Morgunblaðið - 04.05.2016, Qupperneq 29

Við vottum Tedda og fjölskyld-
unni allri okkar dýpstu samúð.
Fyrir hönd Framneshópsins
1981,
Birna og Margrét.
Nú er hún Guðbjörg okkar far-
in frá okkur vegna illvígs sjúk-
dóms og er hennar sárt saknað,
en við eigum góðar minningar um
yndislega konu, sem munu lifa
áfram með okkur. Það sem ein-
kenndi Guðbjörgu var ekki síst
hennar létta lund, glæsileiki og
módelskartgripir sem allir muna
eftir. Jafnframt var hún úrræða-
góð, hún sá ekki vandamál heldur
bara verkefni sem þurfti að leysa.
Á ráðstefnunni „Konur við
stjórnvölinn“ sem haldin var í
mars 1986 kom hugmyndin um að
stofna samskiptanet kvenna og
um haustið var Netið stofnað. Í
Netinu hafa verið konur á öllum
aldri, í fjölbreyttum störfum með
mismunandi reynslu og menntun
að baki. Tilgangurinn var að
þannig gætu konur hist og öðlast
stuðning, fræðslu og hvatningu
og skipst á skoðunum, hugmynd-
um og upplýsingum.
Guðbjörg var fyrsti tengill í
Stjórnunarhópi A og hélt sá hóp-
ur velli þegar aðrir hópar lögðust
af og 1988 var konum úr hinum
aflögðu hópum boðin þátttaka og
er það sá kjarni sem nú er Netið.
Þótt skipulagið hafi breyst í gegn-
um tíðina voru lengi tveir hópar,
stjórnunar- og viðskiptahópur og
var Guðbjörg aftur tengill árið
2001. Henni var alla tíð umhugað
um Netið og hjálpaði iðulega með
að finna hagkvæma fundarstaði.
Hún var vel virk í fundarsókn og í
ferðum Netsins vor og haust þar
sem var blanda af fræðslu og
skemmtun. Ekki síst skemmti
hún okkur með lifandi og leikræn-
um sögum um menn og málefni
og veltumst við iðulega um af
hlátri þegar hún sagði frá. Einnig
tók hún virkan þátt í gróðursetn-
ingaferðum Netsins í Sandahlíð.
Fyrsta Netferðin var til
Rósýjar að Brekkubæ á Hellnum
á Snæfellsnesi, og er hún ógleym-
anleg. Guðbjörg var mikill gest-
gjafi og kallaði hún hópinn heim
til sín til að skoða myndir úr ferð-
inni. Þessi fögnuður stóð yfir frá
12 til 1 og þá var kominn nýr dag-
ur. Þetta var ekki eina skiptið
sem við nutum gestrisni hennar í
Eskihlíðinni.
Guðbjörg hafði áhuga á að
kynna sér menningu bæði heima
og heiman og hafði mikla ánægju
af ferðalögum. Það gerði hún með
hinum ýmsu hópum sem hún var
hluti af. Þegar ein okkar var við
störf í Malaví fyrir Rauða kross-
inn ákvað lítill hópur úr Netinu að
nota tækifærið og bregða sér í
heimsókn. Þetta voru lærdóms-
ríkir og skemmtilegir páskar þar
sem Guðbjörg var hrókur alls
fagnaðar og alltaf til í ný ævin-
týri. Á ferðalagi okkar um sveitir
landsins var Teddi ofarlega í huga
hennar og trjábútarnir sem hann
langaði í frá fjarlægum slóðum og
fóru nokkrir í ferðatöskuna hjá
Guðbjörgu.
Guðbjörg lifði lífinu lifandi og
eitt það síðasta sem hún sagði við
okkur var frá því þegar hún, sem
ung kona, fór til spákonu sem
sagði henni að hún myndi eiga
gott líf þar til yfir lyki og nú væri
komið að því. Að geta tekið því
með slíku æðruleysi er ekki á
allra færi og sýnir kjark og styrk
þessarar fyrirmyndarkonu.
Blessuð sé minning hennar.
Fjölskyldunni allri vottum við
einlæga samúð okkar.
Fyrir hönd Netsins,
Anna S., Edda og Hulda.
Mig langar til að minnast með
nokkrum orðum hennar Gauju
hans Tedda.
