Morgunblaðið - 03.06.2016, Qupperneq 69

MINNINGAR 69
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. JÚNÍ 2016
✝ Anna Kristjáns-dóttir fæddist í
Reykjavík 17. mars
1932. Hún lést 25.
maí 2016.
Foreldrar henn-
ar voru Kristín Lilja
Hannibalsdóttir, f.
17.8. 1907, d. 24.4.
2003, og Kristján
Kristmundsson, f.
16.11. 1908, d. 24.8.
1982. Systkini Önnu
eru: 1) Gunnar Kristjánsson, f.
5.2. 1931, búsettur í Svíþjóð. 2)
Rósamunda Kristjánsdóttir, f.
6.7. 1936. 3) Kristján Kristjáns-
son, f. 18.4. 1944. 4) Reynir Gylfi
Kristjánsson, f. 24.9. 1945. 5)
Kristín Lilja Kristjánsdóttir, f.
30.6. 1950.
Anna giftist Einari Kristni
Sigurðssyni, f. 29.8. 1929, d. 5.8.
2012, þann 30.9. 1951. Foreldrar
Einars voru Guðrún Jónsdóttir, f.
14.3. 1906, d. 6.2.
1998, og Sigurður
Einarsson, f. 29.10.
1905, d. 6.3. 1960.
Börn Önnu og Ein-
ars eru: 1) Guðrún
Einarsdóttir, f. 30.3.
1951, maki: Marta
Hildur Richter.
Börn: Heiðrún
Anna Björnsdóttir,
Vigdís Másdóttir,
Helga Rósa Más-
dóttir og Anna Lilja Másdóttir. 2)
Sigurður Einarsson, f. 13.3. 1954,
maki: Þórhildur Bjarnadóttir.
Börn: Einar Bjarni, Þórður
Freyr og Eyþór Hólm. 3) Krist-
ján Ari Einarsson, f. 9.3. 1957,
maki: Jóhanna Ingvarsdóttir.
Börn: Daníel Ingvar og Andri
Már.
Útför Önnu fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, 3. júní 2016, og
hefst athöfnin klukkan 13.
Nú er elsku stóra systir látin,
hún sem alltaf var svo heilsu-
hraust og dugleg, alveg fram á
síðasta ár. Við vorum mjög nánar
og ég sakna hennar mjög.
Anna ólst upp í miðbæ Reykja-
víkur. Hún var strax mjög at-
hafnasöm, framtakssöm og
stjórnsöm, stjórnaði útileikjum
krakkanna, sem þá tíðkuðust. Í
kringum hana var því oft fjör.
Að námi loknu starfaði hún
m.a. í Hampiðjunni og í verslun
pabba við Barónsstíg. Aðeins 18
ára gömul sá hún ein um versl-
unina á meðan pabbi dvaldi á Víf-
ilsstöðum vegna berkla.
Mér eru kærar minningar um
ferðalög í boddíbíl með mömmu
og pabba, Önnu og Gunna bróður,
nokkrum sinnum á sumri. Tjaldað
var úti í náttúrunni, oft við stöðu-
vatn eða læk, notið víðáttunnar og
kyrrðarinnar því sjaldan voru
aðrir á ferli. Klifrað var í trjám og
sullað í vatni.
Anna kynntist Einari sínum,
sem varð lífsförunautur hennar.
Mótorhjólið hans var ekki vinsælt
til ferðalaga svo þau eignuðust bíl.
Ég minnist ánægjulegs og við-
burðaríks ferðalags með þeim á
bílnum. Ætlunin var að aka hring-
inn, en bíllinn bilaði norður í Mý-
vatnssveit. Áætlanir breyttust.
Bíllinn var skilinn eftir en við tók
óvænt en skemmtilegt ferðalag
með rútu, jeppa og skipi.
Anna og Einar hófu búskap
sinn í húsi foreldra Einars í
Skerjafirði. Fljótlega fluttu þau í
eigið húsnæði við Álfheima í
Reykjavík. Síðast bjuggu þau í
Garðabæ.
Eftir að börnin stálpuðust
starfaði Anna utan heimilis, m.a. á
barnadeild Landakotsspítala. Um
tíma fóstraði hún annarra börn
heima hjá sér.
Anna var mjög handlagin, ein-
staklega dugleg, féll aldrei verk
úr hendi. Hún saumaði mikið,
bæði fyrir sig og aðra, prjónaði og
smíðaði. Hún skipulagði og smíð-
aði með Einari sumarbústaði
þeirra, bæði við Elliðavatn og í
Skorradal. Jafnframt smíðaði hún
verandir fyrir aðra. Ég minnist
margra helgarferða með þeim að
Elliðavatni þegar bústaðurinn þar
var í smíðum. Ég var þakklát fyrir
að fá að koma með og hjálpa dálít-
ið, því það var alltaf svo gaman.
