Morgunblaðið - 04.05.2016, Page 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 4. MAÍ 2016
Með bros á vör
minnist ég stund-
anna sem við amma
áttum saman. Sem
ung stelpa naut ég þess að vera
í pössun hjá henni. Ég gat verið
að dunda mér í friði við að lesa
bækur um tröllskessur og álfa
eða leikið mér með völur á með-
an amma prjónaði og hnykillinn
dansaði á gólfinu.
Oft spiluðum við Ólsen Ólsen
eða Veiðimann. „Veiddu,“ sagði
hún alltaf svo skemmtilega og
stríddi óspart með því að segja:
„Ertu að safna spilum,“ ef hún
var að vinna.
Stundirnar í Múlakoti með
ömmu eru ógleymanlegar, þar
sem maður fékk að stússast
með henni, skjótast í bæjarlæk-
inn að sækja vatn eða vinna
með henni í veginum.
Amma hafði alltaf gaman af
því að vera í kringum fólk. Í
fjölskylduboðum var hún mið-
punktur veislunnar og æsti
barnabörnin upp í leik.
Hún sagði okkur oft sögur
um drauga og hvernig fólkið í
gamla daga hefði upplifað und-
arlega hluti, sem þau höfðu þá
enga skýringu á.
Þau ár sem ég bjó í kjall-
aranum hjá henni ömmu bauð
hún mér stundum upp í hádeg-
ismat, þar sem við spjölluðum
um daginn og veginn. Heim-
spekineminn á neðri hæðinni
klóraði sér stundum í kollinum
yfir viðhorfum ömmu sinnar.
Amma fæddist árið sem konur
fengu kosningarétt á Íslandi.
Árný
Snæbjörnsdóttir
✝ Árný Snæ-björnsdóttir
fæddist 4. apríl
1915. Hún lést 19.
apríl 2016.
Útför Árnýjar
fór fram 2. maí
2016.
Hún hafði samt
ekki neinn sérstak-
an áhuga á að ræða
pólitíska þátttöku
kvenna, sama hvað
ég reyndi að
brydda upp á slík-
um umræðum.
Henni leiddist póli-
tík. Miklu frekar
vildi hún tala um
örlög fólks og
hvernig sumum
hefði tekist upp á eigin spýtur
að bjarga sér úr erfiðum að-
stæðum. Að vera sjálfstæð og
upp á engan annan komin, var
ömmu afar mikilvægt.
Kunnugleg mynd, sem kemur
upp í hugann, er af ömmu sitj-
andi í herberginu sínu að glugga
í bók. Hún las mikið og þá sér-
staklega ævisögur. Hún kunni
ótal vísur og ljóð og byrjaði
stundum á að fara með fyrstu
línuna í vísu og spurði svo:
„Þekkirðu þetta ekki.“ Ég
þekkti sjaldnast vísurnar. Nú sé
ég eftir að hafa ekki safnað
saman uppáhaldsvísunum henn-
ar ömmu.
Elsku amma, það var gott að
eiga þig að. Litlu stúlkunni, sem
lék sér með völurnar þínar,
varst þú stöðug hvatning og
stoð. Ég kveð þig með þakklæti
í hjarta og ljóði, sem þú þekktir
svo vel, Gamlar konur, eftir
Arnfríði Sigurgeirsdóttur:
Þið sýnduð mér veginn til ljóssins
landa,
ég lék mér við ykkar hlið.
Og enn finn ég glöggt þennan
ástúðaranda,
sem umvefur fertugra minninga svið.
Og hlýjast er barni við yl frá þeim
arni,
sem enginn gat kynt nema þið.
Ég er sem í draumi, er dagstörf kalla,
ef dvel ég við minningarlind.
Verð aftur að barni, að hlýju mér
halla,
í hug mínum speglast hver ástfólgin
mynd.
Þið færið mér sárin og sólskin og
tárin,
en sveigana ykkur ég bind.
Dögg Sigmarsdóttir.
Móðursystir okkar, Árný
Snæbjörnsdóttir, hefur sofnað
svefninum langa, 101 árs að
aldri. Fyrir ári síðan fögnuðum
við 100 ára afmæli hennar en
hún var ern nánast fram á síð-
asta dag. Hún lék á alls oddi í
veislunni og hvíslaði því að
Steinunni að hún hefði nú frek-
ar viljað vera á hestbaki en sitja
undir veisluhöldum.
