Fréttatíminn - 03.12.2016, Blaðsíða 64

Matartíminn
Allt um
hátíðamatinn
Þann 17. desember
auglysingar@frettatiminn.is
gt@frettatiminn.is | 531 3300
Matartíminn
viðtal. 4 | helgin. LAUGARDAGUR 3. DESEMBER 2016
Köllunarklettsvegi 1, 104 Reykjavík • Sími: 531 3300 • ritstjorn@amk.is • Útgefandi: Gunnar Smári Egilsson. Blaðamenn:
Katrín Bessadóttir, katrin@amk.is; Kidda Svarfdal, kidda@amk.is og Sólrún Lilja Ragnarsdóttir, solrunlilja@amk.is. Framkvæmdastjóri
og auglýsingastjóri: Valdimar Birgisson. helgin. er gefið út af Morgundegi ehf. og er prentað í 83.000 eintökum í Landsprenti.
Sólrún Lilja Ragnarsdóttir
solrunlilja@frettatiminn.is
Systkinin Atli og Bryn-hildur Bollabörn eru af mörgum talin ansi lík í útliti. Sjálf vilja þau reyndar meina að hárið
rugli fólk í ríminu, en þau skarta
nánast sömu hárgreiðslu og hafa
gert um langa hríð.
Blaðamaður settist niður með
þeim systkinum á heimili Atla í
miðbænum, í þeim tilgangi að
komast að því hvort það væri eitt-
hvað meira en hárið sem er líkt og
hvernig systkinasambandi þeirra er
háttað. En Huldar, ársgamall sonur
Atla, fékk sér að borða og skoðaði
fjarstýringar á meðan fullorðna
fólkið leysti lífsgátuna.
Mótuð af fjölskylduhefðum
„Að einhverju leyti erum við mjög
lík. Við erum bæði frekar ákveðin
og skoðanaglöð. Svo held ég að okk-
ur þyki báðum gaman að djamma,“
segir Atli sposkur og Brynhild-
ur tekur við: „Svo erum við bæði
mjög íhaldssöm að mörgu leyti.“
Atli grípur strax fram í og segir að
Brynhildur sé reyndar miklu íhalds-
samari en hann og vill meina að
hún geti verið ansi borgaraleg. „Ég
er meira veikur fyrir hefðum. Við
erum bæði mjög mótuð af ýmsum
fjölskylduhefðum og eigum erfitt
með að skilja þær við okkur. Þetta
hefur oft verið fólkinu sem ég hef
búið með til mikils ama og jafnvel
þótt tákn um hroka, að vilja bara
gera hlutina á einn hátt, eins og
þeir eru gerðir í Bjarmalandi,“ segir
Atli og vísar þar til æskuheimilisins
í Fossvoginum sem hýsir höfuð-
stöðvar fjölskyldunnar. Systkinin
eiga svo tvo eldri bræður, Sverri og
Einar Gunnar.
Öskudags hlutverkaskipti
Atli og Brynhildur hafa aldrei verið
neitt sérstaklega náin, enda fjögur
ár á milli þeirra, en það hefur alltaf
farið vel á með þeim. Samskiptin
hafa aukist í seinni tíð, sérstaklega
eftir að Huldar fæddist, en vinahóp-
ar þeirra skarast líka að töluverðu
leyti þannig þau hittast oft alveg
óvart í partíum.
Líkt og áður sagði hafa þau systk-
inin oftar en einu sinni fengið að
heyra að þau séu lík í útliti. Sjálf eru
þau ekki svo viss. „Ég er farinn að
halda að það sé bara blekking, að
við séum í rauninni ekki svona lík
og fólk segir. Að þetta sé bara hár-
ið,“ segir Atli og Brynhildur tekur
undir það. „Fólk sem þekkir Sverri
bróður okkur finnst við mun lík-
ari heldur en ég og Atli. Það talaði
aldrei neinn um að við værum lík
fyrr en þú fékkst sítt hár,“ bendir
hún á. „Við erum náttúrulega ekki
bara með sömu síddina á hári, held-
ur er það líka álíka krullað. Og þó
Brynhildur sé með ívið dekkra hár
en ég þá er það í sama litamengi,“
segir Atli sem augljóslega hefur
töluvert spáð í þetta.
En þó þeim systkinunum finnist
þau sjálf ekkert sérstaklega lík, þá
hafa þau sprellað með þá staðreynd
að öðrum finnist það. Til dæmis
með því að klæða sig upp sem hvort
annað á öskudegi. „Við gerðum
þetta fyrir þremur árum held ég.