Anna var mjög bóngóð og nutu
margir aðstoðar hennar við
saumaskap og smíðar. Ég var ein
þeirra. Alltaf gat ég leitað til
Önnu ef aðstoðar var þörf.
Síðustu árin prjónaði hún mikið
fyrir Rauða krossinn, barnahjálp-
ina. Þar vorum við báðar þátttak-
endur. Mitt framlag var þó rýrt
samanborið við hennar.
Ég minnist Önnu systur af
miklum hlýhug. Ég sakna hennar
mjög.
Ég votta börnum hennar og
barnabörnum innilegrar samúð-
ar.
Rósamunda (Rósa systir).
Hún Anna systir var frábær
kona.
Það koma upp í hugann svo
mörg skemmtileg minningarbrot
frá langri ævi. Hún var dugleg að
leika við mig á Smiðjustígnum
þegar hún var unglingur og ég
smástrákur. Á Bústaðaveginn
kom hún í heimsóknir með Einar
kærastann sinn og þá var mikið
gaman. Hann kom á mótorhjólinu
sínu og batt sleðann okkar aftan í
hjólið, svo spólaði hann með okk-
ur í snjónum á götunni. Á þeim
tíma voru engir bílar til að trufla,
bara snjór og gleði.
Anna var kona mikilla fram-
kvæmda. Henni leið best þegar
hún gat verið úti við með hamar
og sög. Þau hjónin byggðu sér
sumarbústað við Elliðavatn og
þar áttum við margar góðar
stundir. Hún var afar glöð þegar
bróðir hennar fór að læra tré-
smíði. Þarna náðum við vel saman
og gátum talað endalaust um bita
og sperrur og allt sem þarf í bygg-
ingar.
Næsti sumarbústaður var svo í
Skorradalnum, þar sem hún fékk
áfram útrás fyrir smíðaáhugann
og smíðahæfileikana. Stóra ævin-
týrið var svo þegar þau þurftu að
flytja bústaðinn á aðra lóð þar
skammt frá. Þvílík kranavinna og
þvílíkar æfingar en allt gekk það
upp eins og hún hafði skipulagt,
enda var hún búin að undirbúa vel
hvert einasta smáatriði. Henni
leið vel með þetta framtak og tal-
aði oft um hvað þetta hefðu verið
skemmtilegir flutningar. Þarna
hélt hún áfram að smíða og
stækka við bústaðinn eftir að Ein-
ar féll frá.
En smíðar voru ekki hennar
einasta yndi. Hún var líka mik-
ilvirk handavinnukona og vann
óeigingjarnt starf fyrir Kvenna-
deild Rauða krossins þegar hún
var orðin ein og komin á efri ár.
Þar kenndi hún konum að prjóna
og sauma en mesti afraksturinn
var þó úr saumavélinni heima, þar
sem hún sat löngum stundum og
saumaði buxur, treyjur og teppi í
hundraðatali fyrir börn í fátækum
löndum. Á síðasta ári hlaut Anna
viðurkenningu frá Rauða krossin-
um fyrir framlag sitt til hjálpar-
starfsins.
Það var alltaf gott að koma til
Önnu, fá kaffisopa og kökubita og
spjalla. Hún hafði mikinn áhuga á
barnabörnunum sínum og lét mig
fylgjast vel með hvernig gekk hjá
hverju þeirra, enda afar stolt af
þeim öllum. Það er mikill sökn-
uður að geta ekki haldið áfram að
heimsækja Önnu, heyra hana
segja frá og hlæja með henni því
hún var alltaf í góðu skapi.
Hvíl í friði.
Kristján.
Elsku Anna mín.
Þetta tók ekki langan tíma,
eins og allt annað hjá þér. Þú ert
sú sem manni fannst að yrði alltaf
á meðal okkar. Svo sterk og
traust, en ein af þeim sem ekki
kunnu að hlífa sjálfum sér. Fórst
þetta á hörkunni. Allt lék í hönd-
unum á þér, sauma- og prjóna-
skapur, málaralistin, hamar og
sög, heimilið fallegt og þangað var
alltaf gott og yndislegt að koma.
Smelltir saman höndunum, brost-
ir svo fallega og svo var sest niður
yfir kaffi og kökum. Mikið talað
og hlegið og tíminn flaug. En nú
er tíminn með þér liðinn og bara
farinn.
