Morgunblaðið - 16.06.2016, Síða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. JÚNÍ 2016
✝ Richarður Þórfæddist í
Reykjavík 15. nóv-
ember 1970. Hann
lést á heimili sínu 6.
júní 2016.
Foreldrar hans
eru Ásgeir Stef-
ánsson, f. í Reykja-
vík 18. ágúst 1931,
d. 20. júlí 1994, og
Dóra Georgsdóttir,
f. í Reykjavík 14.
júní 1935.
Richarður varð stúdent frá
Menntaskólanum í Kópavogi
1990. Hann var slökkviliðs- og
sjúkraflutningamaður hjá SHS
frá 1991 til 2007.
Í maí 2009 lauk hann atvinnu-
flugmannsnámi. Hann var þjón-
ustustjóri hjá
Isavia, Reykjavík-
urflugvelli, frá 25.
september 2009 og
nú síðast settur
flugvallarstjóri.
Richarður gekk í
Hjálparsveit skáta í
Kópavogi 1989 og
var formaður 2007
til 2008.
Hinn 5. maí 2005
stofnaði Richarður
fyrirtækið Fjöllin ehf. sem sér-
hæfði sig í ævintýraferðum um
fjöll og jökla. Hafði unun af úti-
veru og fjallaferðum og stund-
aði skíði með vinum sínum.
Útförin fer fram frá Kópa-
vogskirkju í dag, 16. júní 2016,
klukkan 15.
Rikka man ég sem félaga úr
æsku en hann var yngsti strákur
þeirra yndislegu hjóna Ásgeirs
og Dóru sem voru góðir vinir for-
eldra minna, Snæu og Sæma. Ég
var það heppin að fá að njóta
samvista við þau lífsglöðu hjón
og Rikka í sumarfríum á Spáni
og Havaí sem og óteljandi sinn-
um í Bláfjöllum er ég fékk að
koma með á skíði. Að spjalla,
borða eggjasamlokur og drekka
kakó saman í bílnum á milli
brekkuferða var ljúf venja. Við
Rikki rifumst oft og stríddum
hvort öðru óspart, góðlátlega
mestmegnis, í raun eins og sum
systkini gera frekar en vinir. Við
þorðum að rífast um allt og ekk-
ert, var það svo gleymt og grafið
fram að næstu stríðni sem var
óhjákvæmileg. Í ómetanlegum
sumarfríum fjölskyldna okkar
erlendis gátum við Rikki sem
krakkar spilað rommý og önnur
spil endalaust, vildum alls ekki
hætta en vorum samt einnig um
leið ótrúlega pirruð á hvort öðru.
Eftir að við urðum fullorðin sá
ég Rikka minna eins og oft vill
verða, helst er hann kom með
Dóru heim til foreldra minna um
jólin með pakka. Rikki missir
pabba sinn, hann Ásgeir, allt of
snemma í lífinu. Man ég eftir því
að fara í heimsókn upp á spítala
með mömmu og pabba, Ásgeir
mikið veikur en alltaf stutt í
kímnina, Dóra klettur við hlið
hans. Þegar faðir minn Sæmund-
ur féll frá árið 2012 kom Ásgeir
Ásgeirsson, bróðir Rikka, og
elsti sonur Dóru upp á spítala til
að styðja við bakið á mömmu og
okkur systkinunum. Var það lýs-
andi fyrir þessa yndislegu fjöl-
skyldu og órjúfanlegu tengslin
við foreldra mína, þau Sæma og
Snæu.
Rikki var mikill útivistarmað-
ur og eftir að ég og maðurinn
minn stofnuðum ferðaþjónustu-
fyrirtæki endurnýjuðust kynnin
er hann fór í ferðir á okkar veg-
um sem leiðsögumaður. Mér
þykir nú mjög vænt um minning-
arnar er hann stóð á tröppunum
hjá okkur að fá afhenta jeppa-
lykla og tilheyrandi upplýsingar,
þá sá ég reyndar ennþá bara
unga strákinn því þannig þekkti
ég hann. Þó að samverustund-
irnar hafi ekki verið margar á
fullorðinsárunum þá eru þau
tengsl er myndast í æsku sterk.
