Morgunblaðið - 22.10.2015, Síða 74

74 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 22. OKTÓBER 2015
Sumarhús
Viðhaldslítil
ferðaþjónustuhús
og sumarhús til sölu
halliparket@gmail.com
sími 894 0048
Sumarhús – Gestahús –
Breytingar
Framleiðum stórglæsileg sumarhús
í ýmsum stærðum.
Tökum að okkur stækkun og
breytingar á eldri húsum.
Smíðum gestahús – margar
útfærslur.
Sjáum um almennt viðhald á
sumarhúsum og sólpöllum.
Setjum niður heita potta og
smíðum palla og skjólveggi.
Áratugareynsla –
endilega kynnið ykkur málið.
Trésmiðja Heimis, Þorlákshöfn,
sími 892-3742 og 483-3693,
www.tresmidjan.is
Byggingavörur
Harðviður til húsabygginga
Sjá nánar á www.vidur.is
Vatnsklæðning, panill, pallaefni,
parket, útihurðir o.fl. Gæði á góðu
verði. Nýkomnar Eurotec A2 harð-
viðarskrúfur. Penofin harðviðarolía.
Indus ehf., Óseyrarbraut 2, Hf.
Upplýsingar hjá Magnúsi í símum
6600230 og 5611122.
Ýmislegt
Ökukennsla
Vönduð, vel búin kennslubifreið
Subaru XV 4WD .
Akstursmat og endurtökupróf.
Gylfi Guðjónsson,
sími 6960042,
Smáauglýsingar
KRISTALS LJÓSAKRÓNUR
Ný sending af glæsilegum kristals-
ljósakrónum, veggljósum, matarstell-
um, kristals glösum til sölu.
BOHEMIA KRISTALL,
Grensásvegi 8,
sími 7730273
Til sölu
Góður drengur
er fallinn frá eftir
langvinna baráttu
við miskunnarlaus-
an sjúkdóm sem hefur senni-
lega fylgt mannkyninu frá upp-
hafi. Undir lok byggingar
Sigöldu varð ljóst að leki var
langt umfram það sem áætlanir
gerðu ráð fyrir og við því yrði
að bregðast. Viðfangsefnin sem
við tóku voru mörg, og stór
hluti þeirra engan veginn hefð-
bundinn. Það var mannbætandi
að vinna með Fúsa við slíkar
aðstæður. Hann gerði allt af
miklu kappi og útsjónarsemi
Vigfús
Erlendsson
✝ Vigfús Er-lendsson fædd-
ist 26. febrúar
1955. Hann lést 11.
október 2015.
Útför Vigfúsar
fór fram 16. októ-
ber 2015.
sem þurfti að gera,
hvort sem það var
að vaða Tungnaá
með segulmæli
hangandi á sér í
leit að gröfnum
hraunkanti – svo
djúpt að flæddi inn
í vöðlurnar –
burðast með steypu
niður glerhált Sigu-
öldugljúfur til að
byggja mælistíflur,
vöðlast um klakahrannir í leit
að svelgjum eða brölta um
hraun og klungur í ófærð og ill-
viðri til að mæla grunnvatns-
hæð. Það er við slíkar aðstæður
sem grímur hafa tilhneigingu til
að falla og kjarninn í einstak-
lingnum birtist. Fúsi var ein-
staklega úrræðagóður og bón-
góður drengur og ósérhlífinn
með afbrigðum. Hann var gegn-
heill, lagði aldrei illt orð til
neins en hugsaði mikið um
hvernig mætti létta undir öðr-
um. Mikið var gantast og
spaugað, en undir niðri mátti
ávallt greina alvarlegan undir-
tón hjá honum. Fúsi var mjög
næmur á líðan annarra og
ósjaldan tók hann hana umfram
eigin líðan. Þegar Fúsi ákvað að
fara utan til náms dró verulega
úr samskiptunum. Leiðir okkar
lágu nokkrum sinnum saman
eftir heimkomu hans. Tilefnið
nánast undantekningalaust að
hann hafði frumvæði að því að
bjóða mér hjálp við einhver
tölvu- eða gagnagrunnsvand-
ræði, en með tímanum fækkaði
þeim fundum eins og vill gerast
hjá fólki sem er í endalausu
kapphlaupi við tímann. Fyrir
um ári hittumst við óvænt og í
framhaldi af því sagði hann mér
frá veikindasögu sinni. Veikind-
unum hafði lostið niður á einu
augnabliki í mikilvægri starfs-
ferð. Öll sú atburðarás sem
hann lýsti innifól í sér hina
áleitnu spurningu um samspil
umhverfis og erfða þegar ein-
staklingar veikjast óvænt. Það
vill fylgja þeim sem eru bón- og
úrræðagóðir að á þá hlaðast
verkefni umfram alla sanngirni.
