Morgunblaðið - 10.09.2016, Page 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 10. SEPTEMBER 2016
✝ Anna MaríaSveinsdóttir
fæddist 26. sept-
ember 1948 í
Kirkjuhvoli á
Stöðvarfirði. Hún
varð bráðkvödd 26.
ágúst 2016.
Foreldrar henn-
ar voru Þórey Jóns-
dóttir frá Steina-
borg, f. 11. október
1913, d. 16. apríl
1973, og Sveinn Ingimundarson
frá Djúpavogi, f. 15. janúar
1913, d. 12. febrúar 1984. Þau
eignuðust einnig Jón f. 14. febr-
1971. Anna María ólst upp á
Stöðvarfirði hjá fjölskyldu sinni,
en fór 16 ára gömul í
Húsmæðraskólann á Blönduósi.
Hún vann um árabil í frystihús-
inu á Stöðvarfirði, bókasafninu
og apótekinu og einnig í Grunn-
skólanum á Fáskrúðsfirði, sat
lengi í svæðisstjórn fatlaðra á
Austurlandi og var formaður
um skeið, í heilbrigðisnefnd Fá-
skrúðs- og Stöðvarfjarðar og
var formaður þar um árabil.
Verkalýðsbaráttan var henni
hugleikin og skipaði hún for-
ystusveit verkalýðsfélagsins í
heimabyggð. Anna María var
þekkt af áhugamálum sínum,
sérstaklega bútasaumi í sam-
félagi með vinafólki á Stöðv-
arfirði og nágrannabyggðum.
Útför Önnu Maríu fer fram
frá Stöðvarfjarðarkirkju í dag,
10. september 2016, klukkan 14.
úar 1944, d. 12. júlí
2007, og Antoníu, f.
10. janúar 1952.
Anna María giftist
3. desember 1967
eftirlifandi eig-
inmanni sínum,
Hrafni Baldurssyni,
f. 19. nóvember
1946. Þau eignuð-
ust Þóreyju, f. 5.
febrúar 1968, d. 4.
maí 1974.
Anna María og Hrafn bjuggu
saman fyrst á Norðfirði, en
fluttu fljótlega á Stöðvarfjörð
og byggðu sér húsið Rjóður árið
Ég man það eins og gerst hafi
í gær þegar við ferðuðumst sam-
an á æfingar tvisvar í viku í tæp
tvö ár ásamt honum Guðmundi
Arnþóri. Þú varst alltaf mætt á
undan okkur á Brekkuna og
beiðst eftir okkur tilbúin með
fullan poka af Góu-kúlum. Um-
ræðurnar sem litu dagsins ljós
voru meiriháttar. Mér er það
minnisstæðast þegar Guðmund-
ur reyndi að finna lausnina á
hækkandi sjávarmáli, hann
komst að þeirri niðurstöðu að
búa til risastóra skál og festa
hana í geimflaugar og fljúga
sjónum bara út í geim, það væri
nóg pláss í geimnum fyrir allan
þennan sjó. Þegar hann lauk
þessari hugmynd man ég að ég
hugsaði, hvað með að ríka fólkið
geri þetta bara en þú, Maja mín,
reyndir að útskýra fyrir okkur
að þetta væri nú hægara sagt en
gert. Það sem mér finnst svo
frábært við þessar ferðir nú í
dag er að þú kenndir okkur svo
margt, en á sama tíma tókstu
bara þátt í skrýtnu umræðunum
sem þessir ungu herramenn létu
sér detta í hug. Hláturinn og
umhyggjan sem fyllti bílinn á
þessum ferðum okkar mun alltaf
eiga fastan stað í huga mínum.
Ég get nú ekki sleppt því að
minnast endapunktanna, já og
hreindýrapatésins og hrúta-
berjasultunnar, sem ég gat stól-
að á að fá hver einustu jól. Ég
man fyrstu jólin sem pabbi lét
þig hafa af hreindýrinu sem
hann hafði veitt um haustið og
þú lofaðir honum að þú gæfir
honum nú að smakka að pa-
téinu.
Þú komst svo rétt fyrir jól
með 2 stór álform af kæfu og
tvær krukkur af sultu. Hakan á
pabba ætlaði ekki að hætta að
síga þegar þú réttir honum
þetta. Við sátum svo fjölskyldan
saman og úðuðum þessu í okkur
öll jólin.
