Morgunblaðið - 09.09.2016, Síða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. SEPTEMBER 2016
✝ Svanur Pálssonfæddist á Akra-
nesi 14. maí 1974.
Hann lést á Há-
skólasjúkrahúsinu í
Lundi 22. ágúst
2016.
Foreldrar Svans
eru Páll Árnason, f.
30.7. 1944 og Bryn-
dís Skúladóttir, f.
10.3. 1945. Systkini
Svans eru Árni vél-
iðnfræðingur, f. 19.7. 1966,
kvæntur Katrínu Jónu Svav-
arsdóttur og Gyða hjúkr-
unarfræðingur, f. 4.1. 1971, er í
sambúð með Hallgrími Birkis-
syni.
Svanur fluttist snemma með
foreldrum sínum til Hafnar-
fjarðar þar sem hann ólst upp
og lauk barnaskóla. Svanur var
um tíma í sambúð með Söru
Frostadóttur og eiga þau eitt
barn saman, Frosta Pál, f. 11.8.
1998. Sara, f. 17.1. 1977, er dótt-
ir Frosta Sæmundssonar og
Dagbjargar Baldursdóttur.
Bæði frá Hafnarfirði en eru nú
búsett í Noregi.
Hann var aðalhönnuðurinn að
„Air Traffic Control Simulators
for ATC training“ sem er þjálf-
unarhermir fyrir flugumferð-
arstjóra og er nú í notkun víða
um heim.
Fyrir ári síðan stofnaði Svan-
ur ásamt félaga sínum, Frosta
Heimissyni, fyrirtækið Velocity
Airport Solutions.
Svanur var fjölhæfur og list-
rænn. Hann var góður skop-
myndateiknari og frábær gít-
aristi. Um skeið stundaði hann
nám við Tónlistarskóla FÍH und-
ir handleiðslu Friðriks
Karlssonar.
Svanur greindist með afar
sjaldgæft krabbamein sem kall-
ast Zesary syndrome. Hann hélt
úti síðu á facebook sem nefndist
Svanur og krabbamennirnir.
Þar greindi hann frá framvindu
sjúkdómsins, samskiptum við
heilbrigðisyfirvöld og miðlaði
upplýsingum frá útlöndum varð-
andi þennan sjaldgæfa sjúkdóm.
Einstök kímnigáfa og gálga-
húmor einkenndi þessi skrif
hans fram á síðustu stund.
Útför Svans fer fram frá Víði-
staðakirkju í Hafnarfirði í dag,
9. september, kl. 13. Jarðsett
verður í Hafnarfjarðarkirkju-
garði.
Svanur kvæntist
Guðnýju Þorsteins-
dóttur, f. 21.6.
1973, í júlí 2012.
Foreldrar Guðnýj-
ar eru Þorsteinn
Sigfússon og Hulda
Petersen. Svanur
og Guðný eiga eitt
barn saman, Þor-
stein, f. 16.7. 2010.
Fyrir átti Guðný
tvö börn sem Svan-
ur gekk í föður stað. Þau eru
Rúnar Steinn Gunnarsson, f.
14.7. 1994, og Kolbrún María
Einarsdóttir, f. 18.12. 2000 .
Svanur lauk stúdentsprófi frá
Verslunarskóla Íslands. Hann
stundaði nám í tölvuverkfræði
við Oslo and Akershus Univers-
ity College. Lauk námi í kerf-
isfræði frá Háskóla Reykjavíkur
árið 2001 og síðan B.Sc. námi í
tölvunarfræði árið 2014.
Hann starfaði sem forritari,
kerfis- og tölvunarfræðingur
hjá Zoom, Ignition Technologies
og Maskinu ehf. Lengst af starf-
aði hann hjá Tern Systems inc.
þar sem hann vann í rúm 12 ár.
Elsku ástin mín, nú ert þú far-
inn frá mér, söknuðurinn er
óbærilegur, ég fann þig svo seint
og þú fórst svo snemma. Við átt-
um aðeins níu ár saman, yndisleg
ár.
Hjarta mitt er brostið.
