Morgunblaðið - 12.12.2015, Page 80

80 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. DESEMBER 2015
✝ IngibjörgÓlafsson fædd-
ist á Nygård í
Volbu í Noregi 9.
ágúst 1926 og ólst
þar upp. Hún lést á
dvalarheimilinu
Kirkjuhvoli 28.
nóvember 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Thorleiv
Nyhagen, bóndi og
smiður, f. 14. nóv-
ember 1891, d. 18. desember
1964, og Julie Haugelien Nyhag-
en, f. 22. janúar 1885, d. 18. júní
1964. Bróðir hennar var Jørgen
Kristian Nyhagen, f. 27. ágúst
1922, d. 2. júní 2008.
Ingibjörg giftist hinn 29. júní
1950 Eggerti Ólafssyni, bónda á
Þorvaldseyri, f. 29. júní 1913, d.
24. maí 1997. Foreldrar hans
voru Ólafur Pálsson, bóndi á
Þorvaldseyri, f. 9. apríl 1877, d.
29. desember 1951, og kona
hans Sigríður Ólafsdóttir, f. 26.
maí 1876, d. 21. júní 1961. Ingi-
björg og Eggert eignuðust fjög-
ur börn: 1) Jórunn, f. 2. júní
1950, gift Sveini Tyrfingssyni, f.
G. Ólafssyni, þau eiga tvær dæt-
ur. b) Guðlaug, gift Oddi Grét-
arssyni, þau eiga tvær dætur. c)
Flosi, kvæntur Huldísi Ósk
Hannesdóttur, þau eiga eina
dóttur. 4) Sigursveinn, f. 8. febr-
úar 1958, kvæntur Bryndísi Em-
ilsdóttur, f. 11. mars 1959. Börn
þeirra eru: a) Emil, kvæntur
Helgu Sigurveigu Sævarsdótt-
ur, þau eiga tvær dætur. b) Egg-
ert, í sambúð með Sigríði Stein-
unni Auðunsdóttur, þau eiga
eina dóttur. c) Birkir, í sambúð
með Irmu Kristrúnardóttur, þau
eiga einn son. d) Berglind. Með
Ingibjörgu og Eggerti var til
heimilis Sigurður Ólafur Sveins-
son, uppeldisbróðir Eggerts, f.
8. júlí 1926, d. 8. júní 2009.
Ingibjörg gekk í norskan lýð-
háskóla að loknu grunnnámi.
Hún var kaupakona á ýmsum
heimilum í nágrenninu og hjálp-
aði foreldrum sínum við búskap-
inn, sem þá var lítt vélvæddur.
Eftir að hún flutti til Íslands
gerðist hún húsmóðir á Þor-
valdseyri og stýrði stóru heimili
af miklum myndarskap.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Eyvindarhólakirkju í dag,
12. desember 2015, og hefst at-
höfnin klukkan 14.
28. janúar 1941.
Börn þeirra eru: a)
Ingibjörg, í sambúð
með Erlingi Frey
Jenssyni, þau eiga
tvær dætur. b)
Kristín Margrét,
gift Guðbrandi
Pálssyni, þau eiga
þrjú börn. c) Guð-
rún Lára, gift Jóni
Sæmundssyni, þau
eiga fjögur börn. d)
Tyrfingur, kvæntur Huldu
Brynjólfsdóttur, hún á þrjú
börn. e) Eggert Þeyr. 2) Ólafur,
f. 17. júlí 1952, kvæntur Guð-
nýju Andrésdóttur Valberg, f. 2.
október 1953. Börn þeirra eru:
a) Páll Eggert, kvæntur Hönnu
Láru Andrews, þau eiga tvo
syni. b) Þuríður Vala, gift Atla
Engilbert Óskarssyni, þau eiga
þrjú börn. c) Inga Júlía, í sam-
búð með Åsmund Furøy. d) Sig-
ríður, í sambúð með Elvari Erni
Viktorssyni. 3) Þorleifur, f. 22.
maí 1955. Kona hans Þorbjörg
Böðvarsdóttir, f. 26. október
1957. Þau skildu. Börn þeirra
eru: a) Hulda Mjöll, gift Jóhanni
Elsku mamma.