Margs er að minnast. Þau
eldri muna vel eftir heyskap og
heimsóknum í Múlakot, en öll
erum við sammála að Árný var
kát og glöð, mikill dýravinur og
sveitkona í sér. Hún var ham-
hleypa til allra verka og sagði
sína skoðun umbúðalaust, eins
og einkennir þennan ættlegg.
Hún var létt í spori og létt í
lund. Hana munaði t.d. ekkert
um að fletja út 200 laufa-
brauðskökur á klukkutíma,
prjóna eina lopapeysu yfir dag-
inn eða hlaupa á nokkur fjöll sér
til skemmtunar. Þau Aðalsteinn
ferðuðust mikið um landið og
Árný kunni nöfnin á öllum bæj-
um á Íslandi. Það var sama hvar
var borið niður, jú hún þekkti
bæinn, vissi hver bjó þar, ætt-
artölu þeirra og hvernig bú-
skapur var stundaður. Við erum
viss um að Árný vílaði ekkert
fyrir sér, hún gekk hreint og
beint í hvert verk og var snögg
að því. Það var aldrei neitt hálf-
kák – bara klára verkið með of-
urhraða. Í áttræðisafmælinu
sínu stóð hún keik í upphlutnum
og tók síðan nokkur létt dans-
spor í hvert skipti sem sungið
var fyrir afmælisbarnið. Í átt-
ræðisafmæli systra hennar
dansaði hún ólm við ungan og
huggulegan mann allt kvöldið
og gaf ekkert eftir, þá orðin 87
ára.
Árný sá ýmislegt sem aðrir
sjá ekki. Til dæmis var það von-
laust fyrir okkur systur að
leyna því þegar einhver í ætt-
inni gekk með barn. Árný sá
það daginn eftir getnað. Hún
gat líka séð upp á dag hvenær
barnið kæmi í heiminn og ef far-
ið var að lengja eftir barninu þá
var bara farið til Árnýjar og
spurt. Og alltaf stóðst það sem
hún spáði um.
Árný var heldur engin venju-
leg hestakona. Hún ólst upp á
hestbaki í sveitinni eins og
gengur og gerist, en hún keypti
sinn fyrsta hest komin á áttræð-
isaldur og fór að stunda hesta-
mennsku.
Á þeim aldri er fólk frekar að
hætta en að byrja í þeirri íþrótt.
Hún eignaðist ekki einn hest,
heldur tvo og reið mikið út, allt
fram á níræðisaldur.
Það var sama sagan, hún víl-
aði ekki fyrir sér að fara á
baldna fola og tókst á einstakan
hátt að róa ljónstygga hesta.
Hún var hestahvíslari af Guðs
náð.
Við sjáum Árnýju fyrir okkur
hleypandi á vindóttum fola á
grænum grundum, líklega á eft-
ir einhverri rolluskjátu, með
vindinn í hárinu og hlæjandi
dillandi hlátri. Þannig viljum við
minnast við hennar.
Ef inni er þröngt, tak hnakk þinn og
hest
og hleyptu á burt undir loftsins þök.
Hýstu aldrei þinn harm. Það er best.
Að heiman, út, ef þú berst í vök.
Það finnst ekki mein, sem ei breytist
og bætist,
ei böl sem ei þaggast, ei lund sem ei
kætist
við fjörgammsins stoltu og sterku
tök.
Lát hann stökkva, svo draumar þíns
hjarta rætist.
(Einar Benediktsson)
Margrét, Snæbjörn,
Signý og Steinunn.
Það var fyrir góð-
um tuttugu árum að
ég kom fyrst í heim-
sókn í Langholtið,
til þeirra Önnu
Grétu og Sigurðar. Þau tóku
verðandi tengdasyni opnum örm-
um, Anna meira í forsvari í upp-
hafi en við nánari viðkynningu
opnaðist smám saman inn að
stóru og hlýju hjarta Sigga. Kom
í ljós að við áttum bærilega skap
saman og höfum við átt afar góða
og skemmtilega samleið þessi ár.
Í umróti samtímans er hverri
fjölskyldu hollt og gott að eiga
jarðfasta kletta, sem standa
traustir, mynda skjól og stuðning
þeim sem þörf er. Hlýjan frá
þessu hjarta vermdi og fylgir
okkur inn í framtíðina.
Það var alltaf skemmtileg at-
höfn þegar hæð barnabarnanna
var mæld og skrásett í Langholti
17. Þar til þau náðu hæð afa, þá
þurfti ekki að mæla meir. Styrk-
ur, sjálfstæði, dugnaður, gáfur og
heiðarleiki eru meðal kosta sem
Sigurður hefur skilað áfram til
sinna afkomenda.