Ég kynnist þeim þegar þau
fluttu í Eskihlíðina fyrir margt
löngu. Dóra, þá lítil, og hún og
Hrefna frænka mín urðu perlu-
vinkonur og eru enn.
Guðbjörg, eða Gauja, mamma
Dóru, var kjarnorkukona. Dugleg
og áræðin og vílaði ekki fyrir sér
að ráðast í það sem gera þurfti,
hvort sem var að stofna félög,
stjórna fundum eða læra nýtt
tungumál. Eitt sumarið fór hún til
Svíþjóðar að nema sænska tungu
á vegum Norræna félagsins. Hún
tók líka virkan þátt í kvenna-
hreyfingum og hafði alltaf mikinn
metnað fyrir hönd kvenna og var
jafnréttiskona fram í fingurgóma.
Mikið var oft gaman að sitja
saman í eldhúsinu heima og ræða
málin, stundum var Lilja mamma
Gauju með í hópnum. Þá var sko
ekki töluð nein tæpitunga.
Mamma og Lilja urðu líka miklar
vinkonur og gátu setið löngum
stundum yfir kaffibolla.
Teddi vann á þessum tíma á
slökkvistöðinni og stutt að fara í
vinnuna, bara að hoppa yfir eitt
grindverk. Við krakkarnir höfð-
um gaman af að fylgjast með bíl-
unum þegar þeir fóru í útköll og
fá að skoða þá í opnu húsi.
Gauja var alltaf sístarfandi,
vann úti og var lengi á Póstinum á
Hlemmi og gekk þá alla daga í
vinnuna. Var í leikfimiflokki og
sinnti félagsmálum af miklum
krafti, starfaði lengi í Eldliljunum
sem var félagsskapur eigin-
kvenna brunavarða á Slökkvi-
stöðinni. Þær gerðu margt sér til
skemmtunar og fóru meðal ann-
ars í mörg ferðalög um landið.
Gauja og Teddi voru mjög
samrýmd og samtaka hjón og iðu-
lega nefnd í sama orðinu. Teddi
breytti til eftir margra ára starf í
slökkviliðinu og fór að vinna við
listir, búa til alls kyns fallega
skúlptúra úr bæði tré og málum.
Hann hefur haldið margar sýn-
ingar, oft í Perlunni og er hægt að
sjá mörg listaverk eftir Tedda
víðs vegar um bæinn.
Gott er að hafa góða jarðteng-
ingu til að maður fljúgi ekki bara
eitthvað út í buskann, Gauja var
með hana og hélt öllu undir kont-
ról. Hafði þann hæfileika að geta
blandað geði við alla og fylgdist
vel með því sem var að gerast hjá
hverjum og einum.
Gauja var með stórt heimili,
þrjú börn og stóra fjölskyldu.
Heimili þeirra var opið fyrir öll-
um og mikill gestagangur, oft alla
daga. Það sem var svo skemmti-
legt í þeirra sambandi var það að
þau gátu t.d. farið í frí en á hvor
sinn staðinn. Teddi á skíði en
Gauja í borgarferð með leikfimi-
flokknum.
Mig langar að lokum að segja
frá einu litlu atviki sem sýnir hvað
hún Gauja var einstaklega hug-
ulsöm og nærgætin. Ég bauð
Tedda að koma með mér á forsýn-
ingu í íslensku óperunni, vissi
hvað honum þætti gaman að fara,
og sama dag hringdi Gauja og
þakkaði mér sérstaklega fyrir
þetta.
Mig langar að þakka fyrir að
hafa verið svo heppin að kynnast
henni Gauju og fjölskyldunni
allri. Innilegar samúðarkveðjur
til Tedda, Ársæls, Dóru, Magga,
tengdafólks, barna og barna-
barna. Guð veri með ykkur á erf-
iðri stundu.
Dýpsta sæla og sorgin þunga,
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum)
Katrín Þorsteinsdóttir.
Harðri baráttu við illvígan og
miskunnarlausan sjúkdóm er lok-
ið, enn einn okkar gömlu bekkjar-
félaga frá Skógum varð að lúta í
lægra haldi við ofureflið og hefur
kvatt hérvistina. Vinskapur og
kunningsskapur okkar félaganna
nær aftur allt til um miðrar síð-
ustu aldar, þegar við vorum í
Skógaskóla.
