatt standa
eftir yndislegar minningar. Minn-
ingar sem eiga eftir að ylja mér
um hjartarætur um ókomna tíð.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa átt
þig að og fyrir allar góðu stund-
irnar sem við áttum saman. Það
var alltaf jafn notalegt að koma á
Túngötuna. Vinátta okkar var
mér mjög dýrmæt, við spjölluðum
um daginn og veginn og þú fylgd-
ist vel með öllu sem var að gerast
hjá mér.
Varst einn minn helsti stuðn-
ingsmaður og það var því yndis-
legt að geta glatt þig með góðum
fréttum áður en þú kvaddir. Ég
sakna þess strax að geta ekki kíkt
til þín í kaffi, hlustað á sögur frá
þínum yngri árum, rölt með þér í
ísbúðina eða tekið bíltúr. Takk
fyrir allt, elsku Keddi afi. Þitt
barnabarn,
Hildur Björk.
Ketill Vilhjálmsson
Þetta er allt
ennþá svo óskiljan-
legt, þó svo að ég viti að þú sért dá-
in, þá er það samt svo ótrúlegt,
hvernig getur þú sem alltaf hefur
verið til staðar fyrir mig verið farin
úr lífi mínu?
Þú skildir mig betur en nokkur
önnur manneskja og ég skildi þig,
eins vel og þú leyfðir mér, þú varst
alltaf frekar lokuð, en í seinni tíð
fórstu að segja mér meira af lífi
þínu áður en við Anna Þóra kom-
um til.
Ég man þú sagðir einu sinni við
mig, þegar mér leið illa yfir ein-
hverju og var að reyna að koma því
frá mér en var ekki viss hvernig,
þú stoppaðir mig og sagðir:
„Emagga, það er ekkert sem þú
getur sagt til að sjokkera mig, ég
hef gengið í gegnum þetta allt.“
Þetta var eitt það besta sem for-
eldri getur sagt held ég, því eftir að
þú sagðir mér þetta þá hikaði ég
aldrei við að segja þér hvað var að
eða spyrja þig ráða, þú vissir yf-
irleitt alltaf svarið og varðst aldrei
hneyksluð eða reið.
Í þau skipti sem við gátum ekki
rætt vandamálin okkar út tókum
við fram Tarot-spilin.
Sigurveig
Knútsdóttir
✝ SigurveigKnútsdóttir
fæddist í Reykjavík
14. ágúst 1953. Hún
lést 11. september
2015.
Útför Sigur-
veigar fór fram
þann 25. september
2015.
Því meira sem ég
læri um þig, elsku
mammsla, því meira
veit ég það fyrir víst
að þú varst einhver
stórkostlegasta
manneskja sem ég
hef nokkurn tímann
hitt, ég veit þú mynd-
ir hrista hausinn og
kalla þetta vitleysu,
en þetta er nú samt
satt.
Ég er svo innilega stolt og þakk-
lát að hafa fengið að vera dóttir þín
og vinkona öll þessi ár, nú getið þið
Þór loksins fengið ykkar tíma sam-
an.
Við hlógum svo mikið saman,
skoðuðum föt saman, horfðum á
bíómyndir og Touch of Frost,
Cracker og fleiri, við elduðum
stundum saman, drukkum kaffi
saman og reyktum, við gerðum svo
endalaust mikið saman að það er
erfitt að setja fingurinn á eitthvað
sérstakt.
Þú varst ein besta vinkona mín
og sáluhjálpari og mamma, ég mun
hitta þig aftur, elsku mammsla, við
munum hittast aftur einn daginn.
Ég elska þig svo mikið.
Þín,
Eva Margrét.
Það hefur nú myndast mikið
tómarúm í hjarta mér og skarð í líf
mitt. Mikið getur lífið breyst á
skömmum tíma og nær fyrirvara-
laust. Lífið er svo dýrmætt. Hver
segir núna „Farðu varlega“ við
mig, áður en ég sest upp í bílinn og
keyri heim? Hver verður núna allt-
af til staðar fyrir mig og hlustar á
allt það sem mér liggur á hjarta?