Sigurður var húsasmiður og
byggingameistari, starfaði lengst
af sjálfstætt og þó hann hefði
hægt mikið á hin allra síðustu ár
var hann enn að dunda við smíðar
Sigurður
Runólfsson
✝ Sigurður Run-ólfsson fæddist
9. júní 1935. Hann
lést 22. apríl 2016.
Útför Sigurðar
fór fram 2. maí
2016.
á sínu verkstæði
fram á síðasta dag.
Hjartað sagði hing-
að og ekki lengra, á
stéttinni við húsið
sem hann hafði
byggt fjölskyldu
sinni fyrir rúmlega
hálfri öld.
Á áttræðisafmæli
Sigurðar á liðnu ári
var honum flutt
„Kveðja til smiðs“:
Er við horfum til baka,
lítum yfir lífið,
ótal myndir við sjáum.
Minningar,
bæði litlar og stórar.
Sögu vonar, þroska, gleði
og stöku sorga.
Við eigum þær saman,
eða með okkur sjálfum.
Þær gera okkur að því,
sem við erum,
eða eigum eftir að verða.
Þær myndir eru sá auður,
sem öllu skiptir,
og aldrei verður frá okkur tekinn.
Af einstökum hagleik,
hugs og handar,
hefurðu smíðað rammann,
um þær myndir allar.
(ÞF.)
Genginn er góður maður, við
kveðjum hann með mikið þakk-
læti í hjarta. Elsku Anna, ég
votta þér djúpa samúð, sem og
hinum mörgu sem standa eftir
með sorg í hjarta. Minningarnar
lifa með okkur og þær eru fjár-
sjóður sem við eigum saman.
Þröstur Friðfinnsson.
Á stundu sem þessari skynjar
maður vel hversu mannsævin líð-
ur fljótt og við mennirnir erum
vanmáttugir. Leiðir okkar Sigga,
eins og ég kallaði hann alltaf,
lágu saman fyrir tæpum tuttugu
árum í gegnum börnin okkar,
hann fyrir norðan og ég í bænum.
Við fyrstu kynni fann maður
strax fyrir góðri nærveru, allt
hans fas og framkoma einkennd-
ist af hlýju. Það er lífsins lán að
eignast góða og trausta vini. Þó
svo að Siggi væri eldri í árum var
hann ekki deginum eldri í hugsun
og alltaf var tilhlökkun að hitta
hann. Komandi helgi fyrir andlát-
ið ætluðum við að fagna saman
tímamótum í fjölskyldunni,
spjalla og njóta þess saman að
vera með barnabörnunum. Siggi
rækti afahlutverkið vel og af
nærgætni, stundum átti hann það
til að fara í leiki með börnunum
svipaða þeim sem hann ólst upp
við, þetta virkaði alltaf vel því
leikjunum fylgir bæði sérstakt
orðbragð og fas sem heyrist og
sést vart lengur en vekur alltaf
kátínu. Að tapa í þessum leikjum
hans gat nú verið bara nokkuð
skemmtilegt því sá sem tapaði
var gjarnan eltur uppi og tekinn í
bóndabeygju.
Siggi var sífellt að sýsla við
eitthvað, gat verið fastur fyrir og
glettinn en alltaf notalegur og
hafsjór af fróðleik sem hann miðl-
aði óspart af ef leitað var eftir.
Skemmtilegast gat verið að eiga
við hann spjall um eitthvað nátt-
úrutengt, hann alinn upp í sveit
en ég í borg en báðir með brenn-
andi áhuga.
Eins höfum verið svo heppin,
ömmurnar og afarnir, að ferðast
saman, ógleymanlegar stundir.
Mér er minnisstætt gott dæmi
um fagmennsku Sigga þegar
hann fyrir mörgum sýndi mér
parketlögn eftir sig, þar sem nýtt
parket var lagt að eldra parketi
sem fyrir var. Með þrautseigju
og þolinmæði tengdi hann nýju
lögnina við þá eldri, þó þannig að
ómögulegt var að sjá aldursskil í
lögninni. Að leggja parket er í
sjálfu sér ekki flókið en þetta var
einstakt handbragð. Að lokum vil
ég votta Önnu Grétu og fjölskyld-
unni allri samúð. Við hin höldum
göngunni áfram saman full af
minningum um góðan dreng.
Hrafn.