Þarna voru unglingar víða að
af landinu sem bjuggu þar saman
í heimavist, flestir í þrjá vetur.
Glaðværð og samkennd settu
svip sinn á hópinn og árgangur-
inn okkar, 1955, var sá fyrsti sem
Jón R. Hjálmarsson skólastjóri
útskrifaði. Svo skildi leiðiren
samkenndin lifði áfram þótt fund-
um fækkaði. Nokkrir minni hópar
innan árgangsins héldu þó áfram
nánu sambandi innbyrðis, þar á
meðal herbergisfélagar Guð-
bjargar úr heimavistinni. Guð-
björg Ársælsdóttir var hörku-
dugleg kona og hún hóf
lífsbaráttu sína strax eftir gagn-
fræðaprófið, stofnaði ung heimili
og eignaðist eiginmann og börn.
Leiðir okkar Guðbjargar lágu
aftur saman röskum tíu árum
seinna, þegar hún fór að vinna í
samgönguráðuneytinu, en þá var
ég starfsmaður Flugmálastjórnar
og leið mín lá oft þangað þar sem
ég hitti hana. Við rifjuðum upp
gömlu dagana á Skógum og
ræddum um bekkjarsystkin sem
við höfðum hitt nýlega. Í fram-
haldi af því ákváðum við að kalla
Skógahópinn okkar saman til
endurfunda og heimturnar voru
eftir vonum góðar. Þar með hófst
nær 50 ára samvinna okkar Guð-
bjargar við að efna reglulega til
endurfundanna. Í fyrstu hittumst
við á fimm ára fresti og fórum þá
oftast í dagsferð saman, gjarnan
að Skógum þar sem gaman var að
koma og vel var tekið á móti okk-
ur.
Síðustu tíu árin hefur stór hluti
eftirlifenda hist á hverju vori, rifj-
að upp gamlar minningar og átt
saman góða stund.
Síðast hittumst við mörg með
mökum okkar síðasta sumar og
áttum saman skemmtilegt kvöld
þar sem við, ásamt skólastjóra-
hjónunum Jóni R. Hjálmarssyni
og Guðrúnu Ólöfu Hjörleifsdótt-
ur, héldum upp á 60 ára braut-
skráningu okkar. Þá hafði Guð-
björg gengið í gegnum stífa
krabbameinsmeðferð og horfurn-
ar virtust nokkuð góðar. Í vetur
seig svo aftur á ógæfuhliðina og
að lokum var stríðið tapað.
Í árganginum okkar, 1955, vor-
um við alls 44 og nú eru samtals
14 úr hópnum horfnir yfir móð-
una miklu. Við gömlu bekkjar-
systkinin frá Skógum kveðjum
fallinn félaga með söknuð í huga,
biðjum góðan Guð að blessa
minningu Guðbjargar Ársæls-
dóttur og vottum Tedda hennar
og fjölskyldunni innilega samúð
okkar á sorgarstundu.
Skúli Jón Sigurðarson.
Guðbjörg Ársælsdóttir setti
svip á líf samferðamanna sinna.
Við Guðbjörg kynntumst í
samgönguráðuneytinu á níunda
áratugnum og unnum lengi og ná-
ið saman. Hún hafði mikla starfs-
orku og gekk til allra verka af
kunnáttu og krafti. Rammi
starfslýsinga takmarkaði ekki at-
hafnir hennar heldur gerði hún
sér grein fyrir því að starf hennar
var í þágu þjóðarinnar og þjón-
ustulundin var rík. Allt stuðlaði
þetta að því hver farsæl hún var í
starfi.
Guðbjörg var mörgum kostum
búin og ég naut samverunnar
með henni. Hún lét sig varða vel-
ferð okkar, gaf góð ráð og við nut-
um umhyggju hennar.
Hún ræktaði garðinn sinn og
kunni svo vel þá list sem er allra
mest um vert. Listina að lifa vel.
Hún tók lífinu af mikilli skynsemi.
Það var eitthvað svo heillandi við
Guðbjörgu og hún gleymist eng-
um sem henni kynntust. Hvatn-
ing hennar og kærleikslund voru
dýrmætir eiginleikar.