Betri mann finn ég ekki, þú
tókst börnunum mínum, Rúnari
Steini og Kolbrúnu Maríu, opn-
um örmum, svo flott fyrirmynd,
ég var svo heppin að fá strákinn
þinn, hann Frosta Pál, í mitt líf
og litli prinsinn okkar, hann Þor-
steinn, sem við eignuðumst sam-
an, fyrir þau lifi ég, en nú hafa
þau misst þig.
Elsku Svanur minn, ég veit
ekki hvernig ég á að halda áfram
án þín.
Við vorum svo hamingjusöm
saman, gerðum svo margt
skemmtilegt, áttum samt svo
margt ógert.
Ferðalögin, gítarpartíin, skírn
Þorsteins, ferming stóru
barnanna okkar, brúðkaupið
okkar – þetta eru einstakar
minningar sem við eigum saman,
ég og þú, ástin mín.
Við stóðum svo þétt saman eft-
ir að þú veiktist, sama hvað gekk
á, við stóðum saman. Ég var
ákveðin í að standa þér við hlið,
alltaf, og gerði það þar til hjarta
þitt gaf sig og þú gast ekki meir,
ég vona að þú hafir fundið fyrir
mér því ég stóð við hlið þér og
hélt í þig þar til þú fórst.
Ég veit að þú barðist hart, þú
varst alltaf svo sterkur, þú ætl-
aðir ekki að fara frá okkur strax
en því miður varstu orðinn of
veikur.
Ég vona, ástin mín, að þér líði
betur, en ég veit að söknuður
þinn til okkar er líka óbærilegur.
Við munum hittast aftur, ég
veit það, elsku ástin mín. Ég
elska þig alltaf, þín eina, sanna
eiginkona,
Guðný.
„Ég hélt alltaf að pabbi myndi
deyja þegar ég væri orðinn gam-
all maður,“ sagði 6 ára sonarson-
ur minn með tárvot augu daginn
sem sólin sortnaði fyrir augum
okkar allra. Það varð fátt um
svör hjá afanum sem sjálfur er
orðinn gamall maður og horfir á
son sinn í blóma lífsins hrifsaðan
burt frá börnum, eiginkonu og
öllum sínum framtíðardraumum.
Hví fölnar jurtin fríða
og fellir blóm svo skjótt?
Hví sveipar barnið blíða
svo brátt hin dimma nótt?
Hví verður von og yndi
svo varpað niður í gröf?
Hví berst svo burt í skyndi
hin besta lífsins gjöf?“
(Björn Halldórsson í Laufási)
Við höfum ekki svör við þess-
um spurningum en við höfum von
og trú á líf að þessu loknu. Að
vísu hef ég ekki trú á að Svanur
láti hafa sig í að spila á hörpu
Guði til dýrðar en það kæmi mér
ekki á óvart þótt við fengjum
tölvumerkjasendingar frá Sum-
arlandinu innan tíðar.
Guðný mín, Rúnar Steinn,
Kolbrún María, Þorsteinn og
Frosti Páll. Megi almættið
styrkja ykkur og vernda.
Þökk sé öllum þeim fjölmörgu
sem hafa stutt og aðstoðað Guð-
nýju í þessari erfiðu baráttu.
Páll Árnason.
Í dag er borinn til grafar
elskulegur mágur minn og svili,
Svanur Pálsson, aðeins 42 ára að
aldri, sem er ekki langt lífshlaup
fyrir ungan mann í blóma lífsins.
Við hjónin kynntumst Svani
þegar hann og elsku Guðný, syst-
ir mín og mágkona, fóru að rugla
saman reytum.
Yndislegt að sjá hvað þessi
ungu hjón smullu vel saman og
voru samtaka í lífinu í öllu því
sem þau tóku sér fyrir hendur.
Svanur bjó yfir miklum mann-
kostum sem endurspegluðu frá-
bæran persónuleika hans, hann
var heiðarlegur, óeigingjarn,
hjartahlýr, óendanlega hjálp-
samur, yndislegur faðir og eig-
inmaður.