Faðmlagi og hlýju Rikka í jarð-
arför pabba árið 2012 gleymi ég
seint er við grétum saman, bæði
tvö, í sameiginlegri sorg. Fráfall
Rikka er mikið reiðarslag og
vanmáttur manns áþreifanlegur.
Huggunarorðin virðast fá en ég
trúi því að nú sé Rikki í ástríkum
faðmi pabba síns og öruggt er að
þétt faðmlag fær hann einnig frá
pabba mínum.
Flýg ég og flýg
yfir furuskóg,
yfir mörk og mó,
yfir mosató,
yfir haf og heiði,
yfir hraun og sand,
yfir vötn og vídd,
inn á vorsins land.
Flýg ég og flýg
yfir fjallaskörð,
yfir brekkubörð,
yfir bleikan svörð,
yfir foss í gili,
yfir fuglasveim,
yfir lyng í laut,
inn í ljóssins heim.
(Hugrún).
Elsku hjartans Dóra mín, við
Svenni og mamma sendum þér
og fjölskyldunni innilegar og
hugheilar samúðarkveðjur á
þessum erfiðu tímum. Heiðar-
bæjarfjölskyldan er harmi slegin
og mun standa með ykkur í
hugsun og verki sem endranær.
Guð blessi ykkur og gefi ykkur
styrk.
Stella Sæmundsdóttir.
Richarður Þór
Ásgeirsson
 Fleiri minningargreinar
um Richarð Þór Ásgeirs-
son bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Gunnar Sólnesfæddist á Ak-
ureyri 12. mars
1940. Hann lést 5.
júní 2016.
Foreldrar hans
voru Jón G. Sólnes,
útibússtjóri Lands-
banka Íslands á Ak-
ureyri og alþingis-
maður, f. 30.9.
1910, d. 8.6. 1986,
og Inga Sólnes
húsmóðir, f. 12.8. 1910, d. 11.8.
2013.
Gunnar kvæntist árið 1976
Margréti Sigríði Kristinsdóttur,
hússtjórnarkennara og fv.
kennslustjóra við Verkmennta-
skólann á Akureyri, f. 6.5. 1937.
Fósturbörn Gunnars, börn Mar-
grétar af fyrra hjónabandi, eru
1) Helga Kristín Magnúsdóttir,
f. 29.5. 1957, gift Þorleifi Stef-
ánssyni og börn hennar eru a)
Selma Aradóttir, f. 14.3. 1974,
1970 og Lögmannsstofuna hf.
ásamt bróður sínum, Jóni Kr.
Sólnes hrl., og Árna Pálssyni
hrl. frá 1989. Frá 2008 til dauða-
dags starfaði hann sem hæsta-
réttarlögmaður hjá Pacta-lög-
mönnum á Akureyri. Þá var
hann ræðismaður Frakka á Ak-
ureyri um langt skeið og sæmd-
ur heiðursorðu fyrir störf sín í
þágu Frakklands. Hann var for-
maður Golfklúbbs Akureyrar
1971 til 1974 og 1977 til 1979,
sat í stjórn Íslendings hf. 1978 til
1982, í stjórn Akurs hf. 1975 til
1983, og í varastjórn Lögmanna-
félags Íslands 1979 til 1980.
Gunnar var Íslandsmeistari í
golfi 1961 og 1967. Hann var
sæmdur gullmerki Íþróttasam-
bands Íslands 1985, var heið-
ursfélagi GA og var sæmdur
gullkrossinum, æðsta heiðurs-
merki Golfsambands Íslands, ár-
ið 2005. Gunnar sat einnig í
stjórn NASF, verndarsjóðs
villtra laxastofna.
Utför Gunnars verður gerð
frá Akureyrarkirkju í dag, 16.
júní 2016, klukkan 13.30.
gift Jóhanni Frey
Jónssyni, börn
hennar eru Mar-
grét Tinna, f. 9.5.
1991, d. 16.10.
2012, og Saga Mar-
ie, f. 24.7. 2001. b)
Stefán Grétar Þor-
leifsson, f. 12.2.
1987, hans sam-
býliskona er Mar-
ina Ravn og þeirra
sonur er Bastian
Ravn, f. 17.9. 2015. 2) Hulda
Björk Magnúsdóttir.