Hún var mjög hreinskilin og
hjálpsöm og þeim sem hún veitti
fylgi sitt brást hún aldrei. Hún
reyndist mörgum vel og vann
góðverkin án margra orða.
Hún var sjálfstæð kona sem
stóð vörð um réttindi kvenna.
Hún kunni að hvetja konur til
dáða og efla með þeim sjálfs-
traust.
Fáir voru glaðari en hún þegar
konur fengu framgang og nutu
réttlætis.
Ég er þakklát fyrir kynni af
Guðbjörgu og að hafa átt hana að
hollvini.
Eiginmanni hennar, börnum
og fjölskyldu allri votta ég ein-
læga samúð.
Ragnhildur Hjaltadóttir.
MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 4. MAÍ 2016
✝ Skúli Gunn-arsson fæddist
að Hlíð í Þorska-
firði 27. maí 1924.
Hann lést 23. apríl
2016.
Foreldrar hans
voru Sólrún Helga
Guðjónsdóttir, f.
24. febrúar 1899,
d. 21. janúar 1985,
og Gunnar Jóns-
son, f. 18. maí
1896, d. 25. febrúar 1979. Skúli
var þriðji elsti af 11 systkinum.
Þau eru: Ólafur, f. 8.5. 1921, Guð-
jón, f. 17.6. 1922, Skúli, f. 27.5.
1924, Jón Halldór, f. 21.9. 1927,
Steinn, f. 13.2. 1929, Sigrún, f.
4.3. 1931, Elín, f. 15.3. 1933, Sig-
fús, f. 21.9. 1937, Halldór Dalk-
vist, f. 30.12. 1936, Halldór, f.
26.6. 1943, og Guðjón Dalkvist, f.
5.7. 1944.
Eiginkona Skúla var Dröfn
Hannesdóttir kennari, f. 11.11.
1935, d. 23.1. 1998. Þau kynntust
bandi, Védísi Daníelsdóttur, f. 2.8.
1957.
Skúli fæddist að Hlíð í Þorska-
firði. Hann fluttist að Gilsfjarð-
armúla í Barðastrandarsýslu vorið
1932. Hann lauk fullnaðarprófi úr
barnaskóla Geiradals, Geiradals-
skóla, árið 1938. Hann stundaði
nám við Héraðsskólann í Reyk-
holti veturinn 1942 til 1943, nam
ensku í Námsflokkum Reykjavík-
ur veturinn 1949-1950, stundaði
nám við Handíða- og myndlista-
skólann í Reykjavík, kennara-
deild, veturinn 1949-1950, og var
við nám veturinn 1954-1955 í Iðn-
skóla Seyðisfjarðar.
Skúli var farkennari í Álftanes-
skólahverfi og Hraunsskólahverfi
árin1945-1949. 1950-1959 starfaði
hann hjá Barnaskóla Seyð-
isfjarðar sem kennari og kenndi
handavinnu pilta, náttúrufræði og
teikningu.
Hann kenndi smíðar, náttúru-
fræði, landafræði og ljósmyndun
við Vogaskóla í Reykjavík á
árunum 1961-1994.
Útför Skúla fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 4. maí 2016,
klukkan 15.
í lok október 1959,
trúlofuðust 23. des-
ember 1959 og voru
gefin saman í Lang-
holtskirkju af séra
Árelíusi 1. janúar
1960.
Dröfn og Skúli
eignuðust saman
þrjú börn: 1) Sólrún
Skúladóttir, f. 6.10.
1960, gift Ingvari
Kárasyni, f. 19.2.
1953. Börn þeirra eru: a) Skúli, f.
4.3. 1979. b) Ásta Hrönn, f. 4.4.
1984. Hún á dæturnar Maríu Sól,
f. 24.3. 2006, og Tindru Mist, f.
24.9. 2012. c) Arna Rún, f. 14.9.
1996. d) Dröfn Ólöf, f. 9.1. 2004.
2) Sindri Skúlason, f. 24.2. 1967,
giftur Magneu Margréti Frið-
geirsdóttur, f. 20.11. 1965. Börn
þeirra eru Tinna Sif, f. 9.9. 1992,
og Aníta Dröfn, f. 12.5. 1999. 3)
Sólbrá Skúladóttir, f. 21.10. 1976,
gift Rune Lund, f. 27.9. 1969.