Þú hafðir eina ósk sem þú
vildir að yrði uppfyllt í útförinni
þinni og það var að lagið Skín í
rauða skotthúfu yrði sungið af
kirkjukórnum þegar þú værir
borin til grafar. Þú sagðir að þér
þætti þetta svo fallegt lag og
eftir því sem tíminn líður, á
þetta lag bara betur og betur
við þig. Þú varst alltaf svo glað-
leg og yndisleg hvar sem þú
komst, það ljómaði af þér gleðin.
Þessar sögur lýsa þér ágæt-
lega. Þú varst alltaf tilbúin að
gera hvað sem er fyrir fólkið í
kringum þig án þess að fá nokk-
uð í staðinn en ef einhver gerði
eitthvað, þótt það væri varla fyr-
ir þig þá varðstu að launa það
tvöfalt til baka.
Takk fyrir allt, Maja mín. Ég
myndi svo gjarnan vilja vera
viðstaddur útförina en ég er
ennþá að elta fótboltann sem þú
studdir mig alltaf til að elta.
Þinn einlægur
Sólmundur Aron
Björgólfsson.
Ég var á leiðinni í skírnar-
veislu þegar bróðir minn hringdi
til að segja mér að Maja okkar
væri dáinn. Það er svo skrítið og
svo sorglegt þegar fólk kveður
okkur svona skyndilega, hún fór
í berjamó og kom ekki til baka.
Við Maja vorum búnar að vinna
saman í mörg ár, fyrst í frysti-
húsinu og svo í grunnskólanum
þar sem hún vann á bókasafninu
og í afleysingum við önnur störf.
Maja hætti að vinna í vor, síðan
þá hef ég oft hugsað hvort ég
eigi virkilega að fara ein á
starfsdaginn hjá AFL í haust en
þangað fórum við Maja vanalega
saman ásamt Kiddu sem er líka
hætt skólastörfum, en ekki
grunaði mig að við fengjum ekki
að njóta nærveru Maju oftar, á
öðrum stöðum en þar. Þegar var
lítið að gera í vinnunni og Maja
var á bókasafninu fór ég oft nið-
ur og spjallaði við hana, ekki
síst ef mér lá eitthvað á hjarta,
því við Maju gat ég talað um
nánast allt. Þegar ég strýk ljósa
kollinn hans litla Aðalsteins
Bjarts verður mér oft hugsað til
Maju sem iðulega klappaði á
kollinn á honum og sagði „Hvað
segir ljúfur minn í dag?“. Nú er
hún Maja komin til Þóreyjar
sinnar sem hún saknaði alltaf
svo sárt.
Elsku Maja mín, þín verður
sárt saknað.
Elsku Hrafn, Ásta Snædís,
Kristján og aðrir aðstandendur,
við vottum ykkur dýpstu samúð,
megi Guð styrkja ykkur á þess-
um erfiða tíma.
Eva María og fjölskylda,
Sindrabergi.
Elsku hjartans yndislega
Maja okkar, yndislegri mann-
eskju er vart hægt að hitta á
lífsleiðinni, hún hlúði vel að vin-
um sínum og ættingjum, alltaf
voru faðmlög og kossar á kinn
ef hún hafði ekki séð okkur í
nokkra daga. Hún átti alltaf fal-
leg orð til að gleðja mann með.
Daginn fyrir andlát hennar
settist hún hjá mér með kaffi-
bolla, þar sem ég var að næra
mig í vinnunni. Spjölluðum við
um daginn og veginn. Svo segir
hún, mikið lítur þú vel út, Rósm-
arý mín, ég leit upp og svaraði,
æ, takk elskan mín, eins og ég
er eitthvað þreytt og úfin. Já, en
hjartanu þínu líður svo vel að
það skín úr augunum á þér, seg-
ir hún þá.
Þessi fallegu orð mun ég
geyma í hjartanu mínu ásamt
öllu því sem hún sagði og gerði
fyrir okkur.
Börnin mín eru svo heppin að
hafa átt hana Maju sem frænku
og vinkonu og áttu þau sinn stað
í hjarta hennar og þau hana í
sínu hjarta. Einstök og falleg
vinátta er það sem lýsir henni
best.