Gunnar lauk stúdentsprófi
frá Menntaskólanum á Akureyri
1960 og varð cand. juris frá Há-
skóla Íslands 1968. Ári síðar
varð hann héraðsdómslögmaður
og hæstaréttarlögmaður 1977.
Hann starfaði sem ritari hjá
fjárveitinganefnd Alþingis 1960
til 1967, sinnti síðan ýmsum lög-
mannsstörfum, rak eigin lög-
fræðiskrifstofu á Akureyri frá
Okkur hjónin setti hljóð þeg-
ar við fréttum af skyndilegu
andláti bróður míns. Aðeins
tveimur dögum áður vorum við í
heimsókn hjá honum og frú
Margréti á leiðinni heim frá
Húsavík. Við áttum yndislega
kvöldstund með þeim hjónum,
notalegar samræður yfir góðum
mat, enda eldamennskan eins
og á fimm stjörnu Michelin-veit-
ingastað. Ekki hefði okkur
grunað, að þetta væri í síðasta
sinn sem við myndum eiga
svona samverustund. Kallið
kemur oft að óvörum, og því er
minningin um þetta kvöld afar
dýrmæt. Við svona tækifæri
reikar hugurinn ósjálfrátt til
baka til æskuáranna á Akureyri.
Við Gunnar vorum lengi aðeins
tveir, ég þremur árum eldri, og
lékum við okkur saman með
jafnöldrunum á ytri brekkunni á
Akureyri stríðsáranna. Það
munaði að vísu um árin þrjú, því
að Gunnar bróðir nefndi oft síð-
ar meir, að hann hefði ekki feng-
ið að vera með okkur eldri
strákunum í alvarlegri athöfn-
um. Það leiddi meðal annars til
þess, að hann fór í humátt á eftir
okkur Kolbeini á golfvellinum,
þegar við, um 10 ára gamlir, fór-
um að leika golf eins og feður
okkar. Gunnar þurfti því að
leika hægar, vanda sig meira.
Vegna þessa varð hann að lok-
um miklu betri í íþróttinni en
við félagarnir. Hann varð Ís-
landsmeistari í golfi í tvígang
1961 og 1967, og oft í öðru sæti.
Vorið 1948 fluttum við svo í
Bjarkarstíginn við hliðina á
Davíð Stefánssyni skáldjöfri,
sem við bárum óttablandna
virðingu fyrir. Þá var Jón Krist-
inn, bróðir okkar, nýfæddur, og
kallaði Gunnar bróðir hann Gar-
gon, enda um hraust ungabarn
að ræða, sem þurfti að þjálfa
lungun. Síðan fylgdu hin tvö
systkinin í kjölfarið, Inga 1951
og Palli 1953. Við Gunnar vorum
þannig hálfstálpaðir unglingar,
þegar þrjú lítil systkin höfðu
bætzt við. Við litum að sjálf-
sögðu á okkur sem sjálfskipaða
uppalendur þeirra og vorum
ófeimnir við að siða og tukta þau
til. Það var því oft glatt á hjalla í
Bjarkarstígnum á þessum ár-
um. Ég yfirgaf hreiðrið fyrstur
haustið 1955, og eftir það hitt-
umst við stopult. Ég var farinn
til náms í Danmörku, þegar
Gunnar kom suður til að stunda
nám í lögfræði við Háskóla Ís-
lands 1960. Gunnar settist að á
Akureyri eftir stutta starfsdvöl
í höfuðborginni að loknu námi
og starfaði þar sem lögfræðing-
ur til dauðadags. Lengst af með
yngri bróður okkar, Jóni
Kristni, sem einnig varð lög-
fræðingur. Hann lézt eftir erf-
iðan sjúkdóm 2011, og erum við
því þrjú systkin eftirlifandi, ég,
Inga og Palli. Þótt við Gunnar
bróðir byggjum þannig lengst af
hvor í sínum landshluta, hann
fyrir norðan og ég fyrir sunnan,
reyndum við að hittast sem oft-
ast, og einnig töluðum við reglu-
lega saman í síma alla tíð. Ég
kem til með að sakna mjög þess-
ara samtala okkar, sem voru
fastur hluti tilverunnar. Ég
kveð nú ástsælan bróður og við
Sigríður María vottum Margréti
og öðrum aðstandendum inni-
lega samúð okkar.