Dröfn átti dóttur af fyrra sam-
Elsku afi minn, nú er komið að
kveðjustund.
Þegar ég hugsa til baka hlýnar
mér um hjartarætur er koma upp
ótal fallegar minningar sem átt-
um við saman. Ég man eftir að
hafa klætt mig vel til að geta farið
í göngutúra með afa mínum, litlir
fætur sem skoppuðu við hlið afa
síns sem valhoppar af kæti yfir
því að lóan sé komin með vorið.
Fróðleiksþyrstur hugurinn
tók við öllum upplýsingum um
leyndardóma sumarsins er þú
bentir mér á hinar ýmsu tegundir
fugla, lést mann hlusta á hljóðin
og hermdir jafnvel eftir þeim,
lést mann snerta gróður og sagð-
ir manni sögur til að kenna manni
hvað væri hvað.
Það var alltaf spennandi að fá
að fara í heimsókn í Hvassaleitið,
ung vissi maður að hjá ömmu og
afa var alltaf hægt að finna góðan
mola og þá hefð hélst þú í eftir að
amma féll frá. Ég man eftir
nokkrum hádegishléum í MH þar
sem maður rölti til afa síns. Þú
varst alltaf spenntur að fá að vita
hvað var verið að kenna manni og
ef eitthvað veltist fyrir manni átt-
ir þú yfirleitt gott og gamalt
spakmæli til að opna huga manns
fyrir þeim lærdómum sem leynd-
ust í náminu eða lífinu sjálfu.
Þú, afi minn, sýndir öllum sem
á vegi þínum urðu kurteisi og
kærleika, bros þitt eitt gat birt
upp skammdegið.
Það er því ekki skrýtið hversu
vel þú varst liðinn hvert sem þú
fórst. Yndislegur maður með
hjarta úr gulli og það sýndir þú
nemendum þínum öll þín ár sem
kennari. Það eru ófá skiptin sem
ég hef hitt á förnum vegi fólk sem
brosir allan hringinn þegar þau
heyra hver afi minn var. „Hann
Skúli, hann kenndi mér, frábær
kennari.‘‘
Þetta voru yfirleitt viðbrögðin,
svo fékk maður að heyra
skemmtilegar sögur frá kennslu-
stundum hjá þér, allir báðu kær-
lega að heilsa og það brást ekki
að þú mundir eftir þeim þegar
maður skilaði kveðjunni.
Kennarinn sem varð frægur
fyrir að kenna vel og skella sér
svo í leik með nemendum í frí-
mínútum.
Ég eins og allir aðrir sem
þekktu þig varð betri manneskja
fyrir það eitt að hafa þekkt þig.
Góða ferð yfir, elsku afi minn.
Skilaðu kveðju til ömmu þar til ég
sé ykkur aftur.
Ég lýk hér kveðju minni með
ljóði sem mér finnst lýsa sál þinni
á alla vegu.
Þú ert það, sem þú öðrum miðlað
getur,
og allar þínar gjafir lýsa þér
og ekkert sýnir innri mann þinn betur
en andblær hugans, sem þitt viðmót
ber.
Því líkt og sólin ljós og yl þér gefur
og lífið daprast, ef hún ekki skín,
svo viðmót þitt á aðra áhrif hefur
og undir því er komin gæfa þín.
(Árni Grétar Finnsson)
Afastelpa að eilífu.
Ásta Hrönn Ingvarsdóttir.
„Fuglaáhugann fékk ég löngu
áður en ég vissi að myndavélar
væru til og áhuginn hefur ekkert
minnkað enn.“ Þessi orð féllu úr
munni þessa hógværa manns
sem við fylgjum hinstu sporin til
grafar í dag.
Þetta eru minnisstæð orð sem
hann lét falla á myndasýningu S-
hópsins svokallaða haustið 2010
hjá Fuglavernd, þá 86 ára. S-hóp-
urinn, eins og við í gamni köllum
okkur, samanstóð af Skúla heitn-
um,Sindra syni hans og æskuvin-
ar míns, mér og Sigurjóni Ein-
arssyni.