Elsku kæra Anna, takk fyrir
árin 52.
Gurrý, Deddi, Kristján Ari og
fjölskyldur, þið eruð búin að
missa mikið en eigið góðar og fal-
legar minningar um yndislega
móður, tengdamóður, ömmu og
langömmu.
Kæra vinkona, hvíl í friði.
Jóna Þórunn.
Anna
Kristjánsdóttir
Það var óvænt
og sár fregn sem
barst mánudaginn
23. maí sl. að Ein-
ar Laxness væri
látinn. Þremur
kvöldum áður kvaddi hann okk-
ur, spilafélaga sína, undir mið-
nætti hér í anddyrinu í Grana-
skjóli, glaður og reifur, með sitt
mikla og hýra bros. Hann var
sæmilega ánægður með hlut
sinn þetta kvöld, spilaði og
sagði ávallt af varfærni, tók
ósigri með jafnaðargeði en ynni
hann sóló eða aðrar pottsagnir
lygndi hann aftur augunum, leit
til himins og brosti breitt.
Lomberspilið lærði Einar á
heimili afa síns og ömmu, þar
sem hann ólst upp. Einar Arn-
órsson, afi hans, hafði ánægju
af lomber, spilaði hann tvö
kvöld í viku, í tveimur hópum.
Þar sátu saman þekktir menn í
menningar- og stjórnmálalífi
Reykjavíkur og nutu samvista
yfir þessum leik. Einar yngri
fylgdist með körlunum, lærði
reglurnar og tók í spilið annað
slagið.
Okkar gamli félagi, sr. Sig-
urjón Einarsson, áður prófast-
ur á Kirkjubæjarklaustri, bauð
Einari að koma í hópinn, en
kynni þeirra voru náin og löng.
Þá kom í ljós hvað Einar hafði
mikla ánægju af því að taka í
spil og af þeim félagsskap sem
fylgdi. Yfir spilum var ýmislegt
látið flakka, sagðar sögur og
vitnað til ummæla í bundu og
óbundnu máli eftir tilefnum.
Einar Laxness ákvað, þá
kominn á efri ár, að láta tölvu-
tæknina sem mest fram hjá sér
fara. Það þýddi að hann yrði
ekki kvaddur til funda í klúbbn-
um með tölvuskeyti. Ég varð
þá sem magister ludendi að
grípa símann. Símtöl okkar
áttu til að teygjast verulega.
Einar Laxness
✝ Einar Laxnessfæddist 9.
ágúst 1931. Hann
lést 23. maí 2016.
Útför Einars fór
fram 2. júní 2016.
Nú geymast þau í
minni og ylja þegar
til þeirra er hugs-
að.
Dagskrá spila-
funda er föst og
kaffihlé gefið rösk-
lega hálftíu. Þá var
gaman að ausa af
viskubrunni,
reynslu og þekk-
ingu Einars. Hann
var opinn, hlýr og
skrafhreifinn, en vildi aldrei
hafa neitt illt í tali sínu. Það
var helst að „nauðagrófir“
þjóðmálaskúmar fengju glósur
yfir tevatninu án silkiumbúða.
Það var okkur spilafélögun-
um mikil ánægja að heimsækja
Einar og Elsu. Hús þeirra og
hlýlegt heimili stóð okkur jafn-
an opið, með spilaborðið í stof-
unni, en Elsa tilreiddi okkur
veislu í eldhúsi þegar hlé var
gert og sat með okkur. En nú
verða kaflaskil og þessum leik
er lokið. Söknuður er í sinni en
minningin er svo mild og góð
að við má lifa.
Einar Laxness var vel met-
inn sagnfræðingur. Hann lagði
áherslu á að fræða almenning
svo sem hinar rómuðu alfræði-
bækur hans um Íslandssögu
bera vitni. Um sína daga var
hann þátttakandi í og vitni að
menningarstarfi þjóðarinnar,
gjörkunnugur sögu hennar og
háttum. Það voru sannarlega
forréttindi að eiga hann að vini.
Við félagar Einars þekktum
hann allir áður en hann settist
við spilaborðið. Ég hafði kynnst
honum og fannst gott að eiga
tal við hann.
Jón, bróðir minn, var nem-
andi hans og síðar góður vinur.
Bræðurnir Gunnar og Loftur
Guttormssynir voru samherjar
Einars í samtökum andstæð-
inga hersetunnar á árum áður
og Loftur var kollegi hans og
forseti Sögufélags eins og Ein-
ar. Allir sendum við nú fjórir
Elsu og fjölskyldu þeirra Ein-
ars innilegar samúðarkveðjur.
