Lystræninginn - 01.03.1977, Blaðsíða 6

færandi að efinn byrjaði að naga Garðar
einsog ost. Loks hvíslaði hann:
Hann er ekkert dauður.
Öskraði svo þangað til hann var orðinn
blár:
Hann er ekkert dauðurl
Þegar hann var búinn að grenja mátulega
mikið bauðst Maggi til að vekja Andra
til lifsins aftur, en með þvi skilyrði
að Garðar léti einhverntima eins og mað-
ur og væri ekki alltaf með þennan kjaft.
Þegar Garðar kinkaði kolli, reis Maggi
á fætur, fór hátiðlega úr úlpunni og
skipaði bróður sinum að snúa i þá baki,
standa á einum fæti og róta sér ekki,
þá væri allt ónýtt. Kveikti þvinæst i
pipunni og milli þess sem hann gaf lik-
inu, sogaði hann áfergju.lega sjálfur.
Við og við minnti hann Garðar á að hafa
augun vel aftur og róta sér ekki. Loks
stóð hann á fætur, steypti sér kollhnis,
rak við og byrjaði að tóna eitthvað
garg. Garðar fylgdist með i angistar-
fullri spennu, gleymdi sér og skipti
um fót. Við það féllust Magga hendur,
hann settist máttleysislega á þúfu og
horfði eyðilagður framfyrir sig.
Maggi minn: æpti Garðar og var i hend-
ingskasti kominn yfir til hans: Ég var
orðinn svo þreyttur.
Nú er hann sko fyrst dauður, sagði Maggi
holri röddu. Meiraðsegja tikin er farin
að þefa af honum.
Andri hugsaði: merkilegt ef maður ligg-
ur nógu lengi kjur, þyrpast að manni
allskonar dýr: kindur hestar kýr. Meir-
aðsegja loftið fyllist eftirlitsmönnum:
hrafni og veiðibjöllu. Skritið að lifið
grasserar aldrei i manni eins og þegar
maður ætlar að vera dauður. Þá fyrst
heyrir maður þessi hljóð sem eru löngu
runnin saman við hversdagsleikann: garna-
gaul mófugl skurðgrafa. Hann reyndi af
alefli að hugsa ekki neitt, en það smaug
alltaf inn hugsun. Likaminn er i raun
og veru vél sem stendur fyrir utan mann
sjálfan.
Garðar var kominn með Magga að þeim
punkti þar sem hann lét tilleiðast að
byrja allt upp á nýtt, nema ná lést hann
ekki taka eftir þegar Garðar skipti um
fót. Til tilbreytingar skipaði hann
Garðari að syngja, sem reyndi i óðagoti
að grufla upp eitthvað en þegar undan
voru skildar klámvisur, mundi hann ekki
eftir neinu nema þessu úr ömmu sinni:
Margrét og ólafur
Lifi þau lengi
Lifi lengi i góðu gengi
Heilsi hjónaskáll
Syngurðu brúðkaupsvisu, auminginn þinnl
hrópaði Maggi hneykslaður. Syngdu sálml
Garðar byrjaði á Hvítu máfar, það var
löngu komin sósa i pipuna og Andra orð-
ið hálf flökurt, reis upp til hálfs,
datt niður aftur, strauk sér ruglaður
um ennið og spurði:
Hvar er ég?
Þú ert hér, svaraði Garðar fagnandi en
við þau tiðindi bjóst Andri til að logn-
ast út af aftur, en Garðar studdi við
bakið á honum. Þegar hann var alveg kom-
inn upp á lífsbakkann, fannst Garðari
kominn timi til að láta uppi nokkrar
efasemdir og sagðist bara hafa þóst trúa
þvi. Samt þorði hann ekki að bera sér i
munn að þeir hefðu verið að reykja.
I næsta skipti var hann svo mikill tóm-
as að Maggi mátti grafa holu og róta
yfir likið, nema hausinn: "af þvi hann
er i Hvitasunnusöfnuðinum", og reka
kross i moldarbinginn sem fór alveg nið-
ur i klof og dýpkaði þjáninguna i and-
litsdráttum liksins.
Þá fyrst fékkst Garðar til að sleppa
sér.
6