Það voru ófá mannamótin þar
sem Svanur tók fram gítarinn
sinn og hélt uppi stuði langt fram
eftir nóttu.
Þau voru í blóma lífsins þessi
ungu hjón og framtíðin blasti við
þeim en þá kom stóra höggið inn í
líf þeirra hjóna og gerði lífið
ósanngjarnt og erfitt.
Svanur greindist með illvígt
krabbamein fyrir tveimur árum
og barðist hetjulega gegn þess-
um illvíga sjúkdómi sem við öll
héldum að hann myndi sigrast á
eftir að þau hjónin og börn fluttu
búferlum til Lundar í Svíþjóð í
júlímánuði síðastliðnum. Kallið
kom þann 22. ágúst síðastliðinn
og lést hann á sjúkrahúsinu í
Lundi í faðmi eiginkonu, barna
og fjölskyldu þann dag.
Lát hans skilur eftir stóra
eyðu í lífi okkar allra. Í kjölfar
slíkra atburða spyr maður sig
hvers vegna hann, sem átti allt
lífið framundan með eiginkonu,
börnum og fjölskyldu og átti svo
miklar framtíðarvonir. Slíkum
spurningum verður ekki auð-
svarað.
Huggunin á þessari kveðju-
stund er sú trú okkar allra að við
eigum eftir að hitta hann aftur.
Það er svo margt sem kemur
upp í hugann á svona stundu, það
er svo óraunverulegt og skrýtið
að þú sért farinn frá okkur.
Takk fyrir allar góðu stundirn-
ar sem við áttum saman, elsku
Svanur.
Minning Svans er ljós í lífi
okkar sem eftir lifum.
Elsku hjartans Guðný mín,
Rúnar Steinn, Frosti Páll, Kol-
brún María og Þorsteinn, for-
eldrar, systkini og ættingjar.
Megi góður Guð veita ykkur
styrk í þessari miklu sorg, halda
utan um ykkur og styðja.
Rafn og Katrín.
Sumt fólk hefur eitthvað sér-
stakt við sig. Svanur var þannig.
Hann hafði svo sannarlega eitt-
hvað sérstakt við sig. Frá því að
við hittumst fyrst þegar hann
birtist með jólapakka handa
krökkunum mínum, sem hann
hafði þá aldrei hitt, hefur hann
átt sérstakan stað í hjarta mínu.
Ekki fyrir það að vera litli bróðir
mannsins míns, frábær gítarleik-
ari, teiknari, töffari eða tölvu-
maður af bestu gerð heldur fyrir
að vera hann sjálfur.
Síðustu átján árin höfum við
Svanur fylgst að í lífinu, minning-
arnar um hann eru ótalmargar
og allar góðar. Ég sé hann fyrir
mér hlaupandi á eftir Frosta Páli
úti á róló, einstakir félagar þar á
ferð.
Ég man hann líka spilandi á
gítar með pabba sínum sem spil-
aði á píanóið, en þá voru þeir ekki
endilega alltaf að spila sama lagið
en samt saman. Ég minnist dags-
ins sem Hildur Bryndís var
skírð, hvað hann var alsæll með
það að vera beðinn um að vera
guðfaðir hennar. Hann hélt að
hann hefði fengið titilinn því að
Gyða bjó þá í útlöndum en ekki
fyrir eigin verðleika sem var auð-
vitað bull.
Ég minnist líka stolta pabbans
með Þorstein á handleggnum og
umhyggjusama fjölskyldu-
mannsins með Guðnýju sinni og
krökkunum þeirra. Ég hugsa um
brúðkaupsdaginn þeirra, þar
sem hann var svo ástfanginn og
glaður með hamingjublik í brúnu
augunum. Ég rifja líka upp með
aðdáun hvernig hann barðist við
krabbameinið og velti því fyrir
mér hvernig honum tókst alltaf
að halda öllum í kring um sig ró-
legum og vongóðum með bjart-
sýni og einstakt skopskyn að
vopni.
Eftir sit ég slegin yfir órétt-
læti lífsins en um leið full þakk-
lætis yfir því að hafa haft þennan
góða mann í mínu liði í lífinu.