Mamma og pabbi kynntust í
Noregi þegar pabbi var í bænda-
ferð sem hann fór óvænt í vegna
forfalla afa. Mamma kom til Ís-
lands árið 1949 og hafði ráðið sig
til þjónustustarfa á heimili Árna
G. Eylands í Reykjavík. Stuttu
síðar heimsótti hún pabba austur
að Þorvaldseyri og þá varð ekki
aftur snúið. Foreldrar mínir hófu
saman búskap og mamma gekk í
störf ömmu sem þá var orðin
öldruð. Á heimilinu bjuggu einnig
Unnur Ólafsdóttir og Sigurður
Sveinsson, uppeldissystkini
pabba.
Mamma sá til þess að við
systkinin stunduðum heimanám-
ið okkar og naut í leiðinni góðs af
því. Hún efldist í lestri og skrift á
íslensku og fljótlega heyrðist það
vart á mæli hennar að hún væri
norsk. Hún var smeyk þegar hér
geisuðu ofsaveður og einnig hafði
hún áhyggjur vegna hættu af eld-
gosum og jarðskjálftum. Þetta
var ólíkt því sem hún átti að venj-
ast en hér voru þó ýmis þægindi
sem ekki voru algeng í heimasveit
hennar, eins og rafmagn til upp-
hitunar og eldunar. Vegna
tengsla mömmu við Noreg kynnt-
ist pabbi norskum bændum og
ræktunarstarfi þeirra. Það má
því þakka henni að korn hefur
verið ræktað á Þorvaldseyri frá
árinu 1960.
Mamma hafði oft heimþrá en
eftir því sem árin liðu og afkom-
endum fjölgaði, varð hún stolt af
því að eiga þessa stóru fjölskyldu
á Íslandi. Það var erfitt fyrir
ömmu og afa í Noregi að sjá á eft-
ir dótturinni til Íslands en þau
áttu einnig soninn Jörgen sem
tók síðar við búskap þeirra.
Amma kom hingað til lands árið
1950 og var viðstödd brúðkaup
foreldra minna. Þetta var í fyrsta
og eina skiptið sem hún kom en í
þá daga tók flugið yfir hafið 6
klukkutíma. Afi kom svo í heim-
sókn sumarið 1955, á einu mesta
rigningarsumri sem menn muna.
Bréfaskriftir voru nánast einu
samskiptin milli landa á þessum
tíma en um hátíðir var farið á sím-
stöðina í Skarðshlíð og hringt
þaðan til Noregs. Fyrir jól feng-
um við krakkarnir alltaf stóran
pakka frá Noregi sem gladdi okk-
ur mikið. Það voru spennandi og
öðruvísi gjafir en við áttum að
venjast, t.d. blöð með Knold og
Tott sem voru lesin fram að jól-
um.
Mamma mundi vel eftir seinni
heimsstyrjöldinni og lífinu í Nor-
egi þegar Þjóðverjar hernámu
landið. Afi var með gervifót svo
hann slapp við herþjónustu en
fjölskyldan þurfti að dvelja í köld-
um kjallara hússins vikum saman
því hvorki mátti sjást ljós né
reykur frá byggðinni. Undir lok
stríðsins heyrðust sprengingar
frá þýskum flugvélum alla leið
upp í Volbu. Þegar stríðinu lauk
var kirkjuklukkum hringt um alla
sveitina og norski fáninn dreginn
að húni. Þeim degi gleymdi
mamma aldrei.
