Fréttablaðið - 11.03.2017, Qupperneq 30

... fæst í næsta apóteki
og helstu stórmörkuðum
Mundir þú eftir að bursta
og skola í morgun?
GUM eru hágæða tannvörur
– allar upplýsingar á www.icecare.is
tannlæ
knar
mæla m
eð
GUM
tannvö
rum
það sem er nýtt sér leið upp á yfir-
borðið til fólksins.“
Breyttir tímar í leikhúsinu
Kristbjörg minnist þess að Guð-
mundur hafi einmitt stundum skrif-
að um leikritunina í leikskrárnar.
„Þegar Forsetaefnin voru frumsýnd
hér í tíð Guðlaugs, þá talaði hann
um að það væri svo nálægt vísindum
að skrifa leikrit. Að þetta væri rann-
sókn á hegðun og mannlegu eðli.
Það fór fyrir brjóstið á mörgum því í
þá tíð var mikil upphafning á hinum
mikla skáldskap og stundum voru
leikrit hreinlega dæmd út frá einni
setningu. En Guðmundur hugsaði
alltaf út frá heildinni, það var eðli
rannsóknarinnar, að leitast við að
segja eitthvað, en það féll ekki öllum
í geð.“
Árið 1979 var Stundarfriður frum-
sýnt í Þjóðleikhúsinu og vinsældir
verksins voru gríðarlegar. En Krist-
björg segir að þrátt fyrir vinsæld-
irnar hafi ekki allir verið á einu máli.
„Viðtökurnar voru vissulega góðar
en sumir kvörtuðu undan því hversu
hversdagslegur texti þetta væri, sem
það vissulega er en það er meðvitað.
Það liggur mikið undir og þar liggur
styrkur þessa verks og það skýrir af
hverju það náði til almennings. Fólk
skynjaði líf sitt í þessu verki. Þetta
verk snýst um sambandsleysið og að
okkur vantar dýptina í okkar sam-
félag og að við þurfum að staldra
við til þess að finna fyrir lífinu. Þetta
er vissulega líka til staðar í Húsinu
en áherslan er þar kannski meira á
gildismatið og það talar ekki síður
skýrt inn í okkar samtíma.“
Benedikt Erlingsson leikstýrir
Húsinu í þessari uppfærslu við Þjóð-
leikhúsið og Kristbjörg ber honum
ákaflega vel söguna. „Benedikt er
hugrakkur leikstjóri og klár strákur.
Hann hefur dýpt, greind, sýn og
hjarta. Þetta er búið að ganga vel og
fólk hefur verið afskaplega ánægt,
jákvætt og yndislegt og mér finnst
það svo gaman því ég átti ekki alltaf
því láni að fagna þegar verið var æfa
leikrit Guðmundar að allir væru
svona jákvæðir.“
Kristbjörg játar að það hafi stund-
um verið erfitt að vinna í verkum
Guðmundar á árum áður. „En ég var
voða viðkvæm gagnvart þessu öllu
saman. Tók þetta allt inn á mig af því
að það var andstaða í sumum og það
fannst mér erfitt án þess að ég vilji
fara nánar út í þá sálma,“ segir Krist-
björg og brosir ljúflega.
Bara vinna
En ferill Kristbjargar hefur ekki ein-
vörðungu verið innan Þjóðleikhúss-
ins. Allt frá því að hún lék burðar-
hlutverk í 79 af stöðinni, hefur hún
tekið þátt í vexti og þroska íslenskr-
ar kvikmyndagerðar og haft gaman
af. „79 af stöðinni var tekin árið sem
ég gifti mig og þetta voru mikil við-
brigði frá því að standa á sviði að
leika fyrir framan myndavélarnar.
Mér fannst ég rétt vera að byrja að
fatta hvað þetta var en þá var búið að
taka myndina og ég mátti fara heim
og gat ekki nýtt það sem ég var að
fatta,“ segir Kristbjörg og hlær. „En
ég hef fengið að leika í nokkrum
myndum og sjónvarpi síðan og haft
gaman af. Mér finnst svo gaman að
leika í kvikmyndum. Þetta er alltaf
sama fagið en samt aðeins öðruvísi.
Þú mátt ekki stækka upp eins og í
leikhúsinu, verður að vera aðeins
nær raunveruleikanum.“
En hvað er það sem heillar við að
leika í kvikmyndum? „Núna eftir að
ég er orðin meira fullorðin þá felur
það í sér minni áreynslu. Af því að
maður lærir búta og búta og svo
Kristbjörg segist aldrei hafa upplifað sig sem þekkta konu í íslensku samfélagi. FréttaBlaðið/Eyþór
Kristbjörg Kjeld
og Guðmundur
Steinsson á einu
af fjölmörgum
ferðalögum
þeirra hjóna í
gegnum tíðina.
kemur þetta saman en ef maður er
í sæmilega stóru hlutverki á sviði þá
verður maður að halda dampi hvað
sem tautar og raular og því fylgir
mikið álag. Það má ekkert klikka.
Ekki það að mér finnst aldurinn
ekki há mér hið minnsta enda svo
gæfusöm að vera við góða heilsu.
Mér finnst þetta alltaf jafn gaman.“
Kristbjörg nýtur greinilega hverrar
stundar, hvort sem er í leikhúsi eða í
kvikmyndum, en hvernig skyldi hún