Katrín Jóna Svavarsdóttir.
Hvílíkur harmdauði er það
þegar ungur maður í blóma lífs-
ins er hrifinn frá fjölskyldu sinni
og vinum. Engin orð fá huggað í
slíkum harmi.
Svanur stendur sterkur í
minningunni – fallegur, bros-
mildur, kíminn, fyndinn, stund-
um kaldhæðinn á sinn ljúfa hátt.
Eldklár, nákvæmur, fljótur að
hugsa og átta sig. Músíkalskur
með eindæmum, hrókur alls
fagnaðar í vinahópi með gítarinn
sinn. Hann er litli bróðursonur
minn.
Minningarnar raðast eins og
perlur á band. Ég minnist lítils
kúts sem var yngstur af sex
börnum í systkina- og frænd-
systkinahópnum sem var svo ná-
inn, en fjölskylda mín og fjöl-
skylda bróður míns bjuggu í
nábýli þegar hann var að vaxa úr
grasi. Svanur var yngstur og hin
fimm ásamt hundinum Spora
gættu hans vel og hann var ekki
fyrr farinn að standa í fæturna
en hann fór að elta hópinn á sín-
um stuttu fótum og gaf ekkert
eftir.
Hann gafst aldrei upp hvort
sem það var nú að halda sér vak-
andi þar til mamma og pabbi
kæmu heim eða skrifa orðið
kappakstursbíll, sem hann lang-
aði svo að skrifa þó hann kynni
það ekki þriggja ára gamall – en
ekki gafst hann upp og það tókst
að skrifa þetta langa orð. Hann
horfði lengi fullur aðdáunar á
fyrsta orðið sem hann gat skrif-
að.
Kannski var þetta orð fyrir-
boði þess að hann fór svo hratt
gegnum lífið.
Hann skaraði svo fram úr í
námi að reynt var að kaupa hann
til starfa áður en hann gat lokið
námi í tölvunarfræðum.
Það var yndislegt að fylgjast
með þegar hann kynntist loksins
ástinni sinni. Þarna var hún kom-
in stoð hans og stytta, hún
Guðný. Þau fengu allt of fá ár
saman. Það var aðdáunarvert að
sjá hve sterk og bjartsýn hún var
gegnum öll veikindin hans.
Það er stundum sagt að það
sjáist vel hvern mann fólk hefur
að geyma þegar það gengur
gegnum erfiðleika. Þar sýndi
Svanur eindæma styrk. Hann bjó
til fésbókarsíðu þar sem hann
bauð fjölskyldu og vinum að vera
og svo sendi hann nákvæmar
upplýsingar um stöðu sjúkdóms-
ins, lækningaaðferðir, lyf og allt
sem að veikindunum sneri eins
og hann væri sérfræðingurinn en
ekki sjúklingurinn. Alltaf með
léttum húmor, endalausri bjart-
sýni og þrautseigju leiddi hann
fólkið sitt gegnum þrautagöngu
sína af einstakri alúð og gætti
þess að fólk færi ekki í ótta og
áhyggjur. En það fór þó svo að
hann varð að láta undan. Hvílík-
ur harmdauði fyrir allt hans fólk.
En minningin um einstakan og
ljúfan dreng lifir og gefur fólkinu
hans kraft til að lifa áfram.
Ég ásamt börnum mínum
Frosta, Herdísi og Friðriki Snæ
sendi innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Hólmfríður Árnadóttir.
„Ég vil kynnast manni sem á
borðstofuborð og kann á gítar.“
Þessa setningu heyrðum við
Guðnýju frænku segja í einu
matarboðinu. Stuttu síðar var
farið í útilegu um verslunar-
mannahelgi í Fljótshlíð. Þar beið
hann Svanur eftir henni og stóðst
þær kröfur og miklu meira til.