Ég átti þess kost að fara
nokkrum sinnum með mömmu til
Noregs og í þeim ferðum var hún
óþreytandi að benda mér á það
sem henni þótti fegurst í sveitinni
sinni. Við heimsóttum frændfólk
og vini og alltaf var farið upp á
sel, eða „stölen“, þar sem hún
dvaldi á sumrin sem selstúlka
þegar hún var ung.
Elsku mamma, við erum öll
þakklát fyrir þann tíma sem við
fengum að hafa þig hér og fyrir
allt sem þú gafst af þér í lífi og
starfi. Tusen takk mor.
Ólafur Eggertsson.
Þegar móðir mín, Ingibjörg,
sveitastelpa frá Noregi, tók sig
upp og flutti til Íslands fyrir 66
árum þóttu það fréttir í hennar
heimasveit, að segja í næstu
sýslum.
Það var árið 1948 að nokkrir
ungir bændur og bændasynir of-
an af Íslandi fóru í fyrstu bænda-
ferðina sem farin var. Förinni var
heitið til Noregs, faðir minn fór í
þessa ferð. Komið var við á til-
raunabúinu Löken í Volbu-sveit,
þar var að vinna ung norsk stúlka.
Þar kynntust þau foreldrar mínir.
Mamma kom til Íslands árið
1949, hún var unglingur í her-
setnu landi í síðari heimsstyrjöld-
inni og setti það mark á hana fyrir
lífstíð. Hún sagði okkur krökkun-
um margar sögur úr stríðinu og
vildi að við vissum hvernig lífið
gekk fyrir sig, ekki bara í stríð-
inu, heldur í Noregi yfir höfuð.
Það var henni mikið hjartans mál
að halda tengslunum við Noreg
og að við gleymdum því aldrei, að
við værum norskrar ættar.
Á fyrstu árum móður minnar
hér á landi var það stórmál fyrir
hana að tala við foreldra sína í
síma, senda þurfti skeyti á undan
og sammælast um stað og stund.
Það voru þess vegna skrifuð mörg
og löng bréf, mamma sagði
skemmtilega frá og tíundaði alla
hluti. Hún átti stóran vina- og
kunningjahóp, sem hún var ólöt
að skrifa og hún fékk líka fréttir,
því allir skrifuðu til baka. Margir
hafa svo komið í heimsókn á
seinni árum og heimilið á Þor-
valdseyri var gestkvæmt og það
var líka mannmargt, því tengda-
foreldrar hennar voru þar meðan
þau lifðu og oft var verið með
vinnuhjú. Mamma stýrði stóru
heimili, pabbi var löngum að
heiman, því hann tók þátt í félags-
málum bænda í hartnær hálfa öld.
Þá og alltaf hjálpaði henni og föð-
ur mínum Sigurður Sveinsson,
uppeldisbróðir föður míns, en
Sigga var hægt að treysta í hví-
vetna, hann vann alla tíð að Eyr-
arbúinu eins og hann ætti það
sjálfur og af mikilli ósérhlífni. Það
verður aldrei nógsamlega þakk-
að, en hann lést árið 2009.
Mamma og pabbi byggðu upp
stórbýli á þeirra tíma mæli-
kvarða, það var alltaf verið að
byggja og bæta, kaupa vélar,
stækka bústofninn og að norskri
fyrirmynd fór pabbi að rækta
bygg, var þar frumkvöðull.
Snyrtimennska bæði úti og inni
var og er til mikillar fyrirmyndar
á Þorvaldseyri og mamma var
mikil húsmóðir, sauð meira að
segja niður kjöt í krukkur. Ekki
var til nein frystikista fyrr en raf-
magnið kom, árið 1961. Það
breytti lífinu að geta farið að
kaupa heimilistæki, en eldavél
tengd heimarafstöð var komin í
eldhúsið, þegar hún flytur hingað.
Hún tileinkaði sér íslenska mat-
argerð og gerði m.a. góðar flat-
kökur og á sunnudögum var alltaf
rjómaterta með rabarbarasultu á
milli laga. Rjóminn var að sjálf-
sögðu úr hennar eigin skilvindu.