Við söknum vinar í stað.
Helgi Bernódusson.
Elsku langamma.
Ég man mjög vel
eftir því þegar við
fórum í hjólatúr
þegar ég var lítill með Auði
Ebbu. Það var alltaf gaman hjá
okkur þegar við fórum niður að
læk og gáfum öndunum brauð.
Ég man líka þegar þú málaðir
myndina af mér, mér þykir mjög
vænt um hana. Svo er mér mjög
minnisstætt þegar þú gafst mér
bókina um Fossvoginn. Þú áttir
mörg fyndin dýr í Fossvoginum
og skemmtilegar sögur. Ég man
þegar þú sagðir mér söguna um
uppáhaldsbókina þína um litla
kettlinginn. Það var fyndin saga.
Það var alltaf gaman að hitta þig
og tala við þig, og þú sagðir alltaf
að þú ættir naflann minn.
Ég elska þig, langamma mín.
Þinn Brynjar Bjarmi.
Það er með þakklæti í hjarta
sem við setjum þessi orð á blað,
núna þegar elsku Gunna hefur
kvatt þetta líf. Hún var skemmti-
leg og hlý kona sem átti alltaf
pláss fyrir fólk á öllum aldri, sér-
Guðrún Anna
Thorlacius
✝ Guðrún AnnaThorlacius
fæddist 17. janúar
1931. Hún lést 22.
maí 2016.
Útför Guðrúnar
fór fram 1. júní
2016.
staklega börn í skít-
ugum stígvélum og
kaffiþyrsta full-
orðna og á þeim var
aldrei skortur í
Fossvoginum.
Guðrún Anna var
gift móðurbróður
okkar, Halldóri Geir
Halldórssyni, og
bjuggu þau lengst af
á Fossvogsbletti í
Reykjavík. Lóðin
þar og húsið rann saman við
Skógræktina og allan Fossvogs-
dalinn og þar skapaðist alveg sér-
stök veröld sem hafði sterk áhrif
á ungar sálir og fjöruga krakka.
Fossvogurinn var ein allsherjar-
blanda af skemmtilegri órækt og
skipulögðum reitum, þar sem alls
konar fólk átti kartöflugarða og
rabarbari og rifstré réðu ríkjum.
Það er ekki hægt að minnast
Gunnu án þess að nefna öll dýrin í
lífi hennar og hvernig hún um-
gekkst málleysingjana af kær-
leika og virðingu. Það voru alltaf
dýr í lífinu hennar Gunnu, allar
hænurnar, ungarnir, kalkúnarn-
ir, endurnar, kettirnir og hund-
arnir eru órjúfanlegur hluti af
minningunni um hana. Fyrir
henni voru dýrin ekki skynlausar
skepnur heldur fallegar sálir sem
áttu skilið virðingu og væntum-
þykju af mannfólkinu.
Og það voru ekki bara
skemmtileg dýr í kringum
Gunnu, heldur var alltaf fullt af
fólki á öllum aldri sem lagði leið
sína í Fossvoginn. Gunna var
blessuð af stórum hópi fjölskyldu
og vina sem sóttu í félagsskap
hennar og Geira. Allra næst og
kærust voru auðvitað Auður
Friðgerður dóttir þeirra, Jenni
og krakkarnir allir. Auður og
hennar fólk voru þau sem stóðu í
kringum Gunnu og veittu henni
umönnun og stuðning í skini og
skúrum.
Gunna átti gleði og sorgir í
þessu lífi. Elsta dóttir hennar,
Kristín, sem var allri fjölskyld-
unni svo kær og mikil fyrirmynd í
baráttu sinni við að lifa ríku og
gefandi lífi þrátt fyrir fötlun, var
svipt lífi sínu og frelsi í óskiljan-
legum glæp, rúmlega þrítug að
aldri. Áfallið sem því fylgdi var
auðvitað gífurlegt fyrir fjölskyld-
una og sorgin verið förunautur
síðan.
Við systkinin finnum á þessum
tímamótum hvað við vorum lán-
söm að fá að fá að vera hluti af
undraveröldinni sem umlék
Gunnu og Geira í Fossvoginum,
fá að upplifa sveit inni í miðri
borg og vera hluti af skrautlegu
mannlífi í litla húsinu þeirra og í
töfragarðinum sem umlék þetta
allt. Þar lék Gunna stórt hlutverk
og frá henni stafaði bara góðvild
og hlýja.
Guð blessi minningu Guðrúnar
Önnu Thorlacius.
Unnar- og Tómasarbörn,
Dagný Halla, Kristín
Þórunn, Sveinn Bjarki,
Gunnfríður Katrín og
Jóhannes Þorkell.