Minningarnar sem við áttum
öll saman geymum við sem dýr-
gripi, en þær voru ófáar útileg-
urnar, matarboðin og samveru-
stundirnar sem við áttum saman
frændsystkinin og makar. Svan-
ur lék á als oddi á þessum stund-
um og hélt stuðinu uppi með gít-
arspili og söng. Svanur naut þess
að borða góðan mat sem hann
hafði gaman af að undirbúa. Að
sitja með þeim hjónum í góðu
matarboði með ljúfan drykk var
yndislegt, eftir svona boð var
maður yfirleitt með harðsperrur
í maga og andliti eftir mikinn
hlátur. Þau áttu svo einstaklega
vel saman, Guðný frænka okkar,
og Svanur. Hún fljúgandi fiðrildi,
en hann akkerið sem hélt í við all-
ar hennar hugmyndir þannig að
jafnvægið á milli þeirra var full-
komið.
Það er sárt að sjá á eftir góð-
um vini okkar í blóma lífsins, síð-
ustu mánuðir hafa verið erfiðir
fyrir fjölskylduna og okkur öll.
Söknuðurinn er mikill hjá okkur
öllum en við erum svo þakklát
fyrir ómetanlegan vinskap sem
við áttum með Svani öll þessi ár.
Okkar innilegustu samúðar-
kveðjur til Guðnýjar, barnanna
þeirra, foreldra og systkina.
Að eiga vin
er að standa ekki einn
þegar eitthvað bjátar á.
Að eiga vin
er líka gleði á góðri stund
gæfa í hversdagsleikanum.
Að eiga vin
er því gulli betra.
Því sannur vinur
stendur ætíð kyrr
án þess að reikna kostnaðinn
þegar aðrir hverfa á braut.
Að eiga ekki vin
er að eiga minna en ekki neitt.
(Janus Hafsteinn Engilbertsson)
Jóhanna og Pétur
Guðrún og Þröstur
Brynja og Guðmundur
Nína og Ómar
Elsku vinur.
Að setja niður á blað orð til að
kveðja þig er erfiðara en tárum
taki. Barátta þín við þennan ill-
víga sjúkdóm var erfið og tók þig
alltof snemma frá okkur. Með
trega í hjörtum okkar stöndum
við andspænis sorginni sem hef-
ur hellst yfir okkur. Söknuðurinn
er mikill og minningar um góðan
vin hlaðast upp í hugskotum okk-
ar.
Svanur vinur okkar var ein-
stakur vinur sem auðvelt var að
láta sér þykja vænt um. Kynni
okkar voru allt of stutt en gleði-
leg voru þau. Minningin um þig
er eitthvað sem við munum alltaf
geyma.
Þau voru ófá kvöldin sem við
sátum saman, hlógum og sungum
fram á nótt, þar sem þú spilaðir á
gítarinn eins og þér einum var
lagið. Ofarlega í huga okkar er
óvissuferðin góða sem við fórum í
hérna um árið með góðum vinum
þar sem við enduðum í Nauthóls-
vík, sátum á ströndinni, kveikt-
um varðeld og þú með gítarinn,
þessi dagur var ógleymanlegur
og mun lifa með okkur að eilífu.
Harmur okkar felst í því sem
aldrei verður og við grátum yfir
þeim minningum sem við fáum
ekki að skapa en leitum huggun-
ar í þeim sem við áttum.
Svanur okkar stóð sig eins og
hetja í veikindum sínum. Með
bjartsýni og húmor og ekki síst
æðruleysi vann hann hverja orr-
ustuna á fætur annarri. Að lokum
höfðu veikindin betur. Fyrir okk-
ur var Svanur sannkölluð hetja.
Að lokum kæri vinur:
Kallið er komið
komin er nú stundin,
vinaskilnaður viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem)
Elsku Guðný, börn og fjöl-
skylda, okkar hugur okkar er hjá
ykkur á þessum erfiðu tímum og
sendum við ykkur okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Ykkar
Olga og Hannes.
Kæri vinur.
Nú er komið að kveðjustund,
hetjulegri baráttu er lokið.
Svanur vinur okkar er farinn á
vit forfeðra sinna og skilur hann
eftir stórt skarð sem ekki er
hægt að fylla. Vissulega milda
allar góðu minningarnar söknuð-
inn.
