Lystræninginn - 01.03.1977, Blaðsíða 37

auðvitað eklci skrifað* R6sa: Skelfing
er að heyra til þin barn. Við skulum
vona að ekkert hafi komið fyrir hann„
(pilturinn kemur innfsest við borðið)
Gústaf: Það er mikið að þú kemur að
drekka. Rðsa: Mig langar svo til að Ge-
org skrifi. Gústaf: Þú verður að reyna
að hætta að hugsa um hann. R6sa: Ég get
það ekki. Hann líður ekki úr huga mér.
Ég hugsa um hann öllu stundum. Gústaf:
Nú fer ég að halda að þú elskir manninn.
R6sa: Ég elska hann. Ég hef sagt þér
það. En þú hefur ekki viljað trúa mér.
Gústaf: Hvernig geturðu ætlast til að
ég taki slikt alvarlegt? Klara: Þú skalt
bara gleyma honum mamma. Það er besta
ráðið. R6sa: Þetta getirr þú sagt sem
ekkert hefur reynt. Klara: Þú veist ekk-
ert um það. Gústaf: Þessi ást sem þú ert
að tala um er ekkert annað en imyndun
elskan min. R6sa: Er það imyndun sem mað-
ur finnur? Gústaf: Hugsýki þá, einhvers-
konar sturlun sem á minnsta kosti litið
skylt við veruleikann. R6sa: Ástin er
það fegursta i heiminum. Þú þekkir hana
ekki. Gústaf: Það er nú likast til. Við
sem höfum verið gift i átján ár. R6sa:
Það er ekki það sama. Gústaf: Reyndu að
hressa þig upp kona. Það er 6sköp að sjá
þig. Þú brosir varla lengur. R6sa: Ég
hef ekki neina ástæðu til að brosa.
Klara: (við föður sinn) Þú talar einsog
þetta sé eitthvað einfalt, eitthvað sem
snertir bara skynsemina. Gústaf: Ég er
að reyna að skirskota til skynseminnar„
Méðir þin tekur ekki á heilli sér. Klara:
Hún er bara viðkvæm einsog flestar komrr.
Gústaf: Þykist þú nú þekkja eitthvað til
þess? Klara: Nú er ég ekki kona? R6sa:
(byrjar að kjökra) Þið skiljið mig ekki.
Þið eruð öll á m6ti mér. Klara: Mammal
Þvi segirðu þetta? R6sa: Það er sattj
Gústaf: Auðvitað skiljum við þig. Við
skiljum þig vel. R6sa; Ég er svo 6ham-
ingusöml Gústaf: Þetta lagast. R6sa: Það
lagast ekkert. Gústaf: Þú verður bara að
vera þolinm6ð. R6sa: Þolinmöðl Gústaf:
Timinn græðir öll sár. R6sa: (möðursjúk)
Ég elska hann svo heitt. Ég elska hann
svo 6umræðilega heitt. Gústaf: Þú mátt
ekki láta hugfallast gullið mitt. R6sa:
Ef hann bara skrifaði! Gústaf: Nú það
er ekki útilokað. R6sa: Ég veit hann
skrifar ekkert. Ég veit það. Gústaf:
Bréfinu getur hafað seinkað. R6sa: Þvi
trúi ég ekki. Klara: Kannski hefur bréf-
ið tapast. R6sa: Tapast? Klara: Nú bréf
tapast stundum. Gústaf: Það er alveg
rétt. Bréf tapast stundum. - Það kemur
fyrir. R6sa: Þið eruð bara að segja þetta
til að reyna að hugga mig. - Hann elskar
mig ekki lengur. Gústaf: Auðvitað elskar
hann þig. Klara: Einsog hann elski þig
ekki. Gústaf: Ástin er eilif. R6sa: Ég
er búin að gefa upp alla von. Gústaf:
Þetta máttu ekki segja elskan min. R6sa:
Ég vildi að ég væri dauð. Gústaf: öskup
er að heyra þetta. R6sa: Ég meina það.
Klara: Ef bréfið hefur tapast, þá er
engin furða þ6 ekkert bréf sé komið.
Kannski er hann einmitt að biða eftir
bréf.i frá þér. Kannski heldur hann að
það sért þú sem skrifir ekki. Gústaf: Já,
kannski er það skýringin. Kannski eruð
þið bæði að biða eftir bréfi . Nú _
ef hann fær ekkert svar þá hlýtur hann
að skrifa aftur. Klara: Auðvitað. Þá
skrifar hann annað bréf. Það á bara eft-
ir að koma. R6sa: (yfirbuguð) Þvi þurfti
hann að verða á vegi minumJ Benedikt:
G6ða mamma, hættu þessum látum. Ætlarðu
aldrei að fullorðnast. Klara: Benedikt
þ6l Gústaf: Hvernig talarðu til hennar
m6ður þinnar? Þú ættir heldur að reyna
að hugga hana. Benedikt: Er ég ekki að
reyna það? Gústaf: Það er helst. R6sa:
Hvað ég vildi 6ska þess að hann væri
kominnj Hvað ég vildi 6ska þess. Gústaf:
Nú, kannski kemur hann. Það er aldrei að
vita. Klara: Annað eins getur skeð.
Gústaf: Kannski kemur hann aftur til að
sjá landið og til að sjá okkirr - til að
sjá þig. R6sa: Til að sjá mig? Gústaf:
já, þig. Klara: Já þig mamma. R6sa: Það
37