Morgunblaðið - Sunnudagur - 03.04.2016, Side 19

„Svo er varla hægt að lýsa því að vera á sviði
fyrir framan fullt af fólki og hafa skapað eitt-
hvað til að sýna öðrum; það er eitthvað í því
ferli að taka þátt sem mér finnst gera fólk
betra. Allir læra af þessu og hafa mjög gott af
því. Ég tala nú ekki um að fá viðbrögð frá fólk-
inu í salnum, það er eiginlega ólýsanleg tilfinn-
ing þegar fólk hlær að vitleysunni í manni.
Fólk verður sennilega að prófa til að skilja
hvað ég er að tala um.“
Bernharð situr í stjórn Bandalags íslenskra
leikfélaga, samtaka áhugaleikfélaga landsins.
„Það eru tæplega 60 félög í bandalaginu, starf-
andi um allt land. Um 4.000 manns eru skráðir
félagar í þeim leikfélögum sem er býsna mikið,
og víða, ég tala nú ekki um í hinum dreifðari
byggðum, er þetta sú menningarstarfsemi sem
er öflugust og mest fer fyrir.“
Það kostar auðvitað sitt að setja upp leik-
sýningu. „Mikla peninga,“ segir Bernharð en
fer ekki nánar út í þá sálma. „Reynt er að ná
kostnaðinum til baka með miðasölu, með aug-
lýsingum í leikskrá og einhverjum styrkjum.
Sveitarfélög styrkja þetta gjarnan því menn-
ingarstarfsemin er svo mikilvæg.“
Leiklist stendur mjög traustum fótum á Ak-
ureyri og víða í nágrannasveitunum. „Það
hjálpar hvað öðru. Mannlífið snýst víða um
þetta, allir í sveitinni fylgjast vel með og koma
til að sjá sýningarnar og margir koma alltaf
líka frá Akureyri. Við græðum á því að vera
svona nálægt bænum og
Leikfélag Akureyrar
hagnast líka á þessum
mikla áhuga því auk
okkar eru mjög öflug fé-
lög í Freyvangi, á Dal-
vík og Húsavík, svo ég
nefni dæmi. Samstarfið
við Leikfélag Akureyrar
hefur alltaf verið mjög gott, þangað er gott að
leita og gott að hafa félagið sem góðan bak-
hjarl.“
Bernharð segir leiklistina fíkn sem mjög
erfitt sé að losna við. „Hún eykst bara með ár-
unum og ég vona reyndar innilega að aldrei
finnist nein lækning! Ég sæki reglulega nám-
skeið; bandalagið er til dæmis með skóla á
sumrin á hverju ári, 10 daga námskeið á Húna-
völlum þar sem fólki er leiðbeint við að skrifa,
leika og leikstýra og ég hef verið á leikstjóra-
námskeiði. Á hverju sumri koma þar 60 manns
saman í Bandalagsskólunum og það er mjög
gaman.“
Mikill tími fer í áhugamálið hjá þeim sem
taka þátt í sýningu leikfélags. „Æfingaferlið er
um það bil sex vikur, æft fimm til sex daga vik-
unnar, allt upp í fjóra klukkutíma í einu. Það er
dálítið stíft en eftir að byrjað er að sýna er
álagið minna. Það fer sem sagt mikill tími í
þetta en enginn sér eftir honum.“
Bernharð segir Leikfélag Hörgdæla búa svo
vel að „góður kjarni“ starfi alltaf í félaginu „en
við erum jafnframt mjög lukkuleg með að jafnt
og þétt kemur nýtt fólk til starfa sem víkkar
og dýpkar hópinn. Það er alltaf gaman að fá
nýtt fólk til starfa þó að mínu mati sé líka mjög
sterkt að hafa svona góðan kjarna sem við get-
um alltaf leitað til.“
Gjarnan eru settir upp farsar á Melum og þá
er hlegið dátt. Söngleikir hafa líka ratað á svið.
„Slík verk ganga alltaf í mannskapinn. Í seinni
tíð höfum við líka sett upp frumsamin verk,
samanber Djáknann á Myrká sem Jón Gunnar
Þórðarson skrifaði og leikstýrði og Verk-
smiðjukrónikuna sem Saga Jónsdóttir og Stef-
anía Elísabet Hallbjörnsdóttir skrifuðu fyrir
nokkrum árum.“ Saga leikstýrði þeirri sýn-
ingu en Stefanía var
meðal leikara á sviðinu.
Í verkinu var fjallað um
mannlíf og baráttu
starfsfólks Sam-
bandsverksmiðjanna á
Akureyri um 1940 og
vakti sýningin mikla at-
hygli.
„Við fundum að fólk var verulega þakklátt
þegar við settum upp þessi tvö verk og við
munum alveg pottþétt halda áfram með frum-
samin verk og jafnvel láta skrifa fyrir okkur,“
segir Bernharð Arnarson, kúabóndi á Auð-
brekku I í Hörgárdal og áhugaleikari.
Bernharð Arnarson í
fjósinu heima í Auð-
brekku í Hörgárdal.
Morgunblaðið/Skapti Hallgrímsson ’
Það er eiginlega ólýsanleg
tilfinning þegar maður
stendur á sviði og fær við-
brögð frá áhorfendum. Fólk
verður sennilega að prófa til
að skilja hvað ég er að tala um
Bernharð Arnarson í sýningunni Stundum og stundum ekki, sem Leikfélag Hörgdæla sýndi 2009.
mikil á mann sjálfan til að byrja með. Skúli
hefur nú hjálpað mér að sjá það að mér eru all-
ir vegir færir, ég vil því þakka honum fyrir það
og að hafa gefið mér tækifæri.“
Kolbrún segist vona innilega að aðrir leik-
stjórar vinni á svipuðum nótum.