Hvað við vorum ung og bjart-
sýn árið 1962 þegar við vorum að
byggja húsin okkar í Langholt-
inu. Fluttum inn 1963 með nokk-
urra mánaða gömul börn, en
einnig eldri börn og áttum eftir
að eignast fleiri. Það urðu strax
sterk tengsl milli 13 og 17. Andri
og Siggi báðir smiðir og unnu
saman um tíma, við Anna Gréta
heimavinnandi húsmæður sem
söfnuðu blómaafleggjurum af
miklum móð til að breiða yfir
húsgagnafæðina. Undum löngum
stundum saman með handavinnu
meðan við litum eftir börnunum,
sem strax urðu bestu vinir. Við
höfum líka oft ferðast saman eða
skemmt okkur, einkum eftir að
við Anna urðum kvenfélagskon-
ur.
Öll þorrablótin og ferðalög vítt
og breitt um landið og jafnvel far-
ið alla leið til Færeyja. Þó að slík-
um gleðistundum hafi fækkað
síðustu árin hefur aldrei slitnað
sá strengur sem bundinn var á
sjöunda áratugnum. Sönn vinátta
þarf ekki stöðuga næringu. Elsku
Anna, Ella, Baldur, Jón, Árni og
fjölskyldur. Við sendum ykkur
innilegar samúðarkveðjur þegar
við kveðjum þennan góða mann.
Guðrún og Andri.
✝ Magnús ÞórJensson fædd-
ist í Keflavík 9. apr-
íl 1980. Hann varð
bráðkvaddur á
heimili sínu 3. apríl
2016
Foreldrar Magn-
úsar eru Jens Elís
Kristinsson, f. 21.
febrúar 1959, og
Magnea Garð-
arsdóttir, f. 27. júní
1960. Systkini Magnúsar eru
Ingi Sigurjón Jensson, f. 4. nóv-
ember 1985, og Elínborg Ósk
Jensdóttir, f. 12. ágúst 1987.
Sambýlismaður hennar er Ísak
Örn Þórðarson, f. 12. júlí 1988.
Dóttir þeirra er Elma Ísaks-
dóttir, f. 9. mars
2014.
Magnús, eða
Maggi eins og hann
var oftast kallaður,
ólst upp í Keflavík
og bjó þar mest alla
ævi sína. Árið 1998
flutti hann til
Tulsa, Oklahoma, í
Bandaríkjunum þar
sem hann stundaði
nám í flugvirkjun
og útskrifaðist þaðan árið 2000.
Síðustu mánuði lífs síns bjó
Maggi á Skagaströnd, og kunni
afar vel við kyrrðina og friðinn í
sveitinni.
Magnús var jarðsunginn í
kyrrþey.
Elsku hjartans Maggi minn,
ég trúi því vart að þú sért far-
inn frá okkur allt, allt of
snemma. Þú varst svo góður
drengur, við vorum svo náin og
lík. Ég gleymi aldrei þegar þú
fæddist og ljósmóðirin sagði:
„Það fer ekkert á milli mála
hver á þetta barn.“ Síðan voru
mjög margir sem sögðu hvað
við værum lík. Ég man að þú
varst svolítill fiktari, þurftir að
skoða og kíkja í skúffur og
skápa. Þú varst svo ljúfur og
góður sem barn, ég þurfti ekk-
ert að hafa fyrir þér, svo þegar
þú varst orðinn unglingur þá
fórstu að verða töffari og
fannst spennandi að prófa hitt
og þetta.
Svo kom bíla- og mótorhjóla-
della. Þú dast á mótorhjólinu
en slappst með skrekkinn. Ég
var alltaf hrædd þegar ég vissi
að þú værir á mótorhjólinu. Þú
áttir mjög góð ár, ferðaðist
mikið um heiminn og varst
hamingjusamur. Síðan kom
áfallið þegar þú lentir í bílslysi
og hálsbrotnaðir. Í kjölfarið fór
að halla undan fæti.
Það var ótrúlega gaman að
þú skyldir koma með mér og
pabba þínum í ferðalag síðasta
sumar þegar við fórum á Fiski-
daginn á Dalvík og í Systragil.
Það var spilað Bezzerwizzer og
þú vannst okkur alltaf, það var
mikið hlegið og haft gaman. Þú
varst mjög gáfaður og vissir al-
veg helling, þú gast rætt um
allt milli himins og jarðar.
Þú varst mikill grúskari, tón-
listar- og kvikmyndaunnandi.
En það eru ekki allir sem
rata beinu brautina, því miður.
Núna ættir þú að vera búinn
að hitta ömmu þína og mikið
held ég að amma þín sé ánægð
að fá þig til sín. Þú varst svo
mikið uppáhald hjá henni og
þér þótti alveg ótrúlega vænt
um hana.