Bútasaumsteppi fengu báðir
drengirnir mínir í fermingar-
gjöf, teppin fylgja þeim með
góðri minningu um yndislegu
Maju frænku sem elskaði búta-
saum.
Hreindýrapaté-ið með hrúta-
berjahlaupinu og endapunktarn-
ir á jólunum, keyrsla á fótbolta-
æfingar, fróðleikur á
bókasafninu, faðmlög ásamt
endalausri ást og umhyggju,
þetta eru bara smá brot af
hennar þátttöku í lífi mínu og
barnanna minna.
Elsku Hrafn, Kristján, aðrir
ættingjar og vinir, við vottum
ykkur okkar dýpstu samúð.
Rósmarý Dröfn, Jón, Sól-
mundur Aron og Hanna Dís.
Þegar Hrafn Baldursson,
maður Önnu Maríu Sveinsdótt-
ur, sem kvödd er í dag, hringdi í
mig um miðja nótt vissi ég strax
að eitthvað alvarlegt hafði gerst.
Þeir sem þekktu þau hjón vita
að Hrafn var alla jafna ekki á
fótum kl. 3 að nóttu. Enda kom í
ljós að verið var að leita að
Önnu Maríu og skömmu síðar
fannst hún látin. Hún hafði lagt
af stað í berjamó um miðjan
dag, sem var daglegt brauð hjá
henni um þetta leyti árs en orðið
bráðkvödd skömmu eftir að hún
steig út úr bíl sínum.
Áratuga vinátta mín og þeirra
hjóna var með þeim hætti að
aldrei bar skugga á. Ég kom
reglulega á heimili þeirra og
naut samveru og góðra veitinga.
Mæja, eins og hún vildi láta
kalla sig, var afburða kokkur og
og naut þess að stjana við sitt
fólk, eiginmann og vini. Við
Mæja áttum sameiginlegt
áhugamál sem var íslensk og sí-
gild tónlist og fórum við oft
saman á tónleika, hvort sem það
var á Eskifirði, Djúpavogi eða
annars staðar á Austurlandi.
Það voru ánægjustundir og
treystu vináttuböndin enn frek-
ar.
Ég minnist líka margra ára
samstarfs þegar Mæja var for-
maður heilbrigðisnefndar Fá-
skrúðsfjarðarsvæðis. Henni féll
helst aldrei verk úr hendi, ef
hún var ekki að útbúa kræs-
ingar eða að stjana við aðra var
hún að sauma bútasaum, á því
sviði var hún listakona.
Á mínu heimili hanga þrjú
listaverk hennar uppi á vegg
auk borðdúka sem alltaf eru
settir upp fyrir jólin. Mæja naut
þess að gefa þessi verk sín og
eru ófáir sem eiga teppi og aðra
muni frá henni.
Og svo reyndist hún mörgum
börnum sem besta amma, ekki
síst honum Kristjáni sem kallaði
hana ömmu sína enda ákaflega
kært með þeim alla tíð. Þau
hjón urðu fyrir þeim mesta
harmi sem nokkur getur orðið
fyrir, að missa unga dóttur úr
ólæknandi sjúkdómi. Það hjar-
tasár bar Mæja til hinstu stund-
ar.
Öll þau börn sem hún sýndi
ástúð minnast hennar með
þakklæti. Mæja gat verið nokk-
uð skaprík en ávallt sanngjörn
og stóð ætíð með þeim sem
minna máttu sín. Hún var stolt
af því að vera afkomandi Hans
Jónatans, sem segja má að hafi
verið fyrsti flóttamaðurinn sem
kom hingað til lands.
Með sorg í hjarta kveð ég
kæra vinkonu sem fór frá okkur
allt of snemma. Ég sendi Hrafni
vini mínum og öllum ættingjum
Önnu Maríu samúðarkveðjur.
Hákon Hansson.
Stórt skarð var höggvið í litla
samfélagið okkar á Stöðvarfirði
og hér allt um kring þegar
Mæja okkar féll skyndilega frá.
Þessi yndislega kona með sitt
stóra hjarta sem rúmaði öll
börnin í þorpinu og fleiri til hef-
ur verið kölluð til annarra
verka.