Það var svolítið skrýtið. Fólki fannst
það mjög óþægilegt,“ segir Bryn-
hildur. „Við skiptum bara um föt og
fórum niður í bæ. Þetta var auðvit-
að á miðvikudegi en það var fullt af
fólki í bænum. Við fórum á nokkra
bari til að kanna hvort við mynd-
um ekki hitta eitthvað fólk sem
við þekktum, sem við gerðum. Við
fríkuðum ansi marga út,“ segir Atli
og skellir upp úr. Hugmyndin kom
frá mágkonu þeirra í fiskibolluboði
í Bjarmalandinu nokkrum dögum
áður og þeim systkinum fannst hún
of góð til að sleppa því að fram-
kvæma hana.
Orðin meira hún sjálf
Sem eldri bróður hefur Atla þótt
gaman að fylgjast með Brynhildi
þroskast og finna sig betur á síðustu
árum. „Mér finnst eins og Brynhild-
ur hafi orðið ævintýragjarnari með
aldrinum og minna borgaraleg. Ég
held að það sé eitthvað sem hún
hafi reynt að gera með markviss-
um hætti. Hún hefur orðið meira
og meira hún sjálf. Á meðan ég hef
verið svipaður alla ævi,“ segir Atli
sem vill meina að sýn hans á lífið
hafi alltaf verið nokkurn veginn sú
sama.
„Ég fór í lögfræði eftir mennta-
skóla án þess að vita alveg af hverju.
Og þegar maður er í lögfræði þá
umgengst maður mjög einsleit-
an hóp. Maður festist í þessum
þankagangi sem er ríkjandi í laga-
deildinni. Svo var ég mjög mikið
að leita mér að kærasta. En þegar
ég kláraði lögfræðina og eignaðist
kærasta þá held ég hafi náð að losa
mig úr einhverjum takti sem ég var
ekkert endilega ánægð í. Mig langar
bara svo að gera eitthvað meira en
að mæta í vinnuna,“ segir Brynhild-
ur sem sagði einmitt upp vinnunni
sinni í sumar til að fara í Asíureisu
og reyna að finna út hvað hún vildi
gera.
Brynhildur hefur bloggað á sömu
bloggsíðunni síðan hún var 14 ára.
Hún hefur því lengi verið að skrifa
og velta ýmsum hlutum fyrir sér,
en er kannski meira að rækta það
núna. Meðal annars með því að
skrifa bókverk sem kallast Reglu-
bókin, og hún er nú að safna fyrir
á Karolina Fund. Eins og nafnið
á bókinni gefur til kynna er hún
uppfull af reglum – lífsreglum sem
Brynhildur sjálf hefur sett og farið
eftir í gegnum tíðina, ásamt al-
mennum vangaveltum um reglur.
Svo er hún nýbyrjuð að vera með
vikulega pistla á Rás 1.
Gerir hluti í fyrsta sinn
Atli hefur verið duglegri að ögra
sjálfum sér í gegnum árin. Margir
kannast við tónlistarmanninn Atla
Bollason, en sjálfum finnst honum
fyndið að vera titlaður þannig í
ljósi þess að hann hefur ekki gefið
út plötu í níu ár, þó hann sé alltaf
eitthvað að grúska í tónlist. Hann
er nefnilega duglegur að taka að sér
ný verkefni. „Ég hef í gegnum tíð-
ina reynt að gera hluti sem ég kann
ekki að gera eða hef ekki gert áður.
Á þessu ári hef ég til dæmis haldið
tvær myndlistarsýningar – þær
fyrstu. Undanfarin ár hef ég líka
verið að gera verk fyrir ljósahjálm-
inn á Hörpu, sem ég kunni ekki
að gera, en hef lært. Svo geri ég
útvarpsþætti, sem ég kann ekki. Í
fyrra var frumsýnd kvikmynd sem
ég lék í, sem ég kann klárlega ekki.
Svo er ég að vinna á auglýsingastofu
og veit ekki rassgat um auglýsingar.
Það er eitthvað í mér sem vill stöð-
ugt gera eitthvað nýtt og sköpun
snýst mikið um það,“ segir Atli en
hann dáist að listamönnum sem
hafa hugrekki til að geta mistekist.
„Mér hefur einmitt þótt gaman
að fylgjast með Brynhildi í þessu.