Kæra Guðrún.
Ég ætla að setja örfá orð á blað
til að minnast þín nú þegar þú ert
farin héðan af jörðinni. Ég veit að
þú hefur það fínt núna og líður
vel. Ég kynntist þér fyrst þegar
við Auður urðum vinkonur og það
var alltaf jafngaman og sérstakt
að koma í Fossvoginn til ykkar
hjóna. Ég er viss um að þú vissir
lengra en nef þitt náði og alltaf
var jafnspennandi að fá að snúa
bolla og fá þig til að kíkja í hann.
Einu sinni sem oftar vorum við
Auður að fara í ferðalag til Skot-
lands og við komum við í Foss-
voginum og þú kíktir í bollana hjá
okkur. Þú varst ekki nógu ánægð
með það sem þú sást og varst
eitthvað óhress með eitthvað í
sambandi við flugið út. Við vorum
hálfsmeykar en létum sem ekk-
ert væri og þóttumst óhræddar.
En morguninn eftir sváfum við
illa yfir okkur og þutum út á völl,
alltof seinar. Þar komumst við að
því að fluginu hafði seinkað um
tvo tíma svo við náðum því með
glans. En þetta sást þú í bollan-
um kvöldið áður. Þetta dæmi er
eitt af mörgum sem ég hef rekið
mig á í gegnum tíðina varðandi
forspárhæfileka þína. Þú varst
líka berdreymin og flink í að ráða
drauma annarra. En draumurinn
þinn um mig í rauða kjólnum á
enn eftir að rætast og ég mun
minnast þín þegar það gerist. Að
síðustu verð ég aðeins að minnast
á Kanaríferðina okkar í vetur,
þar sem við fórum þrjár saman í
sólina og áttum góða daga. Takk
fyrir samfylgdina þessi ár og
hafðu það gott í Sumarlandinu
með förnum vinum og ættingjum.
Og ekki hafa áhyggjur, við pöss-
um hænurnar.
Ingibjörg Elfa
Sigurðardóttir.
Komið er að leiðarlokum. Í dag
verður kvödd kær samferðamað-
ur, hún „Gunna í næsta húsi“ eins
og við nágrannarnir vorum vön
að nefna hana. Gunna var
ógleymanleg þeim sem kynntust
henni. Hún var listræn og ein-
stakur dýravinur.
Gunna flutti í Fossvoginn
ásamt Halldóri Geir manni sínum
og tveimur dætrum, Kristínu
fimm ára og Auði Friðgerði sem
þá var nýfædd.
Þá var ég 10 ára. Strax mynd-
aðist góð vinátta milli nágranna-
fjölskyldnanna sem aldrei bar
skugga á. Meðal minna bestu
minninga eru í garðinum heima
hjá Gunnu í fallegu trjálundunum
þeirra hjóna sem þau lögðu alúð
við að rækta og veittu gott skjól
þegar sólin skein. Skemmtilegar
fjöruferðir með henni og dætrun-
um út í Nauthólsvík koma einnig
upp í hugann og svo mætti lengi
telja.
Gunna taldi ekki eftir sér að
nostra við búningagerð og förðun
þegar eitthvað stóð til hjá okkur
krökkunum í nágrenninu. Gunna
og Geiri voru einstaklega sam-
hent við ræktun og dýrahald sem
var mjög skrautlegt. Þar var að
finna alls konar fiðurfé og fjór-
fætlinga sem Gunna gerði svo
skemmtileg skil í bók sinni
„Ömmusögur úr Fossvoginum“
sem kom út á síðasta ári.
Það var yndislegt að koma í
heimsókn til Gunnu og fjölskyldu
hennar síðasta haust á Hvolsvöll.
Þangað fluttu þau Geiri til dóttur
sinnar og fjölskyldu fyrir nokkr-
um árum þegar þau brugðu búi í
Fossvoginum vegna heilsubrests.
Það voru hlýjar móttökur sem við
fengum og sérstaklega var
ánægjulegt að sjá hve vel var bú-
ið að Gunnu þar sem hjá henni
mátti sjá margt af því sem hún
hafði skapað og málað í gegnum
tíðina. Þarna voru líka litlir
hænuungar sem hún með aðstoð
tengdasonarins hafði búið skjól í
sínum vistarverum.
Mig langar við leiðarlok að
þakka Gunnu samfylgdina og
sendi mínar innilegustu samúð-
arkveðjur til Halldórs Geirs,
Auðar Friðgerðar, Jens og af-
komenda þeirra.
Auður Sigurðardóttir.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Minningargreinar