Það er erfitt að kveðja og svo
ótal margt að þakka. Vinskapur
fjölskyldna okkar nær lengra en
mitt minni nær til og helstu
bernskuminningarnar eru úr
Rjóðri og Kirkjuhvoli þar sem
við systkinin vorum heimagang-
ar og mikill samgangur á milli
heimilanna.
Eftir að Mæja og Hrafn
misstu Þóreyju sína héldum við
Sóli okkar striki og vöndum
komur okkar til þeirra sem fyrr.
Mamma fékk bágt fyrir frá konu
í þorpinu fyrir að leyfa okkur
það, því það myndi ýfa upp sárin
við barnsmissinn. Ég gleymi
aldrei þegar ég ræddi þetta við
Mæju fyrir mörgum árum. Hún
var snögg upp á lagið, stoppaði
við það sem hún var að gera og
sagði með sinni einstöku
áherslu: „Solla, ef ég hefði ekki
haft ykkur Sólmund á þessum
tíma, hefði ég farið yfir um.“
Í Rjóðri var margt brasað,
þau voru ófá blómahengin sem
við krakkarnir hnýttum í eld-
húsinu og alltaf var Mæja tilbú-
in til að mæla fyrir nýju þegar
eitt var búið. Þegar Mæja fékk
okkur Sóla til að myndskreyta
forstofuna í Rjóðri að vild sat
hún og las Bangsímon af inn-
lifun þar sem hver karakter
hafði sína eigin rödd. Að sjálf-
sögðu fengum við góðgæti með.
Mæja hafði mjög sterka
ástríðu fyrir áhugamálunum sín-
um og það var unun að hlusta á
hana tala um matseld, búta-
sauminn, berjatínsluna og allt
það sem brann á henni. Þegar
ég var að vandræðast á bóka-
safninu að finna mér einhvern
krimma gat Mæja alltaf gefið
mér góð ráð.
Hún hafði sterkar skoðanir og
lá ekki á þeim, ákveðin, fylgin
sér og hafði einstakan húmor
fyrir sjálfri sér. Hún hrósaði af
einlægni og þegar einhver var í
nýrri flík eða með fallegt skart
var hún ekki spör á hrósið. Þeg-
ar ég fékk fréttirnar af að hún
væri farin hugsaði ég ósjálfrátt:
„ég var ekki búin að sýna henni
hálsmenið sem ég keypti í Finn-
landi“.
Ég þakka fyrir allar samveru-
stundir, alla hlýjuna, alla enda-
punktana, öll eldhúsráðin og allt
hitt. Það er tómlegt í skólanum
og einhvern veginn finnst okkur
við alltaf eiga von á þér inn um
dyrnar. Elsku besti Hrafn, og
allir í nánasta hring, innilegar
samúðarkveðjur.
Solveig Friðriksdóttir
(Litla Solla í Sunnuhvoli).
Harmafregn laust hugann og
það húmaði að í hjartans innum.
Orð skáldsins góða: „Skjótt
hefur sól brugðið sumri“, berg-
máluðu fyrir eyrum mér þegar
hin bjarta ævisól Önnu Maríu
var svo skyndilega að viði geng-
in.
Sólu vermd er minningin mæt
um konu margra yndislegra eðl-
iskosta sem hvarvetna lýsti af.
Hún var einstaklega elskurík í
framkomu og gædd ríkri rausn
og það gilti um þau hjón bæði.
Anna María hafði á sér sér-
staklega gott orð fyrir verklagni
og lipurð hvar sem hún lagði að
hug og hönd.
Ég átti hjá þeim hjónum
marga hugljúfa stund. Hún
Anna María var bæði glaðlynd
og góðlynd um leið, gefandi var
að sækja hana heim og hvenær
sem fundum okkar bar saman
var brosið yljandi og bjart.
Anna María var vinstri sinnuð
félagshyggjukona og þar átti ég
einlægan trúnað og samfylgd
um árin mörg.
