Lystræninginn - 01.03.1977, Blaðsíða 15

blundað meðan ég ek, og á morgun hring-
ið þér i viðgerðaþjénustuna. Markús sett-
ist hikandi í aftursætið. Maðurinn setti
i gir og ók útá hraðbrautina. Hann jók
hraðann jafnt og þétt. Þetta var góður
bill. Einsog bill Markúsar. Hraðamælir-
inn sýndi 130.
- Þér þurfið ekki að tala, sagði maður-
inn. - Þér skuluð ekki segja neitt ef
yður langar ekki til þess. Okkur langar
ekki alltaf að tala. Stundum langar okk-
ur bara að sitja og hugsa málin. Er það
ekki? Markús muldraði eitthvað. Hraðinn
var nálægt 140. Honum geðjaðist ekki að
svona hröðum akstri.
- Þér skuluð bara leggja yður og sofna,
sagði maðurinn, - þér eruð ábyggilega
þreyttur. Þér skuluð ekki tala. Það er
ekki nauðsynlegt. Stundum finnst manni
einsog maður verði að tala ef einhver
býður manni far.
- Það var fallegt af yður að bjóða mér
far, sagði Markús sem fannst sér'bera
skylda til að segja eitthvað.
- Það er ekkert til að tala um. Þér eruð
fínn náungi. Er það ekki? Markús muldr-
aði eitthvað.
- Já, þér eruð fínn náungi, hélt maður-
inn áfram, - ég er viss um að þér eruð
fínn náungi. Eruð þér það ekki?
- Ég hef ekki hugsað útí það, sagði Mark-
ús stuttaralega.
Maðurinn í dökka frakkanum sat álútur
við stýrið. Hann bremsaði léttilega þeg-
ar hann ók inná þjóðveginn. Það ískraði
i hjólunum i beygjunni. Það var rautt
1jós. Þeir keyrðu áfram inni bæinn.
- Hér er hraðatakmörkun, sagði Markús.
- Það er satt sagði maðurinn, það er
viða. En ekki of viða, eða hvað?
- Það held ég ekki, sagði Markús, það er
ábyggilega nauðsynlegt.
- Já, það er ábyggilega nauðsynlegt. Það
eru alltof margir sem keyra of glanna-
lega, ekki satt?
- 0, ég veit...
- Segðu mér einsog þér finnst, sagði mað-
urinn, - segðu mér alveg einsog þér
finnst.
Þeir óku framhjá götuvita. Rautt. Fram-
hjá lögreglustöð þarsem grænt Ijós log-
aði. Göturnar voru auðar. Ein fyllibytta
slagaði meðfram húsvegg.
- Þér eruð finn náungi, það er ég viss
um. Eigið þér konu og börn?
Markús sagði hikandi:
- Já, ég er giftur.
Og stuttu siðar bætti hann við:
- Við eigum tvö börn.
- Sjáum til sagði maðurinn, - og þér
eruð mjög hamingjusamur?
- Já.
- Yður þykir mjög vænt um konuna yðar?
- Já, mér þykir það, sagði Markús af-
undinn.
Þeir óku útúr bænum og maðurinn jók hrað-
ann uppi 140. Það drundi i vélinni.
Markús herti upp hugann:
- Ég held ekki... ég kæri mig ekki um...
- Hvað? sagði maðurinn i vingjarnlegum
uppörvandi tón.
- Ég kæri mig ekki um að aka svona hratt.
- Það er leiðinlegt, sagði maðurinn, -
það er leiðinlegt fyrir þig.
Hann ók á sama hraða. Markús hleypti i
sig kjarki.
- Viljið þér vera svo vænn að hleypa
mér út.
- Nei, sagði maðurinn.
- Heyrið þér, sagði Markús og beygði
sig yfir framsætið.
- Setjist niður, sagði maðurinn og rás-
aði með stýrinu. Billinn hentist iskr-
andi milli vegbrúnanna.
- Það er betra fyrir yður að sitja,
sagði maðurinn kumpánlega. - Það er
hræðilega hættulegt að aka svona hratt.
Lásuð þér um slysið hjá Hróarskeldu?
Lásuð þér ekki um það? Billinn ók á tré
á yfir 100 kilómetra hraða.
- Það held ég ekki, sagði Markús.
- Það var leiðinlegt, sagði maðurinn.
Þetta var lærdómsrikt.
- Ég krefst þess að mér verði hleypt út,
15