Mamma var selstúlka í Noregi,
hún var fyrst í seli með móður
sinni, en síðar varð hún bústýran,
mjólkaði kýrnar með höndunum
og vann úr mjólkinni smjör og
osta. Selið var mömmu helgur
reitur og þangað varð hún að fara
í hvert sinn, sem hún heimsótti
Noreg.
Mamma saknaði föðurlandsins
allt sitt líf, í hjarta sínu var hún
norsk, varð aldrei Íslendingur, en
mamma talaði íslensku fádæma
vel, það var ekki nokkur leið að
heyra að hún væri ekki borin hér
og barnfædd. Á efri árum varð
þessi tregi hennar ákaflega sár.
En hún sagði líka oft að hún hefði
átt góðan mann og gott líf og ver-
ið svo heppin að fá að búa á einum
fegursta stað á Íslandi.
Blessuð sé minning þín, elsku
mamma mín,
Jórunn.
Ég vil með nokkrum orðum
minnast tengdamóður minnar,
Ingibjargar Ólafsson. Það fyrsta
sem kemur upp í hugann, þegar
ég hugsa til hennar, er myndar-
bragur og hlýja. Já og blóm. Það
voru alltaf blóm einhvers staðar
nálægt henni og oftast blómstr-
andi.
Garðurinn hennar við íbúðar-
húsið á Þorvaldseyri var ákaflega
fallegur með ótal tegundum af
blómum og runnum. Strax fyrst á
vorin stungu krókusar upp koll-
inum og hún forræktaði anemón-
ur og aðrar laukplöntur sem
glöddu augun með stórum lit-
sterkum blómum. Eins sáði hún
til sumarblóma. Heimilið var afar
snyrtilegt og bar þess vitni að þar
hafði smekkmanneskja komið
hlutunum fyrir. Og þar voru einn-
ig blóm. Pelargóníur, begóníur og
sankti-pálsjurtir, ásamt ótal fleiri
tegundum sem hún gaf mér af-
leggjara af og kenndi mér að
koma til. Hún hafði alltaf þessa
fallegu blómaliti í kringum sig og
klæddist sjálf þannig litum. Þú
sást hún sjaldan eða aldrei í
svörtu líkt og svo margar íslensk-
ar konur, enda var hún norsk.
Ekki var samt hægt að heyra það
á tali hennar. Hún náði íslensk-
unni það vel. Hún sagði mér að
hún hefði hlustað mikið á útvarp
fyrst eftir að hún kom hingað til
landsins og þannig náð málinu
bæði fljótt og vel.
Hún var skipulögð í öllu sem
hún gerði enda hafði trúlega ekki
veitt af, því heimilið var lengst af
mannmargt og oftast var, auk
heimilismanna, vinnufólk til
lengri eða skemmri tíma.
Tengdaforeldrar hennar voru
einnig á heimilinu fyrst þegar hún
tók þar við. Öll verk virtust svo
auðveld þegar maður horfði á
hana vinna. Hún var fljót að gera
það sem þurfti en samt sást eng-
inn asi á henni. Mér sem hætti til
að dunda yfir verkunum var hollt
að sjá hvernig þessi dugnaðar-
kona bar sig að.
Það hlýtur að hafa verið erfitt
fyrir unga stúlku að taka sig upp
frá foreldrum og bróður og flytja
hingað, en hún ætlaði sér reyndar
að fara aftur heim um haustið. En
stundum æxlast hlutirnir öðruvísi
en við áætlum. Hún bjó hér í sam-
fellt 66 ár. Hún saknaði ætíð föð-
urlandsins og fólksins síns þar og
einnig skógarins og veðurblíð-
unnar en var jafnframt þakklát
fyrir líf sitt hér á landi. Eða eins
og hún skrifaði í tilefni af 50 ára
dvöl hér á landi: „Þegar ég lít yfir
hópinn, börn, tengdabörn, barna-
börn og langömmubörn, þá er ég
ólýsanlega stolt, glöð og þakklát
fyrir hvað ég er rík.“
Ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast Ingibjörgu enn
betur þau ár sem við Sigursveinn
bjuggum á Þorvaldseyri. Og ég
tel það góð eftirmæli að hann
heyrði móður sína aldrei hall-
mæla neinum manni þau ár sem
hann var að alast upp.