Hún gegndi einnig vökulu
starfi fyrir samtök öryrkja og
ekki amalegt sem þar unnum þá
að málum að eiga hana að
eystra, greind hennar og gjör-
hygli nutu sín þar vel. Hún
Anna María var bæði kímin og
orðheppin og mér er einkar
hugstætt tilsvar hennar í salt-
húsinu á Stöðvarfirði, þegar ég
kom þar eitt sinn og fékk hlýtt á
hljóðskraf samstarfskvenna
hennar þegar ég birtist: „Þarna
kemur þinn maður, Anna
María“ og hún eldsnöggt: „Eins
og ég viti það ekki, hann svaf
hjá mér í nótt.“ Og þær hinar
snöggþögnuðu, en ég hafði þá
eins og svo oft gist hjá þeim
Hrafni, þar sem gestrisnin og
alúðin voru í öndvegi hjá þeim
báðum.
Tregaþrunginni kveðju minni
fylgir heilshugar hjartans þökk
fyrir öll okkar kæru kynni, fyrir
það sem hún Anna María var.
Þar fór dýrmæt kona sínu sam-
félagi .Við Hanna sendum hon-
um Hrafni okkar hlýjustu sam-
úðarkveðjur í harmi þess sem
hefur svo mikils misst.
Horfin er inn á eilífðarlönd
mannkostakona þar sem kær-
leikurinn var ætíð í fyrirrúmi.
Blessuð sé hin bjarta minninga-
mynd hennar Önnu Maríu í
huga okkar.
Helgi Seljan.
Ég fékk vináttu Maju og
Hrafns í meðgjöf með Arnþóri
manni mínum. Þau höfðu verið
vinir til margra ára og meðal
annars deilt jólum saman.
Ég gleymi aldrei fyrsta skipt-
inu sem við hjón fórum saman
austur á Stöðvarfjörð. Við kom-
um að norðan og villtumst yfir
Breiðdalsheiðina í stað þess að
fara Firðina. Þegar við komum
að Breiðdalsheiðinni var komin
þétt þoka svo ekki sá nema rétt
fram fyrir bílinn. Ekki sást veg-
urinn framundan, né hvort bílar
væru að koma á móti okkur.
Streituvaldandi ástand. Ég var
því úrvinda þegar við lentum á
hlaðinu við Rjóður og alltum-
vefjandi, hlýr faðmur Maju beið
okkar. Svo gott! Seinna þegar
ég fór sömu heiði í björtu var ég
fegin að ég vissi ekki hversu
hrikalega brött hún var.
Síðan áttum við ótal ferðir
austur til þeirra hjóna og nutum
þar gestrisni engri líkrar. Það
var gaman að tilheyra hópi
„matargæludýra“ Maju, en það
var valinn hópur vina sem nutu
snilli hennar í matargerðarlist,
sem var eitt af áhugamálum
hennar. Fagbókmenntirnar
(matreiðslubækur) teygðu sig í
metravís á hillum í eldhúsinu í
Rjóðri, prentaðar og handskrif-
aðar.
Annað áhugamál Maju var
bútasaumur, sem hún fór að
vinna við stuttu eftir að kynni
tókust með okkur. Það var gam-
an að fylgjast með hvað þessi sí-
vaxandi iðja tók ríkan hluta af
tíma og hug Maju. Hún varð al-
gjör bútasaumssnillingur. Ég
var ein af þeim sem nutu góðs af
þessari listgrein vinkonu minnar
og eru ófáir munir sem skreyta
heimili okkar hjóna, ekki síst
um jól.
Fyrir rúmum áratug kom
Kristján, lítill, fallegur drengur,
inn í líf þeirra Maju og Hrafns.
Þau tóku að sér að verða afi
hans og amma og sáu ekki sól-
ina fyrir honum. Þau voru æv-
inlega til staðar fyrir hann og
það var enginn tími sem hann
mátti ekki leita til þeirra eftir
aðstoð, hvorki í svefni né vöku.
Kristján er núna að verða full-
orðinn og er í auknum mæli far-
inn að vera sá sem veitir aðstoð
og umhyggju.
Ógleymanlegar minningar á
ég um ferðir með þeim hjónum
út í náttúruna í nágrenni Stöðv-
arfjarðar, í fjörur, á tónleika,
markaði og fleira. Sérlega eru
mér minnisstæðar ferðir út í
Papey, upp í Lambaskarð ofan
við bæinn og upp á Jökuldals-
heiði þar sem við fundum ger-
semar Guðs í formi steinskála.