Engin önnur manneskja mun
nokkurn tímann koma í stað
mömmu minnar. Ég fékk bara
eina mömmu og nú er hún farin.
Farin alltof fljótt frá okkur Evu
Margréti.
Mamma var góð manneskja og
mjög næm; sérstaklega á okkur
systurnar, dætur hennar. Mamma
vissi alltaf þegar okkur leið illa.
Hún fann það. Fann það á sér
sjálfri, þegar okkur leið illa.
Mamma var með gott auga fyrir
fegurð, hvort sem það voru
skemmtileg ský, haustlitirnir eða
eitthvert flott mynstur sem hún
sá.
Ég er þakklát fyrir allt sem
mamma gaf mér, sýndi mér og
kenndi mér. Mamma var góð.
Mamma var klár og sniðug.
Mamma var listræn og sá list í
öllu, m.a.s. í eggjabökkum og tóm-
um konfektkössum. Mamma
kunni að hafa það notalegt. Það
var alltaf notalegt hjá mömmu.
Mamma var líka fyndin. Hún var
með svo skemmtilegan húmor.
Hún var líka alveg eitursvöl hún
mamma mín.
Ég var stolt af mömmu minni.
Hún gekk í gegnum ýmislegt um
ævina.
Ég mun aldrei gleyma þér
mammslan mín. Það er heldur
enginn möguleiki á því. Þú lifir
áfram í okkur systrum, dætrum
þínum. Mér líður svolítið eins og
þér hafi tekist að skipta þér í
tvennt og deila þér á milli okkar.
Við erum nefnilega báðar svo líkar
þér, en sjálfar svo ólíkar.
Takk fyrir lífið, og bara allt,
elsku mamma mín. Ég veit að við
sögðum það allt of sjaldan, en ég
elska þig mamma.
Þín dóttir,
Anna Þóra.
Sigurveig systir mín er dáin.
Það er þungbært að skrifa þessi
orð enda fór hún frá okkur alltof
snemma og skilur eftir sig tóma-
rúm sem ekki verður fyllt nema
með minningum um hæfileikaríka
og góðhjartaða manneskju sem
öllum vildi vel. Sigurveig hafði
góða nærveru og minnist ég fjölda
gleðistunda í samvistum við hana
bæði á heimili hennar og heimili
mömmu þegar ég var krakki og
svo unglingur, ég rétt að hefja lífið
og hún komin með svo fallega fjöl-
skyldu þar sem gleði ríkti. Alla tíð
var hún áhugasöm um það sem ég
var að fást við og sýndi vaxandi
fjölskyldunni minni áhuga og ást-
úð. Ég hef alltaf verið stoltur af
hæfileikum hennar sem listakonu
og naut þess að fylgjast með list-
sköpun hennar.
Ég man eftir lífsþrótti hennar
og krafti þegar hún hélt mynd-
listasýningarnar á grafíkverkum
sínum sem þroskuð myndlistar-
kona, enda hlaut hún mikið lof fyr-
ir. Alla tíð voru samtöl mín við
hana ánægjuleg. Ég er ákaflega
stoltur af því hve vel hún bar sig
þrátt fyrir að glíma við veikindi og
heilsuleysi um nokkurt skeið. Ég
veit það núna að hún gerði það fyr-
ir dætur sínar og okkur sem stóð-
um henni næst og segir það sína
sögu um hve hjartagóð manneskja
hún var. Megi Sigurveig lifa í hug-
um okkar allra sem hana þekktu.
Önnu Þóru og Evu Margréti votta
ég mína dýpstu samúð.
Björn Knútsson.
Elsku systir, þá ert þú farin frá
okkur langt fyrir aldur fram og
stórt skarð myndast í systkina-
hópnum. Dætur þínar, Anna Þóra
og Eva Margrét, hafa misst mikið
og þurfa á öllum sínum styrk að
halda.