Mikil leiklistarhefð er í Eyjafjarðarsveit.
Margir vinna árum saman í leikfélaginu, flest-
ir sem koma að sýningunni núna eru marg-
reyndir og áhorfendur koma fjölmargir ár eft-
ir ár, bæði úr sveitinni og frá Akureyri.
Þegar spurt er hvað sé svo heillandi við leik-
listina hugsar Kolbrún sig ekki lengi um:
„Mér finnst hún alveg rosalega góð sjálfs-
sáluhjálp. Maður kynnist svo vel því sem
maður getur gert, kynnist sjálfum sér og
finnur alltaf eitthvað sameiginlegt með per-
sónunni og sjálfum sér. Ég er líka mjög for-
vitin um fólk: Hvað er það sem gerir þig að
þér? Ég hef líka mjög fjörugt ímyndunarafl og
finnst gaman að láta ljós mitt skína.“
Við undirbúning leikritsins notfærði Kol-
brún sér aðferð sem vinkona hennar, menntuð
leikkona, kenndi henni. „Það sá enginn eða
vissi af því, en ég skrifaði margar blaðsíður
um karakterinn sem ég leik og líf hans, ímynd-
aði mér ýmislegt um hann. Mér fannst gaman
að skálda þetta og láta svo það sem ég skrifaði
komast út í karakterinn.“
Kolbrún hefur aldrei séð Saumakonuna á
sviði áður, „en mamma lék í sýningunni þegar
hún var í grunnskólanum á Hrafnagili fyrir 30
til 40 árum“. Þá hafi bróður hennar þótt
homminn í verkinu æðislegur en á þeim tíma
hafi varla verið algengt að sjá karlmann í kjól.
„Nú er það ekki sjokkerandi en verkið á samt
enn vel við; konur fá enn lægri laun en karlar
og allt það. Umfjöllun um karlaveldi og kven-
réttindabaráttu á enn vel við.“
Eitt kom henni á óvart:
„Ég hafði alltaf haldið að það væri skemmti-
legast að mæta á frumsýningu þar sem allt
væri ferskt en síðan færi sýningunum aftur
eftir það, þar sem leiði væri kominn í hópinn.
En eftir að hafa sjálf upplifað að vera á frum-
sýningu og halda áfram að sýna þá verð ég að
segja að það er bara alls ekki þannig; sýning-
arnar eru alltaf að vaxa
og dafna, leikararnir að
öðlast meira öryggi og
þekkja persónurnar sínar
enn betur með hverri
sýningu. Ég held alveg
ábyggilega að það sé eng-
in sýning eins, það er alltaf að koma meiri
dýpt í þær og þær verða bara betri og betri
með tímanum.“
Kolbrún útskrifaðist frá Háskóla Íslands
með BA-gráðu í íslensku á síðasta ári, hóf
meistaranám í menntunarfræðum í haust og
stefndi á framhaldsskólakennararéttindi „en
námið höfðaði ekki til mín núna þannig að ég
setti það í salt í bili. Er að hugsa um að fara í
tölvunarfræði í haust því það getur verið góð
undirstaða en er núna að setja á laggirnar
leiguumsjón þar sem ég býð fólki að sjá um
fasteignir sem það leigir út til ferðamanna,
meðal annars að sjá um bókanir og ýmislegt
fleira.“
Kolbrún svarar því játandi þegar spurt er
hvort leikhúsið sé skemmtilegt samfélag:
„Já, mjög líflegt og opið og allir jafnir. Ég
man að Ágústa Eva Erlendsdóttir sagði í við-
tali að henni hefði ekki alltaf verið vel tekið í
atvinnuleikhúsi, kölluð amatör af því hún væri
ekki lærð, en hér stöndum við amatörarnir all-
ir jafnir. Mér fannst æðislegt að ég, sem hef
ekki leikið áður og þekkti engan hér, skyldi fá
þetta tækifæri. Við fórum í prufur í formi
spunaleikja og leikstjórinn valdi út frá því.
Hann var rosalega ánægður með hvað ég þró-
aðist mikið á stuttum tíma.“
Nú þegar Kolbrún er komin af stað er hún
staðráðin í að halda áfram að leika. Og á sér
annan draum …
„Mitt markmið í lífinu er að leika nakin á
sviði! Þú mátt alveg segja það svo fólk geti far-
ið að hlakka til!“ segir hún og hlær.
Bætir svo við: „Ætli ég verði ekki að semja
það leikrit, ég er ágætur penni.“ Hún segist
hafa skrifað sögur en aldrei birt neitt. „Ég
byrjaði á skáldsögu þegar ég var ellefu ára en
held ég sé búin að týna
henni. Hún gæti þó verið
til einhvers staðar á disk-
lingi …“
Söguskrifin hófust eft-
ir að fyrsta Lord of the
Rings-myndin kom út.
„Þetta var ævintýraskáldsaga þar sem aðal-
persónurnar, tvær franskar stelpur, lentu í
ýmsum ævintýrum, sérstaklega með skógar-
álfi sem leit út eins og Legolas í The Lord of
the Rings og ég ætlaði svo sannarlega að vera
sú fyrsta sem skrifaði skáldsögu í svona ný-
tískulegum búningi þar sem talað væri um
samtímann, kvikmyndir og fleira í unglinga-
bókum. Ekki var mikið um það árið 2001, en
ég er heldur betur orðin of sein núna með það
frumkvæði!“
Kolbrún Halldórs-
dóttir og Hjálmar
Arinbjarnarson í
Saumastofunni.
Ljósmynd/Ármann Hinrik
’Mitt markmið í lífinu erað leika nakin á sviði!Þú mátt alveg segja það svofólk geti farið að hlakka til!
3.4. 2016 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 19