Nú hefur verið höggvið ótrú-
lega stórt skarð í tilveru mína
þar sem Anna María er farin á
ljóssins veg í annarri tilveru.
Gæti hennar og leiði kærleikans
kraftur. Megi ljósið og kærleik-
urinn styrkja Hrafn og aðra ást-
vini og vini sem sakna.
Elsku Anna María mín, takk
fyrir vináttu þína, tryggð og
óendanlegt örlæti þitt í minn
garð.
Þín vinkona,
Elín Árnadóttir.
„Arnþór Helgason og Anna
María, opinber fylgikona hans.“
Sumarið 1983 fór ég austur á
Stöðvarfjörð eins og ég hafði
gert einu sinni eða tvisvar á
hverju ári undanfarin sjö ár. Að
þessu sinni nýtti ég tækifærið til
að afla efnis í útvarpsþáttinn
Snerting sem við tvíburarnir
önnuðumst og fjallaði um mál-
efni fatlaðra.
María skutlaði mér vítt og
breitt um Austurland á rússa-
jeppa þeirra hjóna og voru ferð-
irnar bæði fróðlegar og
skemmtilegar. Skrifaði hún áð-
urgreinda tilvitnun í ófáar
gestabækur okkur til gamans.
Minningarnar þyrlast að mér.
Við Gísli kynntumst Hrafni þeg-
ar hann vann hjá Ríkisútvarpinu
og við sáum um Eyjapistil. Síðar
kynntumst við Maríu og tókst
með okkur djúp og innileg vin-
átta sem aldrei hefur borið
skugga á.
Við María sátum iðulega að
spjalli og létum hugann reika.
Stundum greindi okkur á og
María kunni því afar illa á okkar
yngri árum að ég teldi aðrar
konur búa til jafngóðan eða
betri mat en hún. Þar sem ég
hafði fengið leyfi bónda hennar
til að lýsa opinberri matarást
minni á henni taldi hún mig
halda framhjá.
María sinnti ýmsum málum
um ævina. Hún var lengi fulltrúi
Öryrkjabandalags Íslands í
Svæðisráði Austurlands, en
dóttir þeirra hjóna, Þórey, hafði
látist úr lungnasjúkdómi vorið
1974. Bar hún síðan hag fatlaðra
barna mjög fyrir brjósti og var
víðsýn á málaflokkinn.
Hún var félagslynd að eðl-
isfari og hafði ánægju af að um-
gangast fólk. Óhætt er að full-
yrða að hún var ein af styrkustu
stoðum samfélagsins á Stöðvar-
firði, vinmörg, gestrisin og vin-
sæl víða um land. Hún var
frændrækin og stolt af ætt-
mennum sínum og uppruna, en
einn forfeðra hennar var Hans
Jónatan, sem kom hingað til
lands í upphafi 19. aldar og sett-
ist að á Djúpavogi. Átti hún ekki
sístan þátt í því hversu vel
minningu hans hefur verið hald-
ið til haga.
Þau hjónin nutu þess að veita
öðrum sitt með hvorum hætti.
Þótt þau Hrafn væru býsna ólík
voru þau einhvern veginn órofa
heild sem fólk laðaðist að. Kom
það best í ljós þegar þau gerð-
ust afi og amma og studdu
þannig Ástu, vinkonu sína, og
fósturson hennar, Kristján.
María sá vart sólina fyrir pilt-
inum og lagði sig fram um að
gera honum tilveruna sem besta
enda hefur hann launað þeim
hjónum ástríki þeirra.
Þegar ég fór að stíga í væng-
inn við Elínu mína kynnti ég
hana fyrir Maríu og urðu þær
undir eins vinkonur.
María var mikið náttúrubarn.
Hún hvarf iðulega til berja eða
tíndi sveppi á haustin. Miðlaði
hún óspart af þeim krásum sem
urðu til úr afurðum náttúrunnar.
Í síðasta berjamó sínum hvarf
hún héðan í unaðsfaðm fóstur-
jarðar sinnar.
Enn eitt ljósið hefur slokknað
hér í heimi. En minningin um
birtu þess og yl lýsir okkur um
rökkur minninganna.
Hrafni bið ég alls hins besta í
hinni þungu raun sem á hann
hefur verið lögð.
Hjartans María, Mér þykir
Anna María
Sveinsdóttir