Lystræninginn - 01.03.1977, Blaðsíða 38

væri sannarlega fallegt af honum. Okkur
þótti öllum svo vænt um hann. Hann var
einsog einn af fjölskyldunni. Klara:
Kannski stendur hann einn góöan veðurdag
á stofugólfinu með útbreiddan faðminn.
Gústaf: Já - hver veit. Verndarinn okkar.
Rósa: Að hugsa sér ef hann væri nú kom-
innj Hvað ég mundi fagna honumí Ég mundi
fagna honum heitt og innilega. Benedikt:
Hann er kominn. Résa: Kominn? Benedikt:
Já. Hann er kominn. (stendur upp) Hann
stendur á stofugélfinu. - Sérðu hann
ekki? - Sérðu hann ekki? (breiðir út
faðminn) - Hann bíður eftir að þú fagnir
honum. - Hann bíður með útbreiddan
faðminn. Résa: Er þetta hann? Benedikt:
.Það er hann. Hann er kominn til að sjá
þig. Résa: Getur það verið? Benedikt:
Þekkirðu hann ekki. - Þekkirðu
hann ekki aftur? Rðsa: Ég get
ekki trúað þvi. Benedikt: Sérðu ekki
fögnuðinn? - Sérðu ekki eftirvæntinguna?
— Sérðu ekki útbreiddan faðminn? Rðsa:
Þetta ert þú? Benedikt: Þetta er ég.
Résa: Og þú ert kominn? Benedikt: Ég er
kominn. - Eg er kominn aftur. Rðsa: Nú
þekki ég þig. - Nú þekki ég þig aftur.
Benedikt: Ég vissi það. Ég vissi að þú
mundir þekkja mig. Rósa: Þú ert breyttur.
.Benedikt: Það er langt siðan ég fér.
Résa: Ég hélt þú kæmir ekki. Benedikt:
Ég hef verið lengi á leiðinni. Résa: En
nú ert þú kominn. Benedikt: Nú er ég kom-
inn. - Lofaðu mér að faðma þig. - Komdu.
(þau faðmast) Résa: ó ástin mín, ég er
svo hamingjusöm. Ég er svo óumræðilega
hamingjusöm. Ég hélt að við mundum aldrei
sjást aftur. Benedikt: Ástin min. Hvað
ég hef þráð þig. Rósa: Þú hefur þá hugs-
að til min. ÞÚ hefur ekki verið búinn að
gleyma mér. Benedikt: Ég hef hugsað til
þ.in hverja stund - hverja einustu stund.
Rósa: Og þú ætlar aldrei að fara.frá mér
aftur? Benedikt: Aldrei. Rósa: Og við
verð\im alltaf saman? Benedikt: Alltaf.
Rósa: Og allt verður gott? Benedikt: Allt
verður fullkomið. - Við munum byrja nýtt
lif. Framtiðin blasir við okkur. - Sérðu?
Rósa: Já, ég sé. Ég sé inni framtiðina.
Benedikt: Það ris nýtt land. Rósa: Ég sé
landið risa. - Sólin er að koma upp. -
Það slær roða á fjöllin. - Hvilikt undra
land. Benedikt: Þetta er landið okkar.
Rósa: Það er einsog draumur. Benedikt:
Við leggjum af stað. - Við hefjumst upp.
- Við svifum. - Finnurðu? Rósa: Ég finn.
— Ég finn hvernig við svifum. Benedikt:
Við svifum á skýjunum. Rósa: Öll veröld-
in ljómar. Benedikt: Dönsum — dönsum.
(þau dansa) Dönsum á skýjunum. (þau
dansa) Heyrirðu tónana? Rósa: Ég heyri.
Benedikt: Þeir koma að ofan. Rósa: Þetta
eru guðlegir tónar. Benedikt: Dönsum -
dönsum. (þau dansa um sviðið)
Úr sýningu Ungmennafélags
Reykdæla á Skirn.
38