Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.07.1972, Page 19

baráttan, sem háð var umhverfis hana, kenndi henni ungri, að hún mundi
þurfa að standa á eigin fótum og að lífsins gæði fengjust ekki fyrir
lítið. Sjö ára gömul heiinsótti hún mig til að segja mér, að hún ætlaði
að verða hjúkrunarkona eins og ég, og hún hvikaði aldrei frá því marki.
Hún var afburða námsmanneskja, og útskrifaðist frá Hjúkrunarskóla
íslands veturinn 1969 með miklum sóma.
Minnisstæðastur verður okkur, sem þekktum hana, gáski hennar, sem
smitaði frá sér og fyllti umhverfi hennar, hvort sem var á heimili eða
vinnustað. Hún hafði sem fullorðin ákaflega sérkennilega og mikla lífs-
skoðun, var hleypidómalaus með afbrigðum, svo að okkur, sem eldri
vorum, rak oft í rogastanz, en hún átti líka til það ákaflyndi, sem gaf
henni sem persónuleika mikla skerpu. Hún var vinmörg og ungum sem
öldnum þótti gott að njóta félagsskapar hennar; einverustundir held ég
að hún hafi alla tíð átt fáar.
Haustið 1970 fór hún til Kaupmannahafnar og vann á Rigshospitalet.
Hún ætlaði sér að læra kennsluhjúkrun og hefði að öllum likindum
fengið skólavist á þessu ári. Andlát hennar varð mjög sviplegt. Hún
lézt í Kaupmannahöfn 2. febrúar.
Lífið væri okkur óbærilegt, ef við lærðum ekki að sætta okkur við
það án þess að skilja nokkurn tíma þess duldu rök. Dísa litla stóð sig
vel þann stutta tíma, sem hún lifði hérna meðal okkar, og það hlýtur
að geta orðið okkur til huggunar, sem nú verðum að sjá á bak henni
svona ungri. Góður guð styrki hennar nánustu í þessari raun.
Gnðbjörg Einarsdóttir.
IN MEMORIAM
Systir Maria Fulberta
Fædd 21. september 1882
Dáin 21. marz 1972
NÚ er systir Fulberta gengin inn í fögnuð Herra síns. Hún verður lögð
til hinztu hvíldar að kórbaki Kristskirkju í Landakoti.
1 Landakoti undi hún sér vel í meira en hálfa öld. Hún kom út hingað
til þess að hjúkra sjúkum og hjúkrun var hennar lífsstarf upp frá því,
meðan henni entist þrek til þess.
Það eru því margir íslendingar, sem hún hefur léð líknarhönd á löng-
um starfsferli, og sá hópur er stór, sem geymt hefur minningu um hana
í þakklátum huga, þessa hæglátu konu, sem gekk að vei’ki sínu með
rósemi og stillingu, en gat verið einbeitt, ef því var að skipta. En ein-
beitnin var aldrei hörð, hún var milduð af kærleika. Þegar mest reyndi