Slíkir menn sitja oft uppi með
vinnu og ábyrgð sem aðrir eiga
að bera, en hafa runnið undan. Í
samtölum okkar í seinni tíð kom
fram að hann var ákaflega
ósáttur við þær aðstæður sem
honum höfðu verið búnar innan
stjórnsýslunnar við upphaf
veikindanna til að leysa þau
verkefni sem stjórnvöld höfðu
gengist undir fyrir Íslands
hönd. Það fæst sennilega aldrei
svar við því hvort slíkt álag,
erfðir eða aðrir umhverfisþættir
skiptu sköpum þegar mælirinn
fylltist. Í samtölum okkar kom
sterkt fram hve hann unni fjöl-
skyldu sinni og það leitaði mjög
á hann það mikla álag og erf-
iðleikar sem veikindi hans hefðu
lagt á hana og þá sem stóðu
honum næst. Það finnst mér
lýsa Fúsa best sem manni. Í
óbærilegri vanlíðan sótti það
mest á hann hvað veikindin
hefðu valdið hans nánustu mik-
illi sorg. Það gera ekki aðrir en
þeir sem hafa gott hjartalag og
sterka samkennd að upplagi.
Þegar upp er staðið er það sá
eiginleiki sem ræður mestu um
manngildi hvers og eins.
Davíð Egilson.
Ég átti fyrst í
samskiptum við
Stefaníu snemma árs 2004 þegar
ég fór sem blaðamaður á Morg-
unblaðinu í heimsókn til Íraks,
sem þá var um það bil að leysast
upp í borgarastríð. Hún gaf mér
ýmis góð ráð varðandi ferðatilhög-
un en svo fór að lokum að ég fór
inn í gegnum Kúveit en ekki Jórd-
aníu, þannig að það kom ekki til
þess að við hittumst þá.
Seinna – vorið 2007 – gerði ég
greinaflokk um afleiðingar téðs
borgarastríðs, það hafði leitt til
þess að hundruð þúsunda Íraka
flúðu land. Þá heimsótti ég Jórd-
aníu og hitti Stefaníu í fyrsta sinn.
Hún hafði ávallt sterkar skoðanir
á því hvernig ætti að nálgast hlut-
ina og byggði auðvitað á langri
reynslu og búsetu í Mið-Austur-
löndum; stundum kaus maður að
fara aðrar leiðir en ekki var hún að
erfa það hún Stefanía.
Seinna fór ég til starfa fyrir
UNRWA í Líbanon og þá urðu
samskipti okkar reglubundin og á
persónulegri nótum, góður vin-
skapur þróaðist, við fjölskyldan
heimsóttum hana á heimili hennar
í Amman og hún kom til okkar
a.m.k. tvívegis í Beirút. Við rák-
umst einnig á hana – og sendi-
nefnd frá Íslandi – í súkkinu í Da-
maskus í júní 2008. Þá var verið að
velja þann hóp Palestínuflótta-
manna frá Írak sem síðar kom til
Íslands og fór upp á Akranes. Hún
var nefndinni til aðstoðar, eins og
Stefanía J. Reinhards-
dóttir Khalifeh
✝ Stefanía J.Reinhards-
dóttir Khalifeh
fæddist 16. apríl
1958. Hún lést 24.
september 2015.
Minningarathöfn
um Stefaníu fór
fram 19. október
2015.
svo mörgum bæði
fyrr og síðar. Um
kvöldið áttum við
eftirminnilegan
kvöldverð (m.a. í
ljósi þess sem síðan
hefur gerst í Sýr-
landi) á veitingastað
uppi á Qasioun-fjalli,
þar sem horft er yfir
borgina.
Ef mér skjátlast
ekki var Qais sonur
Stefaníu við nám í Beirút veturinn
2010-2011 (fremur en árið áður) og
kom hún því nokkuð reglulega,
eins og góðri móður sæmir, til að
hafa vakandi auga með einkasyn-
inum. Mikill er missir hans.
Seinna var ég um skeið við störf
fyrir UNRWA í Jerúsalem og hitti
þá Stefaníu í hvert sinn sem ég ók
yfir til Amman, yfir kaffi eða
drykk. Þá gátum við spjallað mikið
og lengi. Tengslin rofnuðu ekki
þegar ég var kominn heim til Ís-
lands og til vinnu í utanríkisráðu-
neytinu; enda útilokað að fylgjast
nokkuð að ráði með málefnum í
Mið-Austurlöndum án þess að
vera í reglubundnu samráði við
hana. Erfitt er að sjá hvernig
skarð hennar í þeim efnum verður
fyllt. Stefanía var allt í senn, fram-
úrskarandi ambassador fyrir Ís-
land, ekki bara í Jórdaníu, heldur á
svæðinu öllu; um leið og hún var
„mamma“ okkar allra, sem á svæð-
ið komum, til lengri sem skemmri
dvalar. Hún tengdi okkur saman,
sem kannski vorum í fleiri en einu
landi (Líbanon, Jórdaníu, Sýrlandi
og í Palestínu), og hún fylgdist
með okkur og ól önn fyrir okkur.
Ótalmargir nutu liðsinnis hennar,
allt frá sauðsvörtum almúganum
til sjálfrar forsetafjölskyldunnar.
Ég veit að ég tala fyrir hönd
margra þegar ég segi að hennar
verður sárt saknað.
