Lystræninginn - 01.03.1977, Side 17

- Þetta er ekki hún, sagði maðurinn.
Langi beini vegkaflinn við Ringsted.
Hraðinn var að nálgast 160.
- Smávegis framhjShald, sagði maðurinn,
- bara smSvegis.Það heyrir til i okkar
hópi. Yndislegur hðpur. G6ð börn, £ín
hús, finir bilar. Börnin okkar verða
ennþS betri en við. Um leið og ég sS
yður i ferjunni vissi ég að þér væruð
finn nSungi. Yður dytti aldrei i hug að
nauðga, stela, myrða, rista einhvern S
kviðinn. Þér gætuð ekki dæmt neinn til
dauða hugsaði ég. Ekki köemi til mSla að
þér skytuð einhvern i hnakkann. I mesta
lagi smSvegis framhjShald, smSvegis
fiðringur milli fótanna. Þér sStuð svo
fallega með kaffibollann yðar og brauð-
sneiðina með lifrakæfunni og brauðsneið-
ina með ostinum og skSruð þær i fallega
bita og stunguð þeim uppi yður og tugðuð
þS með fallegu tönnunum yðar og kyngduð
þeim með fallega munnvatninu yðar og
meltuð þS með fallegu meltingarfærunum
yðar. Og ég hugsaði, þennan mann verð
ég að hitta. Þetta er maður við mitt
hæfi. Við getum sagt hvor öðrum frS
reynslu okkar, hugsaði ég, konunum okk-
ar og börnunum og húsunum og hundunum
og görðunum og framhjShöldunum og bilun-
um og skoðunum og lifi og dauða og trú
S réttlætið og framfarirnar endalaust.
Ringsted. Vegurinn lS i löngum sveig
framhjS kirkjunni yfir torgið og siðan
til vinstri. Enn hraðatakmörk. Niður
löngu brekkuna að krossgötunum, til
hægri hvinandi i langri beygju. Maðurinn
jók hraðann aftur. 160 kilómetrar.
- Við segjum það sem fólk vill heyra,
ekki satt?
Markús sagði ekki neitt.
- Gerum við það ekki? endurtók hinn. -
Við erum svo finir nSungar að við and-
mælum ekki neinum. Hafið þér ekki sagt
það sem aðrir vilja heyra alla ævi yðar?
- Ég... ég... sagði Markús...
Rödd hins var hvöss.
- Hafið þér ekki gert það?
- Jú, sagði Markús,-ég hef gert það.
- Þarna getið þér séð, sagði hinn, -
þér komist ekki hjS þvi. Við beygjum
okkur fyrir augljósum rökum.
Hann sló hendinni S stýrið og hélt Sfram
- Og S þessu augnabliki eru rökin min
megin, þau eru alltaf öðruhvoru megin,
er það ekki?
- Jú, sagði Markús móðursýkislega,-jú
jú jú.
- Það er alltaf einhver sem getur bent
okkur með augljósum rökum S hvað við
eigum að gera. Og þS gerum við það S
okkar fallega hStt. Ristum einhvern S
kviðinn, snúum S einhvern, nauðgum ein-
hverjum, tælum einhvern, kveljum ein-
hvern, rSðskumst með einhvern. En við
gerum það S okkar fallega hStt, það
verðum við að gera. Öll þessi augljósu
rök hafa sannfært okkur um það.
Hann lækkaði röddina:
- Og okkur finnst það lika gaman, ekki
satt?
Markús sagði ekki neitt. Aftur dSlitill
skógur. Danmörk var full af skógi, hugs-
aði Markús. Hún var full af skógi og
vötnum og görðum og fólki. Hún var full
af húsum þarsem hjón bjuggu með börn
sin. Hún var full af fólki sem bjó sam-
an og fór i vinnuna, sem kom heim S
kvöldin, sem horfði S sjónvarp, sem
keyrði bil, sem lifði.
- Danmörk er full af góðu fólki, sagði
maðurinn, - er það ekki?
- Jú, samsinnti Markús.
- Norðurlöndin eru full af góðu fólki,
Evrópa, Asia, Amerika, öll jörðin er
full af góðu fólki.
Osted, hraðatakmörkun. Það var engan bil
að sjS, hvergi ljós i glugga, aðeins
vegurinn fyrir framan og skuggi manns-
ins. Regnúðinn var einsog þoka i ljósi
bílsins.
- Allstaðar er gott fólk sem ristir
hvert annað S kvið, hendir sprengju í
hausinn hvert S öðru, hengir hvert ann-
að, fSngelsar hvert annað, sveltir hvert
I
17