Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.07.1972, Qupperneq 15

HVERS VEGNA KRISTNIBOÐ ?
Simonetta Bruvik hjúkrunar-
kona, við Landspítalann, starf-
aði í tæplega fimm ár í Eþíópíu.
í greininni lýsir hún starfinu
þar.
Hver kristinn maður, sem öðl-
azt hefur persónulega trú á Jes-
úm Krist, kemst ekki hjá því að
staðnæmast við þau orð, sem
Kristur bauð lærisveinum sín-
um og voru þau síðustu, sem
hann talaði til þeirra, áður en
hann steig upp til himins:
Allt vald er mér gefið á
himni og jörðu, farið því og
gjörið allar þjóðir að læri-
sveinum, skírið þá til nafns
föðurins, sonarins og hins
heilaga anda og kennið
þeim að halda allt það, sem
ég hef boðið yður. Og sjá,
ég er með yður alla daga,
allt til enda veraldarinnar.
Matt. 28. 18—21.
FARIÐ — já, út um allan
heim. Okkur hefur verið trúað
fyrir fagnaðarerindinu, og allir
eiga rétt á að fá að heyra það.
Hver trúaður kristinn maður,
sem fær að heyra þessi orð,
brennur af löngun og þrá eftir
að fleiri mættu heyra um hann,
sem kom til að leita að hinu
týnda og frelsa það, um hann,
sem getur leyst hlekki satans og
getur tendrað von, gefið frið og
líf í órólega sál.
Því er það, að við rekum
kristniboð.
Nær 18 ár eru liðin síðan Is-
lendingar hófu kristniboðsstarf
í Suður-Eþíópíu. Norðmenn
höfðu byrjað þar kristniboðs-
starf 5 árum áður. Samstarf
hafði verið með íslendingum og
Norðmönnum áður, og því var
það, að Islendingar leituðu eftir
samstarfi við þá í Eþíópíu.
Þannig varð það, að Islendingar
hófu starf á meðal Konsó-þjóð-
flokksins í Suður-Eþíópíu.
Konsó er lítið umdæmi á starfs-
svæði Norðmanna. Konsómenn
lifa helzt á akuryrkju og kvik-
fjárrækt. Þeir eru mjög dug-
legir að vinna og berjast hart
fyrir brauði sínu. Þeir lifa enn
á frumstæðan hátt. Húsin eru
strákofar með moldargólfi, en
þeir eru nægjusamir og una líf-
inu vel þannig.
En neyð heiðingjans er mikil.
Vald töframannsins er mikið.
Líf þeirra er fyllt skelfingu,
ótta og angist. Þeir reyna að
milda reiði andanna með fórn-
um og gjöfum. Það eru því fáir,
sem skilja neyð heiðingjans,
nema þeir, sem sjá hana með
eigin augum.
Það má segja, að kristniboðs-
starfið sé þríþætt: prédikunar-
starfið, skólastarfið og hjúkr-
unarstarfið. Þar sem ég starfaði
við hjúkrunarstörf, langar mig
til að gera því nokkur skil.
Ég dvaldist í Eþíópíu 414 ár.
8 mánuðir fóru í málanám. Rík-
ismálið er amhariska, en í land-
inu finnast um 70—80 mállýzk-
ur.
Þar sem ekki þótti ástæða til
að hafa 2 hjúkrunarkonur í
Konsó og þar sem Norðmenn
vantaði hjúkrunarkonu, var ég
lánuð til þeirra. Reyndar var
svo um fleiri Islendinga. Við
vorum því staðsett í Gidole, sem
er norsk kristniboðsstöð og er
aðeins í 50 km fjarlægð frá
Konsó.
í Gidole er rekið sjúkrahús,
og hefur Jóhannes Ólafsson
kristniboðslæknir veitt því for-
stöðu. Það getur tekið við 60
dvalarsjúklingum, en daglega
koma um 100 sjúklingar til
sjúkrahússins. Það er geysimik-
ið öryggi, sem felst í því að hafa
lækni á staðnum. Við hin minni
sjúkraskýli, eins og t. d. í
Konsó, er það aðeins hjúkrunar-
konan, sem sér um allt. Vega-
lengdin milli Konsó og Gidole er
þó það stutt, að unnt er að aka
á milli, ef um skyndihjálp er að
ræða. Ingunn Gísladóttir er nú
starfandi sem hjúkrunarkona í
Konsó.
Við sjúkrahúsið í Gidole
starfa 1 læknir og 2 hjúkrunar-
konur og um 25 innlendir starfs-
menn. Má segja, að samvinnan
hafi verið mjög góð, og var því
ánægjulegt að starfa þar.
Starfsdagurinn byrjar kl. 8 að
morgni. Er þá genginn stofu-
gangur. Að honum loknum safn-
ast allir saman í biðskýlinu, og
hlustað er á morgunhugleiðingu.
Þannig byrja dagarnir með
Guðs orði og bæn. Sjúkdómstil-
fellin geta verið mörg, og oft er
erfitt að greina, hvað um er að
ræða. Aðstæður til rannsókna
TÍMARIT HJÚKRUNARFÉLAGS ÍSLANDS 49