Lystræninginn - 01.03.1977, Blaðsíða 16

sagði Markús um leið og hann velti því
fynir sér hvernig hann gæti nSð i sviss—
lykilinn„
- Því miður,sagði maðurinn vingjarnlega„
- Þér skuluð ekki reyna að ná lyklinum.
Svo þér lásuð ekki um slysið. Þetta var
hræðilegt slys„ Þeir keyrðu gegnum opna
svæðið fyrir austan Slagelse í átt til
skégarins. Hraðamælirinn sýndi nú 150.
Maðurinn 6k á miðjum veginum.
Markús herti enn upp hugann:
- Ef það eru peningarnir minir sem þér
viljið ná i þá hef ég 300 krónur á mér„
Þér getið fengið þær„
Maðurinn hl6 lágt:
- Nei takk.
- Nú, hvað viljið þér þá? spurði Markús„
Rödd hans var skræk og titrandi. Hann
hugsaði um að hann yrði að hafa vald á
röddinni„
- Ojá, sagði maðurinn og hristi höfuðið.
- Þau eru hræðileg öll þessi slys. Það
er vegna þess að félk keyrir alltof
hratt. Það verður slys næstum hvern dag
vegna þess að f6lk keyrir of hratt.
Ekki satt?
Markús hafði náð valdi á rödd sinni:
- Jú, sagði hann, - það er vegna þess
að f6lk keyrir of hratt.
- Yður finnst við ekki keyra of hratt?,
spurði hann.
- Nei nei, sagði Markús.
- Þér eruð fínn náungi, sagði maðÞirinn,
- kona og tvö börn. Þér eruð ekkert
hinsegin, er það?
Markús svaraði ekki„ Maðurinn hreyfði
stýrið litillega. Billinn hossaðist
iskrandi milli vegbrúna.
- Ha? sagði maðurinn,
- Nei, sagði Markús, - ég er ekkert
hinsegin.
- Þetta hélt ég. Þér eruð finn náungi,
hugaði ég, ekkert hinseginn. Ekki hommi,
masékisti, sadisti eða neitt þviumlikt.
- Nei, sagði Markús, - hann hélt áfram
rðlegri röddu:
- Ég krefst þess að þér hleypið mér út-
úr bilnum.
Maðurinn hl6 lágt,
- Þér eruð stérkostlegur, sagði hann,-
reglulega stórkostlegur„ Ég gæti sjálf-
ur fundið uppá að segja svona nokkuð.
Það er einsog ég segi, þér eruð finn
náungi,
Markús kastaði sér fram og reyndi að ná
lyklinum, Um leið beygði maðurinn snöggt
til hliðar. Billinn þaut iskrandi útá
vegbrúnina, yfir hliðargötu og braut sex
sjö vegskilti áðuren manninum heppnaðist
að ná valdi yfir honum að nýju. Markús
hafði fallið niður á gólfið en reis nú
upp og var öllum lokið.
- Hættu þessu, sagði maðurinn, - við
gætum orðið fyrir slysi.
Gegnum Sorö, meðfram vatninu. Enn götu-
viti, að þessu sinni gult ljós.
Markús sat í aftursætinu og studdi sig
með báðum höndum.
- Hafið þér stolið bílnum? spurði hann.
- Stolið! Maðurinn hl6, - nei, þetta er
bíllinn minn. Fínn bill, ekki satt? Satt
sð segja er ég finn náungi, alveg einsog
þér. Á konu og tvö börn. Lemjið þér kon-
una yðar?
- Nei, það veit guð„
- Hélt ég ekki. En hafið þér verið henni
ótrúr?
- Ég„.„
I gegnum skóginn, Hraðinn var kominn uppi
155. Maðurinn sl6 hendinni á stýrið.
- Segðu nú satt.
- Já, sagði Markús.
- i Kolding, ekki satt, i Kolding, Þér
hittuð hana á veitingahúsi. Maðurinn
hennar var ekki heima.
- Aha, sagði Markús, - þér eruð maður-
inn hennar.
Maðurinn hl6„
- Nei nei, sagði hann, - alls ekki.
Fjenneslev. Landið var hulið myrkri. Til
vinstri var ljós i glugga. Regnið buldi
á jörðinni. Hraðatakmörk. Þeir f6ru fram-
úr nokkrum bilum. Ef þetta væri lögregl-
an.
16