Við kynntumst í Engidals-
skóla þar sem við vorum bekkj-
arbræður.
Við lékum okkur saman í
hrauninu og byggðum okkur
draumahallir og brölluðum ým-
islegt saman. Á þessum árum
mynduðum við sterk tengsl vina
sem aldrei hafa rofnað.
Svanur var traustur vinur og
honum var margt til lista lagt.
Hann var sjálfnuma á gítar,
teiknaði listavel, honum gekk vel
í skóla og var skemmtilegur ung-
ur drengur.
Þegar kom á unglingsárin og
námsárin urðu skemmtanir
nokkuð fyrirferðarmiklar hjá
okkur félögunum: útihátíðir, tón-
leikar, kosningavökur, menning-
arferðir í miðbæ Reykjavíkur og
fleira í þeim dúr.
Heimili foreldra Svans var
ávallt opið fyrir okkur strákana
og eigum við ófáar minningar
þaðan. Svanur var hrókur alls
fagnaðar í gleðskapnum, spilaði á
gítar og ekki var verra þegar
Páll, pabbi hans, settist við pí-
anóið og Gyða systir hans tók
lagið.
Það var ekki laust við að Svan-
ur fengi of mikla athygli út á
hæfileika sína með gítarinn og
vorum við félagarnir ekki alltaf
sáttir við það.
Hann var mjög flinkur við að
spila og kaus þá oft að spila lög
sem enginn annar gat sungið svo
hann ætti sviðið og enginn annar.
Þetta skapaði gjarnan ákveðna
togstreitu og öfund í hópnum og
reyndum við stundum að fela gít-
arinn hans til að jafna leikinn.
Það sem meira en annað gerði
okkur að félögum og vinum voru
skoðanir okkar á lífinu og náung-
anum, lífsviðhorfið og þá ekki síst
pólitíkin þar sem skoðanir okkar
voru oftar en ekki á öndverðum
meiði við ríkisstjórnir þess tíma.
Við vorum svo heppnir að ná
síðustu árum Alþýðubandalags-
ins í Hafnarfirði og kusum flokk-
inn til valda í bænum árið 1994.
Það var sætur sigur og eftir-
minnileg kosninganótt.
Þó svo að við höfum sést
sjaldnar hin seinni ár þá var það
sem við breyttumst aftur í ung-
linga þegar við loksins hittumst.
Það var eins og ekkert hefði
breyst, alltaf sami hugurinn.
Það tók Svan langan tíma að
finna lífsförunaut en þegar hann
fann Guðnýju vissum við vinirnir
að hún væri sú eina rétta fyrir
hann.
Þau bjuggu sér til yndislegt
heimili fyrir sig og börnin. Okkur
er sérstaklega minnisstætt þegar
við félagarnir steggjuðum Svan
fyrir brúðkaup þeirra Guðnýjar
þar sem við áttum frábæran dag
saman og var hápunktur ferðar-
innar heimsókn til Gyðu. Allir
drengirnir voru drifnir á hestbak
og svo var okkur boðið til veislu á
eftir.
Fráfall vinar okkar, þessa
góða drengs, er okkur æsku-
félögunum og fjölskyldum okkar
mikið áfall. Við vottum þér okkar
dýpstu samúð, elsku Guðný, takk
fyrir að vera kletturinn hans
Svans.
Þú ert hetjan okkar. Elsku
Rúnar Steinn, Frosti Páll, Kol-
brún María og Þorsteinn, Páll,
Bryndís, Árni, Gyða og fjölskyld-
ur, við vottum ykkur okkar
dýpstu samúð.
Hann var numinn til himnaskara
hvar hann tilbiður sinn lausnara
þar enginn grátur mæðir meir,
Krists undir merkjum kröftugt barðist,
kórónu hreppti því hann varðist,
Sæmundur Klemensson ei deyr.
(Höf. óþekktur.)
Megi minningin um góðan vin
og vináttu lifa. Kveðja,
Sigþór, Frosti og fjölskyldur.
Svanur Pálsson