Edvarð Júlíus Sólnes.
Æskuvinur minn, Gunnar
Sólnes, hefur kvatt þennan heim
og var lát hans óvænt. Við röbb-
uðum saman fyrir nokkrum
dögum, hann var glaður, reifur
og gamansamur að vanda. Við
hlökkuðum til að njóta samver-
unnar í fjölskylduboði hjá hon-
um og Margréti á Akureyri 17.
júní.
Við kynntumst fyrst sem
stráklingar að leik og vorum ná-
grannar í Holtagötunni á Norð-
urbrekkunni á Akureyri. Gunn-
ar og Sigurður, bróðir minn,
voru jafnaldrar, fæddir 1940, og
við Júlíus, bróðir Gunnars,
þremur og fjórum árum eldri.
Það var mikill samgangur milli
fjölskyldnanna okkar og einlæg
vinátta hefur varað til þessa
dags. Gunnar hafði ekki mikinn
áhuga á íþróttum en fann fljót-
lega fjölina sína þegar hann
fékk að fara með föður sínum
upp á golfvöll á Akureyri. Hann
náði fljótt ævintýralegum ár-
angri, vann hvert mótið af öðru
og varð tvisvar Íslandsmeistari í
golfi ungur að aldri. Hann átti
síðan eftir að vinna ötullega að
uppbyggingu golfíþróttarinnar
og var heiðraður á margvísleg-
an hátt fyrir störf sín og afrek.
Það var einkennandi fyrir
Gunnar að hann tók þessu af
stakri hógværð og flíkaði hvorki
vegtyllum sínum né bikurum.
Gunnar átti létt með nám,
lauk stúdentsprófi frá MA 1960
og lá leiðin síðan í lögfræði í Há-
skóla Íslands þar sem hann lauk
prófi 1968. Hann stundaði síðan
lögfræðistörf, lengst af sem
sjálfstætt starfandi lögmaður á
Akureyri. Hann var virtur og
vel liðinn og starfaði fram til
dauðadags.
Gunnar var bráðgreindur,
skarpskyggn, réttsýnn, hafði
einstaklega ljúfa lund og var
húmoristi af Guðs náð. Þessir
góðu eiginleikar hans hafa
örugglega átt drjúgan þátt í far-
sæld hans í starfi.
Laxveiðar voru Gunnari alltaf
hugleiknar en segja má að hann
hafi alist upp á bökkum Laxár í
Aðaldal
í veiðiferðum með Jóni, föður
sínum, og veiðifélögum hans. Ég
var svo lánsamur að vera veiði-
félagi hans árum saman í Laxá
og víðar. Betri veiðifélaga var
ekki hægt að hugsa sér.
Árið 1972 var mikið gæfuár í
lífi Gunnars en þá kynntist hann
tilvonandi eiginkonu sinni, Mar-
gréti Kristinsdóttur, hússtjórn-
arkennara og síðar kennslu-
stjóra við Verkmenntaskólann á
Akureyri.
Eflaust hefur Margrét eitt-
hvað þurft að skóla piparsvein-
inn til en með frábærum árangri
því að samhent bjuggu þau sér
yndislegt heimili og fjölmargir
hafa notið höfðingsskapar
þeirra og gestrisni í gegnum tíð-
ina. Við Jórunn eigum fjölmarg-
ar yndislegar minningar um all-
ar okkar samverustundir með
Margréti og Gunnari og fjöl-
skyldu þeirra. Við sendum Mar-
gréti og fjölskyldunni innilegar
samúðarkveðjur um leið og við
kveðjum einstakan vin og góðan
dreng.
Guðmundur Oddsson
og Jórunn Jónsdóttir.
Enginn ræður sínu upphafi
eða endalokum, enda reynist
það oft á tíðum ærin glíma, að
vefa í þræðina þar á milli. Á
þessa staðreynd erum við reglu-
lega minnt. Þannig er gangur
lífsins.