Hún hélt til dæmis myndlistarsýn-
ingu einu sinni og er nú að skrifa
þessa bók. Hún er að gera eitthvað
sem hún hefur aldrei gert áður,“
bætir hann við, en það er einmitt
Atli sem hefur verið henni fyrir-
mynd og veitt henni ákveðinn inn-
blástur í því að finna sjálfa sig.
Helsta fyrirmyndin
„Atli hefur verið mín helsta fyrir-
mynd í lífinu frá því ég var fimm
ára. Ég hef litið mjög mikið upp til
hans. Og í seinni tíð er ég kannski
að feta í fótspor hans, í allt öðr-
um skóm. Ég hef alltaf bara verið
systir hans Atla Bolla og nú er ég
kærastan hans Krumma,“ segir
Brynhildur kímin, en hún er í sam-
bandi með Hrafni Jónssyni, sem
meðal annars er pistlahöfundur á
Kjarnanum.
„Ég er alltaf að berjast fyrir því
að vera ég – samt í gríni. En það var
tímabil í lífi mínu þar sem það fór
geðveikt í taugarnar á mér að vera
alltaf systir Atla en ekki bara ég
sjálf. Núna er mér slétt sama.
Í gegnum tíðina hef ég öfundað
Atla af öllum verkefnunum sem
hann hefur verið að vinna í. Mér
finnst hann alltaf vera að gera eitt-
hvað nýtt og spennandi. Ég held að
það hafi klárlega hvatt mig áfram í
þeirri ævintýramennsku sem mér
finnst ég hafa fundið.“
Kom ekki systur til bjargar
Aðspurð hvort þau eigi ein-
hverja sögu sem sé eftirminnilegri
en önnur, er Atli fyrri til að grípa
orðið. „Ég man eftir frekar tragískri
sögu af því þegar ég hjálpaði ekki
Brynhildi þegar hún lenti í alvar-
legu slysi árið 2002. Hún var á
Ingólfstorgi á Gaypride þegar það
hrundi niður skýli og hún varð
undir því. Hún hringdi í mig því
hún náði ekki í foreldra okkar. Ég
var bara með vinum mínum og átt-
aði mig ekki á alvarleika málsins í
gegnum síma. Ég skildi ekki hvað
hafði gerst og sagði henni bara að
vera róleg. Svo heyrði ég ekkert
meira frá Brynhildi fyrr en mamma
hringdi í mig nokkrum klukkutím-
um síðar og þá var hún búin að vera
með henni upp á slysavarðstofu í
einhvern tíma. Á þeim tímapunkti
var ekki vitað hvort hún hefði háls-
brotnað eða hvað,“ segir Atli sem
virðist enn í dag hálf miður sín yfir
því að hafa ekki komið systur sinni
til bjargar á ögurstundu.
„Það komu sprungur í tvo háls-
liði þannig ég hálsbrotnaði ekki
alveg. En af því ég náði ekki í neinn
í síma þá gekk ég að Dómkirkjunni
þar sem mamma sótti mig, sem
ég hefði alls ekki átt að gera með
þessa áverka. Ég var alveg í losti og
gat ekki sagt skýrt frá. Það hefði
ekki þurft mikið til að þetta hefði
orðið alvarlegra. Ég var þrettán
ára og þurfti að byrja í Réttó með
kraga um hálsinn,“ segir Brynhild-
ur en henni þótti mjög fúlt að koma
þannig inn í gagnfræðideildina.
„Ég hef alla tíð séð mjög eftir
þessu. Að hafa ekki hlustað betur
á systur mína og veitt hennar neyð
meiri eftirtekt þetta síðdegi,“ segir
Atli, en hann bætti kannski aðeins
fyrir skeytingarleysið með því að
hugga systur sína þegar hún féll í
almennri lögfræði í Háskóla Íslands
í fyrstu tilraun nokkrum árum síð-
ar. Hann hefur því reynst henni vel
þó hann hafi aðeins misstigið sig í
bróðurhlutverkinu einu sinni.
Fetar í fótspor
bróður síns í allt
öðrum skóm
Systkinin Atli og Brynhildur Bollabörn léku
einu sinni hvort annað á öskudaginn og
fríkuðu marga út. Þau eru nefnilega talin
frekar lík, en sjálf vilja þau meina að það sé
bara hárið. Brynhildur hefur alltaf litið upp
til Atla og öfundað hann af verkefnum hans.
Hann er henni mikil fyrirmynd í nýfundinni
ævintýramennsku.
Lík eða ólík? Systkinin segja að þau hafi aldrei þótt neitt lík fyrr en Atli lét hárið vaxa. Með þeim á myndinni er Huldar, sonur Atla. Mynd | Rut