hafa kunnað því að vera þjóðþekkt
leikkona í áratugi? „Ég hef eiginlega
aldrei pælt í því. Það er svona seinni
árin sem mér finnst stundum að fólk
taki eftir mér og það er allt í lagi. Ég
læt bara sem ég sjái það ekki. En
núna þegar ég er búin að vera í sjón-
varpi þá er meira um að fólk komi
til mín og það er þá helst til þess að
þakka mér fyrir enda er fólk afskap-
lega elskulegt. Mér þykir vænt um
það.“ En Kristbjörg hefur á þessum
langa leikkonuferli aldrei upplifað
sig sem þekkta konu í samfélaginu.
„Nei, aldrei nokkurn tíma. Never.
Þetta er bara vinna.“
þörfin fyrir að læra
Það hefur efalítið gengið á ýmsu á
löngum ferli og þá kemur líka óhjá-
kvæmilega upp þessi hugsun um
hversu löngum tíma hún hefur í raun
varið í þessu húsi í þjónustu við leik-
listina. „Það er bara líf mitt. Þetta er
mitt líf því ég hef verið viðloðandi
þetta hús frá því ég var liðlega tví-
tug. Allt þetta fólk sem ég hef kynnst
og unnið með og ekki síst lært af á
þessum árum.
Engu að síður var það eiginlega
fyrir tilviljun að ég fór út í leiklistina.
Ég var spennt fyrir þessu og átti vin-
konu sem var að hvísla í áhugaleik-
félagi í Hafnarfirði og orðaði það
við hana að það væri nú gaman að
vera með. Svo forfallaðist einhver
leikkona og ég fékk að vera með en
var nú bara fimmtán ára. Þarna hitti
ég Flosa Ólafsson sem var þá kom-
inn inn í leiklistarskólann og hann
spurði mig hvort ég ætlaði ekki að
sækja um. Ég var nú hálf feimin við
það því mér fannst Þjóðleikhúsið
svo hátt uppi að það hvarflaði ekki
að mér en Flosi var nú á öðru máli. Ég
var að vinna á skrifstofu á Hreyfli á
Hlemmi þegar þetta var og Flosi kom
stundum í heimsókn og í eitt skiptið
kom hann og spurði ákveðinn: „Ertu
búin að sækja um?“ Nei, ég var auð-
vitað ekkert búin að því og þá sagði
hann: „Geturðu lánað mér símann?“
Svo hringdi hann í Ævar Kvaran
þarna fyrir framan mig og sagði við
hann: „Það er hérna stelpa sem vill
endilega komast inn í leiklistarskól-
ann, geturðu undirbúið hana undir
inntökupróf?“ Þetta var bara svona.
Þannig að ég fór og tók inntökupróf
og komst inn og hef eiginlega verið
hér síðan. Fór að leika á öðru ári í
skólanum 1957 fyrir sextíu árum.“
Kristbjörg segist hafa notið þess
láns að halda svo alltaf þessari sterku
námsþörf sem hún fann fyrir í æsku.
„Ekki síst vegna þess að mér fannst
ég aldrei kunna neitt. Þannig að ég
var alltaf að fara á námskeið og í
ferðir til þess að sjá eitthvað nýtt en
svo er þetta bara leit alla ævi. Það er
afskaplega gaman að læra nýja hluti
og ég hef enn þessa þörf sem betur
fer. Annars væri þetta ekkert gaman
og þessi þörf er minn drifkraftur.
Mig langar rosalega mikið til þess að
verða góð leikkona. Það hefur alltaf
verið mín æðsta ósk.“
Nú er ekki annað hægt en að
staldra við þar sem Kristbjörg hefur
verið vægast sagt mjög góð leikkona
í áratugi en hefur samt þessa sterku
þörf fyrir að verða betri. „Já, en mig
langar til þess að verða alveg frábær,“
segir Kristbjörg og skellihlær sínum
bjarta hlátri og fer dálítið hjá sér.
„Þegar maður verður vitni að góðri
list þá er það dásamleg tilfinning.
Þegar ég sé eitthvað gott í leikhúsinu
þá hugsa ég – guð minn góður, þetta
gæti ég aldrei. En þessi drifkraftur
að skapa eitthvað fallegt er það sem
heldur manni lifandi. Annars væri
ekkert gaman að þessu.“
Þetta er búið að ganga
vel og fólk hefur verið
afskaplega ánægt,
jákvætt og yndislegt
og mér finnst Það
svo gaman Því ég átti
ekki alltaf Því láni að
fagna Þegar verið var
æfa leikrit guðmundar
að allir væru svona
jákvæðir.
↣
1 1 . m a r s 2 0 1 7 L a U G a r D a G U r30 H e L G i n ∙ F r É T T a B L a ð i ð
1
1
-0
3
-2
0
1
7

0
4
:3
2
F
B
1
2
0
s
_
P
1
0
2
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
2
0
s
_
P
0
9
1
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
2
0
s
_
P
0
1
9
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
2
0
s
_
P
0
3
0
K
.p
1
.p
d
f
A
u
to
m
a
ti
o
n
P
la
te
r
e
m
a
k
e
:
1
C
6
C
-B
2
D
0
1
C
6
C
-B
1
9
4
1
C
6
C
-B
0
5
8
1
C
6
C
-A
F
1
C
2
7
5
X
4
0
0
.0
0
1
4
A

F
B
1
2
0
s
_
1
0
_
3
_
2
0
1
7
C
M
Y
K