Eftir siglingu um lífsins ólgu-
sjó hef ég eignast marga kunn-
ingja, sem mér þykir vissulega
vænt um. „Vinirnir“, eins og ég
skilgreini hugtakið, eru hins
vegar færri, en um leið dýrmæt-
ari. Vinir sem hafa staðið með
manni í lífsins ólgusjó og aldrei
brugðist. Einn þeirra var Gunn-
ar Sólnes. Við bundumst vina-
böndum ungir menn. Í ríflega
hálfa öld hefur aldrei borið
skugga á þá vináttu. Þannig vini
er sárt að kveðja. En ljúfar
minningar eru sárabót.
Fyrr á árum hittust íhalds-
menn, kratar sem sægrænir
framsóknarmenn, en tiltölulega
fáir kommar, í morgunkaffi á
Hótel KEA. Með árunum fækk-
aði í hópnum, þannig að Hótel
KEA hentaði ekki lengur. Þá
færðum við okkur á Bláu könn-
una og nú undanfarin misseri
höfum við átt morgunfundi á
Bautanum. Einn af þeim sem
alltaf mættu, ef þeir mögulega
gátu, var Gunnar Sólnes. Fyrir
nýafstaðna sjómannadagshelgi
lék hann á als oddi.
„Við Margrét erum að fara
vestur að Deplum í Fljótum, þar
sem risið er glæsihótel, til að
hitta Orra og Unni vini okkar“.
Það fór ekki á milli mála, að
Gunnar vinur minn hlakkaði til
fararinnar, en ég fann líka, að
hann var hvíldinni og tilbreyt-
ingunni feginn. En fljótt skipast
veður í lofti. Á sunnudags-
morgninum hringir Margrét og
færir okkur hjónum þá harma-
fregn, að Gunnar hafi látist í
svefni um nóttina.
Upphaflega var það golfið,
sem tengdi okkur Gunnar sam-
an, en þar var hann margfaldur
Akureyrar- og Íslandsmeistari.
En við áttum mörg önnur sam-
eiginleg áhugamál, t.d. laxveið-
ar og góðan mat. Gunnar var
sælkeri, rétt eins og ég. Það
kom því ekki á óvart, að hann
náði takti í lífsgöngunni með
Margréti Kristinsdóttur, sem
kann betur flestum öðrum að
gera góða veislu. Ég og Þórunn
vorum svo lánsöm að eiga þau
að vinum. Við fórum í ferðir um
lönd og álfur ásamt vinafólki
okkar. Einnig fórum við í
ógleymanlegar ferðir um há-
lendi Íslands. Þar naut Gunnar
sín.
Gunnar var ekki vanur því, að
tala frá sér vitið, en kom oft með
óborganleg tilsvör. Rétt eins og
þegar við vorum að stússast í
anddyri hótels á ferð um
Egyptaland og Ísrael. Þá vatt
sér að okkur einn ferðalangur
og spurði: „Strákar, vitið þið
hvar Grátmúrinn er?“. Okkur
varð svaravant í fyrstu, en
Gunnar svaraði loks kíminn:
Hann hlýtur að vera þar sem
bleytan er mest!
Það eru nær 35 ár frá því við
Þórunn stofnuðum sælkera-
klúbb með Gunnari, Margréti,
Vilhelm Ágústssyni og Eddu
konu hans. Við höfum haldið
ótal veislur og við höldum því
áfram, þótt Gunnar hafi yfirgef-
ið sviðið. Þá er ég vís til að
draga fram kaldan sviðakjamma
og vasahníf, rétt til að geta
ímyndað mér svipinn á vini mín-
um Sólnes! Svið voru ekki mat-
ur í hans huga.
Við Þórunn söknum sárt góðs
vinar. En það dugir ekki að
deila við almættið. Kæra Mar-
grét og fjölskylda; megi Guð al-
máttugur veita ykkur styrk á
erfiðum tímum.
Þórunn og Gísli Jónsson.
Við fráfall góðs vinar og fé-
laga, Gunnars Sólnes, streyma
minningarnar fram, allar góðar.