Davíð Logi Sigurðsson.
Mér finnst eins
og það hafi gerst í
gær þegar ég
hugsa til þeirra
tíma þegar ég, krakkinn, var
sendur til ykkar afa austur á
Stöðvarfjörð í „sveit“.
Í minningunni fór ég alltaf
með Erlu og Kidda í fyrstu
ferð að vori. Það var ekki opn-
að yfir fjöllin fyrr en einhvern
tíma í maí eða júní, ég vissi
það, en ég beið spenntur frá
því að snjóa byrjaði að leysa á
Húsavík. Til ykkar skyldi ég
fara með fyrstu ferð.
Ég man hvað ég var spennt-
ur á leiðinni og beið eftir að
koma yfir Byrgisnesið og sjá
jafnvel ljósið í eldhúsgluggan-
um ef kvöldþokan skyggði ekki
á þorpið.
Ég vissi að þar sast þú og
fylgdist með bílunum. Líkleg-
ast varstu búin að sitja þar í
töluverðan tíma því þetta var
löngu fyrir tíma farsímanna.
Þú vissir bara hvenær við lögð-
um af stað og hvenær væri
mögulegt, kannski líklegt, að
við kæmum til Stöðvarfjarðar.
En þegar við nálguðumst Há-
tún sá ég ævinlega móta fyrir
þér í eldhúsglugganum.
Afi var oftast nær farinn að
sofa. Það var engin hætta á að
þú værir sofnuð því öðrum eins
nátthrafni hef ég ekki kynnst,
nema kannski sjálfum mér.
Ævinlega var tilbúið eitt-
hvað snarl fyrir svefninn og
Auður Katrín
Sólmundsdóttir
✝ Auður KatrínSólmunds-
dóttir fæddist 14.
maí 1920. Hún lést
6. október 2015.
Útför Auðar fór
fram 17. október
2015.
svo tókum við jafn-
vel eina skák áður
en skriðið var upp í
rúm.
Ég var jú alveg
sex eða sjö ára og
þá fer maður ekk-
ert að sofa fyrir
miðnætti, jafnvel
ekki fyrr en milli
eitt og tvö.
Daginn eftir var
ég kominn á fætur
þegar þið afi komuð úr frysti-
húsinu í hádeginu.
Það var alltaf eins og þessi
klukkutími sem þið höfðuð í
hádegismat væri eilífur.
Þið komuð heim, elduðuð,
við borðuðum og svo kjagaðir
þú af stað niður Túngötuna, afi
vaskaði upp, hljóp svo út og ég
sat eftir og fylgdist með ykk-
ur.
Afi var yfirleitt kominn
framúr þér við pósthúsið.
Það er svo ótrúlega margt
sem þú skilur eftir þig í minn-
ingunni en eitt ætla ég að hafa
með mér í gegnum lífið. Ég
vona að ég verði jafn fordóma-
laus og þú varst í þau tæplega
46 ár sem við þekktumst.
Mér er sérstaklega minnis-
stætt þegar við vorum að tala
um ungdóminn (líklegast fyrir
20 árum síðan) og þú sagðir
„Þau standa sig vel, þetta var
ekkert betra þegar ég var
ung.“
Þegar ég eignaðist frum-
burðinn minn og það var
stúlka kom aldrei neitt annað
til greina en að skíra hana í
höfuðið á þér.
Þar réði fyrst og fremst allt
sem þú varst mér og allt sem
þú gafst mér.
Ekki skemmdu fyrir þessi
stórbrotnu nöfn þín sem ég
mun alltaf bera ómælda virð-
ingu fyrir. Það er gott að ylja
sér við minninguna um þig
þegar ég sé þessi nöfn.
Þær eru endalausar minn-
ingarnar sem ég á um sam-
veru okkar á þessum uppvaxt-
arárum mínum en þessar læt
ég duga hér en hinum mun ég
heldur aldrei gleyma.
Ég á alltaf eftir að sakna
þín en ég veit líka að þú yf-
irgefur þessa jarðvist fullkom-
lega sátt við menn og málleys-
ingja.
Ég er óendanlega stoltur og
þakklátur fyrir að þú varst
amma mín.
Þinn,
Víðir.
Morgunblaðið birtir minningargreinar end-
urgjaldslaust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu grein-
ar eru vinsamlega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í hægra
horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minn-
ingargrein,“ valinn úr felliglugganum. Einnig er
hægt að slá inn slóðina www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfar-
ardegi verður greinin að hafa borist eigi síðar en
á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi
ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist,
enda þótt grein berist áður en skilafrestur rennur
út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morg-
unblaðinu séu ekki lengri en 3.000 slög. Ekki er
unnt að senda lengri grein. Lengri greinar eru
eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda
örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur.
Ekki er unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli
sem nánustu aðstandendur senda inn. Þar
koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær
hann lést og loks hvaðan og klukkan hvað út-
förin fer fram. Þar mega einnig koma fram
upplýsingar um foreldra, systkini, maka og
börn. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletraður, en ekki í
minningargreinunum.
Minningargreinar