Fréttatíminn - 29.01.2016, Blaðsíða 30

– FULLT HÚS ÆVINTÝRA
Fiskislóð 1
Sími 580 8500
REYKJAVÍK
Tryggvabraut 1–3
Sími 460 3630
AKUREYRI
ELLINGSEN
Enn meiri lækkun
PI
PA
R\
TB
W
A
•
S
ÍA
20–70%
AFSLÁTTUR
RISA-
ÚTSALA
Það sem er okkur kærast
Veraldlegar eigur koma og fara en margar hverjar ferðast
með okkur út lífið. Það getur verið vandasamt verk að grisja
heila búslóð og setjast svo að í einu herbergi, þó sumum
finnist það mikill léttir að losna við allt draslið. Fréttatíminn
heimsótti nokkra heimilismenn á Dvalarheimilinu Grund til
að ræða þá hluti sem þeim eru kærastir.
Halla Harðardóttir
halla@frettatiminn.is
Ást við fyrstu sýn
Guðveig Bjarnadóttir „Þetta
er máluð mynd af manninum
mínum, Jakobi Guðlaugssyni,
sem féll frá árið
1993. Hann var
svo fágaður og
skemmtilegur að
það hrifust allir
af honum. Það
er eins og hann
hafi verið í sólar-
löndum en hann
var alltaf svona
fljótur að taka sól,
það var alltaf eins
og hann væri ný-
kominn af sólar-
strönd. Við kynnt-
umst á balli í Reykjavík og þetta
var ást við fyrstu sýn. Við dönsuð-
um og svo bað hann um að ganga
með mér heim og svo
þegar við komum
heim bað hann um
koss. Við kysstumst
og vorum saman upp
frá því, giftum okkur
og áttum saman
fimm börn. Ég sakna
hans alla daga og sér-
staklega þegar mér
dettur eitthvað í hug
eða heyri einhverjar
fréttir, þá langar
mig svo að tala við
hann.“
Fín dama
í pels sem
kunni ekkert
á peninga
Steinunn Bjarnason „Ég vildi
losna við allt áður en ég kæmi
hingað en svo á síðustu stundu
ákvað ég að draga þessa mynd
með mér. Hún er eftir Gunnlaug
Blöndal og ég fékk hana í brúð-
kaupsgjöf frá vini hans pabba. Ég
var tuttugu og tveggja ára þegar
ég gifti mig en tíu árum síðar
missti ég
manninn minn í bruna. Svo ég
var skilin ein eftir með tvö börn
og eitt á leiðinni. Ég kunni ekkert
að sjá um mig sjálf. Ég stóð þarna
eins og hálfviti, kunni bara að
vera fín dama í pels en kunni
ekkert á peninga. En ég plum-
aði mig samt og kom öllum mín-
um börnum í framhaldsnám.
Ég vann hjá Reykjavíkurborg og
hafði engan áhuga á að bæta ein-
hverjum karli við heimilið. Yfir-
mennirnir voru samt duglegir
að hringja í mig fullir um helgar,
vildu fá að kíkja í heimsókn áður
en þeir færu heim til kvennanna
sinna. Aðeins að kíkja á ekkjuna
með börnin þrjú
á leiðinni
heim.
Ímyndaðu
þér.“
Fallegu strendurnar í Arnarfirði
Elín Ólafía Finnbogadóttir
„Þetta er bærinn sem ég ólst upp á
til sautján ára aldurs, Hóll í Bakka-
dal í Arnarfirði.
Það var maður
á Bíldudal sem
gerði þennan
kassa eftir
myndinni. Það
er svo stutt milli
fjalls og fjöru í
Arnarfirði og af-
skaplega fallegar
hvítu strendurnar
þar.“
„Mamma mín var fædd í Selárdal
og ég var fermd í Selárdalskirkju
þar sem í dag er safnið hans Samba
sem byggði allt sjálfur fyrir ellilíf-
eyrinn. Gísli á Uppsölum bjó líka
þarna innar í dalnum. Aumingja
karlinn, hann lang-
aði svo að fara að
heiman en mamma
hans sagði að hann
skyldi aldrei fara
úr þessum dal.
Hún var eitthvað
svo hrædd um
hann.“
„Systir mín
tók við bænum af
foreldrum okkar en svo
var ríkur maður sem keypti húsið
og hann notar það sem sumarbú-
stað. Ég var mjög ánægð með það
því annars myndi það
bara grotna niður.“
Allir geta saumað út
Sigurjón Hreiðar Gestsson „Þennan útsaum gerði
ég sjálfur þegar ég var unglingur. Ég lenti ég í rútuslysi
þegar ég var sextán ára og slasaðist illa á baki sem varð
til þess að lá meira og minna fyrir í þrjú ár, alveg þar til
töfralæknirinn Snorri Hallgrímsson gerði við bakið á
mér. Á meðan ég beið eftir Snorra fékk mamma mig til
að sauma út. Mér leist nú ekkert á það því mér fannst
það ekki nógu karlmannlegt. Ég saumaði nokkur stykki
en skammaðist mín náttúrulega mikið fyrir. Mamma
lét mig halda þessu áfram, hún vissi að þetta væri góð
dægradvöl fyrir mig. Þegar ég kvartaði þá sagði hún
bara að það skipti engu máli hvernig klofið á mér væri,
allir gætu saumað út. Mamma var alveg eldklár.“
Alltaf „meget
smukt“ veður
í bænum
Eiríkur Jónsson „Þessi loftvog
hefur fylgt mér alla tíð. Amma mín,
Guðrún Jónsdóttir úr Hrafnadal í
Strandasýslu, fékk hana að gjöf frá
vini sínum um aldamótin 1900, en
hann hafði pantað hana frá Dan-
mörku. Loftvogin hékk uppi í
baðstofu hjá henni og nýtt-
ist henni auðvitað vel því
þá voru engar veður-
fregnir. Svo hékk
hún á veggnum hjá
foreldrum mínum á
Bálkastöðum í Húna-
vatnssýslu og svo
fluttist hún á minn bæ
í Hveragerði. Maður var
með skepnur úti og þurfti
alltaf að vita um veðrið. Ég
bankaði í hana mörgum
sinnum á dag, svona
til að athuga hvort
veðrið væri ekkert
að skána. Hérna
í miðbæ Reykja-
víkur er sýnir hún
aftur á móti oftast
„meget smukt“ því
hér er alltaf svo fínt
veður.“
30 | fréttatíminn | Helgin 29. Janúar-31. Janúar 2015