Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.12.1993, Side 3

Tímarit hjúkrunarfræðinga 1. tbl. 1. árg. 1993
Tímarit hjúkrunarfræðinga
^Suðurlandsbraut 22
108 Reykjavík
Sími: 687575 Fax: 680727
Efnisyfirlit
Ávarp formanna
Loftskipti utan líkama
Lovísa Baldursdóttir og Sólveig
^Sverrisdóttir
Könnun á fræðslu fyrir sjúklinga
sem fengið hafa með kransæðastíflu
Guðlaug Rakel Guðjónsdóttir og
Sigríður Lóa Rúnarsdóttir
Lyfjanotkun aldraðra í heimahúsum
Matthildur Valfells, Hanna María
Gunnarsdóttir og Sigurlaug E.
Jóhannesdóttir
Reykingabann meðal sjúklinga
geðdeildar Landspítalans
bls.
5
7
16
24
32
35
47
51
56
58
62
Jóna Siggeirsdóttir og Þórunn Pálsdóttir
^Tin tillagan var Ingibjargarstaðir
Viðtal við Ingibjörgu R. Magnúsdóttur
Hjúkrun í Litháen
Sigríður Guðmundsdóttir
Fréttir frá Háskóla íslands,
námsbraut í hjúkrunarfræði
Herdís Sveinsdóttir
Bókagagnrýni
Bókalisti
Þankastrik: Frásagnarhefð
Kristín Björnsdóttir
)f
Útgefandl:
Félag háskólamenntaðra hjúkrunar-
fræðinga og Hjúkrunarfélag fslands.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Þorgerður Ragnarsdóttir
Ritnefnd:
Christel Beck
Guðrún Jónasdóttir
Hólmfríður Gunnarsdóttir
Ragnheiður Haraldsdóttir
Varamenn:
Anna Gyða Gunnlaugsdóttir
Hjördís Guðbjörnsdóttir
Greinar í [ressu blaði voru yfirfarnar af:
Ástu Thoroddsen, Christel Beck, Guðrúnu
Jónasdóttur, Herdísi Sveinsdóttur, Hólmfríði
Gunnarsdóttur, Jónínu Hatliðadóttur,
Margréti Björnsdóttur, Ragnheiði Haralds-
dóttur, Þorgerði Ragnarsdóttur og Önnu
Gyðu Gunnlaugsdóttur.
I
Utlitshönnun:
. Hildigunnur Gunnarsdóttir
Prófarkalesari:
Ragnar Hauksson
Fjöldi eintaka: 3000
Setning og prentun:
''Félagsprentsmiðjan hf.
ISSN 1022 - 2278
Við eigum að skrifa það öll
Fyrir 68 árum, löngu áður en nokkurn óraði fyrir að það ættu
eftir að verða til tvö hjúkrunarfélög á íslandi, byrjuðu hjúkrunar-
konur í Fjelagi íslenskra hjúkrunarkvenna að gefa út tímarit. I
ritstjórn þess blaðs voru Guðný fónsdóttir, Sigríður Eiríkss og
Kristjana Guðmundsdóttir. Leiðari fyrsta tölublaðs fyrsta árgangs,
sem út kom í júní 1925, ber annaðhvort vott um framsýni þessara
kvenna eða sýnir að ekkert er nýtt undir sólinni.
Með tímaritinu vildu þœr fyrst og fremst útbreiða áhugamál sín
og efla skilning á þeim. í leiðaranum segir: ,, Við eigum að skrifa
það allar. Við eigum að leggja það besta af þekkingu okkar og
reynslu í það, af trú á málstað okkar og framsóknarhug. Undir því
er líf þess komið. Þegar það kemur til þín fátœklegt, þá áttu að
minnast þess fyrst að þú hefir sjálf brugðist því. “
Síðan þetta var ritað hafa karlmenn bœst í stéttina og starfs-
heitinu verið breytt en sömu orð eiga við engu síður nú en þá.
En þar láta þœr stöllur ekki staðar numið. Þœr bæta við að
stundum muni birtast í tímaritinu ýmislegt sem almenning varðar
og að því sé mikilvægt að miðla víðar. Þegar ég las það hugsaði ég
um allar hjúkrunarbækurnar sem ég fletti til að finna kafla um
fjölmiðlun og hjúkrun. Sumar þessara bóka voru svo nýjar að það
brakaði í þeim þegar þær voru oþnaðar. Þar voru kaflar um
fagmiðla, ýmsar aðferðir til sjúklingafræðslu og samskiþta við
nemendur og aðrar heilbrigðisstéttir, en ekkert um almenna fjöl-
miðla. Sem sagt ekkert um það hvernig við getum miðlað því sem
okkur finnst skiþta máli til annarra en þeirra sem eru í beinni
snertingu við okkur í starfi.
Ég var farin að trúa því að hjúkrun ætti ekkert erindi í
almenna fjölmiðla fyrst ekki þætti ástæða til að setja stafkrók um
það í kennslubækur um hjúkrun. Því varð ég hissa á að sjá loksins
eitthvað um þetta áhugamál mitt í 68 ára gömlu íslensku
hjúkrunarriti. Það var ekki laust við að mér hlýnaði um hjarta-
ræturnar. Ég var ekki svo skrýtin þegar allt kom til alls. Þær
hugsuðu eins og ég fyrir 68 árum. (Það skal tekið fram að ég trúi
því frekar að þær hafi verið framsýnar en að ég sé gamaldags.)
í Ijósi þessa er eftirfarandi ósk mín fyrir nýtt tímarit: Við
skulum skrifa það öll. Við skulum leggja það besta af þekkingu
okkar og reynslu í það, af trú á málstað okkar og framsóknarhug.
Þegar það kemur til okkar fátæklegt, eigum við að minnast þess að
við höfum sjálf brugðist því. Og þar skulum við ekki láta staðar
numið. Því sem þar birtist og almenning varðar skulum við miðla
áfram svo að allir landsmenn viti hvað það er sem hjúkrunar-
fræðingar eru að fást við. Undir því er líf okkar sem starfsstéttar
komið.
Þorgerður Ragnarsdóttir
3