Hvíl í friði, kæra Ingibjörg, og
takk fyrir allt.
Bryndís Emilsdóttir.
Elskuleg tengdamóðir mín,
Ingibjörg Ólafsson.
Ég minnist þess, þegar ég
fyrst kom að Þorvaldseyri, hvað
þau hjónin Ingibjörg og Eggert
voru hlý og vingjarnleg og tóku
vel á móti mér. Heimili þeirra var
einstaklega fallegt og snyrtilegt
og með norsku ívafi. Ingibjörg
var mikill dugnaðarforkur, rösk,
handlagin og vandvirk við það
sem hún tók sér fyrir hendur og
átti það við jafnt úti sem inni. Á
Þorvaldseyri var oft glatt á hjalla
þegar gesti bar að garði og átti
Ingibjörg auðvelt með að töfra
fram hinar bestu góðgerðir, enda
vildi hún öllum allt það besta. Mér
þótti gaman að kynnast norskum
matarhefðum sem fléttuðust inn á
milli þeirra íslensku. Stofublóma-
skrúðinu hennar gleymi ég ekki,
það var alltaf blómlegt í kringum
hana tengdamömmu, ekki aðeins
innanhúss heldur einnig úti í fal-
lega garðinum hennar sem ein-
hverju sinni hafði hlotið viður-
kenningu. Það var góður skóli
fyrir mig, að fá að búa fyrstu bú-
skaparárin mín inni á heimili
tengdaforeldra minna og taka
þátt í öllum almennum heimilis-
störfum á stóru sveitaheimili, áð-
ur en við Óli stofnuðum okkar eig-
ið. Það er mér einnig ómetanlegt
að hafa fengið að kynnast öllu
góða og skemmtilega norska
frændfólkinu hennar Ingibjargar
og vinum, sem við hjónin höfum
haldið góðu sambandi við. Fyrir
þetta allt er ég þakklát. Það,
hversu sárt hún saknaði Noregs,
fyrstu árin hennar hér, fólksins
síns og landsins, mótaði hana alla
tíð síðan. En þegar hún eignaðist
börnin og síðar barnabörn og
langömmubörn breyttist þessi
söknuður að einhverju leyti og
hún varð sáttari og stolt af öllum
hópnum sínum. Barnabörnin
hennar eiga góðar minningar frá
ömmu og afa. Hjá þeim var alltaf
opið hús, tími til að spjalla, hlusta
á sögur, auðvelt að fá að gista og
alltaf til nýbakaðar „ömmukök-
ur“ með mysingi. Ingibjörg
dvaldi síðustu æviárin sín við
góða umönnun á Dvalarheimilinu
Kirkjuhvoli á Hvolsvelli. Henni
leið þar vel og þótti starfsfólkið
elskulegt og nærgætið. Á allra
síðustu árum fór fór skammtíma-
minni hennar að þverra, en minn-
ingarnar frá Noregi urðu meira
ríkjandi. Þráin eftir að komast
aftur heim til Noregs varð sterk
og undir það síðasta talaði hún
orðið við okkur á móðurmálinu
sínu. Blessuð sé minning norsku
selstúlkunnar, Ingibjargar Ny-
hagen, síðar Ólafsson, húsfreyju
á Þorvaldseyri. Hvíl í friði.
Guðný A. Valberg,
Þorvaldseyri.