Við áttum það allir sameigin-
legt að nöfn okkar allra byrjuðu á
s og svo áttum við allir fugla-
áhugann og allt sem því tengist
sameiginlegt.
Við vorum búnir að ferðast
mikið saman frá 2008 til að skoða
fugla og mynda allt fram á þann
dag sem Skúli missti þrek til
þess, sem tiltölulega skammt er
síðan. Það var alveg með ólíkind-
um áhuginn og eljan hjá þessum
höfðingja allan þennan tíma og að
byrja háaldraður af fullum þunga
sem aldrei fyrr að mynda og sjá
nýjar flækingsfuglategundir.
Skúli hafði þó alltaf haft mikinn
fuglaáhuga, löngu áður en við
hinir þrír mynduðumst í móður-
kviði, og úr varð þessi ferðahóp-
ur.
Mér skilst að Skúli hafi byrjað
að mynda fugla með kassam-
yndavél árið 1944 og upp frá því
alltaf myndað fugla en nokkuð
örugglega ekki af þeim krafti
sem hann, háaldraður, tók upp á
að gera og tileinka sér stafrænar
myndatökur og úrvinnslu í tölvu.
Skúla hef ég þekkt í næstum
hálfa öld eða frá því að við Sindri
sonur hans kynntumst í æsku og
höfum verið vinir síðan. Skúli
fylgdi okkur Sindra oft gangandi
fyrstu sporin í skólann í gamla
daga og í dag fylgi ég honum af
auðmýkt og fullur þakklætis síð-
ustu skrefin úr þessari jarðvist.
Fuglaáhugann fékk ég sjálfur
á unga aldri og snemma eignaðist
ég fuglabók AB og var einhver
besta stund lífs míns þegar ég
fékk hana í hendurnar og eins og
þú sjálfur sagðir frá þá ágerist
þetta áhugamál og er alltaf jafn-
spennandi. Oft gat ég leitað til
þín með spurningar tengdar fugl-
um.
Takk fyrir það, Skúli minn, og
takk fyrir að smita Sindra líka af
þessu áhugamáli.
Þakka þér fyrir allar skugga-
myndasýningarnar, slides, í
Hvassaleiti 16 í gegnum tíðina
bæði af fuglum og frá gönguferð-
um þínum um landið.
Þið áttuð gott, heilbrigt og
nægjusamt heimili þú og Dröfn
konan þín sem féll frá 1998. Þið
voruð alltaf yndisleg við mig.
Ég veit að þú varst hæfileika-
ríkur og hagur á svo mörgum
sviðum. Okkar yndislega land
átti hug þinn allan líka. Göngu-
garpur varstu mikill á árum áður,
hafsjór af þjóðlegum fróðleik og
um allt sem tengdist Íslandi. Það
er langur listi.
Þú hafðir enga þörf fyrir að
láta þeyta fyrir þér lúðra eins og
svo margir í nútímanum hafa
óhemju mikla þörf fyrir. Þeir sem
eru eitthvað þurfa þess ekki, vin-
ur. Þar ert þú á meðal.
Orð eins og nægjusemi, hóg-
værð, þakklæti, auðmýkt og önn-
ur í þeim dúr koma upp í hugann
þegar ég minnist þín. Orð sem
heyrast allt of sjaldan í dag.
Kannski lykillinn að hamingju
og gæfuríku lífi og bjartri framtíð
lands og þjóðar.
Þú varst þannig.
Sveinn Jónsson.
Skúli Gunnarsson
Kveðja frá barna-
börnum.
Er vorið blær og fagrar
grundir gróa
og geislar himins leika um hæð og
mó,
er syngur „dírrin dí“ í lofti lóa
Bergþóra Ósk
Loftsdóttir
✝ Bergþóra ÓskLoftsdóttir
fæddist 27. ágúst
1947. Hún lést 23.
apríl 2016.
Útför Bergþóru
Óskar fór fram 2.
maí 2016.
og ljóssins englar
dansa um strönd og
sjó.
Við komum elsku
amma, til að kveðja
með ástarþökk og
bænarljóð á vör.
Þín æðsta sæla var að
gefa og gleðja,
og góðir englar voru í
þinni för.
(ÁN)
Þín ömmubörn,
Alexander, Ósk,
Vilhjálmur Jón og
Jóhanna Inga.