Þú lifðir lífinu hratt, fórst til
Bandaríkjanna 18 ára gamall
að læra flugvirkjun og allt
gerðist svo hratt.
Elsku ástin mín, ég mun allt-
af sakna þín.
Guð geymi þig.
Þín,
mamma.
Það er skrýtin tilhugsun að
ég hafi alist upp við að heim-
sækja Magga frænda minn í
kirkjugarðinn og nú muni dótt-
ir mín alast upp við að heim-
sækja Magga frænda sinn í
kirkjugarðinn. Elsku stóri
bróðir minn, nú ertu farinn frá
okkur og kemur ekki aftur, það
þykir mér svo ótrúlega sárt. Ég
sit hérna og skrifa þessi fátæk-
legu orð og heyri í börnum
leika sér úti og óska mér eitt
augnablik að ég verði 10 ára
aftur og allt verði eins ljúft og
það er í minningunni.
Maggi flotti bróðir minn sem
var alltaf svo góður við mig –
vá, hvað mér fannst þú flottur.
Þú vissir það aldrei og hlærð
eflaust núna en ég var alltaf
inni í herberginu þínu þegar þú
varst ekki heima og rótaði í öllu
dótinu þínu. Las öll ástarbréfin,
lifði mig inn í öll ástarbréfin,
ætlaði að senda nokkur þeirra í
pósti á rétta aðila og síðast en
ekki síst þá prófaði ég góminn
þinn. Hann passaði ekki eins og
gefur að skilja. Það frábær
fannst mér þú.
Þú fluttir 18 ára gamall til
Bandaríkjanna að læra flug-
virkjun, stóðst þig eins og sönn
hetja og útskrifaðist með flotta
einkunn, ekki við öðru að búast
enda bráðgáfaður. Svo komstu
heim tveimur árum seinna með
glæsilegan sportbíl sem vinir
mínir kölluðu Batman-bílinn og
mótorhjól, en þú varst ótrúlega
hrifinn af þessum farartækjum.
Í dag sé ég ekkert nema
sportbíla og mótorhjól, það
minnir mig allt á þig. Lífið er
skrítið svo vægt sé til orða tek-
ið, það gefur og það tekur.
Þessi verkur í hjartanu sem
hefur verið undanfarna daga,
þessi tár sem alltaf virðast geta
sprottið út á ótrúlegustu stöð-
um, þessi eftirsjá, þessar efa-
semdir og þetta samviskubit er
það versta sem ég hef upplifað
á minni ævi.
Það er svo ótal margt sem
mig langar að gera og segja og
breyta en það er ekki hægt. Ég
sagði við pabba að ég vildi óska
þess að allir fengju eitt loka-
símtal frá Guði, mikið væri það
nú ljúft.
En ég verð að hugsa til þín
og þess sem þú lifðir eftir en
þú hugsaðir aldrei um það sem
þú hefðir átt að gera eða gera
ekki, þú vildir ekki lifa lífinu
þínu þannig og það ætla ég að
taka upp eftir þér. Þú varst fal-
legur, gáfaður og góðhjartaður
drengur sem lifði lífinu ákaf-
lega hratt, það er eitthvað sem
ég var hreinlega að átta mig á.
Hversu ungur þú varst í raun
þegar margt gekk á í þínu lífi
og hversu mikið ég vildi ég
hefði áttað mig á því á þeim
tíma og getað verndað þig. Ég
hefði eiginlega þurft að vera
stóra systir þín til þess að geta
passað betur upp á þig.
Ég vil ekki trúa því að þetta
sé kveðjustund þó svo veruleik-
inn sé að segja mér annað, ég
vona að þú komir oft til mín í
draumi og leyfir mér að sjá fal-
lega brosið þitt aftur. Takk fyr-
ir allt, elsku hjartað mitt, takk
fyrir hláturinn, takk fyrir grát-
inn, takk fyrir lærdóminn, takk
fyrir að hafa fæðst og verið
bróðir minn.
Ég sé þig svo aftur þegar
kallið mitt kemur, knúsaðu
Siggu ömmu fyrir mig og segðu
henni hversu sárt ég sakni
hennar. Það hjálpar mér gríð-
arlega að vita af ykkur saman.
Það þarf fólk eins og þig fyr-
ir fólk eins og mig.
Þangað til næst, elsku Maggi
minn, elska þig að eilífu.
Þín systir,
Elínborg Ósk Jensdóttir.
Magnús Þór
Jensson