Elsku amma. Það er sárt að
þurfa að kveðja þig en svona er
víst lífsins gangur. Þær björtu og
fallegu minningar sem ég á um
þig munu ylja mér um ókomna
tíð. Er ég sat við rúmið þitt síð-
ustu daga þína hvarflaði hugurinn
oft til bernskuáranna og samvist-
anna við þig heima á Þorvalds-
eyri. Það var stór gjöf fyrir mig
sem barn að fá að alast upp í
næsta húsi við þig og afa. Ég fór
ófáar ferðirnar yfir hlaðið til ykk-
ar og naut þess að dvelja hjá ykk-
ur austrí í góðu yfirlæti. Einatt
var einhverju góðgæti laumað í
munn, t.d. rauðbleikum kónga-
brjóstsykursmola, súkkulaði- eða
kökubita. Þú varst oft í eldhúsinu
enda mörg verk húsmóðurinnar
sem þar fara fram. Afi sagði
gjarnan að bóndans bú væri ekk-
ert án góðrar húsmóður. Búrið
inn af eldhúsinu þínu var ævin-
týralegt, fullt matar og hráefnum
til baksturs. Þú bakaðir reglulega
flatkökur og ef við systkinin vor-
um úti við þegar við fundum lykt-
ina úr eldhúsinu, þá hlupum við
inn til þín til að fá nýbakaðar
„ömmukökur“ með smjöri og
mysingi. Þær voru algert lostæti.
Á aðventunni runnu smáköku-
sortir og lagtertur út úr bakar-
ofninum eins og fyrir töfra. Þegar
ég var orðin nógu há í loftinu var
það árlegt starf mitt að príla upp
á eldshúsinnréttinguna og skipta
um gardínur fyrir jólin.
Á milli verka sátum við gjarn-
an saman inni í baðstofu og unn-
um handavinnu. Ég man eftir út-
saums- og handavinnublöðunum
þínum og hvað ég gat gleymt mér
við að skoða þau. Þú áttir líka
stóra rauða blikkdós fulla af töl-
um og hnöppum sem ég gat enda-
laust rótað í og skoðað. Já, tíminn
stóð sannarlega í stað á þessum
árum og það þurfti ekki mikið til
að gleðja litlar manneskjur. Það
dafnaði allt vel sem þú fórst hönd-
um um, hvort sem það var fólkið
þitt eða plönturnar þínar, bæði
úti og inni. Þú sagðir okkur systk-
inunum líka frá heimalandinu
þínu, Noregi, og lífinu þar; þegar
þú fórst með kýrnar upp á selið í
sveitinni þinni og varst selstúlka
og líka frá því þegar þú og bróðir
þinn fóruð á heimasmíðuðum
skíðum og sleða í skólann á vet-
urna. Ég skynjaði snemma að þau
umskipti að flytja í annað land
þegar þú varst aðeins rúmlega
tvítug höfðu haft djúpstæð áhrif á
þig. Þú saknaðir foreldra þinna
og skógarins. En þér leið vel hér
og þér varð tíðrætt um hversu rík
þú værir að eiga heilbrigð börn og
barnabörn. Þú hélst alltaf miklum
tengslum við Noreg og fólkið þitt
og voru heimsóknir á báða bóga.
Þannig kynntumst við ættingjum
okkar í Noregi sem við höldum
enn góðu sambandi við. Heimilið
þitt var fallegt og hlýlegt, skreytt
rósamáluðum viðarskálum, vefn-
aði, útsaumi og ýmsum öðrum fal-
legum norskum munum.
Ég gleymi þér aldrei elsku
amma mín og ég þakka þér fyrir
samfylgdina. Þú hefur sannar-
lega gefið mér mikið með nær-
veru þinni og ég er þakklát fyrir
það. Ég veit að núna ertu komin
heim og þér líður vel. Guð blessi
þig.
Þín
Þuríður Vala.