Elsku Sigurveig, þú varst mikil
tilfinningavera og fetaðir kannski
þess vegna veg listarinnar. Þú
varst sannarlega listamaður af
guðs náð og fékkst þá eiginleika í
vöggugjöf, geri ég ráð fyrir, í meira
mæli en við hin systkinin.
Þinn leiftrandi húmor var vel
þekktur í fjölskyldunni, já margar
skemmtilegar minningar koma
upp í hugann. Þú varst sú skyn-
sama í systkinahópnum, enda elst.
Lífið fór ekki alltaf mjúkum hönd-
um um þig, elsku systir, og áföll og
erfiðleikar tóku sinn toll. Þú hélst
þó alltaf ró þinni í gegnum súrt og
sætt.
Heilsubrestur var áberandi síð-
ustu árin, en snörp og illvíg veik-
indi voru það sem tók þig frá okkur
að lokum. Þú varst sannarlega
gegnumgóð manneskja og vildir
engum illt.
Minningarnar um þig eru falleg-
ar og þær mun ég geyma í brjósti
mér alla tíð. Guð geymi þig.
Kári Knútsson.
Á ljósmynd sem tekin var síð-
sumars 1978 eða 9 varpar kvöld-
sólin birtu á andlit nokkurra kátra
ungmenna. Þau standa úti á svöl-
um stúdentagarðs, þeim fyrsta
sem byggður var fyrir fjölskyldu-
fólk við Suðurgötuna. Meðal þeirra
var Sigurveig, en þarna bjuggum
við báðar. Hún er í hvítri skyrtu og
ljóst hárið flaksar dálítið í golunni.
Sigurveig var hæglát og elskuleg
og ekki orðmörg.
Síðan urðu þáttaskil og við hitt-
umst aftur þónokkru síðar þegar
hún bjó á Holtsgötunni með manni
sínum og dætrum. Það hittist svo
skemmtilega á að dætur okkar
léku sér saman í leikskóla. Sigur-
veig vann þá að myndlist og var
kröfuhörð við sjálfa sig í listinni.
Mér er eftirminnileg sýning henn-
ar í galleríi í Hafnarstræti seint á
níunda áratugnum. Þar gaf að líta
form sem minntu mig á Austur-
lönd, hvolfþök og tungl í ævintýra-
heimi Þúsund og einnar nætur, eða
sígaunaljóðum García Lorca. Svo
þegar ég gaf út ljóðabókina Ljóð-
vissu bjó Sigurveig til kápumynd-
ina, krossform sem líka var gluggi
út í fjarlægðina eða frelsið. Eftir að
kápan var tilbúin með gulum lit
sínum, titli og mynd Sigurveigar
gerðist það að skáldið Matthías
Jochumsson kom í heimsókn í
draumi. Hann var afar skemmti-
legur og við hlógum mikið saman.
Kannski kom hann vegna trúar-
legra efasemda í einu ljóði, kannski
vegna þess að hann var ánægður
með bókina og kápumyndina.
Sigurveig átti lengi við veikindi
að stríða. Síðast hitti ég hana á
Laugaveginum í fyrrasumar og
ráðgerði að koma til hennar og
skoða myndir. En skömmu síðar
urðu skyndileg og óvænt umskipti
hjá mér og það varð ekki af því að
við hittumst. Kæra Sigurveig, ég
þakka þér fyrir góð kynni og votta
öllum aðstandendum innilega sam-
úð mína.
Berglind Gunnarsdóttir.
Elsku vinkona. Mér finnst svo
stutt síðan við gengum saman um
Laugaveginn og vorum að kíkja í
búðir. Þú hafðir alltaf húmor fyrir
lífinu þó að stundum væri það erf-
itt. Húmorinn var enn til staðar
þegar ég sat hjá þér á spítalanum
síðustu dagana þína í þessu lífi. Nú
sé ég þig ekki meir. Þakka þér fyr-
ir allt, Sigurveig mín. Hvíl í friði, í
Jesú nafni.
Margt er það, ó margt er það
sem minningarnar vekur.
Þær eru það eina,
sem enginn frá mér tekur.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Þín vinkona,
Kristín.