Fyrir um 30 árum síðan ákváðu
nokkrir veiðifélagar úr Laxá í
Aðaldal að hittast eina kvöld-
stund hjá þeim heiðurshjónum
og höfðingjum Gunnari og Mar-
gréti og borða saman gæs. Þetta
var upphaf hinnar árlegu gæsa-
veislu, sem hefur verið haldin æ
síðan. Á meðan Gunnar og Mar-
grét bjuggu í Aðalstræti kom
ekki til greina að halda veisluna
annars staðar. Í nokkur ár eftir
það var hún haldin á heimilum
annarra félaga, en hin síðari ár í
Vökuholti, veiðihúsinu við Laxá
og tekur nú heila helgi. Á þess-
um tíma hefur mikið vatn runnið
til sjávar. Nýir félagar hafa
bæst í hópinn og Mokveiðifélag-
ið fast í rassi varð til. Allnokkrir
laxar hafa veiðst, margar gæsir
matreiddar og borðaðar, brids
spilað, nýjar og gamlar sögur
sagðar og alltaf mikið hlegið.
Stóran þátt í gleðinni átti Gunn-
ar, sem með glaðværð sinni og
skemmtilegum tilsvörum lífgaði
upp á allt í kringum sig.
Gunnar þekkti Laxá eins og
lófann á sér, enda búinn að
stunda þar veiðar frá unga aldri.
Þau Margrét voru dugleg við
veiðarnar, eins og annað sem
þau tóku sér fyrir hendur, og
veiddu vel. Það kom sér vel fyrir
þau, þegar Helga og Þorleifur
gengu í félagið. Það létti róður
og svo var gott að senda
„krakkaskrattana“ út að veiða,
ef „þau gömlu“ vildu lúra aðeins
lengur á morgnana. Gunnar gat
verið snöggur upp á lagið í veið-
inni eins og annars staðar. Eitt
sinn var hann með félögunum
við Höfðahyl, þar sem minnis-
merki stendur um Jakob Haf-
stein og stærsta laxinn, sem
veiðst hefur í Laxá, 36 pund.
Gunnar kastaði í hylinn og setti
í lax. Hann sagði um leið hátt og
snjallt: „Þessi er að minnsta
kosti 36 pund.“ Svo landaði
hann laxinum, hrygnu, sleppti
henni jafnharðan og hvorki vigt-
aði hana né mældi.
Ein saga af Gunnari er sögð í
hverri gæsaveislu og hverjum
veiðitúr, stundum oftar en einu
sinni. Þetta var reyndar fyrir
tíma Mokveiðifélagsins og
Gunnar var við ána síðari hluta
dags með félögunum. Hann tók
með sér nesti eins og oft áður,
en svo bar þó við í þetta sinn, að
kvöldið áður hafði kokkurinn
eldað kótilettur í raspi. Með
sínu lagi tókst Gunnari að fá af-
ganga í nesti. Kótilettur í eitt
box og rabarbarasultu í annað.
Þegar leið á daginn settist
Gunnar upp í bíl og tók upp
nestið. Þar sem hann sat í mak-
indum sínum, dýfandi kótilett-
um í rabarbarasultu, kom Mar-
grét óvænt í heimsókn. Hún las
Gunnari sínum pistilinn, því
þetta var fæði, sem hún taldi á
bannlista fyrir hann. Þar með
var draumurinn búinn og aldrei
slíku vant kom Gunnar ekki
einu sinni upp orði. Með sömu
lagni og hann fékk kótilettur í
nesti, fékk hann kokkinn til að
setja „snísel“ á matseðilinn fyrir
Mokveiðifélagið og það stendur.
Þetta er aðeins brotabrot af
sögum, sem hægt er að segja af
Gunnari, en látum þetta nægja.
Við heyrum Gunnar ekki oft-
ar ganga léttum skrefum inn í
stofuna í Vökuholti, blístra lágt
og heilsa með orðunum: „Halló
bátar, halló skip, hver var að
kalla á Narfa?“ Við eigum eftir
að sakna þess. Við eigum eftir
að sakna Gunnars, en við eigum
hafsjó minninga um góðan
dreng með glettinn svip, sem
verður minnst í gæsaveislum og
veiðiferðum framtíðarinnar.
Kæra Margrét og fjölskylda,
við Mokveiðifélagar vottum
ykkur samúð og biðjum góðan
Guð að vera með ykkur.
Júlíus Björnsson, yfirliði.
Gunnar Sólnes
 Fleiri minningargreinar
um Gunnar Sólnes bíða birt-
ingar og munu birtast í blað-
inu næstu daga.