Þegar ég sest niður til að minn-
ast ömmu í örfáum orðum sé ég
hana fyrir mér í eldhúsinu á Eyri,
við systkinin hlaupum framhjá
eldhúsglugganum og beint inn í
eldhús, hún kallar á móti okkur;
hæ, hæ – hæ, hæ og svo fylgdi
þétt faðmlag. Það var alltaf
spennandi að fara til ömmu og
afa. Það var alltaf farið í hádeg-
ismat og þá var yfirleitt á borðum
lambalæri með öllu tilheyrandi og
að sjálfsögðu ís á eftir. Amma var
mikil húsmóðir, eldaði og bakaði
og var annt um að hafa hreint og
snyrtilegt í kringum sig. Oft var
gestkvæmt á heimilinu, sérstak-
lega á meðan afi tók virkan þátt í
félagsmálum bænda en einnig
komu þangað oft ættingjar og
vinir, bæði íslenskir og norskir
ættingjar ömmu.
Amma var norsk sveitastelpa
sem kom hingað sumarið 1949, þá
23 ára gömul. Hún kvaddi móður,
föður og eldri bróður og sagðist
ætla að koma aftur í haust, þau
þyrftu ekki að hafa neinar
áhyggjur af öðru. Um haustið trú-
lofaðist hún hins vegar unga
manninum sem hafði sent henni
flugmiðann. Hann hafði verið í
bændaferð í sveitinni hennar
sumarið áður og þar hittust þau
þegar ungar stúlkur úr sveitinni
gengu um beina og skenktu kaffi í
bolla íslenskra bænda. Á eftir var
stiginn dans og sagan segir að
þau hafi dansað saman. Um vet-
urinn flugu bréf á milli landanna
og einu slíku fylgdi flugmiði. Það
voru mikil viðbrigði fyrir ömmu
að setjast að á sveitabæ á Íslandi,
hún þurfti að læra tungumálið og
matargerð var annars konar en
hún var vön. En henni fórst þetta
allt mjög vel úr hendi og mér
fannst alltaf gaman að skoða
myndir og heyra ömmu segja frá
lífinu í Noregi, krakkarnir voru
mjög oft á skíðum á veturna og
uppi í seli allt sumarið.
Það varð mikil breyting í lífi
ömmu þegar afi lést, vorið 1997.
Hana langaði til Noregs en
treysti sér ekki til að ferðast ein
svo það varð úr að ég og Inga Júl-
ía ákváðum að fara með henni.
Þessi ferð er ógleymanleg, að
vera í sveitinni hennar og koma á
alla staðina sem ég hafði svo oft
heyrt talað um. Og fara svo með
henni upp í sel, það var yndislegt.
Ég er mjög þakklát fyrir að hafa
fengið tækifæri til að fara með
ömmu á hennar æskuslóðir.
Síðustu árin dvaldi amma á
Kirkjuhvoli og þar fór vel um
hana. Hún mundi ekki allt sem
gerðist í daglega lífinu en
bernskuárin í Noregi voru í
fersku minni. Ég heimsótti hana
stundum með börnin mín og tók
þá gjarnan með mér myndaalbúm
úr ferðinni góðu. Þá sat hún með
börnin í kringum sig og sagði
þeim frá þeim stöðum eða fólki
sem var á myndunum. Amma
hafði yndi af börnum og það
gladdi hana alltaf að fá þau í
heimsókn. Hún klappaði og hló
við þeim þegar þau léku sér á
gólfinu hjá henni. Á dánarbeði
glaðnaði yfir henni og hún brosti
og vinkaði, þrátt fyrir þverrandi
krafta, þegar hún sá kornungan
son minn. Það var yndisleg stund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Valdimar Briem)
Elsku amma mín, takk fyrir
allt. Minningin um yndislega
konu lifir með okkur öllum.
Guðrún Lára.
Ingibjörg Ólafsson